Mail vanuit Mexico (17 juni - 10 juli 2008)

Binnenkort te verschijnen!
De nieuwe stripreeks...
"Stephan & Schommelbuik"



PERSBERICHT:
Naar aanleiding van onze 100ste huwelijksver-dag-dag, wordt er een nieuwe stripreeks uitgebracht: “De dolle avonturen van Stephan & Schommelbuik”.

‘Stephan’, de alom bekende held van talrijke reisverhalen hoeven we niet meer voor te stellen. In deze stripreeks verdwijnt ‘elfje’ van het toneel. Haar plaats wordt ingenomen door ‘Schommelbuik’, de schone klungelige grappige medeheld in deze stripreeks.

De eerste strip in deze reeks heeft als titel: “Buiklanding in Mexico”. Inspiratie voor de strip halen we uit onze reis die op 17 juni a.s. van start gaat. Bestemming: MEXICO, MEXI-IIIIIIIIICOOOOOO…
Het belooft een spannend & grappig avontuur te worden.
Er rijzen tal van vragen op. Want…
Waar komt de naam ‘Schommelbuik’ vandaan?* Wordt het een harde of zachte buiklanding? Zullen onze helden Mexico bereiken? Of wordt het dank zij American Airlines opnieuw een strandvakantie in Miami? Welke dolle fratsen zal Schommelbuik nu weer uithalen? En speelt die vogel een hoofdrol?

Dit alles en nog veel meer kan je lezen in de reisverslagen die vanaf volgende week op jou zullen losgelaten worden.

Groetjes,
St

*Antwoord op de eerste vraag:
Schommelbuik:


MAIL 1: Naar Mexico City.

Na maanden van voorbereidingen, planning en regelingen, vertrekken we compleet onvoorbereid naar Mexico. Het enige dat we bij hebben is onze reispas, de Rough Guide en een handvol dollars. Dat lijkt ons meer dan voldoende...
Gelukkig heb ik ook mijn breedhoeklens mee, zodat elfje volledig op de foto kan. ‘t Is niet voor niks dat ik haar deze reis Schommelbuik noem...

Er waren wel opnieuw problemen met American Airlines: om onze instapkaarten te verkrijgen moesten we toch een half uurtje wachten.

We waren nog ruim op tijd aan de gate. Na de krant gelezen te hebben, loop ik eens naar het informatiebord. Ik zie dat de gate veranderd is en dat ze al bezig zijn aan de ‘laatste oproep’. Ik ben dan maar snel Schommelbuik gaan halen en dan vlug het vliegtuig op. Bij het opstappen gris ik nog een gratis Evita mee met als inhoud een badpakkenspecial en een reportage met als titel ‘Alles over je vagina’... Het wordt een uitermate ontspannende vliegreis.

Vorige week las ik in de krant dat de douane in Amerika er op getraind is om nerveuze personen uit de rij te pikken. De vochtige plekken onder mijn oksels zijn eigenlijk van mijn pas gewassen en nog niet volledig gedroogd gillet. Maar geen problemen gehad in Amerika, we zijn er sterk van onder de indruk.

In Mexico worden we meegelokt naar de gevaarlijke onofficiële taxis. Toch nemen we uiteindelijk een officieel ingeschreven exemplaar. De chauffeur lijkt kleurenblind: bij rood en groen licht rijdt hij door, enkel bij rood/blauw politiezwaailicht remt hij af.

De bedelaars in Mexico-stad zijn wel vindingrijk. Terwijl we toch eens aan een rood licht staan te wachten, begint een bedelaar vuur te spuwen. Enkel als je niks geeft spuwt hij jouw auto onder de vlammen, denken we. Het is wel een mooi schouwspel bij nacht...

Midden in de nacht wordt Schommelbuik wakker. Ze is superenthousiast en vertelt me wat ze straks allemaal wil doen. ‘s Morgens is dat enthousiasme nog steeds niet verdwenen en springt ze uit bed om toch zo snel mogelijk een bezoek te brengen aan de meest gevaarlijke, met smog overladen, hectische 20miljoenen-stad.

En ik, Stephan, Uw dienaar... ik onderga...

