Mail vanuit Indonesïe 2003

Beste,
In navolging van mijn grote voorbeeld, Pipi Langkous, vertrek ik donderdag a.s. terug op avontuur. Dit jaar ga ik proberen de Indonesische cultuur op te snuiven. Via deze moderne techniek zal ik proberen jou op de hoogte te houden van mijn doen en laten op dit vreemde continent.

Groeten,

Stephan

ps1: voor degene die dit niet wil lezen: er staat ergens een 'delete'-knop,... hem gewoon efkes indrukken, en je hebt van mij geen last meer...
ps2: als je volgende week van mij nog geen bericht gekregen hebt, neem dan dringend contact op met de politie (tel 101) of ga langs bij het dichts bijzijnde politiekantoor.
ps3: als je ondertussen mij iets te vertellen hebt, doe het dan via deze weg, ik zal jou eeuwig dankbaar zijn..., want het is daar zééér eenzaam zonder jou...
ps4: voor de korte slapers: donderdag om 6h15' vertrek ik uit Gent St. Pieters naar Brussel-zuid, om daar de Thalys te nemen naar Charles de Gaulle (Parijs). Daar neem ik dan de ijzeren vogel naar Tapei (Taiwan) om vervolgens over te stappen richting Jakarta... een trip die 26 uur zal duren. Dus als je me nog wilt uitzwaaien: Gent St. P. om 6h15'!!!!!

Reisverslag (1) - 12 oktober 2003

GGGRRRRR..... Die computer werkt zoals de Indonesiërs,... heel langzaam, ofwel niet....

Alvast bedankt voor de massale belangstelling zowel op het perron als via email...

EVA (luchtvaartmaatschappij) is dus de 10 oktober neder gedaald in Jakarta in het land van de platneuskes... (De mijnen valt hier in goede smaak bij het vrouwelijk schoon). Blijkbaar waren onze weergoden ook meegereisd, want net bij aankomst aan mijn hotel (€ 3), begonnen de hemelsluizen volledig open te gaan.
'k Heb me hier nog geen moment verveeld (alleen reizen kan zo zijn voordelen hebben). Overal word ik aangesproken, want enen zoals mij hebben ze hier nog niet veel gezien, denk ik. Jakarta is al achter de rug, vandaag heb ik de bus genomen naar Pangandaran.
Jakarta, nog veel erger dan Bangkok, een drukte, alle vervoersmiddelen door elkaar... Gelukkig is er een inboorling met me op stap geweest, want 'k zou nooit meer men weg terug gevonden hebben... (dat begint goed hé, voor 't begin van een reis). Weinig toeristen overal, dat heeft zo zijn voordelen, maar ook nadelen!! Gisteren iets gaan drinken in een bar. 'k Zit op mijn gemakje aan de bar, totdat de plaatselijke schonen met hun kont tegen mijn knie beginnen draaien... 'k Zal hier veel haar op mijn tanden moeten hebben... Er zijn altijd toeristen die er op ingaan, en dat weten ze verdomd goed. In Jakarta is eigenlijk niet veel te zien, geheel de stad door dezelfde winkeltjes... stallekes eigenlijk, maar ja dat hebben we al eerder gezien hé. Dus na 1 dag Jakarta, al meteen vertrokken naar het zuiden aan de kust. Ben hier na een rit van 9 uur aangekomen, en alweer met mijn gat in de boter gevallen.
Eerst terug op zoek naar een goedkoop hotelletje, maar die becak-vent zet mij hier neer bij een super-de-luxe resort. De prijzen waren geen spek voor mijn bek (ben maar een simpel werknemerke van StoraEnso), maar de prijzen werden ineens gehalveerd. Dus voor zo iets wil ik nog wel eens diep in mijn buideltje grijpen (€ 7,5/nacht). Madam zelf (een goed opgedirkte indo) heeft me zelfs persoonlijk met haar super-de-luxe wagen (heeft veel weg van een RRoll) naar dit internetcafé gebracht. En af en toe zat ze met haar pook tegen mijn knie te botsen... Moet ik daar iets achter zoeken?
Alle, 'k ga rap eens zien wat ze nog van plan is... Grapje, 'k ga mij nog wat op mijn gemakje buiten zetten, nog een beetje mijn dagboek bijvullen, en genieten van de rust, de zee op de achtergrond (op 20 meter), en als het morgen licht wordt, zal ik me in het paradijs wanen.

Groetjes,
En voor het vrouwelijk schoon: nen dikke knuffel,

Ikke

PS: als Adam en Eva ooit bestaan hebben, dan moeten ze hier gewoond hebben...



Reisverslag (2) - 15 oktober 2003

Hallo koude lijders,

Ja, het leven kan niet voor iedereen tegelijk aangenaam zijn hé... 'k heb het hier ook lastig ze, natuurlijk op 2 tochten niks mee om mijn kopke te beschermen... Nu peinzen die Indo's natuurlijk dat ik rechtstreeks uit de far-west kom... Alle, vandaag al tot in Yogyakarta geraakt. Met spijt mijn paleisje achter gelaten. Nu ben ik gehuisvest in een hotelletje, waar ik maar beter geen foto zal van nemen... 't Is maar voor te slapen hé, 't is alleen maar te hopen dat den dienen in de moskee hem morgen maar een paar uurkes overslaapt... Altijd dat zelfde liedje, is hij dat nu nog niet beu gehoord?
Wat ik ondertussen al gedaan heb? Aja, genieten hé!! De eerste dag in Panganaran eens plaats genomen achteraan op de motorfiets, wat rond gereden, gezwommen in de 'Green Canyon', een plaatselijk kroepoekfabriekje bezocht (daar ga ik nu toch niet meer van eten ze!), een puppetfabriekje (?) gezien, wat side seeing... Ge kent dat hé, als je niet gehaast bent.
's Avonds op het strand nog naar wat vissers staan kijken: netten uitsmijten, ophalen en kijken of er wat in zit... en als er iets inzit is het meestal genen vetten... 'k begon ik al honger te krijgen als ik die kleine visjes zag,... ben dan maar gaan eten & maar ineens een supergrote pint bij besteld. 's Avonds dan nog een lang maar leuk gesprek gehad met die indo-diva... d'er was toch iets raar mee ze, zoals ze telkens maar recht in mijn ogen keek (en haren vent ondertussen maar onder de wol liggen knorren).
De dag erna ben ik de jungle in geweest, normaal met gids, maar jullie kennen mij hé, het chiro-gevoel kwam terug naar boven, en dan ben ik maar alleen op pad geweest. Na 1 1/2 uur had ik nog steeds niemand tegen gekomen & was ondertussen mijn pad geheel verdwenen... Dus wat doet nen goede leider? Op zijn stappen terugkeren hé... 'k Ben wel genen wijzen, maar nog niet volledig zot. Buiten wat aapkes & wat vlinders had ik nog niets gezien... Af en toe wat geritsel van hagedissen voor mijn voeten, verschietachtig...
Dan toch nog een gids gevonden. Die nam me nog eens mee voor een tocht van 3 uur. Hij op zijn sandaal-sleffers & ik met mijn 42-mijlslaarzen aan, had ik toch nog moeite om hem bij te houden. Ik moest af en toe eens drinken, hij niet... Waarschijnlijk zat hij ergens met nen bochel, gelijk nen kameel!
Die avond terug bij de indo-diva in de zetel gezeten. Ze begon daar over haar 'Black Magic ervaring', 'k begon al een beetje bang te worden... Ze draagt alleen maar zwarte kleren,... 'k zei dat ik ook zo iemand kende... dat was een 'sign' zei ze van hogerhand...
Achter de rest van het verhaal moet je maar eens vragen, als je meer moet weten... In ieder geval zat ik pas om 1h30' maar in mijn bed.
Grappig detail: pas gisteren gemerkt dat mijn uurwerk 1 uur voor stond... Te veel naar gekeken zeker...
Vandaag dan vertrokken voor een boottrip naar Cilacap... wat volgens de boekjes een unieke ervaring moest worden, was eigenlijk maar een saaie bedoening... Niks te zien... Tijd gehad om mijn dagboek wat aan te vullen...
Daarna met een minibus naar Yogyakarta. Ik werd direct aan het hotel afgezet... kamer geïnspecteerd & terug op pad. Daarnet iets gegeten bij het ViaVia-cafe & met een gidse een babbeltje geslaan...
Dat was het tot zover...

Groetjes nog,
En mij niet vergeten hé,
Ikke

Reisverslag (3) - 17 oktober 2003

Voor de hotmailders: Zo snel mogelijk plaats maken, want 'k stuur soms foto's door en die worden dan teruggezonden zodat ik niks meer kan ontvangen!!!!!!!!

Vlug nog een berichtje, want binnenkort zullen jullie wat langer moeten wachten op email, want 'k denk niet dat ze op, in of onder een vulkaan computers zullen hebben!

Dus waar waren we?
In Yogyakarta... De eerste dag het Kraton (verblijfplaats van de Sultan) bezocht... Daarna EINDELIJK een barbier gevonden... Zo'n klein kraampje op straat... Je kent dat wel (of niet)... 'k Mocht daar plaats nemen in zijn stoel en met een bot mes ging hij me te lijf... Bang van aids moet je hier zeker niet zijn!!! Af en toe moest ik hem vragen om mijn baard toch maar eens wat nat te maken & wat schuim te gebruiken.
Ja ladies, ik heb serieus aan jullie moeten denken... Als jullie ooit eens Indonesië bezoeken, en de baard moet wat geknipt worden, zorg er dan voor dat je zelf jullie gerief bij hebben, want ik kan je verzekeren: 't is hier afzien....
Daarna wat heen & weer gestuurd door de mensen hier... ondertussen een batikje gekocht... 2 poezen (voor de collectie)... En ondertussen is mijn ma aan het denken: Waar gaat hij dat nu weer hangen? Daarna het waterpaleis (zonder water) bezocht, de plaats waar de vroegere sultan met zijn 23 of 27 concubines samenleefde (het doet er niet toe hoeveel het er waren, het feit is dat hij zich niet zal verveeld hebben. Ik daarentegen.....)
De vogelmarkt is ernaast gelegen (toepasselijk hé). Hier verkopen ze allerhande vogels, doen er hanengevechten, verkopen vleermuizen & slangen (iemand interesse),... Hier zijn geen honden te zien. In de gehele stad niet trouwens. Het schijnt dat ze er satés van maken... Net satés gegeten, en ik moet zeggen dat het me zeer goed gesmaakt heeft... Nog wat rondgehangen op de marktjes... 'k heb hier echt mijn bekijks... Ze kennen me hier allemaal als de kunstenaar/musicus van belgian...
's Avonds ben ik dan naar een schimmenspel gaan kijken. 15 muzikanten + schimmenspeler waren daar aan het spelen voor een man of 8. Veel variatie was er niet, en ergens halverwege ben ik eens naar buiten gegaan om wat drank te kopen. Terug binnen was het precies nog altijd hetzelfde liedje. Het was zo'n beetje gelijk 'The bold & the beautifull'... als je een stuk gemankeerd hebt, kan je nog altijd volgen. En ik kon zelfs al niet volgen van de eerste minuut...
Vandaag, heb ik achterop bij een meisje (voor de perversen onder jullie: op de motorfiets), een tocht gemaakt naar Borobudur, de grootste Bhoedistische tempel ter wereld (dat hadden ze me op mijn vorige reis naar Thailand ook eens wijsgemaakt). Daar wat rondgehangen, interviews moeten uitdelen aan studenten engels (nu weet ik waarom die hier allemaal zo raar engels praten... ze luisteren naar de verkeerde toeristen!). Daarna wat rondgereden in de bergen, mooie landschappen gezien... en geloof het of niet, ook gestopt aan het bedevaartsoord van 'het Lourdes van Java). En inderdaad, ook overal Jezus & Madonna beeldekes te bekomen. 'k Heb zelfs mijn handen gewassen met gewijd water (je moet ze toch wassen als ze vuil zijn hé!). Dan terug naar Yogyakarta...
Meer kan ik niet vertellen... echt spannend is het niet hé, maar ja, de nacht is nog jong...

Groetjes,
xxx (voor de ladies),
Ikke


Reisverslag (4) - 27 oktober 2003

Helaba,

Ter informatie: 't is hier 35 graden Celsius in de schaduw, 45 graden in de zon... De computer heeft ook nen slag van de warmte gekregen, want deze keer kan ik geen foto's doorsturen... Maar niet getreurd: ondertussen heeft mijn broertje ook niet stilgezeten, en kun je vanaf nu al wat enkele foto's bekijken op website: http://users.pandora.be/christiandepaepe/
De andere zullen (probeer ik toch) zo snel mogelijk door te sturen...

Dus waar was ik... nog ergens in Yogyakarta, denk ik...
De voorlaatste dag heb ik daar achteraan op een motor, rondgetoerd (in totaal zo'n 200 km afgelegd) Amai, mijn poepken... Eerst wat erotische tempels bezocht (voor zo'n maat moet ik zelf passen - foto volgt), en dan tegen de avond naar het grootste hindoecomplex, Prambanan... Ik werd daar gebombardeerd tot fotomodel, want alle indo's wilden terug met mij op de foto. 's Avonds nen keer chique gaan eten, en later de Prambanan ballet bijgewoond. Terug bijna in slaap gevallen, maar de pijn van mijn poepke hield me gelukkig wakker... toen ik 's avonds laat in de spiegel keek wist ik ineens waarom iedereen een foto van mij wou: 'k stond daar met een gezicht zwart van roet... van nen katalysator hebben ze hier nog niet gehoord.
De dag erna, was eens een rustdag... een beetje shoppen (scheercrème en scheermesjes, want hij zou me gen 2 keer liggen hebben), en wat rondkijken... Tegen de avond begin ik een praatje met een vroegere plaatselijke gids. Hij nam me mee naar plaatsen waar toeristen niet komen, vertelde me over zijn stad, liet me de batik zien waar ze echt gemaakt en voor een prikje verkocht worden... de winkels noemde hij de 'batikmaffia', toonde me oude 'Wayang Golek'poppen, speelde ermee (was vroeger nog poppenspeler geweest), hij liet me de groentemarkt zien (chaos van 21h00 tot 09h00)... Zijn ogen fonkelden om mij dat allemaal te kunnen tonen. Samen hebben we dan nog satés in de pindasaus gegeten van een kraampje en ging ik weg, wat foto's nemen op de groente -en fruitmarkt...
Op die markt kwam ik wat studenten tegen. Ze gingen repeteren voor een theater stuk. k Ging dan maar mee naar het theater, wat babbelen, gitaar gespeeld... Ze hadden gelijk geen zin om voort te doen, spraken liever met nen rare Belg. Met spijt heb ik hen moeten verlaten, want de dag erna moest ik per minibus naar Mount Bromo (een nog steeds actieve vulkaan). Na 3 uur slapen, moest ik daar al opstaan, om de lange tocht aan te vatten naar de Bromo.
Alleen maar gekken doen deze tocht, dus ik stond daar op de eerste rij. In het pikkedonker moesten we (met z'n 4en) het pad proberen vinden naar het uitkijkpunt. Na 3 uur hadden we een uitkijkpunt gevonden, maar bleek het dat niet te zijn waar de anderen ons zouden opwachten. Wij dan voort gegaan, naar de eigenlijke krater. Een lift gekregen achteraan in een truck... want anders zouden we er nog niet geraakt zijn, en dan de beklimming van de Bromo. Van boven zag het eruit als een maanlandschap (niet dat ik daar al geweest ben), en in de krater waren de duivels gelijk een vuurke aan het stoken... enorme rookpluimen stegen naar boven.
De volgende dag was er een trektocht naar het Ijenplateau, een groot sulfermeer midden in een krater van een vulkaan. Mannen moesten sulfer uit de vulkaan gaan halen, en naar boven brengen. Per kilo verdienden ze Rp 330. Per keer lopen brachten ze 80 kg mee en dit konden ze maar 2x per dag doen... Dagverdienste: Rp 50000 (ongeveer € 5). Bij de afdaling in de krater was de stank soms niet te houden, soms konden we niet ademen van de sulferdampen... 1 meisje dacht dat ze ging stikken... Een vreemde ervaring...
Daarna vertrokken richting Bali, waar ik afgesproken had met een Duits meisje, T. Ze had ondertussen al eens rondgekeken hoe we zo snel mogelijk naar Komodo National Park moesten gaan. Na amper 4 uur in Kuta (Bali), moesten we zo snel mogelijk de bus nemen, om zo over land en over zee in Komodo te geraken (vliegtuigen waren volgeboekt).
Het begon al goed: de bus had panne onderweg, dan maar 2 uurtjes slapen op een bank van het busstation. Dan midden in de nacht, schieten de lichten in de bus aan en begint de muziek vollenbak te spelen... Blijkbaar hebben ze alle gekken naar hier gestuurd... Na 33 uur afzien van boot –en busreizen, kwamen we aan in Sape, vandaar namen we dan tezamen met een Canadees in privé-bootje naar Komodo...
En dat was pas vakantie... Lekker niets doen, genieten van de zon, van het water...
Hoe zeggen ze dat: Als je jouw gat verbrandt, moet je op de blaren zitten!... Maar wat moet je doen als alles verbrandt is, behalve jouw gat?...
Op Komodo aangekomen, zag ik de reuze varanen al rond de bungalows liggen... levensgevaarlijk zeggen ze, maar 's nachts mag je ze gerust passeren...
De dag erna naar Rinca (ander eiland met varanen). Daar zagen we babyvaraantjes (7 maanden)... heel mooi, maar zeer verschietachtig als ze ineens op mij komen afgestormd...
Terug aan de boot gekomen moest ik van de Canadees eens achter mij kijken: 'k had een reuze varaan gepasseerd op 1 meter zonder hem te zien... Omdat hij daar zo rustig lag, ging ik er vlak naast staan voor de foto... Dom hé...
In Labua Bajo (Flores), hebben ik en T. dan een boot gehuurd om ons naar een eilandje te brengen met een mooi koraalrif. Met de snorkel op mijn kop, heb ik dan zo'n uurtje of 2 liggen rond dobberen in het water.
Dan wat op het strand gelegen, maar genieten van de zon kon ik toen nog niet... Gelukkig kwamen er wolken af, maar die brachten ook wat regen mee (de 2x dat het hier regent) zodat we vroeger dan verwacht weer naar ons hotel gingen.
Vandaag hebben we de vlucht naar Bali kunnen nemen. T. vertrekt terug naar huis, en ik vertrek morgen naar Ubud... En nu een grote pint (620 ml), want het is hier bijna 'Happy Hour'...
En voor mij nog steeds een 'Happy Holliday'...
En voor jullie?

Groetjes,

St.

Ps: zo gek hier in Kuta... 't is hier bijna zo erg als de Gentse Feesten... Feesten dan maar...



Reisverslag (5) - 2 november 2003

Hela allemaal,

Dit is het laatste berichtje van op Indonesische bodem.
'k Heb nog een half uurtje tijd voor ik naar de luchthaven vertrek, dus kan ik mijn tijd nog efkes aan jullie besteden... Het is ook de goedkoopste manier om hier te vertoeven. Gisteren en vanmorgen wat geshopt... en nu "bankrut" zoals ze dat hier zeggen...
Een paar dagen geleden heb ik dan afscheid genomen van de Duitse meid en ben ik daarna het binnenland van Bali ingetrokken. Met een minibus naar Ubud. Daar dan plaats gevonden in een mooie bungalow (iets van de prijs kunnen pietsen... die indo's weten niet dat ik ervaring heb, van op rommelmarkten te kopen hé).
Het enigste wat ik die dag moest doen, was iemand vinden, die me voor een schappelijke prijs, met de motorfiets rondleidde.
Ubud zelf is een prachtig, maar toeristisch dorpje, enkel met restaurants en winkeltjes. Maar nergens geen volk...
Die eerste avond, naar een 'fire dance' gaan kijken, leuk, speciaal, maar die verhaaltjes zijn voor mij toch een beetje vergezocht... Deze maal ben ik niet in slaap gevallen tijdens de voorstelling... De dag erna, nog naar een dansvoorstelling geweest, weer wat anders... na 4 voorstellingen hou ik het voor gezien.
De eerste dag met de moto, wat sightseeing gedaan rond Ubud... houtbewerking-, steenhouwer-, zilversmeeddorpjes, 'k zei het al: heel Bali is 1 groot warenhuis (maar wel gezelliger dan de Makro). Wat tempels bezocht... nu heb ik er toch genoeg gezien in mijn leven... en dan naar de Mount Batur, de enigste vulkaan op Bali (denk ik). Op de terugweg nog wat voorbereidingen gezien voor crematies... heel kleurrijk... ja voor deze mensen hier is dat feest hé...
Ook halt gehouden bij het hanengevecht: er was een kring gemaakt, rond de kring allemaal mannen die aan het inzetten waren, in de kring de 2 hanen met vlijmscherpe messen aan hun poten gebonden, samen met de eigenaars en een scheidsrechter... niet voor gevoelige kijkers...
De dag erna de Tanah Lot tempel bezocht in de morgen, want 's avonds is het er een grote toeloop van toeristen (I hate them...) die er de zonsondergang komen aanschouwen. Dan langs prachtige rijstterrassen naar Lake Bratan, dat volledig in de mist lag...
In de namiddag, mijn ogen de kost gegeven in het centrum, want de dag erna was het 'shopdag'.
Die dag een fiets gehuurd, en naar Celuk (zilversmeeddorp) gereden. Daar de grote Jan nen keer uitgehangen en... nee nee nee... 'k zag daar niet direct mijn goesting, alles blinkt zoveel... Heb toch iets gevonden dat mij aanstond (en echt alles voor een zeer schappelijke prijs).
Dan naar Mas, houtbewerkingdorp... der is daar zoveel te koop, dat je er ommeduur genoeg van krijgt... En dan naar Ubud, waar ik al wat mooie doeken gezien had... 'k Heb daar moeten onderhandelen, en onderhandelen, maar hetgeen ik gekocht heb mag er best zijn... drie handgeweven doeken. Vraagprijs: Rp 200000/stuk, voor de drie gaf ik Rp 250000 (€ 25) met houten hangers. Het woord dat ik daar om de 5 minuten moest gebruiken... 'bankrut'.
't Was eigenlijk wel grappig, uiteindelijk dat meisje tevreden en ik tevreden. Sommige toeristen betalen gemakkelijk Rp 180000/stuk... Very special eveningprice for me!!!!
Elke dag werd ik door de hanen, vlak naast mijn bungalow' om 4 uur 's ochtends wakker gemaakt... 'k Was van plan om hen eens voor te zijn, maar 't is me niet gelukt...
Daarna terug naar Kuta, er is niks te zien, enkel winkeltjes en kopen en kopen... Iedereen schreeuwtvoor klanten, daar kan ik dus goed gebruik van maken...
Kuta heeft een toeristische attractie bij: het monument ter nagedachtenis van de meer dan 200 doden van de bom op 12 oktober 2002... Je wordt er toch even stil van in die levendige stad.
In de namiddag even binnengelopen in het Hard Rock Hotel... niks van controle, 'k stapte daar binnen, ging overal een kijkje nemen, nam een foto in de Hard Rock Radio Studio... Dan wat gaan uitrusten op het strand (lastige dagen gehad... al dat niets doen). Ik werd er overstelpt met vragen: massage, drink, taxi...
Eventjes cool gebleven en ze lieten me met rust...
't Is wel grappig, hoe snel die Indo's mijn naam kennen: Hey 'Boss', taxi, transport, cheap watches, sunglasses,... Dat zijn de zowat meest gestelde vragen hier...
's Avonds binnengesprongen in het Hard Rock Cafe en dan vroeg in bed...
Sorry, 'k moet nu echt wel weg om de vlieger te halen... anders zien jullie me niet meer terug...

Groetjes van de 'bankrutte'

Ikke



Reisverslag (epiloog) - 3 november 2003

(Thalys 7h55' van Parijs Charles de Gaulle naar Brussel Zuid)

En nu een korte nabeschouwing van mijn reis naar Indonesië.
Op Java heb ik het uiteindelijk het meest naar mijn zin gehad. Jakarta was eigenlijk een ramp, een vuile drukke stad. Hoe de mensen in de wijken naast het stort leven... interessant...
Pangadaran was ook een speciale ervaring, omwille van Dewi... maar mijn beste herinneringen gaan toch uit naar Yogyakarta... Eerst was er Vita, het meisje van Via Via... een leuk spontaan ding, regelmatig gestopt om een babbel te maken & ondertussen genieten van de natuur. Met Dibyo, de man die me daar zomaar rondleidde met het vuur in zijn ogen, zoveel bijgeleerd op zo'n korte tijd... Mens zijn, dat is het... iets doen waar je je goed bij voelt, hij heeft dat gedaan, en zo'n dingen apprecieer ik echt... Er moesten meer mensen zijn zoals hem...
En dan E., de universiteitsstudente... dat was iets raars... Met haar kinderlijke spontaniteit, beleefd & grappig... Voor zo iemand zou ik misschien wel alles kunnen achterlaten. Had ik die dag mijn vervoer maar niet geboekt... Of toch maar best dat ik het toch maar gedaan heb?
De dag kennis gemaakt met T. Nooit gedacht dat het zo leuk zou worden. Samen met de Zwitsers & Gabi, toffe mensen... Met Gabi 's avonds laat een babbel maken met de mensen in het kleine dorpje... ook één van de momenten die mijn reis gemaakt hebben... Genoten van de natuur aan de Bromo & Ijen plateau...
Dan naar Bali... Eerst de chaos op de boot & dan met de Zwitsers dan naar Kuta... De Zwitsers die T. tegenkwamen & zeiden dat ik haar aan het zoeken was... Het moment toen T. me vond achter de computer, terwijl ik een bericht naar haar aan het sturen was... Ongelofelijk blij dat ik was toen ik haar terugzag... Dan samen, na enkele uren al moeten vertrekken naar Komodo, een helse trip... Het moment dat we samen op de bank van het busstation liggen te luisteren naar haar walkman... Midden in de nacht pas kunnen vertrekken... Onze heerlijke boottocht te samen met Todd, de Canadees. De beloning voor die 33-uren durende trip. We waren koningen & één queen...
De reuze varanen gezien, een jongensdroom die bereikt geworden is... De babbels die T. en ik in bed hadden, vertellen over ons leven. Ik die zorg droeg voor haar, zoals ik altijd al voor iemand heb willen doen. De spanning die er soms hing... Het snelle afscheid, en dan... me alleen gevoeld in de drukste stad van het eiland.
Terug alleen naar Ubud, verwonderd van de schoonheid van Bali. Heel anders van mentaliteit dan Java... Zoveel mooier dan Java, maar opdringerige mensen in de steden. Telkens aangesproken worden, enkel omdat ze wat geld wilden verdienen... Dat gevoel had ik in Java nooit gehad...
Zeer leuke herinneringen aan de meisjes in de shops. Niemand die geloofde dat ik single was... ben te charmant om single te kunnen zijn... Dan bij de onderhandelingen tot kopen, serieus wat toneel gespeeld... En dan terug naar Kuta, waar ik tot vervelends toe hetzelfde moet antwoorden... No!!!
't Is ergens wel begrijpelijk... geen toeristen in geheel Indonesië, omwille van de aanslag op 12 oktober 2002.
Iedereen wil overleven, wat geld verdienen... en dat in een land waar m'n grotendeels van het toerisme moet leven.
Indonesië heeft alles om er een ideale reis te kunnen hebben, en één ding weet ik zeker... ik keer ooit terug!!!
Groetjes,
ikke