Dagboek Honduras (13 juni - 3 juli 2004)
Even serieus… De geglobaliseerde wereld waarin we nu leven wordt gekenmerkt door de agressieve politiek van vele multinationals die vele arbeiders bij ons maar vooral in het zuiden uitbuiten. Wij worden geconfronteerd met massale delokalisaties van bedrijven met een hoge werkloosheid tot gevolg. Deze multinationals overspoelen het zuiden en maken grove schendingen tegen de mensenrechten. Nog steeds slagen de vakbonden er niet in om dergelijke wanpraktijken tegen te gaan. Maar we kunnen ons hiertegen wapenen. Hoe? Eenvoudig door ‘echte banden’ te smeden met vakbonden in het zuiden…
Deze reis is mogelijk gemaakt door de samenwerking tussen ABVV-Scheldeland & het Fonds Voor Ontwikkelingssamenwerking (FOS).
FOS is de Noord-Zuidorganisatie van de socialistische beweging in Vlaanderen met een Zuid –en Noordwerking. FOS steunt ruim 40 projecten in Afrika, Azië en Latijns-Amerika. Daarvoor werken ze samen met vakbonden, boerenorganisaties en enkele NGO’s in Cambodja, Palestina, Zuid-Afrika, Zimbabwe, Namibië, Mozambique, Angola, Peru, Chili, Bolivia, Honduras, Nicaragua, El Salvador & Cuba. In België werkt FOS samen met ABVV, NVSM & SP.a aan een bewustmaking rond de Noord-Zuidproblematiek bij de achterban van de socialistische beweging. Zij vinden het belangrijk dat gelijkaardige organisaties uit Noord en Zuid mekaar leren kennen, ervaringen uitwisselen & mekaars strijd voor een rechtvaardiger wereld ondersteunen. (Dank je voor de info, Silvy)
Een nieuw avontuur van…
De langharig onderdrukte in…
Honduras!
Met in de hoofdrollen:
Silvy, FOS Educatie & reisverantwoordelijke
Hendrik, doelgroepenwerker ABVV Scheldeland
Patrick, gewestelijk secretaris van ABVV-metaal & voorzitter van ABVV Scheldeland
Antonio, 30 jaar ABVV-delegee, werkzaam bij Gates (Erebodegem)
Gillis, gevangenisbewaker
Deanne, gepensioneerd, vrouw van Gillis
Elsie, kaderlid bij GB, lid van het gewestelijk comité van BBTK in Aalst
Harrie, FOS landencoördinator Centraal-Amerika & Cuba
Lieven, FOS Noord-Zuid medewerker
…en ikke natuurlijk… als levensgenieter
Dit is het (gecensureerde) reisverhaal… Veel leesgenot!
Dag 1: 13 juni – ‘Vertrek & aankomst in San Pedro Sula’
Om half vier begint mijn dag, zonder dat de wekker moet aflopen. Eén van de Muizies ligt naast mij, de andere aan mijn voeten. Als ik me naar de badkamer begeef, bewegen ze nauwelijks. Ze denken dat ik me wel zal terug leggen, maar vergissen zich. Plasje, even wegen… ik vraag me af hoeveel het na de reis zal zijn. Dan terug de slaapkamer in. De Muizies liggen nog altijd levenloos. Pech voor hen, want ik ga nog vlug de lakens verversen. Noodgedwongen springen ze uit bed & staren me slaperig aan. Ik laat hen uit. De twee katers wachten hen al op. Eerst eens bellen. Kijken als mijn vervoerders naar de luchthaven al op zijn. Perfect! Nog vlug het bad in…
Wat later gaat de bel. Hendrik, één van mijn reisgenoten, ziet er content uit. Vlug nog koffie maken… De bel gaat terug. Gerd & Geert zijn er ook. Nu kunnen we vertrekken…
We zijn nog wat te vroeg in de luchthaven & besluiten nog een koffie te drinken. Ondertussen kijkt Hendrik voor de zevende keer na of hij zijn tickets mee heeft… Nog altijd dus! Hij heeft last van zenuwen. Dan gaan we ons vervoegen met de rest. Iedereen is er & we kunnen inchecken. Geert staat met tranen in de ogen… wellicht van moeite.
De bagage, alsook de handbagage worden gewogen. Het laatste weegt 6,6 kg, d.w.z. dat er nog 3,4 kg souvenirs bij kunnen voor de terugreis. Dan boarden & vertrekken. Met een tussenlanding in Madrid, zijn we aangekomen in Miami, in het land waar je tegenwoordig veel geduld moet hebben om door de veiligheidscontroles te geraken. Tijdens het aanschuiven worden we door Antonio op de hoogte gebracht van de verkiezingsresultaten. Wat hebben jullie daar uitgestoken, zeg? De ABVV-militanten zien het somber in… We nemen onze laatste vlucht & 2 uurtjes later landen we in San Pedro Sula (Honduras).
De vochtige hitte komt ons tegemoet, alsook Lieven & Harrie, 2 FOS-medewerkers. Op weg naar ons hotel, is het duidelijk te zien dat de Amerikanen hier met geld over de brug komen. We passeren heel wat hamburgerketens, benzinestations & immens grote reclamepanelen, die de Hondurezen doen watertanden naar allerlei luxeproducten. Er is geen straat te bespeuren waar er geen reclame gemaakt wordt voor pepsi –of coca cola.
In het charmante hotel ‘Terraza’, deel ik de kamer met Hendrik. Eerst nog eens verfrissen… Goed ingezeept sta ik in de douche & dan wachten en blijven wachten op water. Uit pure noodzaak de douche uitgestapt & met één handvol water de overtollige zeep trachten te verwijderen. Allé, ik ruik toch lekker… positief denken noem ik dat… En dan slapen. De airco doet zijn werk…
Dag 2: 14 juni - ‘Ontmoeting met de leiders van FITH-FESITRADEH’
De dag begon met een toertje in de stad. Mijn eerste indruk… warm! Op een toeristengangetje lopen we naar het centrale plein met zijn kathedraal. De stad leeft al van ’s morgens vroeg. De kraampjes & winkeltjes gaan open, schoenenpoetsers & geldwisselaars nemen hun plaatsen in. De kathedraal wordt door ons bezocht, alsook door talrijke Hondurezen… Vluchten ook zij voor de warmte? Op de terugweg staat iemand te bedelen. Hij heeft maar één hand… Wat ze hier niet allemaal doen om wat geld te kunnen vragen! (Quote Gillis).
Onze eerste bekommernis: zo snel mogelijk dollars wisselen. Aan de ingang van de bank wordt iedereen door 2 bewakers gecontroleerd. Ik maak geen aanstalten om binnen te gaan, heb mijn Zwitsers zakmes op zak… Eén bewaker tracht een praatje met mij aan te knopen, niet gemakkelijk gezien we dezelfde taal niet spreken. Het eindigt met ‘mira’, kijken naar de meisjes die hier passeren… Mannen hé!
’s Middags worden we naar Choloma gereden. We hebben daar een ontmoeting met mensen van FITH-FESITRADEH (*1). Er is duidelijk een probleem bij de maquilas (*2), als je weet dat jonge en/of zwangere meisjes 14 uur/dag moeten werken, 5 dagen in de week & dat voor een schamel loon van US$ 150/maand. Interessante verhalen worden verteld over hoe de vakbonden hier simpelweg aan de kant geschoven worden & hoe men in mensonwaardige omstandigheden moet werken.
Na de groepsfoto’s gaan we een kijkje nemen naar de talrijke maquilas. We zien grote hangars omgeven met prikkeldraad & bewakers met geweren. Het is duidelijk dat ze hier geen pottenkijkers willen… We maken een praatje met wat arbeidsters die net hun zware dagtaak achter de rug hebben & die nu nog meer dan één uur naar huis moeten pendelen…
(*1) FITH (Federación Independiente de Trabajadores de Honduras): Onafhankelijke Federatie van Hondurese werknemers. FESITRADEH (Federación Sindical Trabajadores de Honduras): Syndicale Federatie van Hondurese werknemers. FESITRADEH is traditioneel een federatie van vrouwenvakbonden.
(*2) maquila: textielbedrijven in vrijhandelszones van Noord-Amerikanen en Koreanen, waar hoofdzakelijk jonge vrouwen tewerkgesteld zijn. Zij fabriceren kleren van stoffen die taxfree ingevoerd worden naar Honduras om dan het eindproduct (terug zonder taks) te verkopen in de U.S.A. De economische bijdrage van een maquila bestaat vooral uit het intensief gebruik van goedkope lokale werkkrachten.
Dag 3: 15 juni – ‘Bezoek woonwijk & gesprek met Vereniging van Maquiladores Honduras en met het Ministerie van Arbeid’
Ik neem plaats in de laadbak van een pick-up & word zo naar Vidanueva, een maquila-woonwijk, gebracht. Hier leven slachtoffers van de orkaan Mitch, die hier in 1998 geraasd heeft. Aanvankelijk werd het materiaal gesponsord door de regering, maar moesten ze zelf alles opbouwen. Nu moeten ze de regering € 6000 betalen per huisje. Wat ze natuurlijk niet kunnen & ook halsstarrig weigeren. Soms leven ze hier met 10 personen in een huisje van 20m². Krap hé! We passeren een schooltje. Een vergadering van vrouwen wordt door ons verstoord. Kinderen komen langs alle kanten op ons toegelopen. Ze willen allen op de foto, wat ook gebeurt.
Wat verder kunnen we een huisje binnenkijken… Keukentje met gasfornuis, 2 bedjes langs de muur & een TV die de hele dag staat te spelen. De enige rijkdom die ze voor ons hebben is de tuin met bananenbomen. Ze moesten eens weten wat wij hiervoor moeten betalen…
We moeten ons haasten. We hebben een afspraak met de Vereniging van Maquiladores Honduras (*3). Het contrast is groot. Met de modder aan de broek, staan we in een prachtig glazen appartementsgebouw. De voorzitter, Jesús Canahuati, verwelkomt ons & in de vergaderzaal stelt hij ons voor aan de directeur-generaal, H. Fransen Jr. & aan hun juridisch adviseur. We nemen foto’s, alsook de directeur… Is het om ons te laten signaleren bij de politie? We nemen plaats in de lederen zetels & de voorzitter begint zijn uiteenzetting. Blijkbaar heeft hij goede intenties om de problemen aan te pakken. De maquilas in Honduras zijn niet dezelfde als die in de buurlanden, zegt hij. Hier wordt er meer op de arbeidsomstandigheden gelet & wordt het volk niet uitgebuit… Praatjes dus!
De economische problematiek van Honduras wordt voorgesteld en de onderhandelingen met de VS & met de rest van de wereld. Interessant! We werden er goed gesoigneerd. Daardoor moest iedereen nog vlug een sanitaire stop maken… Helaas… Hier zijn geen lederen zeteltjes aanwezig!
Dan terug de laadbak in & rijden naar het regionaal kantoor van het Ministerie van Arbeid, waar we plaats nemen tegenover een vriendelijk en praatgraag baasje, Luis Enrique Alvarado. Eerst legt hij uit hoe goed het Ministerie bezig is met de hervormingen. Dan begint hij over de weinige middelen waar ze over beschikken & daarna begint hij over hoe alles fout loopt. Eigenlijk trekt hij geheel zijn dienst in het belachelijke We verdoen onze tijd hier… Grappige vent, maar erg dat zo iemand verantwoordelijk is voor de tewerkstelling!
Dan krijg ik voor het eerst tijd om email te versturen. Pfff… Op de terugweg naar het hotel loop ik enkele straten verkeerd. Volledig bezweet kom ik 10 minuten te laat in het hotel aan…
In een typisch Hondurees openluchtrestaurantje, wordt de avond afgesloten met een etentje samen met de plaatselijke vakbondsmedewerkers. Tijdens het eten, moeten we ons verplaatsen omwille van een hevige regenval. Ook de fles rum verhuist mee…
Later op de kamer maak ik enkele foto’s van een rode muis…
(*3) Vereniging van Maquiladores Honduras (Asociación de Maquiladores de Honduras): Vereniging van de bazen van de maquillas in Honduras.
Dag 4: 16 juni – ‘Marktbezoek San Pedro Sula, manifestatie & maquila-bezoek’
Gelukt! De dames zijn in de ban van de rode muis. Ik toon hun de foto… Opgelucht halen ze adem als ze zien dat het een foto van een cartoon op televisie is…
Vandaag gaan we op pad met SUVANH (*4). Met hen bezoeken we de grote markt van San Pedro Sula. Groenteverkopers, schoenmakers, vlees –en vishandelaars laten zich gewillig fotograferen. We krijgen een woordje uitleg & lopen op het gemakje verder.
