Mail vanuit Maleisië (14 juni - 3 juli 2009)
Proloog:
Wanneer ik de lijst te zien krijg wat elfje allemaal op reis wil meenemen, besluit ik om een voorbereidingsplan op te stellen. Ofwel promoveer ik mezelf tot muilezel, ofwel zoek ik een oplossing voor al mijn sleurwerk. Ik verkies het laatste. Zo hoef ik me op reis niet uit te sloven en wordt het voor mij een welverdiende en ontspannende vakantie! Ik stel voor dat iedereen zijn eigen gerief meezeult. Mijn bagage bestaat uit een fototoestel, 3 onderbroeken, 3 T-shirts en een spuitbus deodorant. Dat lijkt me meer dan voldoende om een kleine 3 weken rond te trekken in een temperatuur van 35°C… Ondertussen zijn we al goed gevorderd met de voorbereidingen. Mauro krijgt een ware opleiding tot sherpa. Sherpa’s sjouwen tot 3 maal hun gewicht, en afgaand op de ellenlange lijst, zal Mauro voor hen niet moeten onderdoen…
Dit jaar trekken we naar Maleisië. We zoeken er vrienden op die daar 3 maand gestationeerd zijn. Daar leven we op het ritme van de natuur (behalve in Kuala Lumpur natuurlijk). We staan op met de ochtendzon… of van Mauro’s luide klanken, en gaan slapen als het hem past. Een planning hebben we nog niet echt, we zien wel tot waar Mauro ons toelaat te gaan… Maar één ding staat vast (De grootouders kunnen gerust zijn!): het belooft GEEN spannende reis te worden. (Hoewel, met ons weet je nooit!) Onze enige bekommernis is: Hoe geraken we daar aan alcoholische drank, want in een islamitisch land is sterke drank soms ver te zoeken… Niet dat we alcoholverslaafd zijn, maar een vakantie is toch pas vakantie, als zon en aperitief van de partij zijn. Gelukkig hebben we een extra passagier mee, zodat we extra drank kunnen inslaan. En Joost, zet de ijsblokjes maar al klaar. De drankleverancier komt er aan! Groetjes, St
Mail 1: Kuala Lumpur
Onze reis is al geslaagd. We hebben hier zomerse temperaturen en de alcoholische dranken hebben de 14 uur vliegen overleefd! De heenreis is vlot verlopen. Vrij snel werden we aan het appartement van Joost & Lindsey in Kuala Lumpur afgezet, waar we een eigen kamer en badkamer kregen toegewezen. Joost neemt de alcohol gretig in ontvangst, de kinderen zijn opgetogen met de enorme hoeveelheid chocolade die we mee hebben... Met Mauro is alles in orde... alleen wist hij niet wanneer hij moest wakker zijn en wanneer hij moest slapen. Last van een jetlag! Midden in de nacht werd hij wakker, de ogen wijdopen en maar lachen en babbelen. Ik Heb hem enkele uren moeten bezighouden, voordat hij opnieuw in slaap viel. Vermoeiend dus...
Kuala Lumpur:
De eerste dag verkennen we Chinatown & Little India. Ik leer Mauro de heerlijke Indische wierookgeuren kennen. Misschien mag ik later met hem mee als gids om hem dat land te leren kennen... Elfje wil opnieuw lichaamsverwennerij. Wanneer ik haar de vis-spa voorstel, waar kleine visjes het vuil oppeuzelen wat aan het lichaam zit, ziet zij er van af. De visjes zouden nogal werk te doen hebben bij deze temperatuur van 36°C... Kleine Mauro is natuurlijk de held van de dag (daar gaat mijn reputatie). Moslimvrouwtjes zwaaien constant naar hem, sommige komen zelfs een foto van hem nemen. Maar bij deze temperatuur staan zijn kaakjes rood van de warmte. Veel drinken is de boodschap, en afkoelen in het zwembad. Hier heeft hij zijn eerste zwemles gekregen...
En ook in het Hard Rock Cafe was hij superieur. De airco bracht hem terug bij zinnen en bij het zien van zijn blauwe HRC-ballon was hij ongelofelijk in de wolken... en maar lachen, spelen en glunderen. De obers vergaten bij het aanschouwen van zoveel schoonheid hun job uit te oefenen en schoven bij aan onze tafel. Reuzegezellig!
We hebben al een bezoek gebracht aan de grootste 'twin tower' ter wereld (voorlopig toch nog). Niet ver daar vandaan ligt het oudste nationaal park van Maleisië. Met de wandelwagen rijden we de eerste 20 meter van het pad af. En koppig als we zijn plooien we niet voor de 300 à 400 trappen die daarop volgen. Dan nog de hangbrug over door het oerwoud, om uiteindelijk aan het toeristische park van Menara KL Tower uit te komen waar de taxi's met toeristen komen aan -en afrijden.