Groetjes


MAIL 2: Mexico City

Het is hier een goede 30 graden, waarvan 25 graden van de zon en 5 graden afkomstig zijn van de uitlaatgassen. Willen jullie die 5 graden extra? Onze jaarlijkse toegelaten hoeveelheid fijn stof hebben we hier al op één week binnengespeeld.

Het perfecte vervoersmiddel voor deze stad is de metro. Wanneer we op het perron staan te wachten, komt de metro binnengereden. Binnenin staan enkele mensen letterlijk tegen het glas gedrukt. Heerlijk om zien als je aan de goede kant van het glas staat! Echt Japanse taferelen.
De metroverkopers kunnen soms wel origineel zijn. Dikwijls worden er Cd’s verkocht die eerst keiluid afgespeeld worden. Soms krijgen we heiligenprentjes in de hand gedrukt of kunstfruit met zingende vogeltjes binnenin...
‘By night’ ondergaat het publiek een metamorfose. Vrijende koppels liggen op de trappen, mannen kussen elkaar in het openbaar en oudere mannen vallen jonge kereltjes lastig...

Het Mexicaanse volk leeft! Zij zijn steeds op zoek naar idealen. Dikwijls zien we links of rechts wel ergens een betoging. Het socialistische hartje van Schommelbuik begint dan ook te bonken. Ze citeert Karl Marx en denkt na hoe de ideale wereld er zou kunnen uitzien.

Het Mexicaanse volk is echt behulpzaam en sympathiek. Toch zitten er andere exemplaren tussen. Een verkoper tracht mij een papier te verpatsen: “'t is gratis”, zegt hij. Ik moet het niet hebben want ik voel de narigheid al komen en ik geef het hem terug. “Waar komen jullie vandaan”, vraagt hij? “Oh”, zegt hij, “ik dacht uit Disneyland!” en met een zuur gezicht valt hij andere mensen lastig...

Zwanger zijn... het heeft zijn voordelen, want velen maken extra plaats op metro en bus. Maar het heeft ook zijn nadelen... zeker als Schommelbuik eten morst en het deze keer altijd op haar kleren terecht komt...

Het enige waar we echt problemen mee hebben is met het wisselen van onze dollars. Nergens vinden we wisselkantoren, banken sluiten net hun kluizen of zou het kunnen dat ik niet te vertrouwen ben?

Maar één ding is zeker: Mexico City is een geweldige stad!

Bij ons bezoek aan de piramides van Teotihuacán passeren we de souvenirverkopers die allerlei prullaria aanprijzen. Als wij passeren roepen ze ineens “sunblock?”. Wat bedoelen ze daar nu mee?

Ondertussen zijn we al in Oaxaca aanbeland. De stad waar het leger in 2006 een opstand in de kiem gesmoord heeft met enkele 10tallen doden tot gevolg. Niks om jullie zorgen over te maken...

Ondertussen verblijven wij...


Mail 3 : Oaxaca

Tijdens onze 6 uur durende busrit, dachten we even Lucky Luke te spotten op Joly Jumper tussen de immens hoge cactussen. We zijn in Oaxaca aangekomen, een Spaans koloniale indianenstad. Er is hier heel wat te doen. Zo zag ik de EK-wedstrijd Nederland-Rusland en...

Dollars, dollars... Alles kost hier geld. Als we zo blijven doordoen moeten we volgende week allicht huiswaarts keren. Maar ja, op deze reis moet alles in orde zijn voor mijn zwangere Schommelbuik. Zo logeren we voorlopig enkel in ***-hotels, al hebben enkele hotels die sterren wellicht zelf op hun gevels geschilderd. Om de kosten te drukken, beginnen we nu af te bieden op de prijs van de hotelkamers, wat goed blijkt te lukken.

Hoewel ze niet te tellen zijn, schrijf ik alleen de leukste stoten van Schommelbuik neer.

STOOT 1: in een opwelling moet Schommelbuik DRINGEND naar het toilet. Ze stapt het eerste restaurant binnen dat ze tegen komt en holt direct door naar de WC. Ik sta buiten te wachten... Een ogenblik later sluit de eigenares de deuren en even later ook de ramen. Alles is potdicht en ik bespeur nergens mijn Schommelbuikje. Tien minuten later tracht iemand de grendels van de deur te verschuiven, maar ze kan niet verhinderen dat plots de eigenares achter haar opduikt. Met blozende wangen stapt ze naar buiten...

Maar we hebben het hier goed. Zo lang er geld is, hebben we geen probleem. Terwijl schaars geklede jonge dames lopen te flaneren langs de straten, stappen wij op een avond een klasse restaurant binnen. Twee dagen later zijn we nog steeds te spreken over het dessert dat we voorgeschoteld kregen.
Nu proberen we de mindere restaurants uit. De uitbater van een kippenrestaurant is verwonderd dat wij 2 halve kippen bestellen. Normaal eten ze dat hier op met een heel gezin.

Ook jonge verkoopsters kunnen er wat van... Een meisje van een jaar of 5 komt naar elfje. “Koop je die krans niet? Hij past goed bij jouw groen kleedje en zwarte broek”. Ze kan het niet laten om dat juweeltje te laten liggen, maar haar grootste sieraad heeft ze wel aan haar rechterhand... ikke natuurlijk!

We zitten op een terrasje op de Zócalo (plein midden in de stad). Een saxofonist speelt valse deuntjes. Om geld komen vragen kan hij beter. Wat later komt er een uit de toon zingende gitarist af, die zijn eigen Cd’s verkoopt. Ik geef hem wat geld en doe teken dat hij zijn Cd mag houden. Wanneer wat later een in bamboe gemaakte reuzenxylofoon voor onze neus wordt gezet, vluchten we snel weg... bang voor het helse geluid en om nog meer geld te moeten uitgeven.

Bezoek aan de indianenmarkt van TLACOLULA.

Het is een kleurrijke markt vol met indianenvrouwen met lange vlechten, getooid in schorten met geborduurde figuurtjes. Sommigen hebben zelfs een Gucci-zonnebril op.

STOOT 2: we kopen elk een grote beker met vers gesneden fruit. Schommelbuik krijgt de hare niet op en geeft de overschot aan een jongetje die beschaamd zijn gezicht bedekt en later in snikken uitbarst. Snel wandelt ze weg...


We hebben net Monte Albán bezocht, een Zapoteken-site. Voor sommigen zijn dat een hoop oude stenen, voor mij lijken die stenen toch mooi gestapeld. Uitrusten in het groene gras konden we niet, want dan werden we belaagd door gele rupsen...

En onze toekomstige zoon laat ook soms van hem horen. Zachtjes schopt hij tegen de binnenwand van Schommelbuiks’ buik. We hebben hem alvast een paar kleine echte ‘Mexican boots’ gekocht, zodat hij wat harder kan stampen en later met papa op stap kan... maar mijn beste koop (volgens Schommelbuik) is toch wel de AXE-deoderant voor mannen...

Straks nemen we de nachtbus naar San Cristóbal de las Casas, van waar ik jullie verder zal bestoken met ‘spammail’.

Knuffel,
St


Mail 4: San Cristóbal de las Casas & Palenque

Het is niet gemakkelijk om het juiste uur te weten. Sommige handelaars doen mee met het zomeruur, anderen niet. Dat maakt dat we best ons uur afstellen op het uur van de busmaatschappijen...

Hebben de Duitsers ooit een invasie in Mexico gedaan. ‘t Is raar, maar de populairste auto in dit land is de ‘Volkswagen Kever’.

Naar het schijnt leven de mannen enorm mee met de zwangerschap van hun vrouw. Dat maakt dat de mannen hier oneindig moe zijn de eerste maanden van de zwangerschap. Volgens Schommelbuik zijn het plantrekkers! Ze vragen mij dan ook of het voor mij niet te lastig is... Het zal wel dat ik afzie, ik moet hier alle rugzakken dragen!

San Cristóbal de las Casas
De 12 uur durende busrit heeft toch niet de gewenste nachtrust opgeleverd. De bus slingert over de weg. De rij -en rusttijden van de chauffeurs worden niet gerespecteerd. Een mogelijk gevolg daarvan is het optakelen van een tankwagen uit het ravijn zodat we nog wat langer op de bus zitten dan voorzien...

Het charmante stadje ligt op een 2300m hoogte en heeft dan ook een koeler en aangenaam klimaat. ‘s Avonds moeten we voor het eerst onze trui aantrekken. We voelen ons hier volledig thuis: we schuimen de Indianenmarktjes af, doen een terrasje en drinken samen met de reisgezellen in ons hostal.

Een eerste hoogtepunt van deze reis is een bezoek aan het kerkje van SAN JUAN CHOMULA. Het heeft een katholieke façade, maar binnenin is het een Maya-gebeuren: voor liefdes- en andere kwaaltjes kan men gebruik maken van de diensten van de sjamanen. Die wrijven met een kip over geknielde Maya’s, wat later draaien ze de kip de nek om als offer.
In de kerk staan geen banken of stoelen, enkel tafels die vol staan met brandende kaarsen die de hele kerk verlichten. Ook worden kaarsjes op de grond geplaatst en worden er dennennaalden tussen gesmeten. Sommige Heiligenbeelden hebben geen armen meer en mogen niet meer buiten bij processies omdat ze gestraft zijn. Ze hadden maar moeten verhinderen dat de vorige kerk afbrandde. Andere goede Heiligen hebben spiegeltjes om het lijf zodat ze kunnen zien wie er tot hen bidt.

Naar Palenque
De weg wordt afgelegd van verkeersdrempel naar verkeersdrempel. Onderweg wordt er gestopt aan AQUA AZUL, zoals de naam het zegt ‘Blauw Water’. Helaas is door de regen (het is hier trouwens regenseizoen waar we al goed van gespaard gebleven zijn) het blauwe water omgetoverd in bruin sop. Maar met ‘photoshop’ is dat snel verholpen...
De tweede waterval MISOL-HA is er een met heel wat kubieke meters water die 25m naar beneden valt... Soit, we zijn in Palenque en logeren in een blokhut in de jungle. We hebben er prachtige natuurgeluiden wanneer de live-band van het restaurant een paar honderd meter verder stopt met spelen.

Palenque
We dachten deze avond 2 biertjes meer te consumeren. We hadden een weg gevonden die de kassa van het natuurreservaat omzeilt, dat een paar kilometer voor de kassa van het archeologisch park ligt. Maar het mocht niet baten. Eén kilometer verder werden we gesnapt en moest ik in de tropische warmte terug lopen om bandjes van 20 pesos/stuk (2 dollar/stuk) te halen. De Maya-site dateert van 100 voor tot 900 jaar na Christus, de wandelpaden in kiezelsteen zijn anno 20ste eeuw. ‘t Is maar om de geschiedenisboeken up-to-date te houden. De site is indrukwekkend. Naast mysterieuze oude tempels, genieten we ook van watervallen en het oerwoud dat ooit deze tempels overwoekerde. Schommelbuik dartelt de trapjes van de hoogste tempel op, aangemoedigd door een bende Italianen. Boven op de tempel vragen 2 Mexicaanse vrouwen of ze hun handen op haar buik mogen leggen om ons kindje te zegenen.

Palenque-stad
Dit is het meest onaangename stadje dat we tot nu toe bezochten. Ze beginnen hier vroeg met feesten want om 16h krioelt het al van de zatte mannen die ondertussen al weggespoeld werden door een vloedgolf.

Groetjes,
St

P.S.: de stoten van Schommelbuik blijven uit: ONBEGRIJPELIJK!


Mail 5: Champeche en Mérida

Campeche
Een charmant vissersdorpje in de Golf van Mexico dat nog niet veel toeristen over de vloer krijgt. Dat blijkt al snel door onze taxichauffeur die vraagt of we met de bus uit België gekomen zijn. Hij vindt het ook raar dat ik geen Spaans spreek. “Iedereen spreekt toch Spaans? Ja toch?”. Ze zijn nog altijd te spreken over de eerste toeristen die hier waren. Het waren Franse, Engelse en Nederlandse piraten die hier geregeld een inval pleegden. Zo veel jaren later hebben ze dan toch iets gevonden om toeristen te lokken...

Het is zondag en de straten zijn verlaten. Tegen de avond begint een groep van 100 mensen bingo te spelen voor de deuren van de kathedraal, terwijl de kerkelijke gezangen tot buiten te horen zijn. Nog meer volk komt afgedropen naar het centrale plein, waar ze een geluidsinstallatie aan het neerpoten zijn. Oh nee, denk ik, toch niet weer een salsa optreden waar de jongens met hun kont moeten schudden. We zijn dan ook verbaasd dat de plaatselijke Death-Metal-Gothic-band KHALIYEH het volk letterlijk wegspeelt.

Meer info op:
http://profile.myspace.com/index.cfm?fuseaction=user.viewprofile&friendID=75010809

De moeder van de zangeres (nou?) komt naast ons zitten en vertelt dat ze de muziek lelijk vindt en dat het optreden snel mag gedaan zijn. Na 3 nummers stroomt het plein leeg. Enkel de moedige fans (wij dus + familie en vrienden) zitten het optreden uit tot het bittere einde. Na het optreden weten we nog steeds niet of ze in het Spaans of Engels zongen. Zelfs de Pink Floyd-cover is in een onbegrijpelijke taal gezongen...

Na een verkwikkende nachtrust, een stevig ontbijt, wisselen van dollars en een busrit van 30 minuten zijn we net op het heetst van de dag aangekomen op Playa Bonita. Het strand is niet zo mooi als zijn naam doet uitschijnen, maar het water is heerlijk! Bang om te verdrinken moet ik niet zijn met mijn reddingsboei (lees Schommelbuik) aan mijn zij...


Mérida
Vanuit het busstation moeten we slechts 4 blokken lopen tot ons gewenste hotel, zegt men ons. Na 2 blokken kijk ik op een plan (want ik moet alles dragen, natuurlijk), en zie dat we daarna nog 8 blokken moeten lopen. In deze hitte en met de extra kilo’s op mijn schouders, stop ik en tracht een taxi te laten stoppen. Iedere taxi rijdt door. Als het me dan toch lukt om een auto te doen stoppen, merk ik net te laat op (schommelbuik is al over de prijs aan het onderhandelen) dat het een politiewagen is. Gelukkig kon de agent er mee lachen...

Mérida is niet echt een gezellige stad. Op de zócalo komt iedereen bijeen. Wij zitten op een bankje om later op de avond een dansvoorstelling bij te wonen. Die krijgen we niet te zien. Wel zien we een gelovige die met het Nieuwe Testament in zijn handen staat te zwaaien, terwijl hij anderen tracht te bekeren. Echt om bang van te worden...

We zouden eten in een typisch Mexicaans restaurant, maar als we de toeristen zien zitten met een sombrero op het hoofd, zoeken we een gezelliger oord op. Daar wou iemand salsa dansen (en wij mochten meedoen... ja, zie dat van hier...) maar meer dan in de handen klappen en tussen de tanden fluiten kon hij niet. Schommelbuikje probeert hem na te doen en ik krijg bijna haar tanden in mijn schoot geworpen...

Uxmal
We hebben een toer geboekt naar de ruïnes van Uxmal omdat die moeilijk met openbaar vervoer te bereiken zijn. We krijgen wel maar 2 uur tijd om deze indrukwekkende site te bezoeken, waarvan onze gids meer dan 1 uur uit zijn nek kletst.

Schommelbuik ziet een pracht van een beeldhouwwerk op de tempel. Na een poosje is het beeldje plots verdwenen. ‘t Was een kleine iguana die net over de muur kwam piepen...

Het slechte nieuws: mijn Teva's hebben het na 10 jaar trouwe dienst opgegeven. Ook hebben we onze laatste dollars al gewisseld.
Het goede nieuws... Gelukkig kunnen we beroep doen op ‘Mister Visa’.

Groetjes,
St

PS: Maya, doe de groeten aan Nick, hé!


Mail 6: Chichén Itzá en Tulum

Valladolid
Volgens onze reisgids kunnen we hier mooi en goedkoop logeren. Wij maken de keuze van goedkoop en niet mooi. We beklagen ons dit een hele zweterige nacht lang. De kamer koelt ondanks de fan niet af en de geuren worden daardoor met het uur erger.
We maken tijd om de grotten met natuurlijke bron in de buurt te verkennen. Het heeft wat weg van de grotten van Han d.w.z. met reuzengrote stalactieten en stalagmieten. De bron doet nu dienst om oververhitte toeristen - zoals wij - af te koelen. Zo kunnen wij zwemmen tussen de kleine visjes terwijl we door een gat de lucht kunnen zien.

Chichén Itzá
Als eersten gaan we de site binnen, deels om de toeristenstroom te vermijden, deels om de souvenirverkopers te snel af te zijn en deels om aan de hitte te ontsnappen. De eerste 2 lukken wonderwel, maar de hitte slaat al na een kwartiertje toe. Vol ongeduld wacht Schommelbuikje om de jaguar in de tempel te mogen bezoeken, volgens de Rough Guide kan dat pas om 11 uur. Helaas is sinds vorig jaar die toegang afgesloten voor toeristen.
We vonden het mooi, maar na 5 sites hebben we het voorlopig wel gehad. Geen cultuur meer voor ons... wij vluchten naar de kust.

Tulum
Uitrusten? Schommelbuikje heeft één probleem: Hoe kan ze mij enkele dagen niks laten doen? Ze voelt zich supergelukkig nu we een mooie bungalow aan het strand geboekt hebben voor enkele dagen.
We willen jullie niet jaloers maken, maar we liggen nu aan de Caraïbische Zee op een ligstoel onder een strooien parasol op een parelwit strand met zicht op het turkoois water met een cocktail in de hand... oeps... happy hour... een cocktail in elke hand. En als we heel goed kijken in de verte, ik bedoel hééél ver kijken, dan beseffen we dat dit toch geen verlaten eiland is.
‘s Morgens voor het ontbijt genieten we als eersten en enigen opnieuw van dit grote natuurlijke golfslagbad.
...enne... we hoeven ons geen zorgen meer te maken. ‘Mister Visa’ regelt alles!

Hete kussen (letterlijk)
St


Mail 7: Tulum en Cancún

Tulum
Na wat uit te rusten van mijn zware inspanningen op het strand, komt net wanneer je het niet verwacht een tweede hoogtepunt:
Ik mag meedoen met het Maya-ritueel TEMAZCAL. Vroeger werd dit gebruik gedaan om mensen in trance te brengen. Eigenlijk is het een soort zweethut. Schommelbuikje doet niet mee. Ons zoontje zou wel eens kunnen gestoofd worden in haar buikje.
Eerst wordt er respect getoond aan de 4 windstreken en aan hemel en aarde. Dit wordt met toeters, bellen, trom en schelphoorn begeleid. Terwijl de priester gebeden prevelt, worden we door hem van kop tot teen bewierookt en mogen dan pas één voor één, de soort iglo binnen. Binnenin zitten we in een kring op bladeren. De priester prevelt gebeden tot de hemellichamen en andere natuurelementen om hen gunstig te stemmen. Telkens antwoorden we met A-HOO. Dan worden de eerste 5 stenen (die al enkele uren in een vuur lagen) binnengebracht en wordt de koepel bovenaan en de ingang afgesloten met een zware doek. De priester giet water op de stenen zodat de hele ruimte met een welruikende damp gevuld is. Terwijl hij liederen zingt en zichzelf met de trom begeleidt, zingen de anderen mee. Nadien spreekt wie het wil zijn dank uit aan om het even wie of wat. Het monotone drumgeluid maakt me verdoofd. Na een lange tijd roept de priester PUERTA en de deur wordt opengemaakt zodat we eventjes naar verse lucht kunnen happen. Wat later worden er nog 5 stenen binnengehaald en wordt het ritueel hervat. Dit alles wordt 4 maal gedaan en al bij al zitten we zo´n 2 uur onafgebroken in de temazcal. Bij het buiten komen wordt er koud water op ons hoofd en rug gegoten en we danken elkaar om dit ritueel samen te mogen ondergaan. Achteraf krijgen we een kruidendrankje aangeboden om de grootste dorst te lessen.
Daarna ga ik het strand op en voel elk zuchtje wind over mijn lichaam glijden. Ik ga het water in en voel het water elk lichaamsdeel afkoelen en het voelt aan alsof het mijn lichaam omvat ... en het is precies alsof ik in trance ben. Ik voel me één met alle natuurelementen rondom mij... een heel aparte ervaring! Later val ik volledig uitgeteld in slaap...
En weet je, Koen? Dit is toch stukken beter dan ‘trapke 3’, hoor.

Iets compleet anders... In Tulum is men echt begaan met de natuur. Er worden producten gebruikt die het ecologische systeem niet verstoren. Zo zijn er een hele reeks artikelen op de markt, waarvan de zonnecrème ‘Carribean Breeze factor 45’ er één is. Als test wrijf ik mijn benen goed in en ga onder de strooien parasol op het strand liggen. En ja hoor, enkele uren later zijn mijn benen nog steeds niks verbrand... mijn hoofd en buik daarentegen... maar op die manier leef ik mee met de Maya cultuur. Zo noemen ze me nu de ‘Belga Maya’.

Sian Ka'an Biosphere Reserve
Voor een prikje (US$70/halve dag/p.p.) maken we een tocht doorheen het natuurreservaat. Er wordt op ecologische wijze toegezien dat hier geen vervuiling terecht komt en de mensen die hier leven worden nauw betrokken bij het toerisme. De gids is echt gefascineerd door zijn job en denkt dat ik een fantastische job heb omdat ik hem vertelde dat we bij Stora Enso papier voor 100% recycleren.
Het natuurgebied bestaat uit brakke meren die via onderaardse gangen verbinding hebben met de Caraïbische Zee, uit lagunes en zoetwaterkanalen met rondom mangrove of tropisch woud. Het enige wat niet bio is zijn de motorbootjes waar we gebruik van maken... of zouden ze biobrandstof gebruiken?
Onderweg krijgen we een piepklein nest van een kolibrie te zien. ‘k Zal de foto eens uitvergroten, dan kan je goed zien hoe klein die is (hi hi). We zien enkele soorten pelikanen en reigers en passeren een nest van een krokodil. Wat verder gaan we te water met een reddingsvest omgegespt en laten ons zo door de kanalen dobberen. Zalig!

Tulum Ruïnes
Volgens onze Rough Guide is dit een ‘must do’ en inderdaad, dit slaat alles:
De souvenirwinkeltjes nemen meer plaats in beslag dan de ganse Maya-site. Hier probeert men het geld uit de zakken van de toeristen te kloppen. Deze site wordt dan ook overspoeld door toeristen uit Cancún en Playa del Carmen die bij thuiskomst toch iets meer willen vertellen over Mexico dan over het strand waar ze bruinbakken werden.

Cancún
Dit is de place-to-be als je veel geld op zak hebt. We laten ons dan ook rijden naar de luxueuze hotelzone en consumeren een reuze hamburger in het luidruchtige Hard Rock Cafe. In deze zone liggen naast de hotels de een na andere eet- en dranktenten, die elkaar willen overtroeven met de meest luidruchtige muziek, spectaculair interieur en met ‘om ter hoogste’ prijzen. Na één avondje hebben we het hier wel gehad...
Maar wat kunnen we hier eigenlijk doen? We kunnen veel geld uitgeven om tussen dikke Amerikanen en dolfijnen te zwemmen. We kunnen aangelegde parken bezoeken die overspoeld worden met de ‘goed bij kas zittende’ honderdduizenden toeristen of we kunnen naar downtown gaan, waar de prijzen ‘slechts Europees’ zijn.

Zo zijn we vanmorgen op zoek gegaan naar het American Airlines kantoor om onze terugvlucht te bevestigen. Een ‘Mickey Rourke’-type helpt ons om het kantoor te vinden. Onderweg legt hij uit dat agenten zojuist zijn joint en zijn marihuana ter waarde van US$20 afgenomen hebben. Hij bood de agenten in ruil voor zijn ‘wiet’ voedselbonnen aan van een hotelketen, maar die weigerde dat. Ze kenden hem nochtans goed, want hij werd al een paar keer door hen in de nor gedraaid. Het enige wat hij van ons wilde is een biertje uit een supermarkt. Terwijl wij enkele pinten kopen - voor ons is het hier ook warm - grist hij snel een zakje koeken weg en stopt het in zijn tas. Maar toch is het een goede kerel, nochtans zou je het niet denken als je zijn hele verhaal kent. Wanneer zijn buren de politie belden omdat die ruzie hoorden, vond hij het niet mooi van zijn vrouw dat zij hem aanwees als de persoon die haar slagen gaf. Nu zit hij zonder werk: de Mexicaanse drugsmaffia heeft het hele gebied overgenomen, en nu moet hij oppassen dat hij hen niet in de weg loopt...

En nu we net nieuwe vrienden maken, moeten we naar huis vertrekken. ‘t Is hier goed geweest... heel goed zelfs... en toch zijn we blij dat we huiswaarts keren: We zouden niet graag hebben dat ‘Mister Visa’ ons hier in de steek zou laten...

Tot binnenkort,
St