Enige tijd later botsen we op een manifestatie van het onderwijzend personeel op het centrale marktplein. Voor de hekkens van de kathedraal staan een tiental mensen gekruisigd (met touwen wel te verstaan!) We worden door de massa geloodst. Ik loop naar de overkant van het plein om een mooi beeld te krijgen van de menigte. Ineens zie ik onze bende op de trappen van de kathedraal staan. Patrick staat er met een microfoon onder de neus. Hij spreekt de menigte toe over onze Belgische solidariteit die we hen betuigen. De menigte vindt het geweldig. Ze steken hun vuist omhoog en scanderen enkele slogans. Ik sta ertussen, krijg kippenvel & heb tranen in de ogen. Een geweldig gevoel bekruipt mij… Nog wat foto’s genomen van de Hondurese vlag & van Patrick die ondertussen een interview aan het weggeven is voor de plaatselijke televisie… Een zeer speciale ervaring…
In de namiddag hebben we terug een afspraak met H. Fransen Jr. Hij vergezelt ons naar een maquila (Golden National Group) net buiten de stad. Door hem krijgen we vrijgeleide. Hier komen geen toeristen hé…
In de fabriekshal zien we honderden (hoofdzakelijk) jonge meisjes, die driftig aan het naaien zijn. We krijgen een rondleiding van Marisela Solís Córdoba, de bazin, haar titel waardig. We komen bij de stoffen die gesneden worden, om vervolgens genummerd & dan aan elkaar genaaid worden. Na de controle worden er labels opgestreken & verkoopsetiketten aangehangen. Terwijl Silvy haar vragen stelt, sta ik de werkende meisjes gade te slaan. Velen glimlachen, enkelen lonken & sommigen blijven me de gehele tijd met hun ogen volgen. Best grappig! Sommigen zien er best te pruimen uit. Heel wat anders dan de doorsnee vrouw met de dikke heupen & met een kont die elk moment de te spannende broek tot stukken wil scheuren.
De avond wordt afgesloten in een karaoke-bar. Vandaag is het de wedstrijd ‘zo-vals-mogelijk-zingen’, denk ik. De concurrentie was enorm. Op de dansvloer gaat Deanne wild tekeer. Zij steelt de show, terwijl ik aan de toog van mijn pintje geniet & de anderen cocktails drinken uit grote bloemenvazen…
Op weg naar huis, passeren we niet ver van ons hotel een menigte. Ik zie het zitten om er later nog een pint te gaan drinken… Het blijkt echter dat het vluchtelingen zijn die hier verzamelen, om met de bus via Nicaragua & dan met de boot de USA trachten binnen te geraken… Geen fuifje dan maar…
Later, boven op de kamer, ontdek ik dat ik mijn digitale camera niet mee heb. Een slapeloze nacht…
(*4) SUVANH (Sindicato Unico de Vendedores Autenticos Nacionales de Honduras): een informele vakbond, opgericht voor de vrije beroepen (straatverkopers, schoenenpoetsers e.d.).
Dag 5: 17 juni – ‘Bezoek Chiquita-bananenplantage & radioprogramma COSIBAH’
Terug in de laadbak van een pick-up (záááálig, jong), worden we naar de bananenplantage in La Lima gebracht. De Chiquita-bananen worden rechtstreeks van de plantage het bedrijf ingebracht & worden gesorteerd volgens grootte. De mooie zullen later het Chiquita-label krijgen, de andere zijn voor lokaal gebruik. Dan worden ze in een bad met chemicaliën gelegd om de schil mooi te houden & worden ze eventjes gedroogd om enkele minuten later in de voor ons bekende ‘stevige verhuisdozen’ gestoken te worden. Via een transportband gaan de dozen rechtstreeks de vrachtwagens op om zo snel mogelijk op de consumentenmarkt gebracht te worden. Foto’s nemen van het productieproces is niet toegestaan. Dat lappen we dus aan onze bottinen. Met sluitertijd op 1/60 sec & zonder flits, neem ik wat foto’s van op heuphoogte (alla Clint Eastwood). Daarna volgt een bezoek op de plantage zelf. Een directie afgevaardigde legt ons de ontwikkeling van een bananentros uit. Wat later zien we enkele werkmannen bezig met het afsnijden van de trossen. Zij zweten door het harde werk, wij zweten nog meer… Erg, hé!
’s Namiddags gaan we naar het lokaal van COSIBAH (*5).We krijgen een T-shirt aangeboden die daar door middel van een inktvisachtig toestel bedrukt wordt met het embleem van COSHIBA. Dan volgt een uiteenzetting van hun werking. Ter info: hier worden 500 miljoen dozen geproduceerd per jaar. 10% daarvan is voor de Europese markt bestemd, de rest voor de USA.
In het hotel krijg ik te horen dat mijn digitale camera terecht is… Simpelweg uit mijn zak gevallen tijdens het uitstappen van de auto. Wat een fotograaf lijden kan…
’s Avonds zit ik terug in de laadbak, nu samen met Hendrik & Lieven. Ik word er gepromoveerd tot model. Hmmm… We vertrekken voor een deelname in het radioprogramma COSIBAH in El Progreso. Ik stel me op als fotograaf, Hendrik als cameraman. Patrick, Silvy & Lieven doen het woord. De 45 minuten, die we hebben, worden integraal volgepraat. Ze doen het terug voortreffelijk. Het programma is speciaal voor bananenarbeiders. Ze zijn verplicht om te luisteren, want op het eind van de uitzending worden hun namen afgeroepen met de sector waar ze ’s anderdaags moeten werken. Nu zijn ze verplicht om drie kwartier naar vakbondspraat te luisteren. Ocharme…
Om de avond af te sluiten, besluiten we supergrote baleadas te eten. We hebben de grootste moeite om de bonensaus tussen het deeg te houden. Hendrik vindt het blijkbaar lekker. Hij bewaart nog wat saus in zijn baard… De restaurantuitbater komt ons elk een gratis T-shirt brengen ter promotie van zijn zaak. Ik kan goed geloven dat de meisjes in de maquilas 12 uur lang moeten werken. Straks moeten ze nog harder werken om aan de vraag te voldoen… Het is al de derde T-shirt die we hier krijgen. Als het zo door gaat zal mijn rugzak snel vol geraken…
(*5) COSIBAH (Coordinadora de Sindicatos Bananeros de Honduras): Vakbondsorganisatie voor de bananenarbeiders
Dag 6: 18 juni – ‘Haven Cortez & bus naar Copan’
Hendrik heeft zich vandaag voor het eerst geschoren. De bonensaus is eindelijk van zijn gezicht verdwenen. Deanne vertelt over de kakkerlakken in haar vuilbak. Toeval? Vandaag zie ik ook de eerste kakkerlak in mijn kamer. Hij komt ook van de vuilbak… Hendriks’ bagage…
We vertrekken naar de grootste haven van Latijns-Amerika, Puerto Cortez. Silvy vertelt over de gebruiken van het Hondurese volk. Hoe men de aandacht van de meisjes moeten trekken (sissen door de tanden), hoe ze de weg tonen met hun mond (toten trekken). Ik vraag Xenia eens te tonen hoe ‘rechtdoor en tweede straat rechts’ eruitziet. Ze schiet in de lach…
Hier wordt toiletpapier in een emmer naast het toilet gegooid. En wat bij grote ongemakken? Gelieve elke dag te ledigen…
Wat later wordt een onderscheid gemaakt tussen Belgische & Hondurese mannen (ja, ik zit daar met drie vrouwen in de auto, hé!). Hier geven de mannen de vrouwen heel wat complimenten. We maken Xenia duidelijk dat als ik, als man, dát doe in België, ik een slijmbal zou genoemd worden. Hoe versieren jullie dan vrouwen, vraagt ze? Ja, moest ik dat weten… De Belgische vrouwen zijn niet de gemakkelijkste, hé…
Ik word uitgedaagd om wat complimenten te strooien. Ze stromen vanzelf uit mijn mouwloos T-shirt… Xenia lijkt verloren voor mijn charmes…
In de haven krijgen we wat cijfermateriaal voorgeschoteld. Er werken 2125 dokwerkers. Jaarlijks worden 2290 schepen geladen & gelost, wat overeenkomt met 500000 containers. Het is de grootste haven in Latijns-Amerika en de 87ste in de wereld & daar zijn ze heel fier op… 7 schepen per dag laden en lossen lijkt mij niet echt indrukwekkend… Dan krijgen we een rondrit aangeboden. Foto’s nemen mag niet… Spionagegevaar!
In het restaurant maak ik een foto van Xenia met mezelf. Ze glundert… Wat later vraag ik om eens te stoppen aan het strand. Ik wil nog een foto met haar met een palmboom op de achtergrond. Silvy zegt dat ik nu wel goed op dreef ben om de dames gek te maken… Ze moeten mij maar niet uitdagen, hé!
Op de terugweg begint het plots hevig te regenen. De vensters vooraan staan open & Elsie krijgt de volle laag. Met de regen op haar bril & met een natte broek, schiet ze prompt in de lach… Geestig autorijden met die drie…
’s Namiddags vertrekken we richting Copán met de bus. De airco doet zijn werk. Opeens worden we opgeschrikt: Deanne haar water is gebroken! Of regent het toch binnen in de bus? Hendrik mag de bewijzen voelen…
Ondertussen glijdt het groene landschap voorbij. We vragen ons af of de ‘Groenen’ hier wel zouden willen wonen. Altijd dat gezanik over te weinig groen. Awel, stuur die klagers naar hier & bekijk of ze dit alles hier wel aankunnen… Geef mij maar liever een grijze vervuilde stad (Quote Gillis).
Na het prachtige heuvellandschap komen we aan in de smalle straatjes van het pittoreske & toeristische Copán. De weg naar het hotel wordt in recordtempo afgelegd omwille de regen. Ons boeltje wordt afgezet in de kamer & direkt installeren we ons aan de bar. Lieven krijgt gelijk. Het barmeisje ziet er beeldig uit. ‘Mysterieuze Glimlach’ moet wellicht haar Indiaanse naam zijn…
Men vertelt dat Silvy een verkeerde rugzak heeft… mannenkleren. In paniek gaat ze terug naar de bushalte om haar verhaal te doen. Ondertussen staat Gillis in zijn kamer beha-tjes & krappe onderbroeken te passen…
’s Avonds gaan we eten in het Via Via café, uitgebaat door Vlamingen. Met de kaarsjes & sfeerlampen zitten we in een aangename Westerse sfeer. Ik vraag Silvy of ik eens Hondurees mag doen. Ik zeg dat ik terug het vertrouwen gevonden heb in de vakbonden, dankzij de inleefreis & door de gedrevenheid van Patrick, Antonio en haarzelf (compliment 1). Dan vraag ik of ik nog eens Hondurees mag doen. Ik zeg haar dat ze er vanavond echt goed uitziet met haar bloem in het opgestoken haar (compliment 2)… Lekkere Chileense wijn overigens!
Dag 7: 19 juni – ‘Bezoek Copán ruïnes’
Vandaag, bij het bezoek aan de Copán ruïnes, ben ik toch wel mijn reisgids vergeten zeker! Noodgedwongen moet ik nu luisteren naar de eentonige stem van de gids. Ik loop wat rond, met één oor luisterend naar de gids. Mooie omgeving! Maar ze mogen hier wel eens rondkomen met een hogedrukreiniger om de stenen schoon te spuiten (Quote Gillis).
Indrukwekkend hoe die bomen een plaatsje gevonden hebben boven op de ruïnes. Minder mooi is wat er zich hier vroeger afgespeeld heeft: mensen & dieren werden hier geofferd… Er werd hier vroeger ook een balspel gespeeld. De spelers werden gedrogeerd met een soort paddestoelen (peyote). Begin van de XTC-parties (Quote Gillis) & de beste speler werd daarna geofferd aan de goden. Het is niet altijd van doen om de betere te zijn hé! Na de rondleiding, loop ik nog eventjes rond & ga me uiteindelijk boven op een tempel installeren. Ik zie de toeristen rondom mij & mijn gedachten gaan terug in de tijd… Dat is pas indrukwekkend & wreed (en zonder paddestoelen hé…)
’s Namiddags ga ik nog eens terug om het museum te bezoeken. De mooiste sculpturen staan hier tentoongesteld. Vlug loop ik erdoor, vandaag is het mijn dag om inkopen te doen. Wat stenen beelden verdwijnen in mijn rugzak. Pfff…
’s Avonds tijdens het eten installeren de mannen zich rond een TV-scherm. Straks speelt Honduras tegen de Nederlandse Antillen Groot is onze verbijstering als we te horen krijgen dat de restaurantuitbater zijn kabelaansluiting deze maand niet betaald heeft. Later wordt er nog iets gedronken in onze bar. Hendrik zit op zijn vaste stek: dicht bij ‘Mysterieuze Glimlach’… Vrouwen kosten geld hé!
Dag 8: 20 juni – ‘Naar La Ceiba’
Na wat heen en weer geloop op de bus naar San Pedro Sula, krijg ik vooraan een plaats aangewezen naast een meisje met baby. Als de baby huilt, moet hij aan de borst… Baby zijn heeft zo zijn voordelen hé. We proberen wat te praten, maar het lukt niet echt. Wel grappig eigenlijk! Bij het afstappen, komt ze nog eens bij mij & geeft me een kus op de wang. Blijkbaar heb ik terug een goede indruk nagelaten…
Op de bus naar La Ceiba, zit deze keer geen schoonheid naast mij, echter wel Hendrik. Ik lees hem wat voor over de Maya-geschiedenis. Ons bezig houden hé… Daarna gaan we met de taxi naar Helen’s, ons paradijsje vlak aan het strand. Vlug de zwembroek aan & met een ‘margarita’ in de hand begeef ik me in het zwembad. Zááálig. Moet er nog iets meer zijn? Ja, een groter glas misschien…
Na het eten slinkt de fles rum zienderogen. Waarschijnlijk zit er een klein gat in. De avond wordt zittend afgesloten op het strand, genietend van de heldere sterrenhemel… Hendrik wil zó graag een zandvliegje zijn. ‘k heb geen idee waar hij zich wil bevinden…
Vannacht moet ik het king-size-bed delen. Eén groot nadeel: ’t is met Hendrik en Lieven, beiden met een ferme bieradem…
Dag 9: 21 juni – ‘Naar de Garifuna-gemeenschap’
Wat is er mooier dan een duik in het zeewater ’s morgens vroeg met de Pico Bonito (berg) op de achtergrond? Zelfs het ‘duiveltje’ gaat het water in, hé Antonio?