's Avonds zijn we dezelfde buurt opnieuw gaan opzoeken, zonder Mauro weliswaar. Maar op onze romantische uitstap was elfje niet gekleed om in de moslim buurt te eten. Iets drinken in de hoerenbuurt zag ze ook niet zitten. Dan maar de gekleurd verlichtte straten afgelopen om net voor sluitingstijd iets te eten in de gezellige toeristenbuurt...
En we mochten ook de marmeren badkamer van Joost & Lindsey gebruiken. Een bad nemen met uitzicht over de stad is zelfs voor ons een luxe!
Batu Caves, dit enom grottencomplex dat net buiten de stad ligt is gewijd aan de hindoegod Murugan. Jaarlijks wordt dit heiligdom bezocht door een miljoen pelgrims. Geen rare bedevaarders deze keer, wel iemand met een draagrugzak op de rug, met daarin zijn kostbaar bezit. Mauro zit er wat verwrongen bij, maar trekt toch de aandacht van menig toerist die graag met Mauro alleen zou willen poseren, maar gezien zijn harnas moesten ze er de vader bijnemen.
En opa Luc kan gerust zijn... Mauro lacht enkel naar Maleisische dames, de mannen gunt hij geen lach!
Mail 2: Georgetown
Georgetown:
Terwijl Joost & Lindsey naar Singapore zijn, mogen wij hun huurauto gebruiken. We rijden 350 km door een groene zone (oerwoud) en komen zo op het eiland Pinang. We komen aan in Georgetown net als het begint te regenen. Wanneer ik mijn portier open doe, word ik verwelkomd als 'regengod'. Ik had het liever anders gezien... We nemen onze intrek in het luxueze Bayviewhotel. Elfje krijgt een pistool-thermometer op haar gericht: er is bij haar geen griepvirus te bespeuren en pas dan mogen we onze kamer in. Wanneer ik wat later door de backpackersbuurt wandel, vind ik het echt wel jammer dat ik die losse sfeer misloop. Het uitgebreide ontbijtbuffet doet dit me de volgende dag snel vergeten...
Elfje verstaat de mensen hier niet. Ik, als ervaren Aziëreiziger, heb geen probleem met het Indisch-Engels dat hier gesproken wordt. We hebben veel van de Maleisiërs te leren: gesluierde moslim vrouwen, Indische vrouwen in sari's & jeugd en toeristen met ontblote schouders, leven hier vreedzaam naast elkaar... De sluier wordt zelfs gebruikt als sensueel kledingstuk!
In Little India, de Indische wijk, is er volop sfeer. De geur van wierook, de Indische muziek en de kleurenpracht doet me opnieuw naar India verlangen. Elfje ziet het zitten om met me mee te gaan... maar een supersnelle verbinding is hier niet voorzien...
Na ons bezoek aan het 'Cheong Fatt Tze Mansion', een huis van een rijke Chinees van vorige eeuw, begint het opnieuw stevig te regenen. We schuilen in de eerste, de beste bar. Elfje denkt dat het een 'tettenbar' is. Volgens mij is het gewoon een bar waar mannen op hun gemak kunnen zitten. Wanneer de dienster goed voorovergebogen over Mauro's kopje aait, moet ik toegeven dat ze wel eens gelijk zou kunnen hebben...
Om foto's te nemen, maak ik in de vroegte dezelfde toer van gisteravond. Elke tempel waar ik mijn schoenen niet moet uitdoen, ga ik binnen. Zo kom ik ook in de 'Kuan Yin Teng Temple' waar hevig wierook gebruik wordt. Elfje vindt dat ik precies uitgerookt ben. Tja, gerookt vlees bewaard goed, denk ik dan...
rest Pinang:
Omdat we deze keer geen zware trektocht kunnen doen, zoeken we een alternatief. Het wordt een gezellige wandeling in de Botanische tuin van de stad. Daarna gaan we op zoek naar de 'Snake Temple' aan de andere kant van het eiland. Komt het doordat elfje slecht de kaart leest, of omdat ze bang is van slangen... Feit is dat we de tempel niet gevonden hebben. We rijden dan maar door naar het vissersdorpje 'Teluk Behang', waar we in een restaurant aan zee verse vis willen eten. We komen net te laat. Voor onze neus sluit het restaurant. De vis van vandaag is op..
Op onze terugweg schrik ik soms op van vrouwen in zwarte burka langs de kant van de weg. Ze zijn haast niet te zien. Ze zouden beter verplicht worden een fluojasje te dragen in het donker...
Cameron Highlands:
Op onze terugweg naar Kuala Lumpur, nemen we een afslag naar het gebergte. Hier zijn de theeplantages van het land. We doen bijna 4 uur over de kronkelende weg en komen amper één plantage tegen, die de moeite loont om een foto van te nemen. Door het lange stilzitten in de autostoel, begint Mauro wat te neuten. Om hem wat te kalmeren zingt ze heel haar repertoire kinderliedjes en zing ik - zo goed als ik kan - uit volle borst mee... en Mauro, die geniet er van...
En wij die dachten dat dit een ontspannende reis zou worden: Mauro begint te kruipen!
Groetjes, St
Mail 3: Taman Negara en Kota Bharu
...en ik die al een tijdje aan het klagen was, dat het deze keer geen avontuur is. Ik heb het lot een handje geholpen, en zie... lees rustig verder!
Kuala Tahan - Taman Negara (jungle)
Een taxi dropt ons aan de rand van de jungle. Dit is het idylische plaatsje waar we op gehoopt hebben. Door deze natuurpracht overweldigd, stappen we ontstuimig de jungle in om deze zo snel mogelijk te ontdekken. Nog geen 200 meter verder stapt elfje met haar sandalen in een nest termieten. Degene die een haak in haar teen zet, moet het met de dood bekopen.
De volgende dag stappen we met gepast schoeisel de jungle in. Door de enorme hitte en met Mauro op mijn rug, verlies ik op korte tijd liters zweet. Ons doel is de "Canopy walkway', waar je over hangbruggen loopt die tot hoog in de bomen hangen, maar zelfs van hieruit zijn geen tijgers of panters te bespeuren.
Ons plan om in de namiddag nog een junglewandeling maken, laten we varen wanneer we onze aircogekoelde bungalow verlaten. In plaats daarvan nemen we een sampan (houten bootje), dat ons naar een Batek-nomadendorpje brengt. De mensen, precies met Afrikaanse roots, hebben nauwelijks contact met de buitenwereld en zijn schuchter wanneer ze ons zien. Mijn poging om met een blaaspijp doel te raken mislukt...
Tweemaal de jungle in en geen noemenswaardig dier te bespeuren. Vanuit onze bungalow zien we lichtflitsen. Bliksem? Een natuurfotograaf neemt foto's van een slang die een kikker oppeuzelt die wel 5x zo dik is dan zij zelf. Bang moeten we niet zijn dat ze onder onze deur zal kruipen, daarvoor is ze nu eventjes te dik...
naar Kota Bharu
Een minibus komt ons ophalen aan de ingang van ons resort. Met veel moeite raken alle passagiers met de bagage er in. Onderweg wordt de chauffeur opgebeld... enkele Belgen zijn hun reispas vergeten in het hotel! In de eerst volgende stad die we tegenkomen laden we onze bagage uit. Terwijl Elfje en Mauro een hotelkamer nemen, keer ik met een taxi terug naar Kuala Tahan. De palmplantages kunnen mij niet meer boeien en hoe snel de taxi vaart maakt, hoe tergend langzaam die 65 km vooruit gaan. Na iets minder dan een uur heb ik onze paspoorten en visa-kaart opnieuw in bezit. Vanuit Jerantut (waar Elfje en Mauro zitten) bestellen we een taxi die ons direct naar Kota Bharu moet brengen. Een rode Mercedes komt voor gereden. Luxe? Hmmm... De lederen zetels zijn volledig gescheurd en stinken uren in de wind. Alleen voor de Mercedes-ster zouden jongeren nog geld willen geven. Bij bergop komen we bijna tot stilstand, bergaf gaat gelukkig wat vlotter. De moslimchauffeur prevelt onderweg precies enkele verzen uit de Koran om wakker te blijven. Enfin, na 7 uur zijn we er dan toch geraakt en heelhuids weliswaar...
Kota Bharu
In de ochtendkrant vernemen we het overlijden van 'The king of Pop' en van Yasmine (via internet). Ondanks deze berichten trotseren we de hitte voor een kleine wandeling in de buurt. Veel tijd hebben we niet, want we vertrekken nu naar Perhentian Basur, een eiland hier in de buurt waar we fam. Onghena opnieuw zullen ontmoeten. We hebben er een luxueus onderkomen geboekt om te bekomen van onze emoties...
...en nu mag het toch wat minder spannend worden. De portie avontuur is groot genoeg geweest voor deze reis!
Groetjes,
St
Mail 4: van Perhentian Besar naar Melakka
Palau Perhentian Besar:
Met een taxi ergens op tijd geraken is altijd een beetje stressen. Ofwel moet deze onderweg nog tanken, ofwel rijdt die tergend langzaam. Deze keer is het enkel het laatste zodat we uiteindelijk 5 minuten voor inschepen aan de pier komen. De familie Onghena komen we er ook tegen en met verschillende bootjes varen we naar onze verblijfplaats in de Zuid-Chinese Zee. Elfje kan onze luxekamer met zicht op het zwembad omruilen tot een leuke houten chalet met zicht op zee. Ideaal!
Geloof het of niet: hier doe ik niets... Ik kan niet anders: deze baai op dit ongerept eiland (hier rijden geen auto's) is afgesloten door oerwoud en zin om in deze verzingende hitte een tocht te maken zie ik niet meer zitten. Mijn dagboek bijvullen met de rum-cola binnen handbereik en met Mauro in zee zitten, zijn mijn zwaarste bezigheden. Na 2 dagen begin ik me dus te vervelen. Net op tijd om onze vlucht naar Kuala Lumpur te nemen.
naar Kuala Lumpur:
Het handschoenkastje van de taxichauffeur valt geregeld open. Op een geduldige manier sluit hij het kastje 52 x voor dat we in Kota Bharu belanden. Elke vraag beantwoordt de chauffeur met "I know". We hadden beter moeten weten... De chauffeur begrijpt niets van wat we willen en zet ons aan het busstation af. Hij weigert halstarrig ons verder te vervoeren. Veel tijd om te discussiëren hebben we niet en met een andere taxi rijden we verder naar de luchthaven voor onze vlucht naar Kuala Lumpur.
Om niet van dorst om te komen bestel ik "a coke". Het leven in dit moslimdorp valt precies stil, tot ik me verbeter en "a coca cola" bestel...
Kuala Lumpur:
Onverwacht lopen we langs een hindoetempel. Bij het bovenhalen van mijn fototoestel, roept men "no picture" naar mij. Even later laat de goeroe Shiva beslissen of ik een foto mag nemen of niet. Hij legt 2 gevouwen papiertjes, één met rood en één met wit poeder in, voor het beeld van Shiva. Wanneer ik het papiertje met het witte poeder neem, kijkt hij me aan en zegt dat Shiva wil dat ik geen foto's mag nemen. Even later mag ik het andere papiertje nemen...
Elfje krijgt een videocamera in haar hand waarop te zien is hoe de goeroe zichzelf met haken in zijn rug toetakeld en zijn tong met reuze messen bewerkt. We geven onze geboortedatum op en hij vertelt wat hij weet over ons: hij raadt mijn lievelingskleur (en dat is niet zwart!), vertelt dat ik van antiek hou en dat ik ruzies ontwijk. Hij vertelt ook dat ik te veel denk en dat ik beter mijn geest wat rust gun. Over de combinatie van ons twee denkt hij dat we beter 2 kinderen zouden hebben... Dat is dus het antwoord op de vraag waar ik momenteel het meest over pieker. Nu ik het antwoord op die vraag ken, kan ik mijn geest volledig te ruste leggen...
Melakka:
We logeren in een typisch Chinees Peranakan chophuis. Veel Singaporezen komen naar deze stad om te onthaasten. Een drietal zijn hier vertrouwd en willen ons wegwijs maken in deze stad. Op straat maakt de vrouw ons duidelijk dat we naast de gele lijn op een rijtje achter elkaar moeten lopen. Met kleine stapjes doet ze voor hoe het hoort. Hun punctuele manier van handelen werkt me op de zenuwen. Energetisch enthousiast nemen ze ons mee naar een restaurant waar we zeker moeten eten, ze loodsen ons door een smal steegje en tonen ons een Chinees theehuis. Om van hen af te zijn beslissen we om hier een thee te drinken. De vrouw des huizes stelt ons verschillende soorten thee voor.
We nemen de fruitige thee met zware afdronk, net zoals wijn verzekert ze ons. Ze komt bij ons aan tafel zitten en start de ceremonie. We krijgen kleine kopjes voorgeschoteld die voortdurend bijgevuld worden. Na meer dan een uur houden we het voor bekeken en mijn besluit staat vast: ik ga me specialiseren in het drinken van wijn met stevige afdronk!
De avond is gevallen en de gebouwen worden feeëriek verlicht. Fietsriksja's met kerstdecoratie lichten het decor op.
We volgen met onze bugi de weg voor rolstoelpatienten. Via een schuine helling komen we aan de kade terecht. Eens op de kade moeten we met de kinderwagen om de 30 meter een trap op of die over paaltjes heffen. Ik ben benieuwd hoe gehandicapten dit traject zouden afleggen...
En voor de nieuwsgierigen: Mauro krijgt kuren! Oudere of lelijke mensen kunnen zijn interresse niet meer wekken. Hij draait hen het hoofd of begint te krijsen. Enkel de mooie vrouwen mogen hem nog pakken... Durf JIJ de test aan?
Onze reis zit er op. Morgen worden de winkelcentra bezocht... en dan keren we huiswaarts. Net op tijd om zaterdag mijn afspraak met Nick Cave op 'Rock Werchter' na te komen.
Tot dan?
Groetjes,
St
Wanneer ik de lijst te zien krijg wat elfje allemaal op reis wil meenemen, besluit ik om een voorbereidingsplan op te stellen. Ofwel promoveer ik mezelf tot muilezel, ofwel zoek ik een oplossing voor al mijn sleurwerk. Ik verkies het laatste. Zo hoef ik me op reis niet uit te sloven en wordt het voor mij een welverdiende en ontspannende vakantie! Ik stel voor dat iedereen zijn eigen gerief meezeult. Mijn bagage bestaat uit een fototoestel, 3 onderbroeken, 3 T-shirts en een spuitbus deodorant. Dat lijkt me meer dan voldoende om een kleine 3 weken rond te trekken in een temperatuur van 35°C… Ondertussen zijn we al goed gevorderd met de voorbereidingen. Mauro krijgt een ware opleiding tot sherpa. Sherpa’s sjouwen tot 3 maal hun gewicht, en afgaand op de ellenlange lijst, zal Mauro voor hen niet moeten onderdoen…
Dit jaar trekken we naar Maleisië. We zoeken er vrienden op die daar 3 maand gestationeerd zijn. Daar leven we op het ritme van de natuur (behalve in Kuala Lumpur natuurlijk). We staan op met de ochtendzon… of van Mauro’s luide klanken, en gaan slapen als het hem past. Een planning hebben we nog niet echt, we zien wel tot waar Mauro ons toelaat te gaan… Maar één ding staat vast (De grootouders kunnen gerust zijn!): het belooft GEEN spannende reis te worden. (Hoewel, met ons weet je nooit!) Onze enige bekommernis is: Hoe geraken we daar aan alcoholische drank, want in een islamitisch land is sterke drank soms ver te zoeken… Niet dat we alcoholverslaafd zijn, maar een vakantie is toch pas vakantie, als zon en aperitief van de partij zijn. Gelukkig hebben we een extra passagier mee, zodat we extra drank kunnen inslaan. En Joost, zet de ijsblokjes maar al klaar. De drankleverancier komt er aan! Groetjes, St
Mail 1: Kuala Lumpur
Onze reis is al geslaagd. We hebben hier zomerse temperaturen en de alcoholische dranken hebben de 14 uur vliegen overleefd! De heenreis is vlot verlopen. Vrij snel werden we aan het appartement van Joost & Lindsey in Kuala Lumpur afgezet, waar we een eigen kamer en badkamer kregen toegewezen. Joost neemt de alcohol gretig in ontvangst, de kinderen zijn opgetogen met de enorme hoeveelheid chocolade die we mee hebben... Met Mauro is alles in orde... alleen wist hij niet wanneer hij moest wakker zijn en wanneer hij moest slapen. Last van een jetlag! Midden in de nacht werd hij wakker, de ogen wijdopen en maar lachen en babbelen. Ik Heb hem enkele uren moeten bezighouden, voordat hij opnieuw in slaap viel. Vermoeiend dus...
Kuala Lumpur:
De eerste dag verkennen we Chinatown & Little India. Ik leer Mauro de heerlijke Indische wierookgeuren kennen. Misschien mag ik later met hem mee als gids om hem dat land te leren kennen... Elfje wil opnieuw lichaamsverwennerij. Wanneer ik haar de vis-spa voorstel, waar kleine visjes het vuil oppeuzelen wat aan het lichaam zit, ziet zij er van af. De visjes zouden nogal werk te doen hebben bij deze temperatuur van 36°C... Kleine Mauro is natuurlijk de held van de dag (daar gaat mijn reputatie). Moslimvrouwtjes zwaaien constant naar hem, sommige komen zelfs een foto van hem nemen. Maar bij deze temperatuur staan zijn kaakjes rood van de warmte. Veel drinken is de boodschap, en afkoelen in het zwembad. Hier heeft hij zijn eerste zwemles gekregen...
En ook in het Hard Rock Cafe was hij superieur. De airco bracht hem terug bij zinnen en bij het zien van zijn blauwe HRC-ballon was hij ongelofelijk in de wolken... en maar lachen, spelen en glunderen. De obers vergaten bij het aanschouwen van zoveel schoonheid hun job uit te oefenen en schoven bij aan onze tafel. Reuzegezellig!
We hebben al een bezoek gebracht aan de grootste 'twin tower' ter wereld (voorlopig toch nog). Niet ver daar vandaan ligt het oudste nationaal park van Maleisië. Met de wandelwagen rijden we de eerste 20 meter van het pad af. En koppig als we zijn plooien we niet voor de 300 à 400 trappen die daarop volgen. Dan nog de hangbrug over door het oerwoud, om uiteindelijk aan het toeristische park van Menara KL Tower uit te komen waar de taxi's met toeristen komen aan -en afrijden.
's Avonds zijn we dezelfde buurt opnieuw gaan opzoeken, zonder Mauro weliswaar. Maar op onze romantische uitstap was elfje niet gekleed om in de moslim buurt te eten. Iets drinken in de hoerenbuurt zag ze ook niet zitten. Dan maar de gekleurd verlichtte straten afgelopen om net voor sluitingstijd iets te eten in de gezellige toeristenbuurt...
En we mochten ook de marmeren badkamer van Joost & Lindsey gebruiken. Een bad nemen met uitzicht over de stad is zelfs voor ons een luxe!
Batu Caves, dit enom grottencomplex dat net buiten de stad ligt is gewijd aan de hindoegod Murugan. Jaarlijks wordt dit heiligdom bezocht door een miljoen pelgrims. Geen rare bedevaarders deze keer, wel iemand met een draagrugzak op de rug, met daarin zijn kostbaar bezit. Mauro zit er wat verwrongen bij, maar trekt toch de aandacht van menig toerist die graag met Mauro alleen zou willen poseren, maar gezien zijn harnas moesten ze er de vader bijnemen.
En opa Luc kan gerust zijn... Mauro lacht enkel naar Maleisische dames, de mannen gunt hij geen lach!
Mail 2: Georgetown
Georgetown:
Terwijl Joost & Lindsey naar Singapore zijn, mogen wij hun huurauto gebruiken. We rijden 350 km door een groene zone (oerwoud) en komen zo op het eiland Pinang. We komen aan in Georgetown net als het begint te regenen. Wanneer ik mijn portier open doe, word ik verwelkomd als 'regengod'. Ik had het liever anders gezien... We nemen onze intrek in het luxueze Bayviewhotel. Elfje krijgt een pistool-thermometer op haar gericht: er is bij haar geen griepvirus te bespeuren en pas dan mogen we onze kamer in. Wanneer ik wat later door de backpackersbuurt wandel, vind ik het echt wel jammer dat ik die losse sfeer misloop. Het uitgebreide ontbijtbuffet doet dit me de volgende dag snel vergeten...
Elfje verstaat de mensen hier niet. Ik, als ervaren Aziëreiziger, heb geen probleem met het Indisch-Engels dat hier gesproken wordt. We hebben veel van de Maleisiërs te leren: gesluierde moslim vrouwen, Indische vrouwen in sari's & jeugd en toeristen met ontblote schouders, leven hier vreedzaam naast elkaar... De sluier wordt zelfs gebruikt als sensueel kledingstuk!
In Little India, de Indische wijk, is er volop sfeer. De geur van wierook, de Indische muziek en de kleurenpracht doet me opnieuw naar India verlangen. Elfje ziet het zitten om met me mee te gaan... maar een supersnelle verbinding is hier niet voorzien...
Na ons bezoek aan het 'Cheong Fatt Tze Mansion', een huis van een rijke Chinees van vorige eeuw, begint het opnieuw stevig te regenen. We schuilen in de eerste, de beste bar. Elfje denkt dat het een 'tettenbar' is. Volgens mij is het gewoon een bar waar mannen op hun gemak kunnen zitten. Wanneer de dienster goed voorovergebogen over Mauro's kopje aait, moet ik toegeven dat ze wel eens gelijk zou kunnen hebben...
Om foto's te nemen, maak ik in de vroegte dezelfde toer van gisteravond. Elke tempel waar ik mijn schoenen niet moet uitdoen, ga ik binnen. Zo kom ik ook in de 'Kuan Yin Teng Temple' waar hevig wierook gebruik wordt. Elfje vindt dat ik precies uitgerookt ben. Tja, gerookt vlees bewaard goed, denk ik dan...
rest Pinang:
Omdat we deze keer geen zware trektocht kunnen doen, zoeken we een alternatief. Het wordt een gezellige wandeling in de Botanische tuin van de stad. Daarna gaan we op zoek naar de 'Snake Temple' aan de andere kant van het eiland. Komt het doordat elfje slecht de kaart leest, of omdat ze bang is van slangen... Feit is dat we de tempel niet gevonden hebben. We rijden dan maar door naar het vissersdorpje 'Teluk Behang', waar we in een restaurant aan zee verse vis willen eten. We komen net te laat. Voor onze neus sluit het restaurant. De vis van vandaag is op..
Op onze terugweg schrik ik soms op van vrouwen in zwarte burka langs de kant van de weg. Ze zijn haast niet te zien. Ze zouden beter verplicht worden een fluojasje te dragen in het donker...
Cameron Highlands:
Op onze terugweg naar Kuala Lumpur, nemen we een afslag naar het gebergte. Hier zijn de theeplantages van het land. We doen bijna 4 uur over de kronkelende weg en komen amper één plantage tegen, die de moeite loont om een foto van te nemen. Door het lange stilzitten in de autostoel, begint Mauro wat te neuten. Om hem wat te kalmeren zingt ze heel haar repertoire kinderliedjes en zing ik - zo goed als ik kan - uit volle borst mee... en Mauro, die geniet er van...
En wij die dachten dat dit een ontspannende reis zou worden: Mauro begint te kruipen!
Groetjes, St
Mail 3: Taman Negara en Kota Bharu
...en ik die al een tijdje aan het klagen was, dat het deze keer geen avontuur is. Ik heb het lot een handje geholpen, en zie... lees rustig verder!
Kuala Tahan - Taman Negara (jungle)
Een taxi dropt ons aan de rand van de jungle. Dit is het idylische plaatsje waar we op gehoopt hebben. Door deze natuurpracht overweldigd, stappen we ontstuimig de jungle in om deze zo snel mogelijk te ontdekken. Nog geen 200 meter verder stapt elfje met haar sandalen in een nest termieten. Degene die een haak in haar teen zet, moet het met de dood bekopen.
De volgende dag stappen we met gepast schoeisel de jungle in. Door de enorme hitte en met Mauro op mijn rug, verlies ik op korte tijd liters zweet. Ons doel is de "Canopy walkway', waar je over hangbruggen loopt die tot hoog in de bomen hangen, maar zelfs van hieruit zijn geen tijgers of panters te bespeuren.
Ons plan om in de namiddag nog een junglewandeling maken, laten we varen wanneer we onze aircogekoelde bungalow verlaten. In plaats daarvan nemen we een sampan (houten bootje), dat ons naar een Batek-nomadendorpje brengt. De mensen, precies met Afrikaanse roots, hebben nauwelijks contact met de buitenwereld en zijn schuchter wanneer ze ons zien. Mijn poging om met een blaaspijp doel te raken mislukt...
Tweemaal de jungle in en geen noemenswaardig dier te bespeuren. Vanuit onze bungalow zien we lichtflitsen. Bliksem? Een natuurfotograaf neemt foto's van een slang die een kikker oppeuzelt die wel 5x zo dik is dan zij zelf. Bang moeten we niet zijn dat ze onder onze deur zal kruipen, daarvoor is ze nu eventjes te dik...
naar Kota Bharu
Een minibus komt ons ophalen aan de ingang van ons resort. Met veel moeite raken alle passagiers met de bagage er in. Onderweg wordt de chauffeur opgebeld... enkele Belgen zijn hun reispas vergeten in het hotel! In de eerst volgende stad die we tegenkomen laden we onze bagage uit. Terwijl Elfje en Mauro een hotelkamer nemen, keer ik met een taxi terug naar Kuala Tahan. De palmplantages kunnen mij niet meer boeien en hoe snel de taxi vaart maakt, hoe tergend langzaam die 65 km vooruit gaan. Na iets minder dan een uur heb ik onze paspoorten en visa-kaart opnieuw in bezit. Vanuit Jerantut (waar Elfje en Mauro zitten) bestellen we een taxi die ons direct naar Kota Bharu moet brengen. Een rode Mercedes komt voor gereden. Luxe? Hmmm... De lederen zetels zijn volledig gescheurd en stinken uren in de wind. Alleen voor de Mercedes-ster zouden jongeren nog geld willen geven. Bij bergop komen we bijna tot stilstand, bergaf gaat gelukkig wat vlotter. De moslimchauffeur prevelt onderweg precies enkele verzen uit de Koran om wakker te blijven. Enfin, na 7 uur zijn we er dan toch geraakt en heelhuids weliswaar...
Kota Bharu
In de ochtendkrant vernemen we het overlijden van 'The king of Pop' en van Yasmine (via internet). Ondanks deze berichten trotseren we de hitte voor een kleine wandeling in de buurt. Veel tijd hebben we niet, want we vertrekken nu naar Perhentian Basur, een eiland hier in de buurt waar we fam. Onghena opnieuw zullen ontmoeten. We hebben er een luxueus onderkomen geboekt om te bekomen van onze emoties...
...en nu mag het toch wat minder spannend worden. De portie avontuur is groot genoeg geweest voor deze reis!
Groetjes,
St
Mail 4: van Perhentian Besar naar Melakka
Palau Perhentian Besar:
Met een taxi ergens op tijd geraken is altijd een beetje stressen. Ofwel moet deze onderweg nog tanken, ofwel rijdt die tergend langzaam. Deze keer is het enkel het laatste zodat we uiteindelijk 5 minuten voor inschepen aan de pier komen. De familie Onghena komen we er ook tegen en met verschillende bootjes varen we naar onze verblijfplaats in de Zuid-Chinese Zee. Elfje kan onze luxekamer met zicht op het zwembad omruilen tot een leuke houten chalet met zicht op zee. Ideaal!
Geloof het of niet: hier doe ik niets... Ik kan niet anders: deze baai op dit ongerept eiland (hier rijden geen auto's) is afgesloten door oerwoud en zin om in deze verzingende hitte een tocht te maken zie ik niet meer zitten. Mijn dagboek bijvullen met de rum-cola binnen handbereik en met Mauro in zee zitten, zijn mijn zwaarste bezigheden. Na 2 dagen begin ik me dus te vervelen. Net op tijd om onze vlucht naar Kuala Lumpur te nemen.
naar Kuala Lumpur:
Het handschoenkastje van de taxichauffeur valt geregeld open. Op een geduldige manier sluit hij het kastje 52 x voor dat we in Kota Bharu belanden. Elke vraag beantwoordt de chauffeur met "I know". We hadden beter moeten weten... De chauffeur begrijpt niets van wat we willen en zet ons aan het busstation af. Hij weigert halstarrig ons verder te vervoeren. Veel tijd om te discussiëren hebben we niet en met een andere taxi rijden we verder naar de luchthaven voor onze vlucht naar Kuala Lumpur.
Om niet van dorst om te komen bestel ik "a coke". Het leven in dit moslimdorp valt precies stil, tot ik me verbeter en "a coca cola" bestel...
Kuala Lumpur:
Onverwacht lopen we langs een hindoetempel. Bij het bovenhalen van mijn fototoestel, roept men "no picture" naar mij. Even later laat de goeroe Shiva beslissen of ik een foto mag nemen of niet. Hij legt 2 gevouwen papiertjes, één met rood en één met wit poeder in, voor het beeld van Shiva. Wanneer ik het papiertje met het witte poeder neem, kijkt hij me aan en zegt dat Shiva wil dat ik geen foto's mag nemen. Even later mag ik het andere papiertje nemen...
Elfje krijgt een videocamera in haar hand waarop te zien is hoe de goeroe zichzelf met haken in zijn rug toetakeld en zijn tong met reuze messen bewerkt. We geven onze geboortedatum op en hij vertelt wat hij weet over ons: hij raadt mijn lievelingskleur (en dat is niet zwart!), vertelt dat ik van antiek hou en dat ik ruzies ontwijk. Hij vertelt ook dat ik te veel denk en dat ik beter mijn geest wat rust gun. Over de combinatie van ons twee denkt hij dat we beter 2 kinderen zouden hebben... Dat is dus het antwoord op de vraag waar ik momenteel het meest over pieker. Nu ik het antwoord op die vraag ken, kan ik mijn geest volledig te ruste leggen...
Melakka:
We logeren in een typisch Chinees Peranakan chophuis. Veel Singaporezen komen naar deze stad om te onthaasten. Een drietal zijn hier vertrouwd en willen ons wegwijs maken in deze stad. Op straat maakt de vrouw ons duidelijk dat we naast de gele lijn op een rijtje achter elkaar moeten lopen. Met kleine stapjes doet ze voor hoe het hoort. Hun punctuele manier van handelen werkt me op de zenuwen. Energetisch enthousiast nemen ze ons mee naar een restaurant waar we zeker moeten eten, ze loodsen ons door een smal steegje en tonen ons een Chinees theehuis. Om van hen af te zijn beslissen we om hier een thee te drinken. De vrouw des huizes stelt ons verschillende soorten thee voor.
We nemen de fruitige thee met zware afdronk, net zoals wijn verzekert ze ons. Ze komt bij ons aan tafel zitten en start de ceremonie. We krijgen kleine kopjes voorgeschoteld die voortdurend bijgevuld worden. Na meer dan een uur houden we het voor bekeken en mijn besluit staat vast: ik ga me specialiseren in het drinken van wijn met stevige afdronk!
De avond is gevallen en de gebouwen worden feeëriek verlicht. Fietsriksja's met kerstdecoratie lichten het decor op.
We volgen met onze bugi de weg voor rolstoelpatienten. Via een schuine helling komen we aan de kade terecht. Eens op de kade moeten we met de kinderwagen om de 30 meter een trap op of die over paaltjes heffen. Ik ben benieuwd hoe gehandicapten dit traject zouden afleggen...
En voor de nieuwsgierigen: Mauro krijgt kuren! Oudere of lelijke mensen kunnen zijn interresse niet meer wekken. Hij draait hen het hoofd of begint te krijsen. Enkel de mooie vrouwen mogen hem nog pakken... Durf JIJ de test aan?
Onze reis zit er op. Morgen worden de winkelcentra bezocht... en dan keren we huiswaarts. Net op tijd om zaterdag mijn afspraak met Nick Cave op 'Rock Werchter' na te komen.
Tot dan?
Groetjes,
St
gepost door Stephan De Paepe op
15:23
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage