Napels zien en sterven… (mei 2004)

Net zoals Arabieren er naar verlangen om minstens eenmaal naar Mekka te gaan, was het voor ons een kleine must om Napels te zien, en nu we Napels gezien hebben zijn we er klaar voor…
Een veelgestelde vraag daar in Italië, “why Naples” waarop we steevast antwoorden: “to eat an authentic Napolitan pizza”… steeds was de verwondering groot bij onze Italiaanse vrienden, maar het maakte ons zeker niet minder sympathiek, integendeel de Italianen zijn een trots volk, en als je hier een beetje op inspeelt kun je er veel van gedaan krijgen, wat ons bijzonder goed gelukt is…


Dag 1 (22 mei 2004): dag van vertrek…

Afspraak in Brussels South, ofte Charleroi. Ongelofelijke promoties bij de Ierse maatschappij Ryanair, hoe vroeger je boekt hoe goedkoper je vliegt, ons ticket was duurder dan de promoties laten geloven, maar voor dat geld kun je het zeker niet laten. Het comfort op de vlucht was voor ons zeker ruim voldoende, het personeel van Ryanair doet zijn best om alles in goede banen te leiden, onze persoonlijke steward was groots in de fameuze verplichte demonstratie van de veiligheidsinstructies, vooral de act met het zwemvest was fantastisch, de bolle wangen deden ons denken aan een collega bobineur zijn fantasieën over een Duitse schone in het verre Leipzig, maar dat is een ander verhaal.
Na een geslaagde landing op Ciampino Rome, begon ons avontuur. Eerst met het openbaar vervoer naar het centrale station “Roma Termini” en dan de trein naar Napels. Eens op de trein besef je pas echt dat je in Italië bent, beland in de echte sfeer van het reizen, treincoupés met aparte compartimenten, echt zoals in de films van Fellini destijds, heel leuk het wandelen in de lange gang van de trein, en dan beslissen met wie je de reis wilt verder zetten, kies je een leeg compartiment kan de verassing des te groter zijn, je weet nooit wie bij je binnenduikt…
Wij kozen een half leeg compartiment, met aan het raam een meisje met een mysterieuze glimlach, geen wonder dat Da Vinci zulke meesterwerken gemaakt heeft, met deze prachtige modellen poserend in het schitterende Zuiderse Italiaanse licht…
“posso fare, una fotografia” was dan ook het eerste Italiaanse zinnetje dat we op het vliegtuig instudeerden, en het lukte! “Perfetto” was het antwoord dat ik kreeg, een vertaling hiervoor is overbodig, en meteen had ik mijn eerste Italiaanse model voor de lens, en wat voor een model, hé Stephan.

Inderdaad, ze gaf me schokken tot 9.95 op de schaal van Richter. Wat een schoonheid, wat een glimlach… Jammer genoeg moest ze een bezoekje brengen aan haar ‘mama’ in Latina. We hebben amper een half uurtje kunnen genieten van haar gezelschap. Bij het uitstappen, wuifde ze nog eens & wierp ons een kushandje toe. Kort daarna kregen we ander gezelschap. De conducteur (collega van ons) vroeg ons ticket & zei dat we in het verkeerde rijtuig zaten. Wij zijn dan maar verhuisd naar een rijtuig 2de klas. Daar zaten we in de gang. Naast ons in het compartiment, zaten de reizigers ons stiekem gade te slaan. Wat later kwamen de gesprekken op gang… Van waar zijn jullie? Waarom naar Napels? Sabrina sprak geen Engels, maar enige tijd later bleek dat ze toch meer verstond dan ze liet blijken. Een oudere dame gaf een Napolitaans serenade ten beste. Ze deed ons denken aan Bianca Castafiore uit de stripverhalen van Kuifje. Na 1h50’ treinen, zetten we voet op Napolitaanse bodem. Onze bekommernis was, zo snel mogelijk een kamer vinden. Na wat zoeken in de stationsbuurt, besloten we om eerst iets te gaan eten om terug krachten op te doen. De ober deed zijn uiterste best om zijn gerechten aan te prijzen. We besloten de specialiteit van het huis te nuttigen:‘Gnocchi al pesce’, dit tezamen met een ‘grande birra’ (66 cl).
Na wat rond te lopen in de oude stadswijk, liepen we Sabrina tegen het lijf. Wat later stootten we toevallig op het Hotel Colombo, het hotel waar ook Sabrina verbleef. We besloten onze zoektocht te staken & onze intrek te nemen in dit (te) dure hotel. Snel lieten we onze bagage achter, om te kunnen genieten van de Italiaanse cultuur. Aan een drankstalletje kochten we elk een cola. Eén van de drankjes verloor echter het evenwicht. Aan de hand van dit voorval wisten we dat deze drank niet voor ons bestemd was tijdens deze trip. We liepen de straat uit, kwamen uit op een pleintje met de enige terrasjes van Napels & bezochten er enkele kerken. Wat verder genoten we van onze 2de birra, terwijl we een Napolitaanse Flodder familie gadesloegen. Omstreeks 19h30’ besloten we om ons te verplaatsen naar één van de meest authentieke pizzeria van de stad: ‘Trianon’. We passeerden de deegjongleurs & namen de ‘stairway to (the culinary) heaven’. De diensters waren in een goede bui, waarschijnlijk omdat ze ons (2 knappe adonissen, hmm hmm) mochten bestellen. Eén van hen, kwam van de andere kant van het restaurant naar onze tafel gelopen, ondertussen ons smekend ‘help me!’ toe te roepen. Wat ze daarmee bedoelde, is ons nog steeds niet duidelijk… Gelukkig hadden we een medium pizza besteld, want we zagen dat een andere toerist er niet gerust in was toen hij zijn pizze grande (Ø 60) voorgeschoteld kreeg. De andere wulpse dienster bracht ons het bloed van Christus: ‘Lacryma Christi’, rode wijn die verbouwd wordt op de flanken van de Vesuvius. Daarna nog eventjes genoten van het passerende vrouwvolk terwijl we op een terrasje zaten. Tot onze ogen dichtvielen. Blijkbaar zat de ochtendploeg nog in ons lijf…

Als afsluiter van de dag nog een aangename ontmoeting gehad met een pittige Italiaanse die flyers uitdeelde voor een Afro-Reggae fuif, na een relaas van minimum vijf minuten in het Italiaans werd het haar duidelijk dat wij buitenlanders waren, waarop zij overschakelde op een ‘body language’, iets wat Stephan perfect kan imiteren…


Dag 2 (23 mei 2004): Napoli by rain…

Grijze wolken rezen boven de stad uit. Het voorspelde niet veel goeds voor onze nieuwe dag. En inderdaad, aan de ontbijttafel zat niet Sabrina waar we op gehoopt hadden…

Maar niet getreurd, Napoli is waiting…
Vanaf het moment dat we het hotel verlieten werden we meegesleept in een Zuiderse zondagochtendambiance, overal kraampjes en Napolitaanse marktventers die hun koopwaar luidkeels aanprijzen. De vele kleuren van de verschillende zeevruchten en zeevissen leken zo weggeplukt van een veelkleurig schilderspalet, inderdaad, Napels stad van 1000 kleuren…
Ook hier in het echte leven lukte de truc met het Italiaanse zinnetje perfect, de venters vonden het dus ook sympathiek dat wij ons de moeite troosten een zinnetje uit onze mouw te schudden. Fotograferen in Napels is dus geen probleem, benieuwd om straks het resultaat te aanschouwen.
Bizar is ook het gedrag van de plaatselijke politie, het lijken meer mannelijke macho modellen, die overal in de stad aanwezig zijn, hun belangrijkste bezigheid is SMSen, van verbaliseren is geen sprake. Voor ons waren ze zonder probleem bereid te poseren Uiteindelijk zijn ze heel trots op hun uniform en het moet gezegd, ze hebben alleszins stijl, veel meer stijl dan onze Gentse flikken.

Met hun haren vol gel, zonnebril erboven op & met de uitstraling van een Chippendale, kijken ze elke knappe vrouw na (misschien nog iets voor ons!)

Dus geen enkel probleem ook om in de smalle steegjes van de plaatselijke bevolking gestolen en gesmokkelde sigaretten te kopen. Nog een leuke anekdote: de Napolitaan op de aftandse Vespa die ons een vers gestolen videocamera aanbood. Stel je voor dat er zo iemand opdaagt met je eigen camera, en je bij jezelf denkt, tiens ik heb toch net hetzelfde fototoestel…

We slenterden dan maar door de nauwe straatjes, telkens opzij springend voor de Vespas & auto’s die zich overal door probeerden te manoeuvreren. We lieten onze blikken vallen op de ontblote buiken van het Napolitaanse schoon. Ondertussen genoten we ook van de typische ambachtelijke kunstwerken die overal te koop aangeboden werden. Op de pleintjes voor de kerken, kwamen we jonge meisjes tegen in communiekleed. Wij hadden eerder oog voor hun moeders. Uiteindelijk kwamen we uit in de Spaanse wijk. Nauwe & steile straatjes liepen langzaam omhoog. Daartussenin hing het wasgoed te drogen. Stilletjes aan begon het te regenen. Ondertussen konden we de rijstijl van de Napolitanen aanschouwen. Als er een auto stilstond, begon de rij erachter steevast te claxonneren. Waarom zou een auto moeten stilstaan? Het dient toch om te rijden. Daarom staken ze elkaar gewoon voorbij. Ze zouden wel zien of er een tegenligger afkomt of niet. Zorgen voor later, dachten ze blijkbaar bij zichzelf… Wat verder hadden we een prachtig uitzicht over de baai van Napels & over de stad. Ons hoofddoel was bereikt… vanaf deze aanschouwing, konden we ons beginnen voorbereiden om te sterven.

Plots had ik een déja-vu. Tussen een rij geparkeerde auto’s lag mijn motor die ik twee maand geleden in de prak had gereden, een witte BMW RT tweeklepsboxer, vakkundig omver gereden door parkerende geblutste vehikels. Dat beeld was voor mij voldoende om één van de komende dagen onbewust een scenario in mijn hoofd op te bouwen voor een heuse nachtmerrie… ben ik door onbekende krachten naar Napels gezogen? Ik begin te vermoeden dat het hele verhaal van ‘Napels zien’ klopt als een bus! Wat gaan we hier nog allemaal meemaken??
Volgens plan moeten we nu verder naar de kuststrook. Doch alvorens deze te bereiken worden we gelokt door een in het zwart geklede mama, die ons uitnodigt in haar “Trattoria”, een klein typisch Italiaans restaurantje met de heerlijkste gerechten. We lieten ons verleiden door de chef en kozen voor de pasta van de dag: een soort van canneloni met tomatensaus (sugo), gehakt, panchetta en gekookte eitjes. Dit alles gegratineerd met een lekkere Italiaanse kaas. Het restaurantje had ook een buffet met allerlei koude groenten, die we hier kennen uit de Italiaanse delicatessenzaken de befaamde “verdura mixte” wat wij dan ook kozen als voorgerecht. Geblancheerde courgettes, gegrilde en gemarineerde aubergines, geblancheerde broccolibladeren (in Italië word de broccoli geoogst alvorens de eigenlijke kool gevormd word, geblancheerd lijkt het verdacht veel op spinazie), een koude ovenschotel, enfin teveel lekkers om op te noemen…

In dit restaurantje komen ook de plaatselijke bewoners. We namen plaats aan de tafel grenzend aan die van 2 Napolitaanse meisjes. In onze andere ooghoek konden we naar de Formule 1 race kijken van Monaco, doch we hielden onze blik gericht op de andere kant. We werden klaarblijkelijk ook in de gaten gehouden, want de meisjes zaten af & toe te giechelen met onze onervaren Italiaanse eetgewoontes.

Tijd voor een praatje? Niet gemakkelijk communiceren met iemand die geen woord Engels of Frans verstaat en ons Italiaans was ook dat nog niet, maar toch slaagden we erin een grappige conversatie op gang te brengen. Renata en Yvonne dat waren de namen van de twee Napolitaanse jongedames. Ondertussen was het pijpenstelen beginnen regenen, dus waren we allesbehalve gehaast om de trattoria te verlaten. We waren aangenaam verrast toen Renata zei: “ik ben Renata” bleek dat ze familie had in Edegem en ons dierbaar België al eens had bezocht. ‘Il pocco mundo’, of de wereld is klein. Uiteindelijk kwamen we op het woord “ombrella” en Yvonne stond erop dat we haar paraplu meenamen. Een heel mooi gebaar van Yvonne. Lag het aan onze charmes of is Yvonne gewoon de goedheid zelve? Later toen de meisjes weg waren realiseerden we ons dat we geen adressen hadden om een bedankkaartje vanuit België op te sturen. We hebben het dan op een akkoordje gegooid met de chef. Tenslotte kende hij de meisjes persoonlijk en daarom wou hij heel graag het kaartje doorspelen.
Na regen komt zonneschijn… waarschijnlijk een heel aparte ervaring wandelen door een schoongespoeld Napels. Zoiets gebeurt hier niet elke dag. Voor ons alweer een speciale attractie! Op naar de haven. Hoewel we aanvankelijk dachten dat de paraplu van Yvonneke een extraatje was, bleek dit helemaal niet waar. Eens aan de haven werden de hemelsluizen opnieuw geopend en jammer voor ons het was een XS-paraplu! Wandelend op de dijk langs de haven zagen we in de verte een koppeltje onder één paraplu afkomen… Il pocco mundo, het waren inderdaad Yvonne en Renata. Jammer voor de chef van de trattoria, maar de kaartjes zullen nu na vertaling rechtstreeks naar de meisjes gaan!

Noodgedwongen moesten we terug gaan schuilen. Dit keer op een terras in de haven. We bekeken de mensen die vanuit Sorrento & Capri, hier in Napels ontscheepten. Niet veel soeps op het terras… Door de druppels heen gingen we richting binnenstad. In een prachtig overdekte winkelgalerij konden we wat opdrogen. Ook de straathonden genoten hier van de warmte. Dan verder naar Plaza Municipio. Hier was er een volksfeest uitgeregend. Jammer… Gelukkig kwamen we de plaatselijke Pierke Pierlala tegen, die vreemde bewegingen deed met zijn muziekinstrument. Het begon al avond te worden. Door de drukke winkelstraat gingen we terug naar ons hotel. Maar eerst wilden we nog een e-mail sturen naar Annalisa, het meisje van op de trein, om eventueel met haar af te spreken in Rome. Koen kon zijn ogen niet van de winkeletalages afhouden (het moet niet altijd het vrouwelijk schoon zijn hé). Hij was in de ban van de voetbaltruitjes. Dus kocht hij er één van Italia… Succes verzekerd!
Na een douche (deze keer in ons hotel), gingen we weer op pad voor het avondmaal. We zagen Sabrina binnengaan in het Trianon. Net te laat! En de rijen wachtenden voor het restaurant waren net iets te lang. Dus op naar de eerste, de beste pizzeria dat we tegen kwamen. Dat bleek’ pizzeria La Saunattete’ zijn. De ober van dienst leek verdacht veel gelijkenis te hebben met P.W., chef van de DIP. Had zijn vader vroeger heimelijk een reisje naar Napels geboekt? In het kleine zaaltje achteraan bleek het warm te zijn doordat de leidingen voor de bakovens langs het plafond liepen. De ober leek precies de Italiaanse ‘Manuel uit Fawlty towers’ te zijn, dus toch de broer van P.W. De pizza’s waren echter overheerlijk.

The English pub in Napels, daar moeten we toch in staat zijn om een internationaal gesprek aan te knopen, bij een lekkere pale-ale van het vat. Plaatsgevat aan de toog naast een groepje Italiaanse studenten. De luidruchtigste kerel Domenico genaamd, praat een aardig mondje Engels. Voor hem een interessante ervaring, begrijpelijk gezien de chauvinistische ingesteldheid van onze Napolitaanse vrienden.
Thema’s zijn politiek, meer bepaald de menig over signore Berlusconi, die allesbehalve geliefd is bij het Italiaanse voetvolk. Een andere voltreffer bleek andermaal de prachtige film “La meglio gioventu”. De Italianen die wij ontmoet hebben zijn allemaal gek van dit schitterende epos, dus als je hierover begint… Succes gegarandeerd

…net zoals rondlopen met een Ferrari-shirt aan!


Dag 3 (24 mei 2004): op uitstap…

Het mooie aan Italië is dat het weer kan omslaan van de één op andere dag. Nu stond de zon ons toe te lachen met haar stralendste glimlach. Precies gepast, want vandaag gingen we terug in de tijd…
Met een klein treintje gingen we richting Vesuvius. Dan moesten we een bus nemen die ons tot op de flank van de vulkaan zou brengen. Dit was de eerste keer dat we tussen de toeristen zaten. Chaos verzekerd! We werden aangesproken door een Antwerpse dierenartse die in Dublin werkt, in Stockholm gestudeerd heeft & haar examens in Barcelona moet afleggen. Van internationaal gesproken! Ze (Els) besloot ons te vergezellen met de beklimming van de Vesuvius. We hadden 1 uur de tijd om de beklimming & afdaling te voltooien, anders moesten we één uur langer wachten om de bus terug te nemen. Dus moesten we voortmaken… Ik gaf het tempo aan, met in mijn zog Koen & Els. Ik hoorde Els puffen achter mij & hield wat in. Ik vertelde haar dat ik het wat rustig aan moest doen omwille van al het ijzer in mijn knie (niet waar natuurlijk!) & dat ik zeker moest oppassen daar het gisteren hevig geregend had. Ze keek me met rode wangen verbaasd aan. De beklimming gebeurde met de grootste zever die men maar kan voorstellen. Els genoot. De krater zelf was één grote desillusie, heel wat anders dan de kraters die ik in Indonesië gezien had. Enkel een groot gat met wat stenen in. Mooi toch? We besloten een lavasteentje mee te nemen vooraleer we aan de afdaling begonnen. Een emmer zever later, zaten we op de bus van 13 uur. We namen afscheid. Jammer dat we haar telefoonnummer of adres niet hebben, maar toen ze het ons wou geven zaten we met andere gedachten (Annalisa) in ons hoofd. Dan met de trein verder naar Pompei, een Romeinse stad die rond 79 na Christus bedolven werd onder de lava van de Vesuvius. Het was onze lucky day: Free entrance! Daar kregen we een goed beeld in wat voor steden de Romeinen leefden. Ongelofelijk hoe alles goed bewaard is gebleven, zelfs het plaatselijke kaperdoesje bleek de tand destijds doorstaan te hebben. We genoten van de zon in de arena waarin vroegere tijden zich de vreselijkste dingen afspeelden. Nu een oase van rust…

Sorrento was de volgende stop die we gepland hadden. Terug het treintje op met recht voor ons een gothic meisje, voor mij een onbekend fenomeen. Maar in een vorig leven is Stephan nog aanhanger geweest van deze duistere sekte, wij reizen om te leren! Eindstation Sorrento, een mondain badstadje, met een sterk uitgesproken toeristisch karakter, een beetje vergelijkbaar met ons Knokke, niet echt ons ding (sorry Jacky). We hadden graag een duik genomen in de Middellandse zee, maar er was enkel een free beach van ongeveer 20 meter breed beschikbaar. (de stranden worden ingepalmd door de hotels die er privé stranden van maken). Dan maar een leuk alternatief, een terrasje doen in de haven in afwachting van het vertrek van de jet-foil richting Napels. (de trein doet er een half uur langer over!) Alweer een overvloedig aanbod van knappe grieten op de boot, helaas op de kaai stonden de geliefden hun deernes op te wachten… “when the moon hits your eye, like a big pizza pie… that’s Amoré..” Van de haven naar het hotel een klein uurtje stappen door de Napelse winkelstraten die nu op kruissnelheid draaien. Een belevenis en meteen een ontdekking, dat de prijzen van hippe kledingsstukken hier heel wat lager liggen dan bij ons, dus allen daar heen!!

Dus terug door de winkelstraten op weg naar huis. Op welke manier kan ik hier het best een vrouw versieren, moet Koen gedacht hebben toen hij een hippe winkel binnenstapte. Met een T-shirt van de Italiaanse voetbalploeg in zijn rugzak dacht hij alvast aan verdere ontmoetingen. Wat verder verorberden we, op aanraden van Annalisa, nog een babà (brood gedrenkt in likeur), terwijl Koen voor de verbaasde verkoopster een serenade bracht.
Terug in het hotel een douche genomen (je weet nooit wie je ‘s avonds tegen het lijf loopt) & op aanraden van de hoteluitbater gingen we dineren in een typisch Napolitaans restaurantje. De mama bracht ons de menukaart & legde ons uit met handen & voeten, dat meer dan de helft niet beschikbaar was. Wat later bracht ze ons de wijn met een lekker broodje belegd met een tomatenbereiding. Daarna volgde de pasta a fruite di mare, met zeevruchten die proefden alsof ze net uit zee geplukt waren. De mama had het ondertussen druk om de 2 Japanse meisjes uit te leggen dat het te laat was om nog een warme schotel te bestellen. Na de gelati, kwamen we slenterend terug op ons pleintje uit, bestelden een Leffe (jawel!) & gingen aan de kant van de straat zitten. Ik werd aangeraden om voorzichtig met mijn fototoestel om te gaan, want net daarvoor had een voorbijrijdende Vespa de handtas van een toeriste ontvreemd. (Misschien konden we wat verder een slag slaan door een tweedehandse sacoche te kopen. Eddy Wally zou hier goed zaken kunnen doen!). Iemand anders sprak me aan met ‘Hey my friend, do you like some marihuana? Coke?’ Ik besloot om niet te mengen & genoot verder van de Leffe…

Dag 4 (25 mei 2004): Rome bij dag & nacht…

De laatste ochtend in Napels. Gisterenavond in de verleiding gebracht door de vele vitrines in de grootste winkelstraat van Napels. Dan is het nu het moment om vlug wat te shoppen. Ik had al een idee wat ik wou. In verschillende schoenwinkels had ik prachtige blauwe schoenen gezien op een poster van het merk “Nyon”. Helaas, het bewuste model was nergens meer te verkrijgen. Ik had mijn oog ook laten vallen op een paar replica’s van de Braziliaanse superster Ronaldo, mooie geelgroene vrijetijdsschoenen, eerst nog twijfelend aan de draagbaarheid, uiteindelijk de knoop doorgehakt en ‘basta’ verkocht! En dan ‘last but not least’ een Italiaanse jeansbroek. Als we vanavond gaan stappen in Rome, kan ik me alleszins Italiaans kleden… Net 11h00, nu op zoek naar Stephan…

…Ondertussen als Koen zijn vrouwelijke trekjes bevredigd (winkelen dus), ga ik het klooster van de Clarissen bezoeken. Snel steek ik nog een bende toeristen voorbij die een gele paraplu volgen. Die kan ik missen als ik straks foto’s zal nemen. Gelukt! Ik kan als eerste binnen, vlug enkele foto’s genomen & dan pas genieten van de omgeving. Een lusthof lijkt het wel & dat voor zusters!. Ik vraag me af wie de Clarissen zusters hier ontvangen hebben. Ik heb zo mijn eigen gedachten… Overal bankjes & pergola’s betegeld met allerlei verschillende taferelen in de mediterrane kleuren. Prachtig! Jaloers ga ik op zoek naar Koen.

We hadden het op een akkoordje gegooid met Antonio, de uitbater van het hotel om iets later uit te checken. Op de valreep viel het ons in dat de patron onze identiteitskaart nog in zijn bezit had. Stel je voor dat we arriveren op de luchthaven zonder papieren, genoodzaakt enkele dagen langer te blijven. Misschien was dat ook niet slecht geweest.
Op naar de ‘treni’… Rome here we come! In het station worden we aangesproken door een dame die perfect Engels praat. Strange..? “Is this the train to Rome?” Blijkt dat de dame een Amerikaanse is op doorreis in Italië. Ook haar man een leuke aangename cowboy reist mee. Op de trein zitten we tegen over elkaar en is het aangenaam praten met dit koppel uit San Fransisco. In ons achterhoofd zien we het al zitten om daar eens te worden uitgenodigd. Helaas een Italiaan in driedelig maatpak komt roet in het eten gooien. We zitten alweer in eerste klasse en hebben zijn plaats ingenomen. Dan maar naar onze plaats in tweede klasse. Ik verkies echter plaats te nemen tegenover een vlotte jongedame in een tailleurke en het wordt duidelijk dat we op weg zijn naar een beschaafde stad, want alweer kan ik een conversatie aanknopen in het Engels. Terloops krijg ik te horen dat mevrouw op de trein moet werken. Uit haar grote aktetas haalt ze roze mapjes van de Italiaanse republiek. “Lawyer?”, vraag ik. “No, judge” zegt ze en alweer kan ik “La meglio gioventu” uit mijn trukendoos halen. De zus van de hoofdrolspelers is ook rechter, wat mevrouw bijzonder grappig vindt en bovendien vertelt ze me dat ze ook haar aanvraag voor overplaatsing naar Palermo heeft gedaan…Toch leuk en verassend reizen met de trein.

In Roma Termini (treinstation) worden we door iemand aan de infobalie aangesproken. Hij verhuurt kamers van zijn nieuwe B&B, op wandelafstand van het station. Hij vertelt ons dat we vanavond eens naar de San Lorenzo wijk moeten gaan, een plek waar enkel Italianen komen. Dan op pad voor een snelle verkenning door de stad. Voor Koen is het de eerste keer dat hij hier is, dus ik mag zijn gids zijn. Eerst namen we de metro naar de Spaanse trappen & installeren ons, zoals de andere toeristen, in het zonnetje. Koen is verrast van het massatoerisme dat hier rondloopt. Heel wat anders dan Napels. Ook ik ben op zoek naar een Italia-truitje, echter om de reden omdat ik altijd aangesproken word met ‘German’. I HATE IT! Aan Plaza del Popolo vind ik mijn gerief. Het zal nu wel gedaan zijn met telkens weer een verwijt naar het hoofd geslingerd te krijgen. Van daaruit stappen we door naar de Trevi-fontein (gekend vanuit talrijke films). Met ons pas gekocht bier & mozzarella kaas, installeren we ons op de trappen die volgepakt zitten met toeristen. Ik wijs de vrouw naast mij (toevallig een Vlaamse) erop dat 10 cent toch wel wat weinig is om in de fontein te gooien. Ze volgt mijn aanwijzingen & smijt 1 euromuntstuk over haar rechterschouder het water in. Een uurtje later (genoten hé), stappen we richting Pantheon & verkennen de Piazza Navona, het kleine stukje Japan volgens Guido Belcanto. Ons doet het eerder aan Parijs denken. Over het gehele plein trachten schilders hun pasgemaakt werk te verkopen. Via de Engelenbrug stappen we door naar het Sint Pietersplein. Onderweg maakt Koen nog aanstalten om een goedkope namaak-Gucci-zonnebril te kopen, maar bedankt uiteindelijk de vreemdeling voor de demonstratie.

Na ons bezoekje op de gewijde grond in het Vaticaan voelen we ons beiden bevrijd van alle zonden en keren als het ware met een aureooltje boven ons hoofd terug naar het hotel. Daar maken we ons op voor een avondje San Lorenzo. Deze avond in primeur op stap met de “Ronaldo” schoentjes. Al gauw heb ik spijt van deze beslissing. De schoentjes knellen nog een beetje en San Lorenzo ligt verder dan verwacht. Merde! Een affiche met een cultureel programma in deze wijk kondigt onze aankomst daar aan. Wat we niet zien zijn enige activiteiten van de horecasector… wel een speciaalzaak van wietpijpen in allerlei vormen en maten. Uiteindelijk vinden we een straat met welgeteld één restaurant.
Zonder aarzelen stappen we binnen. Op het eerste zicht een goede keuze typisch Romeins en het cliënteel bestaat enkel uit Italiaanse vrienden. De spijskaart is uitgebreid en de prijzen zijn zeer economisch. We kiezen beiden een slaatje als voorgerecht. Stephan gaat voor de pizza van het huis. Ik kies een verse pasta, een verrukkelijke fusili con pesce. Na vier dagen Italië zijn we de keuken volledig gewend en hebben beiden een gevoel van niet verzadigd te zijn. Dan nog maar een ristretto van Lavazza (Stephan heeft trouwens een prachtige foto van een reclamecampagne van deze koffieproducent), de grootste concurrent van Illy. Niet slecht, maar wij zijn heel wat gewoon na vier dagen Napels. Uiteindelijk zijn we het er over eens dat Morena, de Napolitaanse koffie, de beste is… De dienster is een heel vriendelijke Romeinse vrouw die haar uiterste best doet om ons met alles te helpen. Aast zij op een mooie fooi of zijn het alweer onze charmes waardoor zij zich ontpopt tot een onvervalste Lola B. Wij doen er nog een schepje bovenop en kiezen voor een digestief Amarro genaamd. Ik bestel echter tweemaal “Amorré”, wat zij heel erg grappig vindt. Tiens, Lola heeft ook nog gevoel voor humor. Na de rekening te hebben betaald, incl. fooi, helpt ze ons op weg naar het Romeinse nachtparadijs..
Inderdaad op nauwelijks honderd meter van het restaurant komen we in een onvervalste Romeinse Overpoortstraat terecht. Moeilijk kiezen hier. Na een rondgang door het kwartier houden we twee favorieten over. Het eerste café, de ‘thirty two’ (of was het ‘dirty two’) lijkt een Communistisch schuiloord. Eens binnen worden we bijna onmiddellijk high van de wietrook die als een mistgordijn over het ganse café hangt. In een soort van hondenhok zit een Dj van mijn leeftijd plaatjes te draaien…

Oude rockers knalden door de boxen heen. Led Zeppelin, Patti Smith, The Doors & Dylan passeerden de revue. De nummers werden door ons luidkeels meegezongen. De Italianen echter zaten stilletjes in hun hoekje te genieten van ‘de dingen der verdefs’. Kenden ze de teksten niet wegens hun gebrekkige Engels of zaten ze al in hogere sferen? Of waren wij daar de anciens die al wat meer culturele bagage met ons meedroegen? Met de gedachte dat de douane ons morgen zou kunnen tegenhouden aan de hand van de wietgeur op onze kleren, verplaatsen we ons met onze reuze pint naar het terras. Van daar zagen we iedereen komen en gaan. Zelfs daar loopt er raar volk rond. Toen het frisser begon te worden, gingen we ons maar wat opwarmen in die andere bar. We kwamen het café binnen & liepen direct door naar de kelder, waar een covergroepje juist van start gegaan was. Terug goede muziek (Pink Floyd, Eric Clapton,…), maar niet zo goed gebracht als hun meesters. Er wordt wat gedronken & gedanst. Zelfs Koen begint door zijn knieën te gaan. In dansen is hij meester…

Zijn het mijn danspasjes of mijn gele schoentjes of … maar alweer komen twee Romeinse schoonheden op ons af. Jammer genoeg leent de kelder dito concertzaal zich niet echt voor een praatje. Om zich verstaanbaar te maken moeten ze heel dicht komen. Antonella heeft het voor Stephan en Stephan voor Antonella. Tijdens het gesprek kan Stephan het niet laten de lichtjes beschonken Antonella over de rug te aaien. De gitarist speelt plots valse noten, je zou van minder als je vriendinnetje voor je neus staat te flirten met een buitenlandse adonis. Toen het nummer gedaan was deed de gitarist een poging tot stagediven richting Antonella en trok haar abrupt in zijn armen. Met de gitaar op de rug begon hij haar innig te zoenen, alweer een lesje biologie ditmaal in een Romeinse kelder. Achter dit voorval ben ik een verdieping hoger alles te weten gekomen van Ilaria, Antonella’s vriendin. Uiteindelijk hebben we andermaal onze e-mail adressen uitgewisseld en Stephan heeft zich verbroederd met de gitarist van de band. Als dit geen mooi einde van de avond was!

Een kleine nuance… Door de luide muziek moest ik inderdaad wel dicht bij Antonella staan, maar van enige lichaamscontacten was volgens mij geen sprake… (Wellicht zal niemand dat geloven…) Maar wat Koen uitgestoken heeft toen hij ineens voor een half uur met Ilaria uit de kelder verdwenen was, daar zwijgt hij over als een graf. Vreemd! Niet?

Dag 5 (26 mei 2004): op het nippertje huiswaarts…

Wekker gezet op 7h00’. Vakantie is niet altijd genieten hé. Na enkele uren nachtrust, zien we er nog vrij fit uit. Koen heeft geslapen met oordopjes. Waarom toch? De eigenaar van de B&B is al aan het rommelen. Ons ontbijt staat klaar. We vertellen hem hoe goed we genoten hebben van ons avondje uit. Om 8h20’ nemen we afscheid. Eerst met de metro naar Anagnina, van daaruit de bus naar de luchthaven. De eerst volgende bus komt pas 40’ later opdagen. We vertrekken zonder betalen. En dan… file! Zelfs als Koen zegt dat we nog 40’ hebben voor het vliegtuig vertrekt kan ik nog kalm blijven. Tijd genoeg… Maar als de bus op het laatste rond punt nog eens 5’ stilstaat, krab ik toch eens in mijn haar. De bus stopt, wij springen eruit & rennen naar de incheckbalie. Daar krijgen we te horen, dat er niet meer ingecheckt wordt. Wat nu? Kalm blijven hé. Na enkele minuten, komt hij terug & krijgen we onze instapkaart. Dus toch nog een beetje avontuur! Op het vliegtuig krijgen we dezelfde stewards, ook die met de volle kaken. We schieten beiden in de lach…

EINDE (met dank aan Koen Versprille)