Tegen 10h vertrekken we per minibus naar Rio Estebán, een Garifuna-gemeenschap (*6) iets verder gelegen dan het hol van Pluto. Met de bagage lopen we door de struiken tot we aankomen op het strand, waar enkele paalwoningen staan. In het dorp is er een project opgestart om wat ecotoeristen aan te trekken. (lees: genieten in primitieve omstandigheden). Een antropoloog uit Venezuela legt de geschiedenis van de Garifunas uit. Zeer raar dat er in deze streek een Afrikaanse gemeenschap leeft.
Na een zwembeurt in de hoge golven, gaat een heus knap Garifuna-meisje met ons op stap door het dorp. Prachtig om die mensen te fotograferen. Enkele kinderen lopen de ganse weg met ons mee… Zo schattig, jong! Ondanks het bedampen van de lens wegens het vochtige klimaat, bleef mijn fototoestel maar doorgaan. Maar zo heet! Er zit niks anders op dan een nieuwe duik in het water. Zalig!
Ondertussen komen enkele rondborstige Garifuna-mama’s met hun dikke konten in dansrokken gestoken, naar het strand afgezakt. Op de djembe-muziek beginnen ze te heupwiegen & als de muziek luider speelt, beginnen die imposante konten te dansen. Gelukkig heb ik mijn breedhoeklens mee… De kleine jongetjes dansen agressief & met het meeste gevoel. Indrukwekkend hoe die smalle zwarte beentjes op en neer gaan. Maar iedereen staat verbijsterd als Deanne haar danspassen tentoonstelt. Zij bracht er pas echt de sfeer in. Chapeau! Gelukkig worden we binnengeroepen voor een feestmaal (voor hen wel te verstaan). Enkelen van de groep hebben geluk dat ik honger heb. Jammer genoeg worden de stoelen terug opzij geschoven & worden we uitgenodigd om mee te dansen… Geen verder commentaar! Aja… Met grote ogen kijk ik naar de bewegingen van het knappe Garifuna-meisje… Hmm…
De avond wordt terug afgesloten op het strand onder een prachtige sterrenhemel…
(*6) Garifunas: etnische Afrikaanse gemeenschap, afkomstig van negerslaven. Het waren schipbreukelingen & ontsnapte slaven van plantages in de koloniale tijd. Leefden eerst op enkele eilanden in de Caraïben en kwamen later naar Honduras rond 1797. Zij hebben een eigen taal en houden hun Afrikaanse rituelen in stand.
Dag 10: 22 juni – ‘Naar de MCA/Guadelupe Carney’
Vannacht moeten opstaan. Het muskietennet was naar beneden gekomen. Hendrik heeft weer zijn best gedaan…
Vroeg opgestaan… Elsie komt naar mij. Er is zonet in hun bungalow ingebroken. Wat geld, oorbellen & bril zijn verdwenen. Godver! De verslagenheid bij de mensen van het eco-project is groot. Sommige Garifuna-vrouwen beginnen te wenen. Erg voor hen, dat uitgerekend zij die net iets nieuws willen opstarten, door enkelingen worden tegengewerkt. Hopelijk leren ze er iets uit! Deze keer was het niet de stoelgang die het gespreksonderwerp was tijdens het ontbijt…
Op weg naar Guadelupe Carney, stopten we eerst bij een politiepost. Eén agent heeft het druk met in zijn hangmat te liggen. Uiteindelijk krijgen we een met zorg geschreven verklaring mee, zonder officiële stempel weliswaar.
Later in de auto zit Patrick de vreselijkste verhalen boven te halen om Hendrik voor te bereiden op een jungletocht…
Zes uur later dan verwacht, komen we aan bij de MCA (*7). We krijgen een rondleiding door hun dorp. De financiële resultaten van de bank worden ons kenbaar gemaakt. Er is een winkeltje met landbouwmateriaal. We passeren een warmwaterbron (heet, zeg!). De geschiedenis van dit stuk land wordt ons verteld (bloedige veldslagen met het leger). Ondertussen wordt onze maag constant gespijsd. Voor wat buitenlandse toeristen bewegen ze hier hemel & aarde. Ongelofelijk!
Met Hendrik krijg ik een kamer toegewezen in een winkeltje. Hendrik is terug in zijn element… Klungelig hangt hij zijn muskietennet op. Onder het licht van de sterren, gaan Silvy, Hendrik & ik op zoek naar de muzikanten van het dorp. Hendrik zet een stuik & Silvy trapt in een plas modder… Zaklamp meebrengen in het vervolg, hé klungelaars…
(*7) MCA (Movimiento Campesino del Aguán): Bijna geheel het grondgebied van Honduras is in het bezit van enkele rijke families, daardoor is het onmogelijk om zelf grond te kopen. MCA is een gemeenschap van 45 bedrijfjes die land bezetten om in hun eigen levensonderhoud te voorzien. In 2000 opgestart. Nu 4 jaar later wonen hier 585 gezinnen, samen zo’n 4000 mensen. Alles draait hier rond solidariteit…
Dag 11: 23 juni – ‘MCA/Guadelupe Carney & naar La Ceiba’
Vanmorgen word ik gewekt door kraaiende hanen. De vrouw des huize is al aan het koken. Het is 3h15’… De kip die aan het broeden is in onze kamer, heeft zich de gehele nacht stil gehouden. Silvy komt me halen. Vandaag moeten we ons in het riviertje wassen… het enigste stromende water in het dorp. Genieten hé! Ondertussen worden we door een kereltje in de gaten gehouden…
Dan gaat de rondleiding van gisteren verder. Nu zien we hun groentetuintjes, met kennis van zaken aangelegd. Wat verder zijn ze grondwater aan het zoeken. We bezoeken nog een naaiatelier & het muziekschooltje. We zijn onder de indruk van hun handelswijze. Solidariteit!
En dan per minibus naar La Ceiba. Luxe… we krijgen met 3 man de suite met 3 bedden toegewezen. Ik palm het extra-king-size bed in. Terug gedoucht zonder water… Grrr! Vandaag moesten we afscheid nemen van Patrick & Antonio, dat gaat natuurlijk gepaard met een afscheidsmaal. Silvy haar ogen (maar ’t zijn dan wel hele mooie) zijn terug groter dan haar maag & daar kan ik terug van profiteren! Het is ongelofelijk hoe een bende met zo verschillende persoonlijkheden, zo goed aan elkaar hangen. Ik kan niks verkeerd zeggen… Dus is alles toch goed verlopen. Soms wat chaotisch, maar soit… dit is Hondurees hé!
In een gezellige tent komt terug een zware syndicale discussie op gang... Ik houd me afzijdig! In een andere dansgelegenheid krijg ik een vette knipoog van een local. Het is de dochter van de beenhouwer. Ze loopt met haar vlees te koop (Quote Gillis). Silvy beweegt sensueel op de muziek, maar aan de paringsdans van de locals kan ze niet tippen…
Dag 12: 24 juni – ‘Genieten van de natuur’
Hendrik heeft een kater van hier tot Tokyo. Hij heeft geluk, het wordt een rustige dag.
Eerst nemen we afscheid van Patrick & Antonio en dan worden we aan een riviertje gedropt, waar we met wankele bootjes door de mangroeve worden geloodst. Indrukwekkend… Neen! Mooi… Ja… Plots hoor ik apengeluiden. Het is de chauffeur die brulapen wil lokken. Ik erger me wat… We worden gedropt op een strand. Lieven, Hendrik & Silvy storten neer op het strand… recupereren van een avondje stappen! Iemand komt aangewandeld met een zonet gevangen leguaan. Hij kan hem verkopen voor LPS 150 (€ 7). Lieven & Silvy overwegen hem dat geld te geven & het diertje vrij te laten… Een nobele gedachte.
Tijdens het middagmaal komt een agressieve vogel ons aanvallen. Wat heeft die, zeg? Slecht gehumeurd? Dan maar terug de minibus in (wij, helden!) & we worden aan een riviertje afgezet. Nog eens genieten van een verfrissing! Het doet Hendrik deugd… hij kan terug spreken.
Daarna stoppen we nog bij een opvang voor zieke dieren. De bewaker leidt ons rond: daar zat dit, daar dat… het enige wat we te zien krijgen zijn 3 konijnen & een jaguar met een mooi geplekte pels… ‘k zie het al thuis op mijn salontafel liggen…
De avond wordt afgesloten in een kleine negerbar… een grappige kerel bestelt ons. Hij vervoegt Silvy tijdens het dansen. Daarna nog eventjes uitwaaien op het strand…
Dag 13: 25 juni – ‘Twee niet Spaanssprekenden in La Ceiba’
Vandaag wordt de groep gesplitst. Elsie, Gillis & Deanne gaan uitrusten in Roatán, Silvy & Lieven vertrekken naar Tegucigalpa en Hendrik & ik willen de jungle intrekken. Bij het afscheid begint Deanne spontaan te huilen. De mannelijke jongelingen nemen haar nog eens goed vast… nog meer traantjes. Logisch dat ze haar rugzak vergeet mee te nemen!
En dan alles in een haast… Onze jungletocht wordt geboekt, vliegtuigtickets worden besteld & een nieuw hotel wordt gezocht. Dan vertrekken Lieven & Silvy. Jammer…
Nu staan we er alleen voor. We hebben ook nog wat dingen te doen. Gelukkig krijgen we hulp van mijn Berlitz Spaanse taalgids! Een bus wordt gereserveerd. Dan met de taxi naar het winkelcentrum. 200 meter verder stopt de taxi. We zijn er! Muskietensprays worden gekocht & dan naar het postkantoor, kaartjes posten.
Terug aan het hotel wandelen we op de pier. Een rukwind… ik zie Hendriks’ petje 5 meter diep in het water belanden. Een visser smijt zijn lijn uit. In 2 beurten wordt het opgehaald. Gelachen! Boven ons cirkelen grote voorhistorische vogels… akelig!
Wat later zet ik me neer met de voeten in de roste mieren & bijten dat die doen. We lopen de stad in langs de spoorlijn. Op de sporen staan eetstalletjes opgesteld. We eten er baleades, terwijl auto’s & bussen ons op enkele centimeters passeren. Lekker! Enkel de pikante saus doet geen deugd in mijn ogen.
We drinken de avond iets in een locale bar. Enkele figuren zouden goed passen in de film ‘Barfly’. Terug op de kamer zet ik de TV aan. Ik zie droevige Franse gezichten… Frankrijk - Griekenland 0-1…
Dag 14: 26 juni – ‘Jungletocht dag 1’
Iets na 7 worden we opgepikt aan het hotel. Twee Engelsen vergezellen ons op de tocht. Ik vertel Meno, de hoofdgids, dat ik wel eens wil afzien. Hij stelt de zwaarste tocht voor & we zullen het ondervinden ook…
Meno spreekt een aardig mondje Engels, zijn broer niks. En inderdaad, de tocht is loodzwaar, al van bij het begin. De hitte is niet te harden. Af en toe komen we nog wat huisjes tegen. Wat die mensen hier komen zoeken is ons een groot raadsel.
En dan… stijgen & blijven stijgen in een hitte boven de 35°. Regelmatig wordt er gestopt om wat suikers & zouten binnen te nemen. Het water wordt bijgevuld uit riviertjes die we tegenkomen. Na het middageten zijn de weergoden ons wat minder gunstig gezind. Het begint te druppelen… Te weinig om mijn cape aan te doen, te veel om mijn rugzak te laten nat worden. Gulden middenweg: cape over de rugzak. En steil, jong! We moeten een berg over. Hellingsgraad 45°, op sommige stukken tot 60°. Afzien! Maar ja, ik heb het zo gewild hé.
Voor mij gaat het nog, maar de anderen beginnen serieus af te zien. Alhoewel, als je 5 liter water drinkt zonder te moeten plassen, wil dit toch zeggen dat het niet gemakkelijk ging hé! Alles wordt uitgezweet, het lichaam gereinigd!
Na 7 uur komen we aan op een open plek, de kampplaats. Een tentzeil wordt gespannen & wij gaan eronder. De gidsen maken het avondmaal klaar. Hier is er geen keuzemenu… maar de goed gevulde baleades zijn enorm lekker.
’s Avonds begint het hevig te regenen. We zitten in het regenwoud, het is zijn naam waardig…
’s Nachts heb ik heel wat kou geleden. Met onderbroek in een lakenzak kruipen is niet de ideaalste manier om hier de nacht door te brengen. En met roodkapje - Hendrik in ABVV-jas - naast me, al helemaal niet…
Ter info: we zijn vandaag geklommen van 250 meter tot op een hoogte van 1077 meter!
Dag 15: 27 juni – ‘Jungletocht dag 2’
Om 8h30’ vertrekken we, terug bergopwaarts. Niet gewoon klimmen. Voor Hendrik & de Engelsen is het grotendeels klauteren & afzien. Ik geniet… Ik geniet van het regenwoud.
Prachtige natuur, alles zo mooi groen. Tegen de middag bereiken we het hoogste punt, zo’n 1700 meter. Deze streek is het cloud forest. Het is net als wandelen in een reuze serre… Lekker warm, maar vochtig! Orchideeën groeien hier op de bomen. Eén enkele staat nog in bloei. Lianen hangen hier zomaar in de lucht & onze kamerplanten groeien hier op bomen. Varens & palmen woekeren hier weelderig. Een prachtige omgeving voor een picknick.
Dan dalen we terug af. Onze kamplaats bevindt zich op 1200 meter hoogte. Het tentzeil wordt opgezet. Net op tijd… Het begint te gieten.
Terug liggen we languit, terwijl de gidsen het eten klaar maken… Spaghetti. Toch wel een zalig leventje… Voor ons, toeristen, bedoel ik hé. De muskietenspray doet ook goed zijn werk. Het houdt al de muggen alsook de andere dieren op afstand. Jammer! Glimwormen trachten ons te verblinden, doch ze zijn met te weinig. Vraagje voor de professoren: hoeveel glimwormen heb je nodig om evenveel licht te hebben als een zaklamp gevuld met 4 x 1,5V Duracel-batterijen?
’s Nachts hoor ik geluiden van een zeldzaam zoogdier: een in pyjama gehulde Engelse knorbeer houdt me wakker…
Dag 16: 28 juni – ‘Jungletocht dag 3’
Vandaag staan we vroeg op. Het is 5h15’ De hemelsluizen worden volledig opengezet. Alles is nog steeds mooi groen. Geen wonder hé. Alles krijgt hier water genoeg. Ook wij… We schuilen eerst nog wat, maar we moeten erdoor.
Eerst wat stijgen & daarna afdalen, in de gutsende regen dan maar. Tegen de middag komen we op een mooi uitkijkpunt. Ik klim in een boom om een foto van de omgeving te nemen. Eén boompje belemmert mijn zicht… voor enkele minuten maar… Met vakmanschap wordt het omgehakt. (Sorry, gasten!)
Vanaf daar is het constant afdalen. Hendrik sliert constant weg. Hij begint zijn schoeisel te vervloeken… Volgens mij ligt het eerder aan zijn gebrekkige stapswijze. Hij sliert meer op zijn achterste naar beneden dan op zijn benen. Hij verbruikt hier heel wat krachten. En ik? Nog steeds genieten hé… nu ook van de tropische regen die op de grote blaren neerkomt.
’s Middags moeten de waterflessen terug bijgevuld worden. Ik moet mee van de gidsen. Ik heb al snel in de gaten dat ze me willen testen. Meno vertrekt in volle vaart. Ik schiet me erachter. Achter mij volgt de andere gids. Los laten komt in mijn gedachten niet op. Integendeel, tijdens de afdaling naar de rivier, moet ik wat inhouden. De flessen worden gevuld aan een klein kabbelend riviertje. En dan is het de andere gids die eerst vertrekt. Hij is heel wat sneller dan Meno, doch krijgt me niet los. Meno daarentegen, moet enkele 10-tallen meters prijsgeven. Terug bij de anderen gekomen knikken ze waarderend over mijn prestatie naar elkaar. Van squashen hebben ze hier nog niet gehoord…
Wat verder moeten we door hoog gras. Amper enkele meters verder blijft Meno staan. Voor hem ligt een slang op ons pad. Iedereen doet een stap achteruit, behalve ik… ‘k Moet toch een goede foto hebben hé. Amper 1 meter lang, maar 1 armbreedte dik ligt ze op ons pad te slapen. Zorgvuldig, maar niet zonder problemen, wordt de slang naar een andere plaats verwezen. Amper 50 cm verder, maar uit het zicht van degenen na mij. Iedereen passeert & plotseling zijn we heel wat alerter bij het voortzetten van de tocht.
En ondertussen blijft Hendrik maar afzien… met vallen & opstaan. Zijn enigste positief moment van de dag is een duik in het water voor een pracht van een waterval. Een ander pechmoment is als hij 5 minuten later uit het water komt & op zijn bril stapt… glas gebroken.
Tijdens het eten zegt Meno dat hij met mij graag nieuwe paden wil kappen in de jungle… Een nieuwe toekomst?
Vandaar is het nog steeds afdalen onder een stromende regen. Meno neemt zijn werk als gids professioneel & toont Hendrik waar hij zijn handen en voeten moet plaatsen. Ik geniet nog steeds van de natuurelementen & stap kalmpjes voort.
Na twee uur zwoegen (voor Hendrik), komen we aan een laatste waterval. Vanaf daar gaat het helemaal niet meer. Fysisch zit hij er compleet onderdoor. Nog erger dan de lijdensweg van Christus… Ik probeer hem psychisch op te krikken, wat me lukt… Ik vertel over de frisse pinten & de chicas die we vanavond zullen ontmoeten… Hij glundert (eventjes toch).
Dan komen we aan bij de rivier… Verrassing! Hier moeten we nog over… en nog vlug ook. Er is heel wat stroming. Doordat we hier uren later aankomen dan verwacht, moeten we ons nu haasten. De Engelsen zijn al ruim een half uur voordien overgestoken (niet zonder problemen overigens).
Zonder aarzelen stap ik het water in. Mijn waterdichte gore-tex schoenen zijn niet bestemd om mee te zwemmen. Ik neem een duik & spartel zo hard ik kan. De sterke stroming sleurt me mee. Wat verder kom ik op een zandbank terecht. Even op adem komen & dan nog eens alles geven… Het is lastig zwemmen met alle kleren aan. Ik zie wel waar ik uitkom. Aan de overkant dus… Druipnat stap ik het water uit. Ik kijk achterom en zie Hendrik nog aan de overkant zitten… Te moe om te zwemmen…
Met enkele gidsen vertrek ik, in volle vaart in de laadbak van een pick-up, om een rubberboot met reddingsvesten te halen. Drie kwartier later is het ‘rescue-team’ terug ter plaatse aan de rivier. Er wordt nog wat overlegd, maar uiteindelijk wordt de reddingsactie afgeblazen. Het is te donker & de stroming te sterk.
Het mag niet zijn… ik had zo graag eens held gespeeld & het leven van mijn compagnon gered… Spontaan schiet ik in de lach… Hendrik moet nog een nacht in de jungle blijven. De gelukzak…!
Die avond kan ik enkel maar genieten van een heerlijk maal & van enkele pinten in de stad… En smaken dat die deden…
Dag 17: 29 juni – ‘Naar Utila’
Om 6h00’ word ik terug opgepikt. We gaan Hendrik oppikken. Maar geen avontuur meer… Als we aankomen aan de rivier, komt een taxi met Hendrik & Meno erin, ons tegemoet gereden.
Vanmorgen, bij het krieken van de dag, hebben ze de rivier zonder problemen kunnen oversteken. Ik heb een cadeautje voor Hendrik. Ik overhandig hem een fles Flor de Caña (rum) om zijn ontberingen te vergeten.
We worden aan het hotel afgezet. Onze rugzakken worden gepakt & met de taxi haasten we ons vliegensvlug naar de haven, waar we de boot nemen naar Utila, een eilandje in de Caraïben. Goed op tijd. We maken een praatje met enkele toeristen & besluiten hetzelfde hotelletje te nemen op Utila.
Utila is een paradijsje voor backpackers. Er is niet veel te beleven, maar het is niet echt de bedoeling om ons hier uit te sloven. In het hotelletje worden de kleren snel uitgespeeld, de zwembroek aangetrokken & vanaf de steiger neem ik een duik in het zoute water.
Tegen de middag nemen we ergens ontbijt, ondertussen genieten we van de heerlijke Westerse rockmuziek… Een mens kan toch niet constant met zijn kont staan draaien hé! Wat verder genieten we van een ander terrasje. We zien onze hotelgenoten passeren & nodigen hen uit. Contacten leggen hé…
Terwijl ik later met de dames (jawel) een internetcafé opzoek, geef ik Hendrik de opdracht om rum, cola, limoen & ijs te kopen. Hij doet het voortreffelijk… Met een koelbox van de hoteluitbaters, installeren we ons aan het piertje van ons hotel & krijgen gezelschap van andere toeristen.
’s Avonds gaan we met de hele bende op restaurant. De avond wordt afgesloten in de Coco Loco, een bar op een steiger boven het water. We dansen. Mijn ketting breekt & valt in het water… Godver! Na middernacht trekt iedereen huiswaarts, de één wat zatter dan de ander (hé Hendrik?)…
Dag 18: 30 juni – ‘Genieten op Utila’
Om 6h30’ zit ik alweer in het water. Zo een zalig temperatuurtje dat het hier is! Ik neem plaats op een ligstoel & geniet van de opkomende zon. Een vogel (een kraai of zoiets) valt me aan. Hij wil mij steeds pikken. Niet normaal, jong, dat beest! Ik kan hem af en toe afschrikken door met mijn handdoek te zwaaien. Schoon zicht moet dat geweest zijn! Een Amerikaans koppel maakt ontbijt voor me klaar (je ziet, zo slecht zijn ze allemaal nog niet hé).
Rond 10h30’ komt Hendrik buiten met een glas Flor de Caña van 12 jaar in zijn hand. Ik besluit ook maar te aperitieven…
Na nog wat zoute duiken, begeven we ons rond 12h30’ met de andere toeristen naar een stampvolle bar. De voetbalwedstrijd Portugal – Nederland wordt hier op TV getoond. Anderhalf uur later druipen de Hollanders af. Ik geniet…
’s Namiddags lassen we een rustpauze in & ’s avonds genieten we in een lekker Italiaans restaurant. Ook de Cabernet Sauvignon smaakt heerlijk…
We genieten terug van enkele bars op de steigers & sluiten af in de ‘Bar in the Bush’. Er is niet veel volk, maar de muziek staat hier luider dan in de andere bars (afgelegen hé). Terwijl Hendrik staat te dansen, installeer ik me bij de Noren. ‘k Heb daar een gesprek over mijn levensfilosofie… synoniem voor genieten!
Terug in het hotel, kruipt Hendrik in bed. Ik blijf met nog wat anderen buiten praten. Ondertussen geniet de Noorse van de heerlijke Belgische chocolade die ik haar gegeven heb…
Dag 19: 1 juli – ‘Terug naar San Pedro Sula’
Na alweer een duik & een ontbijt, vertrekken we met de boot terug naar het vasteland. Gelukkig zijn we wat vroeger, want de boot vertrekt drie kwartier vroeger dan ons was gezegd. Met een taxi rijden we naar het winkelcentrum, eten wat & gaan dan te voet naar het busstation.
Vandaag zit er geen leven in mijn reiscompagnon. Hoe zou dat komen?
Bij het opstappen op de bus zijn er wat problemen. Eerst moet ik een trui aantrekken, dan mag mijn kleine rugzak niet op de bus. Later moet ik mijn reispas nog zoeken in mijn grote rugzak en krijg ik tickets toegestopt van de bagage. Wat een rompslomp!
In San Pedro Sula vindt Hendrik zijn bagagetickets niet meer terug. Wachten tot de laatste dus… Hij kan zijn bagage krijgen als hij zegt wat erin zit. Niks speciaals, zegt hij. De vrouw opent zijn kleine tas en met opgetrokken neus overhandigt ze zijn tas. Geen verder commentaar!
We nemen onze intrek in hetzelfde hotel van de eerste week. Hendrik besluit wat te rusten, ik trek nog eens de stad in tot de winkels sluiten. Later besluiten we iets te eten in het Best Western Hotel, in de hoop Elsie, Deanne & Gillis tegen te komen. Helaas…
Hendrik is kapot & wil zo snel mogelijk gaan slapen. In het restaurant van het hotel, bestel ik nog een pint bij de charmante oude dienster. Ze herkent me nog van 2 weken geleden. Natuurlijk, wat wil je?
Dag 20: 2 juli – ‘Vlucht huiswaarts’
Onze opdracht voor deze morgen: waar kunnen we hier Flor de Caña kopen? We lopen al vroeg rond. De winkels zijn nog dicht. Het is aangenaam de stad te zien ontwaken. We bekijken de mensen die hier rondlopen. Hendrik is verbaasd dat mensen naar mij glimlachen. Ja, als je daar zit zoals hem met de blik op oneindig, maak je weinig oogcontact natuurlijk.
We drinken koffie… geen goede, maar ’t is warm en zwart… In een supermarkt vinden we ons gerief. Terug naar het hotel nu, mijn geld is op… Rugzak maken & met de taxi vertrekken we naar de luchthaven.
Bij een politiecontrole moet ik mijn paspoort tonen. Voor de neus van de agent gris ik nog snel mijn geld weg dat ertussen steekt. Pech voor hem...
Hendrik is terug zenuwachtig. We checken in & geven onze tickets af. Het mijne in goede staat, dat van Hendrik nog volledig doorweekt. Er moet een nieuw gemaakt worden (gelukkig zonder extra kosten). Na het betalen van de luchthaventaksen, komen we in de vertrekhal Elsie, Deanne & Gillis tegen. Ze zien er goed uit… Hebben ook een heerlijke laatste week achter de rug…
Na een vlucht van 2 uur, komen we terug in Miami aan. Terug het lange wachten en hoe ik het doe, ik weet het niet, maar terug sta ik in de traagste rij. We moeten voortmaken. Het boarden is afgelopen… Ik zie Deanne & Gillis in de rij staan voor een vlucht naar Guatemala & roep hen. Uiteindelijk halen we nog onze vlucht op tijd.
Op het vliegtuig neemt Hendrik zonder vragen mijn plaats in. Nu zit hij naast een Duitse. De profiteur… ’t Ziet er een geestige uit… Ze bezwijkt bijna als Hendrik zijn sandalen uittrekt (van de stank profiterend, trek ik ondertussen ook mijn Teva’s uit).
Tijdens de vlucht opent Hendrik een fles rum & begint te mengen met cola. Ik deel ook in zijn vrijgevigheid…
Dag 21: 3 juli – ‘Thuiskomst’
… Een fles rum later, sta ik te zweten op de luchthaven van Madrid. Henriette (de Duitse) heeft heel wat plezier met Hendriks stunteligheid. Ze ziet hem ook steeds zatter worden. Valt het bij mij niet op? We nemen afscheid… Zij neemt de vlucht naar Berlijn, wij naar Brussel. In Zaventem gaat iedereen van ons naar het toilet… Dat doet nogal eens deugd, zeg, dat ik simpelweg het toiletpapier in de pot mag gooien! (Quote Gillis)
EINDE
Deze reis is mogelijk gemaakt door de samenwerking tussen ABVV-Scheldeland & het Fonds Voor Ontwikkelingssamenwerking (FOS).
FOS is de Noord-Zuidorganisatie van de socialistische beweging in Vlaanderen met een Zuid –en Noordwerking. FOS steunt ruim 40 projecten in Afrika, Azië en Latijns-Amerika. Daarvoor werken ze samen met vakbonden, boerenorganisaties en enkele NGO’s in Cambodja, Palestina, Zuid-Afrika, Zimbabwe, Namibië, Mozambique, Angola, Peru, Chili, Bolivia, Honduras, Nicaragua, El Salvador & Cuba. In België werkt FOS samen met ABVV, NVSM & SP.a aan een bewustmaking rond de Noord-Zuidproblematiek bij de achterban van de socialistische beweging. Zij vinden het belangrijk dat gelijkaardige organisaties uit Noord en Zuid mekaar leren kennen, ervaringen uitwisselen & mekaars strijd voor een rechtvaardiger wereld ondersteunen. (Dank je voor de info, Silvy)
Een nieuw avontuur van…
De langharig onderdrukte in…
Honduras!
Met in de hoofdrollen:
Silvy, FOS Educatie & reisverantwoordelijke
Hendrik, doelgroepenwerker ABVV Scheldeland
Patrick, gewestelijk secretaris van ABVV-metaal & voorzitter van ABVV Scheldeland
Antonio, 30 jaar ABVV-delegee, werkzaam bij Gates (Erebodegem)
Gillis, gevangenisbewaker
Deanne, gepensioneerd, vrouw van Gillis
Elsie, kaderlid bij GB, lid van het gewestelijk comité van BBTK in Aalst
Harrie, FOS landencoördinator Centraal-Amerika & Cuba
Lieven, FOS Noord-Zuid medewerker
…en ikke natuurlijk… als levensgenieter
Dit is het (gecensureerde) reisverhaal… Veel leesgenot!
Dag 1: 13 juni – ‘Vertrek & aankomst in San Pedro Sula’
Om half vier begint mijn dag, zonder dat de wekker moet aflopen. Eén van de Muizies ligt naast mij, de andere aan mijn voeten. Als ik me naar de badkamer begeef, bewegen ze nauwelijks. Ze denken dat ik me wel zal terug leggen, maar vergissen zich. Plasje, even wegen… ik vraag me af hoeveel het na de reis zal zijn. Dan terug de slaapkamer in. De Muizies liggen nog altijd levenloos. Pech voor hen, want ik ga nog vlug de lakens verversen. Noodgedwongen springen ze uit bed & staren me slaperig aan. Ik laat hen uit. De twee katers wachten hen al op. Eerst eens bellen. Kijken als mijn vervoerders naar de luchthaven al op zijn. Perfect! Nog vlug het bad in…
Wat later gaat de bel. Hendrik, één van mijn reisgenoten, ziet er content uit. Vlug nog koffie maken… De bel gaat terug. Gerd & Geert zijn er ook. Nu kunnen we vertrekken…
We zijn nog wat te vroeg in de luchthaven & besluiten nog een koffie te drinken. Ondertussen kijkt Hendrik voor de zevende keer na of hij zijn tickets mee heeft… Nog altijd dus! Hij heeft last van zenuwen. Dan gaan we ons vervoegen met de rest. Iedereen is er & we kunnen inchecken. Geert staat met tranen in de ogen… wellicht van moeite.
De bagage, alsook de handbagage worden gewogen. Het laatste weegt 6,6 kg, d.w.z. dat er nog 3,4 kg souvenirs bij kunnen voor de terugreis. Dan boarden & vertrekken. Met een tussenlanding in Madrid, zijn we aangekomen in Miami, in het land waar je tegenwoordig veel geduld moet hebben om door de veiligheidscontroles te geraken. Tijdens het aanschuiven worden we door Antonio op de hoogte gebracht van de verkiezingsresultaten. Wat hebben jullie daar uitgestoken, zeg? De ABVV-militanten zien het somber in… We nemen onze laatste vlucht & 2 uurtjes later landen we in San Pedro Sula (Honduras).
De vochtige hitte komt ons tegemoet, alsook Lieven & Harrie, 2 FOS-medewerkers. Op weg naar ons hotel, is het duidelijk te zien dat de Amerikanen hier met geld over de brug komen. We passeren heel wat hamburgerketens, benzinestations & immens grote reclamepanelen, die de Hondurezen doen watertanden naar allerlei luxeproducten. Er is geen straat te bespeuren waar er geen reclame gemaakt wordt voor pepsi –of coca cola.
In het charmante hotel ‘Terraza’, deel ik de kamer met Hendrik. Eerst nog eens verfrissen… Goed ingezeept sta ik in de douche & dan wachten en blijven wachten op water. Uit pure noodzaak de douche uitgestapt & met één handvol water de overtollige zeep trachten te verwijderen. Allé, ik ruik toch lekker… positief denken noem ik dat… En dan slapen. De airco doet zijn werk…
Dag 2: 14 juni - ‘Ontmoeting met de leiders van FITH-FESITRADEH’
De dag begon met een toertje in de stad. Mijn eerste indruk… warm! Op een toeristengangetje lopen we naar het centrale plein met zijn kathedraal. De stad leeft al van ’s morgens vroeg. De kraampjes & winkeltjes gaan open, schoenenpoetsers & geldwisselaars nemen hun plaatsen in. De kathedraal wordt door ons bezocht, alsook door talrijke Hondurezen… Vluchten ook zij voor de warmte? Op de terugweg staat iemand te bedelen. Hij heeft maar één hand… Wat ze hier niet allemaal doen om wat geld te kunnen vragen! (Quote Gillis).
Onze eerste bekommernis: zo snel mogelijk dollars wisselen. Aan de ingang van de bank wordt iedereen door 2 bewakers gecontroleerd. Ik maak geen aanstalten om binnen te gaan, heb mijn Zwitsers zakmes op zak… Eén bewaker tracht een praatje met mij aan te knopen, niet gemakkelijk gezien we dezelfde taal niet spreken. Het eindigt met ‘mira’, kijken naar de meisjes die hier passeren… Mannen hé!
’s Middags worden we naar Choloma gereden. We hebben daar een ontmoeting met mensen van FITH-FESITRADEH (*1). Er is duidelijk een probleem bij de maquilas (*2), als je weet dat jonge en/of zwangere meisjes 14 uur/dag moeten werken, 5 dagen in de week & dat voor een schamel loon van US$ 150/maand. Interessante verhalen worden verteld over hoe de vakbonden hier simpelweg aan de kant geschoven worden & hoe men in mensonwaardige omstandigheden moet werken.
Na de groepsfoto’s gaan we een kijkje nemen naar de talrijke maquilas. We zien grote hangars omgeven met prikkeldraad & bewakers met geweren. Het is duidelijk dat ze hier geen pottenkijkers willen… We maken een praatje met wat arbeidsters die net hun zware dagtaak achter de rug hebben & die nu nog meer dan één uur naar huis moeten pendelen…
(*1) FITH (Federación Independiente de Trabajadores de Honduras): Onafhankelijke Federatie van Hondurese werknemers. FESITRADEH (Federación Sindical Trabajadores de Honduras): Syndicale Federatie van Hondurese werknemers. FESITRADEH is traditioneel een federatie van vrouwenvakbonden.
(*2) maquila: textielbedrijven in vrijhandelszones van Noord-Amerikanen en Koreanen, waar hoofdzakelijk jonge vrouwen tewerkgesteld zijn. Zij fabriceren kleren van stoffen die taxfree ingevoerd worden naar Honduras om dan het eindproduct (terug zonder taks) te verkopen in de U.S.A. De economische bijdrage van een maquila bestaat vooral uit het intensief gebruik van goedkope lokale werkkrachten.
Dag 3: 15 juni – ‘Bezoek woonwijk & gesprek met Vereniging van Maquiladores Honduras en met het Ministerie van Arbeid’
Ik neem plaats in de laadbak van een pick-up & word zo naar Vidanueva, een maquila-woonwijk, gebracht. Hier leven slachtoffers van de orkaan Mitch, die hier in 1998 geraasd heeft. Aanvankelijk werd het materiaal gesponsord door de regering, maar moesten ze zelf alles opbouwen. Nu moeten ze de regering € 6000 betalen per huisje. Wat ze natuurlijk niet kunnen & ook halsstarrig weigeren. Soms leven ze hier met 10 personen in een huisje van 20m². Krap hé! We passeren een schooltje. Een vergadering van vrouwen wordt door ons verstoord. Kinderen komen langs alle kanten op ons toegelopen. Ze willen allen op de foto, wat ook gebeurt.
Wat verder kunnen we een huisje binnenkijken… Keukentje met gasfornuis, 2 bedjes langs de muur & een TV die de hele dag staat te spelen. De enige rijkdom die ze voor ons hebben is de tuin met bananenbomen. Ze moesten eens weten wat wij hiervoor moeten betalen…
We moeten ons haasten. We hebben een afspraak met de Vereniging van Maquiladores Honduras (*3). Het contrast is groot. Met de modder aan de broek, staan we in een prachtig glazen appartementsgebouw. De voorzitter, Jesús Canahuati, verwelkomt ons & in de vergaderzaal stelt hij ons voor aan de directeur-generaal, H. Fransen Jr. & aan hun juridisch adviseur. We nemen foto’s, alsook de directeur… Is het om ons te laten signaleren bij de politie? We nemen plaats in de lederen zetels & de voorzitter begint zijn uiteenzetting. Blijkbaar heeft hij goede intenties om de problemen aan te pakken. De maquilas in Honduras zijn niet dezelfde als die in de buurlanden, zegt hij. Hier wordt er meer op de arbeidsomstandigheden gelet & wordt het volk niet uitgebuit… Praatjes dus!
De economische problematiek van Honduras wordt voorgesteld en de onderhandelingen met de VS & met de rest van de wereld. Interessant! We werden er goed gesoigneerd. Daardoor moest iedereen nog vlug een sanitaire stop maken… Helaas… Hier zijn geen lederen zeteltjes aanwezig!
Dan terug de laadbak in & rijden naar het regionaal kantoor van het Ministerie van Arbeid, waar we plaats nemen tegenover een vriendelijk en praatgraag baasje, Luis Enrique Alvarado. Eerst legt hij uit hoe goed het Ministerie bezig is met de hervormingen. Dan begint hij over de weinige middelen waar ze over beschikken & daarna begint hij over hoe alles fout loopt. Eigenlijk trekt hij geheel zijn dienst in het belachelijke We verdoen onze tijd hier… Grappige vent, maar erg dat zo iemand verantwoordelijk is voor de tewerkstelling!
Dan krijg ik voor het eerst tijd om email te versturen. Pfff… Op de terugweg naar het hotel loop ik enkele straten verkeerd. Volledig bezweet kom ik 10 minuten te laat in het hotel aan…
In een typisch Hondurees openluchtrestaurantje, wordt de avond afgesloten met een etentje samen met de plaatselijke vakbondsmedewerkers. Tijdens het eten, moeten we ons verplaatsen omwille van een hevige regenval. Ook de fles rum verhuist mee…
Later op de kamer maak ik enkele foto’s van een rode muis…
(*3) Vereniging van Maquiladores Honduras (Asociación de Maquiladores de Honduras): Vereniging van de bazen van de maquillas in Honduras.
Dag 4: 16 juni – ‘Marktbezoek San Pedro Sula, manifestatie & maquila-bezoek’
Gelukt! De dames zijn in de ban van de rode muis. Ik toon hun de foto… Opgelucht halen ze adem als ze zien dat het een foto van een cartoon op televisie is…
Vandaag gaan we op pad met SUVANH (*4). Met hen bezoeken we de grote markt van San Pedro Sula. Groenteverkopers, schoenmakers, vlees –en vishandelaars laten zich gewillig fotograferen. We krijgen een woordje uitleg & lopen op het gemakje verder.
Enige tijd later botsen we op een manifestatie van het onderwijzend personeel op het centrale marktplein. Voor de hekkens van de kathedraal staan een tiental mensen gekruisigd (met touwen wel te verstaan!) We worden door de massa geloodst. Ik loop naar de overkant van het plein om een mooi beeld te krijgen van de menigte. Ineens zie ik onze bende op de trappen van de kathedraal staan. Patrick staat er met een microfoon onder de neus. Hij spreekt de menigte toe over onze Belgische solidariteit die we hen betuigen. De menigte vindt het geweldig. Ze steken hun vuist omhoog en scanderen enkele slogans. Ik sta ertussen, krijg kippenvel & heb tranen in de ogen. Een geweldig gevoel bekruipt mij… Nog wat foto’s genomen van de Hondurese vlag & van Patrick die ondertussen een interview aan het weggeven is voor de plaatselijke televisie… Een zeer speciale ervaring…
In de namiddag hebben we terug een afspraak met H. Fransen Jr. Hij vergezelt ons naar een maquila (Golden National Group) net buiten de stad. Door hem krijgen we vrijgeleide. Hier komen geen toeristen hé…
In de fabriekshal zien we honderden (hoofdzakelijk) jonge meisjes, die driftig aan het naaien zijn. We krijgen een rondleiding van Marisela Solís Córdoba, de bazin, haar titel waardig. We komen bij de stoffen die gesneden worden, om vervolgens genummerd & dan aan elkaar genaaid worden. Na de controle worden er labels opgestreken & verkoopsetiketten aangehangen. Terwijl Silvy haar vragen stelt, sta ik de werkende meisjes gade te slaan. Velen glimlachen, enkelen lonken & sommigen blijven me de gehele tijd met hun ogen volgen. Best grappig! Sommigen zien er best te pruimen uit. Heel wat anders dan de doorsnee vrouw met de dikke heupen & met een kont die elk moment de te spannende broek tot stukken wil scheuren.
De avond wordt afgesloten in een karaoke-bar. Vandaag is het de wedstrijd ‘zo-vals-mogelijk-zingen’, denk ik. De concurrentie was enorm. Op de dansvloer gaat Deanne wild tekeer. Zij steelt de show, terwijl ik aan de toog van mijn pintje geniet & de anderen cocktails drinken uit grote bloemenvazen…
Op weg naar huis, passeren we niet ver van ons hotel een menigte. Ik zie het zitten om er later nog een pint te gaan drinken… Het blijkt echter dat het vluchtelingen zijn die hier verzamelen, om met de bus via Nicaragua & dan met de boot de USA trachten binnen te geraken… Geen fuifje dan maar…
Later, boven op de kamer, ontdek ik dat ik mijn digitale camera niet mee heb. Een slapeloze nacht…
(*4) SUVANH (Sindicato Unico de Vendedores Autenticos Nacionales de Honduras): een informele vakbond, opgericht voor de vrije beroepen (straatverkopers, schoenenpoetsers e.d.).
Dag 5: 17 juni – ‘Bezoek Chiquita-bananenplantage & radioprogramma COSIBAH’
Terug in de laadbak van een pick-up (záááálig, jong), worden we naar de bananenplantage in La Lima gebracht. De Chiquita-bananen worden rechtstreeks van de plantage het bedrijf ingebracht & worden gesorteerd volgens grootte. De mooie zullen later het Chiquita-label krijgen, de andere zijn voor lokaal gebruik. Dan worden ze in een bad met chemicaliën gelegd om de schil mooi te houden & worden ze eventjes gedroogd om enkele minuten later in de voor ons bekende ‘stevige verhuisdozen’ gestoken te worden. Via een transportband gaan de dozen rechtstreeks de vrachtwagens op om zo snel mogelijk op de consumentenmarkt gebracht te worden. Foto’s nemen van het productieproces is niet toegestaan. Dat lappen we dus aan onze bottinen. Met sluitertijd op 1/60 sec & zonder flits, neem ik wat foto’s van op heuphoogte (alla Clint Eastwood). Daarna volgt een bezoek op de plantage zelf. Een directie afgevaardigde legt ons de ontwikkeling van een bananentros uit. Wat later zien we enkele werkmannen bezig met het afsnijden van de trossen. Zij zweten door het harde werk, wij zweten nog meer… Erg, hé!
’s Namiddags gaan we naar het lokaal van COSIBAH (*5).We krijgen een T-shirt aangeboden die daar door middel van een inktvisachtig toestel bedrukt wordt met het embleem van COSHIBA. Dan volgt een uiteenzetting van hun werking. Ter info: hier worden 500 miljoen dozen geproduceerd per jaar. 10% daarvan is voor de Europese markt bestemd, de rest voor de USA.
In het hotel krijg ik te horen dat mijn digitale camera terecht is… Simpelweg uit mijn zak gevallen tijdens het uitstappen van de auto. Wat een fotograaf lijden kan…
’s Avonds zit ik terug in de laadbak, nu samen met Hendrik & Lieven. Ik word er gepromoveerd tot model. Hmmm… We vertrekken voor een deelname in het radioprogramma COSIBAH in El Progreso. Ik stel me op als fotograaf, Hendrik als cameraman. Patrick, Silvy & Lieven doen het woord. De 45 minuten, die we hebben, worden integraal volgepraat. Ze doen het terug voortreffelijk. Het programma is speciaal voor bananenarbeiders. Ze zijn verplicht om te luisteren, want op het eind van de uitzending worden hun namen afgeroepen met de sector waar ze ’s anderdaags moeten werken. Nu zijn ze verplicht om drie kwartier naar vakbondspraat te luisteren. Ocharme…
Om de avond af te sluiten, besluiten we supergrote baleadas te eten. We hebben de grootste moeite om de bonensaus tussen het deeg te houden. Hendrik vindt het blijkbaar lekker. Hij bewaart nog wat saus in zijn baard… De restaurantuitbater komt ons elk een gratis T-shirt brengen ter promotie van zijn zaak. Ik kan goed geloven dat de meisjes in de maquilas 12 uur lang moeten werken. Straks moeten ze nog harder werken om aan de vraag te voldoen… Het is al de derde T-shirt die we hier krijgen. Als het zo door gaat zal mijn rugzak snel vol geraken…
(*5) COSIBAH (Coordinadora de Sindicatos Bananeros de Honduras): Vakbondsorganisatie voor de bananenarbeiders
Dag 6: 18 juni – ‘Haven Cortez & bus naar Copan’
Hendrik heeft zich vandaag voor het eerst geschoren. De bonensaus is eindelijk van zijn gezicht verdwenen. Deanne vertelt over de kakkerlakken in haar vuilbak. Toeval? Vandaag zie ik ook de eerste kakkerlak in mijn kamer. Hij komt ook van de vuilbak… Hendriks’ bagage…
We vertrekken naar de grootste haven van Latijns-Amerika, Puerto Cortez. Silvy vertelt over de gebruiken van het Hondurese volk. Hoe men de aandacht van de meisjes moeten trekken (sissen door de tanden), hoe ze de weg tonen met hun mond (toten trekken). Ik vraag Xenia eens te tonen hoe ‘rechtdoor en tweede straat rechts’ eruitziet. Ze schiet in de lach…
Hier wordt toiletpapier in een emmer naast het toilet gegooid. En wat bij grote ongemakken? Gelieve elke dag te ledigen…
Wat later wordt een onderscheid gemaakt tussen Belgische & Hondurese mannen (ja, ik zit daar met drie vrouwen in de auto, hé!). Hier geven de mannen de vrouwen heel wat complimenten. We maken Xenia duidelijk dat als ik, als man, dát doe in België, ik een slijmbal zou genoemd worden. Hoe versieren jullie dan vrouwen, vraagt ze? Ja, moest ik dat weten… De Belgische vrouwen zijn niet de gemakkelijkste, hé…
Ik word uitgedaagd om wat complimenten te strooien. Ze stromen vanzelf uit mijn mouwloos T-shirt… Xenia lijkt verloren voor mijn charmes…
In de haven krijgen we wat cijfermateriaal voorgeschoteld. Er werken 2125 dokwerkers. Jaarlijks worden 2290 schepen geladen & gelost, wat overeenkomt met 500000 containers. Het is de grootste haven in Latijns-Amerika en de 87ste in de wereld & daar zijn ze heel fier op… 7 schepen per dag laden en lossen lijkt mij niet echt indrukwekkend… Dan krijgen we een rondrit aangeboden. Foto’s nemen mag niet… Spionagegevaar!
In het restaurant maak ik een foto van Xenia met mezelf. Ze glundert… Wat later vraag ik om eens te stoppen aan het strand. Ik wil nog een foto met haar met een palmboom op de achtergrond. Silvy zegt dat ik nu wel goed op dreef ben om de dames gek te maken… Ze moeten mij maar niet uitdagen, hé!
Op de terugweg begint het plots hevig te regenen. De vensters vooraan staan open & Elsie krijgt de volle laag. Met de regen op haar bril & met een natte broek, schiet ze prompt in de lach… Geestig autorijden met die drie…
’s Namiddags vertrekken we richting Copán met de bus. De airco doet zijn werk. Opeens worden we opgeschrikt: Deanne haar water is gebroken! Of regent het toch binnen in de bus? Hendrik mag de bewijzen voelen…
Ondertussen glijdt het groene landschap voorbij. We vragen ons af of de ‘Groenen’ hier wel zouden willen wonen. Altijd dat gezanik over te weinig groen. Awel, stuur die klagers naar hier & bekijk of ze dit alles hier wel aankunnen… Geef mij maar liever een grijze vervuilde stad (Quote Gillis).
Na het prachtige heuvellandschap komen we aan in de smalle straatjes van het pittoreske & toeristische Copán. De weg naar het hotel wordt in recordtempo afgelegd omwille de regen. Ons boeltje wordt afgezet in de kamer & direkt installeren we ons aan de bar. Lieven krijgt gelijk. Het barmeisje ziet er beeldig uit. ‘Mysterieuze Glimlach’ moet wellicht haar Indiaanse naam zijn…
Men vertelt dat Silvy een verkeerde rugzak heeft… mannenkleren. In paniek gaat ze terug naar de bushalte om haar verhaal te doen. Ondertussen staat Gillis in zijn kamer beha-tjes & krappe onderbroeken te passen…
’s Avonds gaan we eten in het Via Via café, uitgebaat door Vlamingen. Met de kaarsjes & sfeerlampen zitten we in een aangename Westerse sfeer. Ik vraag Silvy of ik eens Hondurees mag doen. Ik zeg dat ik terug het vertrouwen gevonden heb in de vakbonden, dankzij de inleefreis & door de gedrevenheid van Patrick, Antonio en haarzelf (compliment 1). Dan vraag ik of ik nog eens Hondurees mag doen. Ik zeg haar dat ze er vanavond echt goed uitziet met haar bloem in het opgestoken haar (compliment 2)… Lekkere Chileense wijn overigens!
Dag 7: 19 juni – ‘Bezoek Copán ruïnes’
Vandaag, bij het bezoek aan de Copán ruïnes, ben ik toch wel mijn reisgids vergeten zeker! Noodgedwongen moet ik nu luisteren naar de eentonige stem van de gids. Ik loop wat rond, met één oor luisterend naar de gids. Mooie omgeving! Maar ze mogen hier wel eens rondkomen met een hogedrukreiniger om de stenen schoon te spuiten (Quote Gillis).
Indrukwekkend hoe die bomen een plaatsje gevonden hebben boven op de ruïnes. Minder mooi is wat er zich hier vroeger afgespeeld heeft: mensen & dieren werden hier geofferd… Er werd hier vroeger ook een balspel gespeeld. De spelers werden gedrogeerd met een soort paddestoelen (peyote). Begin van de XTC-parties (Quote Gillis) & de beste speler werd daarna geofferd aan de goden. Het is niet altijd van doen om de betere te zijn hé! Na de rondleiding, loop ik nog eventjes rond & ga me uiteindelijk boven op een tempel installeren. Ik zie de toeristen rondom mij & mijn gedachten gaan terug in de tijd… Dat is pas indrukwekkend & wreed (en zonder paddestoelen hé…)
’s Namiddags ga ik nog eens terug om het museum te bezoeken. De mooiste sculpturen staan hier tentoongesteld. Vlug loop ik erdoor, vandaag is het mijn dag om inkopen te doen. Wat stenen beelden verdwijnen in mijn rugzak. Pfff…
’s Avonds tijdens het eten installeren de mannen zich rond een TV-scherm. Straks speelt Honduras tegen de Nederlandse Antillen Groot is onze verbijstering als we te horen krijgen dat de restaurantuitbater zijn kabelaansluiting deze maand niet betaald heeft. Later wordt er nog iets gedronken in onze bar. Hendrik zit op zijn vaste stek: dicht bij ‘Mysterieuze Glimlach’… Vrouwen kosten geld hé!
Dag 8: 20 juni – ‘Naar La Ceiba’
Na wat heen en weer geloop op de bus naar San Pedro Sula, krijg ik vooraan een plaats aangewezen naast een meisje met baby. Als de baby huilt, moet hij aan de borst… Baby zijn heeft zo zijn voordelen hé. We proberen wat te praten, maar het lukt niet echt. Wel grappig eigenlijk! Bij het afstappen, komt ze nog eens bij mij & geeft me een kus op de wang. Blijkbaar heb ik terug een goede indruk nagelaten…
Op de bus naar La Ceiba, zit deze keer geen schoonheid naast mij, echter wel Hendrik. Ik lees hem wat voor over de Maya-geschiedenis. Ons bezig houden hé… Daarna gaan we met de taxi naar Helen’s, ons paradijsje vlak aan het strand. Vlug de zwembroek aan & met een ‘margarita’ in de hand begeef ik me in het zwembad. Zááálig. Moet er nog iets meer zijn? Ja, een groter glas misschien…
Na het eten slinkt de fles rum zienderogen. Waarschijnlijk zit er een klein gat in. De avond wordt zittend afgesloten op het strand, genietend van de heldere sterrenhemel… Hendrik wil zó graag een zandvliegje zijn. ‘k heb geen idee waar hij zich wil bevinden…
Vannacht moet ik het king-size-bed delen. Eén groot nadeel: ’t is met Hendrik en Lieven, beiden met een ferme bieradem…
Dag 9: 21 juni – ‘Naar de Garifuna-gemeenschap’
Wat is er mooier dan een duik in het zeewater ’s morgens vroeg met de Pico Bonito (berg) op de achtergrond? Zelfs het ‘duiveltje’ gaat het water in, hé Antonio?
Tegen 10h vertrekken we per minibus naar Rio Estebán, een Garifuna-gemeenschap (*6) iets verder gelegen dan het hol van Pluto. Met de bagage lopen we door de struiken tot we aankomen op het strand, waar enkele paalwoningen staan. In het dorp is er een project opgestart om wat ecotoeristen aan te trekken. (lees: genieten in primitieve omstandigheden). Een antropoloog uit Venezuela legt de geschiedenis van de Garifunas uit. Zeer raar dat er in deze streek een Afrikaanse gemeenschap leeft.
Na een zwembeurt in de hoge golven, gaat een heus knap Garifuna-meisje met ons op stap door het dorp. Prachtig om die mensen te fotograferen. Enkele kinderen lopen de ganse weg met ons mee… Zo schattig, jong! Ondanks het bedampen van de lens wegens het vochtige klimaat, bleef mijn fototoestel maar doorgaan. Maar zo heet! Er zit niks anders op dan een nieuwe duik in het water. Zalig!
Ondertussen komen enkele rondborstige Garifuna-mama’s met hun dikke konten in dansrokken gestoken, naar het strand afgezakt. Op de djembe-muziek beginnen ze te heupwiegen & als de muziek luider speelt, beginnen die imposante konten te dansen. Gelukkig heb ik mijn breedhoeklens mee… De kleine jongetjes dansen agressief & met het meeste gevoel. Indrukwekkend hoe die smalle zwarte beentjes op en neer gaan. Maar iedereen staat verbijsterd als Deanne haar danspassen tentoonstelt. Zij bracht er pas echt de sfeer in. Chapeau! Gelukkig worden we binnengeroepen voor een feestmaal (voor hen wel te verstaan). Enkelen van de groep hebben geluk dat ik honger heb. Jammer genoeg worden de stoelen terug opzij geschoven & worden we uitgenodigd om mee te dansen… Geen verder commentaar! Aja… Met grote ogen kijk ik naar de bewegingen van het knappe Garifuna-meisje… Hmm…
De avond wordt terug afgesloten op het strand onder een prachtige sterrenhemel…
(*6) Garifunas: etnische Afrikaanse gemeenschap, afkomstig van negerslaven. Het waren schipbreukelingen & ontsnapte slaven van plantages in de koloniale tijd. Leefden eerst op enkele eilanden in de Caraïben en kwamen later naar Honduras rond 1797. Zij hebben een eigen taal en houden hun Afrikaanse rituelen in stand.
Dag 10: 22 juni – ‘Naar de MCA/Guadelupe Carney’
Vannacht moeten opstaan. Het muskietennet was naar beneden gekomen. Hendrik heeft weer zijn best gedaan…
Vroeg opgestaan… Elsie komt naar mij. Er is zonet in hun bungalow ingebroken. Wat geld, oorbellen & bril zijn verdwenen. Godver! De verslagenheid bij de mensen van het eco-project is groot. Sommige Garifuna-vrouwen beginnen te wenen. Erg voor hen, dat uitgerekend zij die net iets nieuws willen opstarten, door enkelingen worden tegengewerkt. Hopelijk leren ze er iets uit! Deze keer was het niet de stoelgang die het gespreksonderwerp was tijdens het ontbijt…
Op weg naar Guadelupe Carney, stopten we eerst bij een politiepost. Eén agent heeft het druk met in zijn hangmat te liggen. Uiteindelijk krijgen we een met zorg geschreven verklaring mee, zonder officiële stempel weliswaar.
Later in de auto zit Patrick de vreselijkste verhalen boven te halen om Hendrik voor te bereiden op een jungletocht…
Zes uur later dan verwacht, komen we aan bij de MCA (*7). We krijgen een rondleiding door hun dorp. De financiële resultaten van de bank worden ons kenbaar gemaakt. Er is een winkeltje met landbouwmateriaal. We passeren een warmwaterbron (heet, zeg!). De geschiedenis van dit stuk land wordt ons verteld (bloedige veldslagen met het leger). Ondertussen wordt onze maag constant gespijsd. Voor wat buitenlandse toeristen bewegen ze hier hemel & aarde. Ongelofelijk!
Met Hendrik krijg ik een kamer toegewezen in een winkeltje. Hendrik is terug in zijn element… Klungelig hangt hij zijn muskietennet op. Onder het licht van de sterren, gaan Silvy, Hendrik & ik op zoek naar de muzikanten van het dorp. Hendrik zet een stuik & Silvy trapt in een plas modder… Zaklamp meebrengen in het vervolg, hé klungelaars…
(*7) MCA (Movimiento Campesino del Aguán): Bijna geheel het grondgebied van Honduras is in het bezit van enkele rijke families, daardoor is het onmogelijk om zelf grond te kopen. MCA is een gemeenschap van 45 bedrijfjes die land bezetten om in hun eigen levensonderhoud te voorzien. In 2000 opgestart. Nu 4 jaar later wonen hier 585 gezinnen, samen zo’n 4000 mensen. Alles draait hier rond solidariteit…
Dag 11: 23 juni – ‘MCA/Guadelupe Carney & naar La Ceiba’
Vanmorgen word ik gewekt door kraaiende hanen. De vrouw des huize is al aan het koken. Het is 3h15’… De kip die aan het broeden is in onze kamer, heeft zich de gehele nacht stil gehouden. Silvy komt me halen. Vandaag moeten we ons in het riviertje wassen… het enigste stromende water in het dorp. Genieten hé! Ondertussen worden we door een kereltje in de gaten gehouden…
Dan gaat de rondleiding van gisteren verder. Nu zien we hun groentetuintjes, met kennis van zaken aangelegd. Wat verder zijn ze grondwater aan het zoeken. We bezoeken nog een naaiatelier & het muziekschooltje. We zijn onder de indruk van hun handelswijze. Solidariteit!
En dan per minibus naar La Ceiba. Luxe… we krijgen met 3 man de suite met 3 bedden toegewezen. Ik palm het extra-king-size bed in. Terug gedoucht zonder water… Grrr! Vandaag moesten we afscheid nemen van Patrick & Antonio, dat gaat natuurlijk gepaard met een afscheidsmaal. Silvy haar ogen (maar ’t zijn dan wel hele mooie) zijn terug groter dan haar maag & daar kan ik terug van profiteren! Het is ongelofelijk hoe een bende met zo verschillende persoonlijkheden, zo goed aan elkaar hangen. Ik kan niks verkeerd zeggen… Dus is alles toch goed verlopen. Soms wat chaotisch, maar soit… dit is Hondurees hé!
In een gezellige tent komt terug een zware syndicale discussie op gang... Ik houd me afzijdig! In een andere dansgelegenheid krijg ik een vette knipoog van een local. Het is de dochter van de beenhouwer. Ze loopt met haar vlees te koop (Quote Gillis). Silvy beweegt sensueel op de muziek, maar aan de paringsdans van de locals kan ze niet tippen…
Dag 12: 24 juni – ‘Genieten van de natuur’
Hendrik heeft een kater van hier tot Tokyo. Hij heeft geluk, het wordt een rustige dag.
Eerst nemen we afscheid van Patrick & Antonio en dan worden we aan een riviertje gedropt, waar we met wankele bootjes door de mangroeve worden geloodst. Indrukwekkend… Neen! Mooi… Ja… Plots hoor ik apengeluiden. Het is de chauffeur die brulapen wil lokken. Ik erger me wat… We worden gedropt op een strand. Lieven, Hendrik & Silvy storten neer op het strand… recupereren van een avondje stappen! Iemand komt aangewandeld met een zonet gevangen leguaan. Hij kan hem verkopen voor LPS 150 (€ 7). Lieven & Silvy overwegen hem dat geld te geven & het diertje vrij te laten… Een nobele gedachte.
Tijdens het middagmaal komt een agressieve vogel ons aanvallen. Wat heeft die, zeg? Slecht gehumeurd? Dan maar terug de minibus in (wij, helden!) & we worden aan een riviertje afgezet. Nog eens genieten van een verfrissing! Het doet Hendrik deugd… hij kan terug spreken.
Daarna stoppen we nog bij een opvang voor zieke dieren. De bewaker leidt ons rond: daar zat dit, daar dat… het enige wat we te zien krijgen zijn 3 konijnen & een jaguar met een mooi geplekte pels… ‘k zie het al thuis op mijn salontafel liggen…
De avond wordt afgesloten in een kleine negerbar… een grappige kerel bestelt ons. Hij vervoegt Silvy tijdens het dansen. Daarna nog eventjes uitwaaien op het strand…
Dag 13: 25 juni – ‘Twee niet Spaanssprekenden in La Ceiba’
Vandaag wordt de groep gesplitst. Elsie, Gillis & Deanne gaan uitrusten in Roatán, Silvy & Lieven vertrekken naar Tegucigalpa en Hendrik & ik willen de jungle intrekken. Bij het afscheid begint Deanne spontaan te huilen. De mannelijke jongelingen nemen haar nog eens goed vast… nog meer traantjes. Logisch dat ze haar rugzak vergeet mee te nemen!
En dan alles in een haast… Onze jungletocht wordt geboekt, vliegtuigtickets worden besteld & een nieuw hotel wordt gezocht. Dan vertrekken Lieven & Silvy. Jammer…
Nu staan we er alleen voor. We hebben ook nog wat dingen te doen. Gelukkig krijgen we hulp van mijn Berlitz Spaanse taalgids! Een bus wordt gereserveerd. Dan met de taxi naar het winkelcentrum. 200 meter verder stopt de taxi. We zijn er! Muskietensprays worden gekocht & dan naar het postkantoor, kaartjes posten.
Terug aan het hotel wandelen we op de pier. Een rukwind… ik zie Hendriks’ petje 5 meter diep in het water belanden. Een visser smijt zijn lijn uit. In 2 beurten wordt het opgehaald. Gelachen! Boven ons cirkelen grote voorhistorische vogels… akelig!
Wat later zet ik me neer met de voeten in de roste mieren & bijten dat die doen. We lopen de stad in langs de spoorlijn. Op de sporen staan eetstalletjes opgesteld. We eten er baleades, terwijl auto’s & bussen ons op enkele centimeters passeren. Lekker! Enkel de pikante saus doet geen deugd in mijn ogen.
We drinken de avond iets in een locale bar. Enkele figuren zouden goed passen in de film ‘Barfly’. Terug op de kamer zet ik de TV aan. Ik zie droevige Franse gezichten… Frankrijk - Griekenland 0-1…
Dag 14: 26 juni – ‘Jungletocht dag 1’
Iets na 7 worden we opgepikt aan het hotel. Twee Engelsen vergezellen ons op de tocht. Ik vertel Meno, de hoofdgids, dat ik wel eens wil afzien. Hij stelt de zwaarste tocht voor & we zullen het ondervinden ook…
Meno spreekt een aardig mondje Engels, zijn broer niks. En inderdaad, de tocht is loodzwaar, al van bij het begin. De hitte is niet te harden. Af en toe komen we nog wat huisjes tegen. Wat die mensen hier komen zoeken is ons een groot raadsel.
En dan… stijgen & blijven stijgen in een hitte boven de 35°. Regelmatig wordt er gestopt om wat suikers & zouten binnen te nemen. Het water wordt bijgevuld uit riviertjes die we tegenkomen. Na het middageten zijn de weergoden ons wat minder gunstig gezind. Het begint te druppelen… Te weinig om mijn cape aan te doen, te veel om mijn rugzak te laten nat worden. Gulden middenweg: cape over de rugzak. En steil, jong! We moeten een berg over. Hellingsgraad 45°, op sommige stukken tot 60°. Afzien! Maar ja, ik heb het zo gewild hé.
Voor mij gaat het nog, maar de anderen beginnen serieus af te zien. Alhoewel, als je 5 liter water drinkt zonder te moeten plassen, wil dit toch zeggen dat het niet gemakkelijk ging hé! Alles wordt uitgezweet, het lichaam gereinigd!
Na 7 uur komen we aan op een open plek, de kampplaats. Een tentzeil wordt gespannen & wij gaan eronder. De gidsen maken het avondmaal klaar. Hier is er geen keuzemenu… maar de goed gevulde baleades zijn enorm lekker.
’s Avonds begint het hevig te regenen. We zitten in het regenwoud, het is zijn naam waardig…
’s Nachts heb ik heel wat kou geleden. Met onderbroek in een lakenzak kruipen is niet de ideaalste manier om hier de nacht door te brengen. En met roodkapje - Hendrik in ABVV-jas - naast me, al helemaal niet…
Ter info: we zijn vandaag geklommen van 250 meter tot op een hoogte van 1077 meter!
Dag 15: 27 juni – ‘Jungletocht dag 2’
Om 8h30’ vertrekken we, terug bergopwaarts. Niet gewoon klimmen. Voor Hendrik & de Engelsen is het grotendeels klauteren & afzien. Ik geniet… Ik geniet van het regenwoud.
Prachtige natuur, alles zo mooi groen. Tegen de middag bereiken we het hoogste punt, zo’n 1700 meter. Deze streek is het cloud forest. Het is net als wandelen in een reuze serre… Lekker warm, maar vochtig! Orchideeën groeien hier op de bomen. Eén enkele staat nog in bloei. Lianen hangen hier zomaar in de lucht & onze kamerplanten groeien hier op bomen. Varens & palmen woekeren hier weelderig. Een prachtige omgeving voor een picknick.
Dan dalen we terug af. Onze kamplaats bevindt zich op 1200 meter hoogte. Het tentzeil wordt opgezet. Net op tijd… Het begint te gieten.
Terug liggen we languit, terwijl de gidsen het eten klaar maken… Spaghetti. Toch wel een zalig leventje… Voor ons, toeristen, bedoel ik hé. De muskietenspray doet ook goed zijn werk. Het houdt al de muggen alsook de andere dieren op afstand. Jammer! Glimwormen trachten ons te verblinden, doch ze zijn met te weinig. Vraagje voor de professoren: hoeveel glimwormen heb je nodig om evenveel licht te hebben als een zaklamp gevuld met 4 x 1,5V Duracel-batterijen?
’s Nachts hoor ik geluiden van een zeldzaam zoogdier: een in pyjama gehulde Engelse knorbeer houdt me wakker…
Dag 16: 28 juni – ‘Jungletocht dag 3’
Vandaag staan we vroeg op. Het is 5h15’ De hemelsluizen worden volledig opengezet. Alles is nog steeds mooi groen. Geen wonder hé. Alles krijgt hier water genoeg. Ook wij… We schuilen eerst nog wat, maar we moeten erdoor.
Eerst wat stijgen & daarna afdalen, in de gutsende regen dan maar. Tegen de middag komen we op een mooi uitkijkpunt. Ik klim in een boom om een foto van de omgeving te nemen. Eén boompje belemmert mijn zicht… voor enkele minuten maar… Met vakmanschap wordt het omgehakt. (Sorry, gasten!)
Vanaf daar is het constant afdalen. Hendrik sliert constant weg. Hij begint zijn schoeisel te vervloeken… Volgens mij ligt het eerder aan zijn gebrekkige stapswijze. Hij sliert meer op zijn achterste naar beneden dan op zijn benen. Hij verbruikt hier heel wat krachten. En ik? Nog steeds genieten hé… nu ook van de tropische regen die op de grote blaren neerkomt.
’s Middags moeten de waterflessen terug bijgevuld worden. Ik moet mee van de gidsen. Ik heb al snel in de gaten dat ze me willen testen. Meno vertrekt in volle vaart. Ik schiet me erachter. Achter mij volgt de andere gids. Los laten komt in mijn gedachten niet op. Integendeel, tijdens de afdaling naar de rivier, moet ik wat inhouden. De flessen worden gevuld aan een klein kabbelend riviertje. En dan is het de andere gids die eerst vertrekt. Hij is heel wat sneller dan Meno, doch krijgt me niet los. Meno daarentegen, moet enkele 10-tallen meters prijsgeven. Terug bij de anderen gekomen knikken ze waarderend over mijn prestatie naar elkaar. Van squashen hebben ze hier nog niet gehoord…
Wat verder moeten we door hoog gras. Amper enkele meters verder blijft Meno staan. Voor hem ligt een slang op ons pad. Iedereen doet een stap achteruit, behalve ik… ‘k Moet toch een goede foto hebben hé. Amper 1 meter lang, maar 1 armbreedte dik ligt ze op ons pad te slapen. Zorgvuldig, maar niet zonder problemen, wordt de slang naar een andere plaats verwezen. Amper 50 cm verder, maar uit het zicht van degenen na mij. Iedereen passeert & plotseling zijn we heel wat alerter bij het voortzetten van de tocht.
En ondertussen blijft Hendrik maar afzien… met vallen & opstaan. Zijn enigste positief moment van de dag is een duik in het water voor een pracht van een waterval. Een ander pechmoment is als hij 5 minuten later uit het water komt & op zijn bril stapt… glas gebroken.
Tijdens het eten zegt Meno dat hij met mij graag nieuwe paden wil kappen in de jungle… Een nieuwe toekomst?
Vandaar is het nog steeds afdalen onder een stromende regen. Meno neemt zijn werk als gids professioneel & toont Hendrik waar hij zijn handen en voeten moet plaatsen. Ik geniet nog steeds van de natuurelementen & stap kalmpjes voort.
Na twee uur zwoegen (voor Hendrik), komen we aan een laatste waterval. Vanaf daar gaat het helemaal niet meer. Fysisch zit hij er compleet onderdoor. Nog erger dan de lijdensweg van Christus… Ik probeer hem psychisch op te krikken, wat me lukt… Ik vertel over de frisse pinten & de chicas die we vanavond zullen ontmoeten… Hij glundert (eventjes toch).
Dan komen we aan bij de rivier… Verrassing! Hier moeten we nog over… en nog vlug ook. Er is heel wat stroming. Doordat we hier uren later aankomen dan verwacht, moeten we ons nu haasten. De Engelsen zijn al ruim een half uur voordien overgestoken (niet zonder problemen overigens).
Zonder aarzelen stap ik het water in. Mijn waterdichte gore-tex schoenen zijn niet bestemd om mee te zwemmen. Ik neem een duik & spartel zo hard ik kan. De sterke stroming sleurt me mee. Wat verder kom ik op een zandbank terecht. Even op adem komen & dan nog eens alles geven… Het is lastig zwemmen met alle kleren aan. Ik zie wel waar ik uitkom. Aan de overkant dus… Druipnat stap ik het water uit. Ik kijk achterom en zie Hendrik nog aan de overkant zitten… Te moe om te zwemmen…
Met enkele gidsen vertrek ik, in volle vaart in de laadbak van een pick-up, om een rubberboot met reddingsvesten te halen. Drie kwartier later is het ‘rescue-team’ terug ter plaatse aan de rivier. Er wordt nog wat overlegd, maar uiteindelijk wordt de reddingsactie afgeblazen. Het is te donker & de stroming te sterk.
Het mag niet zijn… ik had zo graag eens held gespeeld & het leven van mijn compagnon gered… Spontaan schiet ik in de lach… Hendrik moet nog een nacht in de jungle blijven. De gelukzak…!
Die avond kan ik enkel maar genieten van een heerlijk maal & van enkele pinten in de stad… En smaken dat die deden…
Dag 17: 29 juni – ‘Naar Utila’
Om 6h00’ word ik terug opgepikt. We gaan Hendrik oppikken. Maar geen avontuur meer… Als we aankomen aan de rivier, komt een taxi met Hendrik & Meno erin, ons tegemoet gereden.
Vanmorgen, bij het krieken van de dag, hebben ze de rivier zonder problemen kunnen oversteken. Ik heb een cadeautje voor Hendrik. Ik overhandig hem een fles Flor de Caña (rum) om zijn ontberingen te vergeten.
We worden aan het hotel afgezet. Onze rugzakken worden gepakt & met de taxi haasten we ons vliegensvlug naar de haven, waar we de boot nemen naar Utila, een eilandje in de Caraïben. Goed op tijd. We maken een praatje met enkele toeristen & besluiten hetzelfde hotelletje te nemen op Utila.
Utila is een paradijsje voor backpackers. Er is niet veel te beleven, maar het is niet echt de bedoeling om ons hier uit te sloven. In het hotelletje worden de kleren snel uitgespeeld, de zwembroek aangetrokken & vanaf de steiger neem ik een duik in het zoute water.
Tegen de middag nemen we ergens ontbijt, ondertussen genieten we van de heerlijke Westerse rockmuziek… Een mens kan toch niet constant met zijn kont staan draaien hé! Wat verder genieten we van een ander terrasje. We zien onze hotelgenoten passeren & nodigen hen uit. Contacten leggen hé…
Terwijl ik later met de dames (jawel) een internetcafé opzoek, geef ik Hendrik de opdracht om rum, cola, limoen & ijs te kopen. Hij doet het voortreffelijk… Met een koelbox van de hoteluitbaters, installeren we ons aan het piertje van ons hotel & krijgen gezelschap van andere toeristen.
’s Avonds gaan we met de hele bende op restaurant. De avond wordt afgesloten in de Coco Loco, een bar op een steiger boven het water. We dansen. Mijn ketting breekt & valt in het water… Godver! Na middernacht trekt iedereen huiswaarts, de één wat zatter dan de ander (hé Hendrik?)…
Dag 18: 30 juni – ‘Genieten op Utila’
Om 6h30’ zit ik alweer in het water. Zo een zalig temperatuurtje dat het hier is! Ik neem plaats op een ligstoel & geniet van de opkomende zon. Een vogel (een kraai of zoiets) valt me aan. Hij wil mij steeds pikken. Niet normaal, jong, dat beest! Ik kan hem af en toe afschrikken door met mijn handdoek te zwaaien. Schoon zicht moet dat geweest zijn! Een Amerikaans koppel maakt ontbijt voor me klaar (je ziet, zo slecht zijn ze allemaal nog niet hé).
Rond 10h30’ komt Hendrik buiten met een glas Flor de Caña van 12 jaar in zijn hand. Ik besluit ook maar te aperitieven…
Na nog wat zoute duiken, begeven we ons rond 12h30’ met de andere toeristen naar een stampvolle bar. De voetbalwedstrijd Portugal – Nederland wordt hier op TV getoond. Anderhalf uur later druipen de Hollanders af. Ik geniet…
’s Namiddags lassen we een rustpauze in & ’s avonds genieten we in een lekker Italiaans restaurant. Ook de Cabernet Sauvignon smaakt heerlijk…
We genieten terug van enkele bars op de steigers & sluiten af in de ‘Bar in the Bush’. Er is niet veel volk, maar de muziek staat hier luider dan in de andere bars (afgelegen hé). Terwijl Hendrik staat te dansen, installeer ik me bij de Noren. ‘k Heb daar een gesprek over mijn levensfilosofie… synoniem voor genieten!
Terug in het hotel, kruipt Hendrik in bed. Ik blijf met nog wat anderen buiten praten. Ondertussen geniet de Noorse van de heerlijke Belgische chocolade die ik haar gegeven heb…
Dag 19: 1 juli – ‘Terug naar San Pedro Sula’
Na alweer een duik & een ontbijt, vertrekken we met de boot terug naar het vasteland. Gelukkig zijn we wat vroeger, want de boot vertrekt drie kwartier vroeger dan ons was gezegd. Met een taxi rijden we naar het winkelcentrum, eten wat & gaan dan te voet naar het busstation.
Vandaag zit er geen leven in mijn reiscompagnon. Hoe zou dat komen?
Bij het opstappen op de bus zijn er wat problemen. Eerst moet ik een trui aantrekken, dan mag mijn kleine rugzak niet op de bus. Later moet ik mijn reispas nog zoeken in mijn grote rugzak en krijg ik tickets toegestopt van de bagage. Wat een rompslomp!
In San Pedro Sula vindt Hendrik zijn bagagetickets niet meer terug. Wachten tot de laatste dus… Hij kan zijn bagage krijgen als hij zegt wat erin zit. Niks speciaals, zegt hij. De vrouw opent zijn kleine tas en met opgetrokken neus overhandigt ze zijn tas. Geen verder commentaar!
We nemen onze intrek in hetzelfde hotel van de eerste week. Hendrik besluit wat te rusten, ik trek nog eens de stad in tot de winkels sluiten. Later besluiten we iets te eten in het Best Western Hotel, in de hoop Elsie, Deanne & Gillis tegen te komen. Helaas…
Hendrik is kapot & wil zo snel mogelijk gaan slapen. In het restaurant van het hotel, bestel ik nog een pint bij de charmante oude dienster. Ze herkent me nog van 2 weken geleden. Natuurlijk, wat wil je?
Dag 20: 2 juli – ‘Vlucht huiswaarts’
Onze opdracht voor deze morgen: waar kunnen we hier Flor de Caña kopen? We lopen al vroeg rond. De winkels zijn nog dicht. Het is aangenaam de stad te zien ontwaken. We bekijken de mensen die hier rondlopen. Hendrik is verbaasd dat mensen naar mij glimlachen. Ja, als je daar zit zoals hem met de blik op oneindig, maak je weinig oogcontact natuurlijk.
We drinken koffie… geen goede, maar ’t is warm en zwart… In een supermarkt vinden we ons gerief. Terug naar het hotel nu, mijn geld is op… Rugzak maken & met de taxi vertrekken we naar de luchthaven.
Bij een politiecontrole moet ik mijn paspoort tonen. Voor de neus van de agent gris ik nog snel mijn geld weg dat ertussen steekt. Pech voor hem...
Hendrik is terug zenuwachtig. We checken in & geven onze tickets af. Het mijne in goede staat, dat van Hendrik nog volledig doorweekt. Er moet een nieuw gemaakt worden (gelukkig zonder extra kosten). Na het betalen van de luchthaventaksen, komen we in de vertrekhal Elsie, Deanne & Gillis tegen. Ze zien er goed uit… Hebben ook een heerlijke laatste week achter de rug…
Na een vlucht van 2 uur, komen we terug in Miami aan. Terug het lange wachten en hoe ik het doe, ik weet het niet, maar terug sta ik in de traagste rij. We moeten voortmaken. Het boarden is afgelopen… Ik zie Deanne & Gillis in de rij staan voor een vlucht naar Guatemala & roep hen. Uiteindelijk halen we nog onze vlucht op tijd.
Op het vliegtuig neemt Hendrik zonder vragen mijn plaats in. Nu zit hij naast een Duitse. De profiteur… ’t Ziet er een geestige uit… Ze bezwijkt bijna als Hendrik zijn sandalen uittrekt (van de stank profiterend, trek ik ondertussen ook mijn Teva’s uit).
Tijdens de vlucht opent Hendrik een fles rum & begint te mengen met cola. Ik deel ook in zijn vrijgevigheid…
Dag 21: 3 juli – ‘Thuiskomst’
… Een fles rum later, sta ik te zweten op de luchthaven van Madrid. Henriette (de Duitse) heeft heel wat plezier met Hendriks stunteligheid. Ze ziet hem ook steeds zatter worden. Valt het bij mij niet op? We nemen afscheid… Zij neemt de vlucht naar Berlijn, wij naar Brussel. In Zaventem gaat iedereen van ons naar het toilet… Dat doet nogal eens deugd, zeg, dat ik simpelweg het toiletpapier in de pot mag gooien! (Quote Gillis)
EINDE
gepost door Stephan De Paepe op
15:03
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage