Mail vanuit India 2005

WAARSCHUWING!!!!

Voor al degenen die woensdagmiddag iets van plan zijn in open lucht!: Doe niks wat ik nooit (hmm) zou doen, want I AM WATCHING YOU!
Woensdag namelijk vlieg ik over ons Belgenlandje richting India. Dus wuif me maar goed uit, zwaai dus maar beide armen hoog in de lucht.
Eerst met de trein naar Schiphol & dan in vliegende vaart (letterlijk) naar Amman (Jordanië) om mijn reisgenote op te sporen. Van daaruit vliegen we samen naar Delhi, waar ons avontuur begint…

Om niet al te veel op te vallen, heb ik maar een andere identiteit aangenomen. Als ‘Wilde Wapperende Maan’, mijn Indiaanse naam, zal ik daarginds door het leven gaan… (dat klopt toch hé?) Daar zal ik jullie op de hoogte houden van de prachtige avonturen die ik er zal beleven. ‘De avonturen van Wilde Wapperende Maan in India-rooksignalen’ zullen gebundeld worden & via deze weg naar jullie doorgeseind worden.

Wat staat er zoal op het programma? Met mijn flitsende doos in de hand zal ik ‘twee bultige bizons’ schieten in de woestijn van Rajasthan. Het stof & zand zal doorgespoeld worden met het lokale vuurwater. Ik zal een bezoek brengen aan de ‘Marmeren Tipi’ van Agra & de ‘Eeuwige Jachtvelden’ in Varanasi. Uiteindelijk zou ik op 8 juli in Puri willen zijn. Daar zal ik samen met miljoenen ‘inboorlingen’ trachten in devotie te geraken tijdens hun jaarlijks offerfeest. Dit in voorbereiding op de Gentse Feesten natuurlijk…
Je ziet dat een goede voorbereiding vereist is hé…

Ik zou zo zeggen: UGH! Groetjes,Stephan alias ‘Wilde Wapperende Maan’

PS 1: Voor degenen die er vrijdag niet bij waren: U2 was (weer maar eens) geweldig! Bono for PRESIDENT! Bono = GOD!
PS 2: Voor iedereen: MAKE LOVE!
PS 3: Indiaantjes leven toch wel echt in India hé?


Mail 1 – Delhi (16 juni 2005):

Water! Water! Watrrrrr...

Daar gaan we...
Het voorspelde niet veel goeds. In de krant was te lezen: Delhi 41 graden - zonnig...

Woensdag dus vertrokken naar India. Een elfje vergezelt me tot in Brussel, maar dan... helemaal alleen... Maar alles is hier in orde, uitgezonderd alle ongemakken die ik al gehad heb... en het zijn er al heel wat voor nog maar 1 dag weg te zijn...

Eerst in Schiphol zit ik opgesloten in de lift die me van het treinstation naar de luchthaven moet brengen, samen met enkele onsmakelijke Amerikanen. Dan op het vliegtuig moet net mijn zetel uitgerust zijn met een kapotte radio. Gelukkig kon ik mijn iPod al eens goed uit testen. Dan vraag ik een rum-cola aan de knappe stewardess en krijg ik een gewone cola. Maar die moslims weten niet wat goed is hé. ‘k Vlieg met Royal Jordanian Airlines, dus van aanslagen moet ik niet bang zijn. Tenzij er natuurlijk een fundamentalist bij zit...

In Amman heb ik mijn squaw gevonden waar ik een maandje mee zal rond trekken. Leuk weerzien overigens...

Nog maar net de luchthaven buiten en al opgelicht worden. Je moet het maar kunnen hé. ‘k Betaal mijn pre paid taxi met Rp 500, ‘k zeg iets tegen Gabi, en die persoon aan de balie zegt dat ik nog Rp 120 moet neerleggen... Had hij toch wel mijn briefje van Rp 500 verwisseld voor eentje van Rp 100... Vliegensvlug zijn die mannen hier, ja en ik lam van de warmte hé...

‘k Heb hier al een goede voorbereiding voor de Gentse Feesten gehad: de geuren van eetstalletjes, afval en urine slaat hier serieus in mijnen neus. Het enige verschil is dat er hier koeien op straat rond lopen en in Gent enkel varkens... (ja, gij zijt daar ook bij)
En dan dat verkeer dan. ‘k heb al veel meegemaakt, maar dit slaat toch wel alles... alles krioelt hier door elkaar, maar de heilige koeien hebben voorrang hé. Voor de rest, wie een gaatje ziet van 30 cm, die schiet er hem tussen... met heel wat aanrijdingen tot gevolg... maar zelfs dat went, zeker?

Na een half uurtje te slapen liepen we al terug de stad in. Eerst het Rode Fort bezocht. Niks speciaals, wel eens totale rust. Hoewel ze hier van mij toch allemaal nen foto moeten hebben. Waarom toch? Ben ik zo speciaal?
En dan door een wirwar van steegjes naar de Jama Masjid Moskee. Ikke werd er natuurlijk niet toegelaten, blote verbrande schouders hé... Ik kreeg daar wel een doek om erover te leggen en op de blote voeten mocht ook ik uiteindelijk de moskee betreden. Maar heb je dat al eens gedaan op een stenen vloer lopen die ligt te dampen van de zon? Mijn voeten bleven er gewoon aanplakken... en natuurlijk geen flamazine mee hé... Maar daarna moest ik die kerel betalen die mij die doek gegeven heeft... Wat denkt die wel, profiteren van een toerist! Niet (meer) met mij hé... Ikke kwaad weg zonder betalen natuurlijk, maar ondertussen stond er wel al 10 - 15 man rond mij hé... Maar ‘k heb ze eens mijn spierballen getoond en ben toen snel gaan lopen (da’s niet waar, hoor).
Dan met een tsoek tsoek naar de India Gate. Terug niks speciaals, van pure armoede dan maar het park afgelopen, maar door de hitte (maar meer door de dorst) hebben we dan maar een tsoek tsoek terug gepakt naar een geairconditioneerd restaurant, waar de pinten evenredig groot waren, als mijn dorst... 660 ml dus...
En dan terug naar het hotel, douchke, wat maffen.
Daarnet een restaurantje en nu van al dat schrijven begin ik toch wel weer dorst te krijgen zeker...

Alle, saluut en santé hé
ikke


Mail 2 – Jaipur (19 juni 2005):

Ondertussen zijn we al in Jaipur aangeland (en ook al weer vertrokken). Het is hier nog chaotischer dan in Delhi. Hier zijn er ook kamelen en paarden te zien in het straatbeeld. Die dieren doen zoals hun baasje: vooral kalm blijven en zich niks van het verkeer aantrekken.

Ook hier is het nog altijd 42 graden (in de schaduw wel te verstaan). Waar al die kinderen vandaan komen, ik zou het echt niet weten, want als ik in 1 ding geen zin heb in die temperatuur...

Hier zijn we ingetrokken in een gezellig hotelletje met groot dakterras. Dus ‘s avonds eens weg van al die drukte met de iPod binnen handbereik. Reizen moet gezellig blijven hé... Ik zal thuis wel aan mijn conditie moeten werken, want het enige wat ik hier moet doen is mijn arm omhoog steken om een riksja of taxi te doen stoppen.

Wat me hier wel opvalt is dat vele kinderen een lichte handicap hebben: ze komen altijd op me af met de handpalm naar boven gericht, daarbij het woord "roepie" uitsprekend. Zou dat soms vreemdeling of toerist willen zeggen?
Heb wel al enkele roepies kunnen recupereren. Op veel plaatsen moet je ook per camera betalen. Soms merk ik dat bordje niet op... Ze moesten me maar niet bedriegen op mijn eerste dag. Poets wederom poets!

Iets buiten Jaipur zijn we het Amber Paleis gaan bezoeken per bus. Als varkens zaten we daar volgestouwd en wordt het dus wel moeilijk als je ergens moet afstappen...

Daarna met de bus naar Galta, een wasplaats voor mannen en vrouwen, afzonderlijk wel te verstaan. (En ja Geert, ik heb borsten gezien...). ‘k Begin hier ook al goed op dreef te geraken met het babbelen met de local people. Heb zelfs al gratis thee kunnen verkrijgen.
Ook een gemak hier is dat je geen droogkast nodig hebt. Wasje doen, buiten hangen, eventjes in de zon laten stomen en na 5 minuten al terug droog in de rugzak kunnen steken. Dat noem ik nu eens efficiënt... Mochten ze hier een droogkast nodig hebben, zouden ze zeker last krijgen van springende zekeringen. Erg cadukelijk die bedrading hier. Soms moet je jouw hoofd bukken om niks mee te hebben...

Nu, al 3 dagen ver, begin ik er al als een wielrenner uit te zien. Je kent dat wel: bruine armen, bruine (rode) kop en voor de rest wit hé...

Vanmorgen hebben we dan Jaipur verlaten om verder te trekken naar Pushkar. Daar hebben we onze intrek genomen buiten de stad, hier kunnen we eens goed genieten van een beetje rust... Mag ook wel eens...

Groetjes,
ikke


Mail 3 – Pushkar & Bundi (25 juni 2005):

Dan toch eindelijk een computer gevonden met internetverbinding en elektriciteit... Hopelijk lukt het deze keer... Daar gaan we...

Pushkar...
Na een overladene busrit (goed tegen elkaar geplakt, Gaia zou hier iets aan moeten doen) komen we aan in Pushkar. Met een tsoek tsoek rijden we naar Nanu's Garden Retreat, maar onze chauffeur weet het gelijk niet zijn. Hij begint her en der rond te vragen, maar zet ons uiteindelijk ergens anders af. Wat doen we nu? Blijven zitten en zeggen dat hij verder moet zoeken hé. Uiteindelijk vinden we het. Achteraf bleek dat hij ergens anders commissieloon kon krijgen. Niet met ons hé!
Bij Nanu is het echt genieten, onthaasten van al die drukte hier. (Bedankt voor het adres, Dirk en Anneke, jullie hebben trouwens heel veel groeten).
Bezoek aan de stad. Wat komen we tegen? Bedelaars met 1 of geen benen, kinderen die smeken om iets te eten, kinderen met muziekinstrumenten waar ze niet op kunnen spelen... We voelen ons even down bij al die ellende in die heilige stad. Dan wordt ons een donatie gevraagd, het zo gezegde Pushkarpaspoort... we verdenken de persoon ervan dat onze donatie in zijn eigen zak verdwijnt... Pfff, het voelt niet goed aan...
Terwijl we uitblazen, komt iemand zijn levensverhaal vertellen. Hij is 1 jaar van vrouw en huis weg om zich aan God te wijden. Zouden Indische vrouwen ook kunnen zagen toch? (grapje hé). Maar het deed in ieder geval deugd dat niet iedereen hier van de toeristen wilt profiteren...
Recycleren kunnen ze hier ook, een voorbeeld: vrouwen vegen al het vuilnis samen, koeien eten het op en maken er een onsmakelijke bruingroene brij van, mensen rapen die zongedroogde brij op en kunnen er thuis hun eten mee koken... mooi toch? Ik zie wel dat zijn nagels er niet al te fris uit zien...
Pushkar, alcoholvrij! Stiekem genieten we van de rum die we Pushkar binnen gesmokkeld hebben...
Bij Nanu vinden we echt wel de energie om daarna door de stad te kunnen dwalen...

Bundi...
Omdat we Pushkar vroegtijdig verlieten, konden we nog een ommetje maken naar Bundi, een klein gezellig stadje met een paleis en fort om te bezoeken. Bij het bezoek aan het fort, stuiten we op een horde/kudde zwart-gezicht-apem, ze zijn groter dan verwacht. Als ik dichterbij kom om een foto te nemen, stelt er zich eentje recht, dus opkrassen maar...
Van daar is ook de eerste lichting postkaartjes naar Europa verzonden. Wat een gedoe... Kaartjes worden door 4 a 5 mensen goedgekeurd, van de ene moet er 4 roepies op, van de andere 8. Ik achtervolg mijn kaartjes doorheen het postkantoor. Naar dit bureau, dan een andere, er worden zegels gescheurd. Allé, uiteindelijk wordt er een machine van onder het stof gehaald die poststempels van 8 roepies afdrukt. Kaartjes worden er doorheen gehaald en op de grond gekatapulteerd. Mooi om zien...

‘k Ga dit hier eerst al eens verzenden, want straks valt de elektriciteit misschien weer eens uit...

Tot seffens, misschien hé
ikke


Mail 4 – Algemeen, Keoladeo National Park & Fatehpur Sikri (25 juni 2005):

Oef, eindelijk toch gelukt...
We gaan verder...

't Is hier echt niet te doen. De temperatuur is al gestegen tot 48-49 graden, en zo te horen klagen jullie al van een luttele 30. Losers!

De elektriciteit valt hier telkens uit. Niet normaal! Allé, hij valt enkel uit als er elektriciteit is hé. Overdag niks, ‘s avonds start die wel, maar na 5 minuten kan die terug wegvallen voor enkele minuten. Dus mailtjes van hier versturen is echt wel enerverend werken, hoor. Maar die trekken zich er hier niks van aan hé, alles went... Mocht dat bij ons gebeuren, we zouden nogal verhongeren, denk ik...

Overal worden we uitgenodigd bij mensen op thee. Voor mij mocht het ook op een frisse pint zijn, hoor. En overal moet ik foto's nemen. ‘k Zou er beter geld voor beginnen vragen... Maar leve de digitale fotografie! Achteraf wordt dat doodleuk gedeletet hé. Heb wel een stommiteit gedaan (alweer, hoor ik jullie denken!) Door het zonlicht verblind, kon ik niet goed zien wat ik aan het doen was. ‘k Wou een foto deleten... Yes or no... Yes... Card formatted... Godver, al mijn foto's weg, allé, toch zo'n stuk of 25. Zal in het vervolg wat voorzichtiger zijn...

Nog zoiets: Als ik de 2de dag in Bundi ben, komen ze me pas zeggen dat ze er ook bier verkopen. Watte? ‘k Zal ik hier wel verdorsten en me volgieten met melkthee...
Ook is er hier nergens vlees te krijgen. Als ik maar terug geen ijzer te kort heb, maar voorlopig zit ik nog altijd boordevol energie... totdat die airco hier afslaat waarschijnlijk...

Ik wist niet dat ik in 1999 zoveel indruk op de Indiërs nagelaten heb... Het is hier de mode geworden dat mannen hun haar verven in mijn kleur... ‘k Heb dan ook veel aantrok hier hé… Zowel van mannen en vrouwen. Ze zeggen dat ik er uitzie als de filmster 'Join Ibrihim'. Heeft er al iemand van hem gehoord? Het schijnt dat hij net zo gespierd is als ik en ook van dat lange haar heeft. ‘k Zou hier nog mijn fortuin kunnen verdienen als ik het zo goed voor heb...

Enne ja, ben dus in het verkeerde seizoen gekomen hé. ‘t Heeft hier al enkele keren een buitje gedaan de laatste dagen. Goed dat we, ofwel in de bus zaten, ofwel nog lagen te slapen... We zouden hier anders verzopen geweest zijn, denk ik. Maar die Indiërs zaten er al zo lang op te wachten, en nu denken ze dat ik dat mee gebracht heb... ik word hier dan ook als een God aanzien hé, of zijn het die luttele roepies die uit mijn zakken vallen die ze in de gaten hebben?
Maar het grootste probleem is heel wat anders? Ik moet niet zitten zagen en klagen op die arme Indiërs dat er hier niks werkt, mijn fototoestellen hebben ook een slag van de warmte gehad en werken niet meer voor de volle 100 %. En wie mij kent weet dat ik me daar niet goed bij voel hé!

En dan midden in de nacht, na 2 uur slapen, om 3h moeten opstaan om de bus te nemen naar Kota, om daar een treinverbinding te hebben naar Bharatpur... Reizen is niet altijd aangenaam hé, nog erger dan de vroegen te moeten doen... Maar ook hier overleven we het hé...

Keoladeo National Park...
Dan bezoeken we het Keoladeo National Park, een vogelpark, zoals men zegt. Hier zijn 300 soorten verschillende vogels te vinden, zegt men. Volgens mij zitten er slechts 300 vogels in heel dit park! Het eerste uur gaat er een gids met ons mee... een soort vogelaar... iemand die enkel in vogels geïnteresseerd is. De jakhals die bijna voor zijn voeten loopt, ziet hij niet eens... Daarna maar met ons beidjes met de fiets wat rond gereden. Enkele leguanen gezien, 3 jakhalzen die we doen opschrikken (en zij ons) en wat antilopen... Een mooi park dat in ieder geval wel, maar heb er geen bewijzen meer van. Foto's gedeletet, remember? En ik had net zo'n mooie gemaakt van Gabi, die een jakhals in zijn rug beet...

Fatehpur Sikri...
Dan naar Fatehpur Sikri... bekend om zijn paleis en zijn moskee. Eerst maar een moskee bezocht, donatie gedaan (ook in iemands zak waarschijnlijk) en 2 wensen mogen doen. Dat moet nogal een donatie geweest zijn hé! Mooie moskee, dat wel. Het zou een kopie moeten zijn van die in Mekka, maar ze mogen zeggen wat ze willen... Wij als (hmmm) katholieken mogen daar niet binnen hé. Toch altijd wat met die moslims... (’t is maar een grapje hé... moet hier voorzichtig zijn met wat ik schrijf!)
Vandaag hebben we dan het paleis bezocht. ‘k Was uitgeslapen, dus heeft er zich niemand aan me kunnen opdringen... Er wat rond geslenterd, fotootje genomen (als het al eens lukte) en om 9h30 stonden we al terug in het hotel... ‘t Moet nogal de moeite geweest zijn hé...

Dan maar vanmiddag vertrokken naar Agra. Heb de Taj Mahal al gezien vanaf het dak van ons hotel. ‘t Ziet er veel belovend uit voor morgen...

Nog iets. Gisteren bij een barbier geweest. Hij wou me eens onder handen nemen. Maar ‘k zag zijn scheermes daar liggen en heb maar vriendelijk geweigerd om de hoofdpersonage te spelen. Had ginder natuurlijk weer mijn bekijks als Goddelijk filmster... Het enige wat hij mocht doen was een hoofdmassage geven en mijn haren kammen. Mijn gezicht werd serieus onder handen genomen, mijn ogen werden in hun oogkassen geduwd. Gezicht ingespoten, afgewreven... Elfje zou hier nog wat kunnen leren. ‘k Heb graag dat er aan mij gefriemeld wordt hé...

Allé, nu snel een treinticket gaan reserveren, zodat ik morgen niet te veel tijd verlies...
Dus alles nog steeds goed hier, maar ‘k zit hier wel bijna aan mijn kookpunt...

De groetjes hé


Mail 5 - Agra & Orchha (27 juni 2005):

Voelde me vorige keer als herboren toen ik het internet kon gebruiken. Heb daar wel 3 uur binnen gezeten, want optimaal werken deed het toch niet...

Agra...
Van op het dakterras van ons hotel hebben we een mooi uitzicht op de Taj Mahal, maar na het internetten gingen we nog vliegensvlug naar het Rode Fort voor een flitsbezoek. Niet ver daar vandaan iets gegeten en te voet naar ons hotel. Maar wat een gezellige stad is Agra toch. Overal laten de winkeliers kaarsjes branden... of zouden ze dat doen omdat er weer eens geen elektriciteit is?
's Nachts bijna geen oog dicht gedaan. Ofwel niet kunnen slapen van het lawaai van de airco, ofwel niet kunnen slapen van de warmte. 't Is altijd wel wat hé!
's Morgens om 6 uur stonden we al aan de ingang van de Taj Mahal. Heb die dus kunnen fotograferen zonder vervelende toeristen. Een poëet omschreef de Taj Mahal als de 'tear in the face of eternity'. Toch schoon hé, als je zo'n graftempel kan laten bouwen voor je geliefde...
Dan met de trein naar Jhansi. Het leek wel alsof we in het dierenvervoer verzeild geraakt waren, met al die tralies voor de ramen. Heb dan maar de ogen gesloten, maar telkens werd ik op de arm of been getikt door één of ander gedrocht dat om roepies kwam smeken. Je zou er echt niet goed van worden... Het begon dan ook nog eens hevig te regenen, wat er mijn stemming niet beter op maakt. Van Jhansi moesten we dan nog 18 km afleggen. De chauffeur van de auto-riksja kreeg ruzie met zijn collega's omdat hij ons voor een luttele Rp 100 naar Orchha wou brengen... ('k Heb toch gezegd dat ik niet in mijn beste doen was hé)

Orchha...
Vanmorgen hebben we het mooie fort bezocht. Je moet er wel opletten waar je loopt want nergens wordt er aangeduid dat de balustraden ineens weg zijn, dat er gaten in de vloer zijn en daardoor 20 meter diep kan vallen of dat je een helm moet opzetten om door die kleine deurtjes te lopen. Waar maken ze zich bij Stora Enso toch druk over?
Heb vandaag zelfs eens muzikant moeten spelen. Er zaten daar wat Sadhus muziek te maken. Ik werd er bijgeroepen, kreeg een instrument in mijn pollen gestoken en probeerde er geluid uit te krijgen. Ze zagen direct dat ik aanleg had. Wat had je gedacht?
Een andere Sadhu hebben we dan eens bezocht in zijn tempeltje. Als je weet dat die gasten moeten overleven van het geen ze van anderen krijgen is het toch wel onvoorstelbaar dat ik zelfs thee en chapatis aangeboden kreeg. Maar 'k zag zijn vuurtje en 'k had ineens geen honger ne meer...
Dan eventjes gaan uitrusten aan de rivier. Voetje baden, niks meer, want je weet nooit wie er stroomopwaarts achter de hoek iets aan het doen is hé...
Dan komt het schoonste van de dag: 'k neem daar een foto van vrouw met kind met het digitale toestel. Mijn grote camera hangt aan mijn schouder. Passeert er daar een koe en zonder verpinken pikt ze met haar horens in mijn camera. Tsak... mijn UV-filter in duizend stukjes. Stom ding! Vanaf nu ben ik geen vegetariër meer! Gelukkig is mijn lens nog in orde en kan ik toch verder foto's nemen...
't Is altijd wat met die beesten. Wou eens een hond fotograferen met op de achtergrond een fort. Telkens als ik wil afdrukken stelt die zich recht en loopt een andere richting uit. Tot 4x toe gebeurd... en die Indiërs dan maar met mij lachen...

Morgen vertrek ik naar Khajurajo. Eens kijken of ik iets kan bij leren van die erotische tempels. Misschien moet ik zelf een figuurtje uitkappen dat zij nog niet kennen... Allé, we zien wel...

De groetjes,
ikke


Mail 6 – Khajuraho (1 juli 2005):

Vertrokken uit het gezellige Orchha en met de autoriksja naar Jhansi. We hebben versterking gekregen van een Zweed (Për – ‘k weet nog altijd niet hoe ik die naam moet uitspreken) die enkele dagen met ons zal meereizen. En als ik zo zijn verhalen hoor, is dit zeer goed voor hem...

Terwijl we in Jhansi op de bus wachten, komen er enkele taxichauffeurs bij ons. Ze zeggen dat de bus naar Khajuraho niet meer komt en dat zij ons er willen heen brengen voor Rp 1700. Dat zal wel... Er komen nog 2 toeristen bij staan, dus nu kunnen we beginnen onderhandelen. Uiteindelijk kan ik de prijs laten zakken naar Rp 200 per persoon, enkel de 2 laatst bijgekomen toeristen zouden Rp 250 moeten betalen. Als ik zeg dat het voor iedereen Rp 200 moet zijn, komt de bus netjes op tijd aangereden... pech voor hen... Ik help Gabi met het aanreiken van haar rugzak en voel dat er iets binnenin aan het trillen is. Mijn ladyshave, zegt ze... Ja ja...

Als we 30 km van onze bestemming zijn, horen we een luide knal, platte band. De bus rijdt nog enkele kilometers verder tot in Charatpur, maar dan is het gedaan. We moeten afstappen en maar een ander vervoersmiddel vinden, want andere bussen komen hier niet. Een deel van ons busticket wordt zelfs terug betaald. We vinden een jeep, waar zijn achterste laadruimte te huur is voor Rp 350. Dat kunnen we delen door 6 personen, dus komt het uiteindelijk nog goedkoop uit.

Khajuraho...
Khajuraho is bekend om zijn tempels met erotische sculpturen, die we toch eens van dichterbij willen bekijken. Men is nooit te oud om bij te leren hé... Maar in het stadje zijn ze gewend aan toeristen, dus dat betekent: overal souvenirwinkeltjes waar ik zo dol op ben... Sommige winkeliers zijn echt wel opdringerig, bij anderen krijgen we thee... Zonder dat ik iets zeg, doen ze hun vraagprijs serieus naar beneden. Mijn medereizigers zijn onder de indruk hoe ik dat hier klaar speel. 't Is toch eigenlijk heel gemakkelijk, je moet je gewoon van den domme houden. Daar heb ik op mijn werk al jaren ervaring mee...
De eerste avond heb ik niks gekocht. Maar het ganse dorp wist wel waar de Duitse, de Zweed en de Belg naar op zoek waren...
De dag erna hebben we met de fiets de tempels bezocht. Allemaal mooi, maar het mocht toch wel wat erotischer zijn, vind ik... 'k Zit hier al een tijdje op mijn honger hoor en men moet zich toch met iets tevreden stellen hé...
Als we Old Khajuraho bezoeken, worden we door een vriendelijke man uitgenodigd om zijn woning te bezichtigen en om thee te drinken. Langs zijn neus weg vertelt hij dat hij ook een winkeltje heeft en hij het ons graag eens zou laten zien. Wij de trap dus op naar boven... JAWADDE! Wat die kerel hier allemaal onder het stof liggen heeft! Stephantje is direct verloren hé! Enkele stukken springen in mijn oog, maar als er over een prijs gesproken wordt, komen er keiharde euro’s aan te pas... Om een lang verhaal kort te maken: ik ben daar weg gegaan met 2 stukken in de rugzak en de verkoper was een heel tijdje niet te spreken... ‘k Zal dus goed afgeboden hebben hé... ’t Is wel raar hoe een vriendelijke man zo snel kan veranderen in een gewiekste zakenman zodra hij de euro’s in mijn ogen zag... Een Ganesha kreeg ik niet mee. ‘k Zal toch wat onder zijn prijs gezeten hebben...
Dan maar verder gereden, tempeltje bezocht... Për was enkel op zoek naar de 'HARD STUFF'. Heb maar wat helpen mee zoeken. Zelfs elfje genoot, terwijl er mensen stonden toe te kijken...
's Avonds kom ik de neef van de verkoper tegen. Ik zeg dat ik voor de Ganesh iets bij mijn prijs zal doen...
's Avonds gingen we iets eten in Bella Italia (de pizza’s in Napels waren wel iets lekkerder hoor) en ik krijg daar zowiswaar korting op mijn pint die ik bestel... Je ziet dat ik goed op dreef ben hé!
De volgende dag om 7h00 krijgen we gratis yogales. Het is echt ontspannend, alle gewrichten worden eens losgemaakt en ik krijg er wat handige tips boven op... Na afloop vraagt de yogaleraar een bijdrage voor Shiva. 'k Vraag me af wat die God met dat geld moet doen... Hier in India, is alles voor niks... ze vragen achteraf wel om een beetje steun te geven, een donatie of een commissieloon... Zolang we geld hebben, geven we het uit hé!
Daarna fiets ik maar naar buiten de stad, om de winkeliers in hun shops te ontlopen. Maar sommigen zien me en roepen: Belgium! Ganesh! Shiva! (... dus je weet al wie er met me mee naar huis komt hé!)
Als ik met Gabi nog wat oude tempels ging bekijken, lagen er losse stenen (afkomstig van tempels) zo maar voor het grijpen. Heb het niet gedaan, want er kwam net een bewaker af... Heb wel toevallig een steen gevonden die aan mijn rugzak blijven plakken is...
Terug bij het hotel, staat de neef van de verkoper met de Ganesha in zijn hand mij op te wachten aan de ingang van het hotel. Hoeveel ik bij mijn prijs wil doen? Niet te veel hé? Mijn laatste bod is en blijft 35 euro... Een half uur later kom ik de hotelkamer binnen zonder Ganesha in mijn handen. Gelukkig maar, die rugzak begint nu al serieus door te wegen...
Een uur of 2 later komen we aan op het busstation... en wie komt daar aangereden? Jawel, de gewiekste verkoper van gisteren. Of ik nog 15 euro bij mijn prijs wil doen. Neen dus... Rp 200 dan? Ik schud hem de hand, neem de Ganesha mee en steek hem in mijn al overladen rugzak... Heb hier nen serieuze slag gedaan, want die stukken heb ik hier nog in geen enkele winkel zien staan... Hij wou het zo graag aanmij verkopen omdat ik zo sympathiek ben... Ja ja...

Maar dan die busrit naar Mahoba... Gelukkig hadden we een zitplaats... Bus gewoon propvol. We hebben daarnet eens zitten uitrekenen hoeveel mensen er op die bus samengeperst stonden. We komen aan zo'n 200... En net op het moment dat je denkt, nu kan er niemand meer bij... dan stopt de bus en mogen er nog eens 15 man opstappen. Als ze zouden kunnen, zouden ze de bus vacuüm zuigen om er nog wat meer volk op te krijgen...

In Mahoba moeten we dan wachten op de trein. Het is er warm, we stinken naar het zweet. Op het treinstation liggen de mensen te slapen, mannen spugen hun bietel uit, kinderen liggen tussen de vuilnis ernaast. De koeien lopen er rond, laten af en toe iets vallen. De vuiligheid zwiert men zo maar in het rond... allé, 't is maar om te zeggen dat het niet de aangenaamste plek is om er enkele uren te vertoeven. Rond 00h30 stappen we op onze slaaptrein, om er 11 uur later terug af te stappen in het 'HOLY' (terug geen alcohol dus) Varanasi, stad aan de Heilige Ganges...
Morgen zal ik er mijn voeten eens in wassen en waarschijnlijk zullen ze er heel wat smeriger uitkomen... Maar dat krijgen jullie later dan wel te horen...

Groetjes,
ikke


Mail 7 - Varanasi (3 juli 2005):

Varanasi...
Als ik uit mijn diepe slaap ontwaak, voel ik de nattigheid al. Buiten is het aan het regenen en door het dak van de trein druppelt die op mijn benen. 'k Heb het weer eens getroffen...
Met de riksja gaan we naar het hotel, maar de laatste kilometer moeten we te voet afleggen omdat de steegjes te smal zijn. Het is er vies en het stinkt. Dit is nog maar het begin...
Vanaf ons balkon hebben we een mooi uitzicht op de bedrijvigheid aan de ghats van de Ganges (Ganga voor de mensen hier). Gabi heeft zin in wat zoets, ik heb zin in wat lekkers... De jongen van het hotel haalt gebak voor ons. Gabi heeft geluk: het is zoet. Ik daarentegen...
Terwijl we daar zitten te genieten schrikken we alle drie op. Een aap komt via de balustrade recht op ons af en graait met één vlotte beweging onze mango van tafel. Wat nen smerige aap is dat jong? Maar we hebben nog enen over. De volgende aanvallen worden vakkundig afgeslagen met een stoel, maar in de toegevoegde tijd scoort de aap met een tweede graai onze laatste mango. Dat hij er zich maar eens goed in verslikt!
Als we ons de stad in begeven, moeten we ons een weg banen door de stapels hout. 't Is hier toch warm genoeg? Stoken moeten ze hier toch niet doen?
We komen in de bazaar terecht en als ik zo eens links en rechts rond kijk, ben ik blij dat mijn rugzak al uitpuilt van de souvenirs (en allemaal voor mij hé!)
Als we aan de Main Ghat aankomen, laat ik me overhalen voor een scheerbeurt op de trappen. Een kerel gaat voor me zitten met een nieuw scheermes, laat een grote boer en begint me in te zepen. 'k Heb maar serieus gezeten, gedaan alsof ik niks gemerkt heb van zijn scheten, want ik was ongewapend hé. Daarna krijg ik er nog een volledige massage bovenop. Ik ken iemand die hier nog wat van zou kunnen leren... (grapje)
's Avonds vinden we een restaurant, waar het lekker is en waar we veel krijgen. Hier zullen we elke dag terug komen... toch een keer dat mijn maag gevuld wordt...
De dag erna zijn we dan de Ghats gaan verkennen. We komen terug aan de stapels hout, lopen een trap op en hebben van daar een goed zicht op de lijkverbrandingen. Een kerel komt wat uitleg geven, ik negeer hem. Als hij zegt dat ik vanaf hier foto’s mag nemen, kan ik het niet laten. Natuurlijk, direct daarna, zegt hij dat het verboden is en dat we een donatie moeten geven. Komt wel goed, zeg ik hem, en laat hem een beetje in zijn sop koken... Maar hij lost me niet, bij elke stap die ik zet, zet hij net dezelfde... Donatie, donatie... Zagevent!
Ik zie dat het hout eerst gespleten wordt met hamer en beitel, dan gewogen wordt met een grote baskuul, om vervolgens op de grond gesmeten te worden op de plaats waar de lijkverbrandingen gebeuren. Drie hoopjes zijn nu aan het smeulen, de wind zit verkeerd en ik ruik geroosterd vlees (eindelijk dan toch maar eens, zou je kunnen zeggen... helaas...) We bekijken het schouwspel, maar die kerel blijft maar zagen en zijn collega ziet er nog agressiever uit, dus besluiten we om wat geld persoonlijk aan een oude vrouw te geven, iemand die geen geld heeft om haar man fatsoenlijk te verbranden...
Het licht zit goed, dus kunnen we ook maar beter nu een boottochtje op de Ganges maken voor een uur. Langzaam glijden we over het water langs de ghats. Fotograferen mag nog steeds niet, maar zo ver zwemmen zullen ze toch niet doen zeker? Wat we te zien krijgen is ongelofelijk... Mensen zijn zich aan het baden, kledingstukken worden op een platte steen geklopt om proper te maken, spelende kinderen zitten met vuilnis te smijten, een in doeken gewikkelde gestorven zwangere vrouw wordt uit een bootje gekieperd, mensen zitten te vissen (nu weet ik waarom er hier alleen maar vegetariërs zijn), buffels staan hun ding in het water te doen, een kale schedel dobbert langs onze boot weg... en wat verder zien we een hond een opgezwollen lichaam van een man bij de arm naar de oever trekken... Zoveel dingen op enkele meters van elkaar... We worden er eventjes stil van.
Maar volgens onze reisgids is die vervuiling niet zo erg. De bedrijven die stroomopwaarts hun gifstoffen lozen in de Ganges, dat is veel erger. Ik betwijfel het...
Als we daarna in de bazaar constant lastig gevallen worden door hardhandige verkopers is voor mij de maat (bijna) vol. Heb zelfs zin gehad om er eentje aan de muur te hangen... Als ze MIJ zo ver krijgen, dan moeten ze toch overdreven bezig geweest zijn hé. 's Avonds staat mijn iPod te spelen op het terras, we hebben eventjes genoeg van al die miserie.
Vandaag hebben we dan een riksja gehuurd voor 4 uur en de stad doorkruist. 't Is gelijk dat heel de stad hier stinkt, zelfs de koeien krijgen het vuilnis niet meer binnen. Niet normaal. Telkens als we naar ons hotel moeten, moeten we constant de vuilnis, de kak, de modder met urine gemengd ontwijken... De sandaaltjes blijven mooi aan de hotelkamerdeur staan...
Morgen vertrekken we hier. De Zweed gaat richting Delhi, Gabi en ik treden in de voetsporen van Boeddha... Hopelijk wordt het daar wat vrediger...

Groetjes,
ikke

PS: De elektriciteit is hier net uitgevallen, ‘k hoop dat ik hier straks mijn boeltje niet kwijt ben.


Mail 8 – Varanasi & Bodhgaya (7 juli 2005):

Miljaar,
'k Was vorige keer toch wel mijn dagboek vergeten in het internetcafé (zonder bier). De volgende morgen heb ik de eigenaar uit zijn bed gehaald om 6h45. 'k Ben hier nen vroegen vogel hé. Heb mijn dagboek toch terug. Maar het water was op 1 nacht zodanig gestegen, dat ik de trappen op moest, door de steegjes moest lopen, trappen af, terug langs het water, op... Ben gelukkig niet verloren gelopen...
Door het stijgende water was er nu ook meer stroming op de Ganges. Als we die wat verder stroomafwaarts volgden, zagen we een lijk of 8 samen gespoeld aan de kant. Niks van aantrekken. Op enkele meters afstand is er iemand zijn tanden aan het poetsen met hetzelfde Gangeswater, wat verder zit er terug iemand te vissen. Alles went... behalve een vent, zeggen ze hé...

Maar voor de rest is alles nog steeds in orde. Mijn broek begint hier serieus af te zakken, dat wel... 'k Moet ze ophouden met de riem van mijn rugzak. En voor de rest zijn de bedjes hier veel te kort, 'k moet mijn voeten telkens op het voeteinde leggen om ze toch maar eens te kunnen strekken. Zou ik zo gegroeid zijn toch?
Waar kan ik nog over klagen? Nog steeds geen alcohol, nog steeds geen vlees... Vanmiddag heb ik dan toch ergens een pint kunnen krijgen. Van den eerste keer stijgen naar het hoofd natuurlijk... een goed gevoel...

Bodhgaya...
We hebben ook al afscheid van Për genomen, dus zijn Gabi en ik samen naar Bodhgaya vertrokken. Op weg naar het treinstation zijn we langs een plaats gekomen waar zelfs de koeien en de varkens niet meer durven komen! Ezo stinken! Maar dan, wat een verschil! Het eerste wat ons hier opviel in Bodhgaya was dat er geen vuiligheid langs de kant van de weg lag. Ja, niks kan tippen aan de smerigheid van Varanasi! In Bodhgaya kon ik ten minste volledig tot rust komen onder de Bodhi-boom (waar Boeddha tot verlichting gekomen is). Voelde me gelijk herboren... Ben benieuwd wat mijn bazen zullen zeggen als ze me op het werk weer rustig zullen bezig zien...

Maar telkens weer die bedelaars: oude vrouwen gebruiken hun laatste krachten om hun ijzeren ketel onder mijn neus te drukken, kreupelen zetten hun slechtste beentje voor om tot bij mij te geraken en kinderen kunnen zo'n 15 minuten aan een stuk het zelfde herhalen... Een meisje was zodanig aan het bedelen en aan het zagen terwijl ze achterwaarts de heuvel afliep. Met haar kleine blote voetjes stapt ze toch wel in een grote groene vers gedraaide, zeker...

Was nog van plan om een scheut van de Bodhi-boom mee naar huis te nemen, maar iemand heeft me precies al voor geweest. De takken hangen juist op een hoogte waar ik net niet aan kan...

Hebben daar in de buurt nog wat tempels afgelopen en de grote Boeddha (25 m hoog) eens in de ogen gekeken. We hebben de grot bezocht waar Boeddha 6 maanden aan boetedoening gedaan heeft... allé, 't heeft goed geweest ginder. Elke dag ben ik eens onder de Bodhi-boom gaan zitten, op het gemakje, wat praten met wat monniken... 'k Zou het ook nog wel zien zitten om zo eens in afzondering te leven... (maar elfje neem ik toch stiekem mee)

Nog iets raars: dat de elektriciteit hier regelmatig uitvalt, dat ben ik al gewoon. Maar als hij weer aanschiet begint de ventilator over zijn toeren te draaien en begint de lamp ineens veel feller te schijnen... Niet normaal, ze...

Vanaf ons balkon heb ik op een morgen eens een mooi schouwspel gezien. 't Was geen serenade, 't was iets veel leukers: ik zie een jongetje op een muurtje lopen, hij zet zich neer voor een kakje. Als hij net goed bezig is, komt er een varken langs, hetwelk hij nog net een tik op de kop kan geven... Ondertussen komt zusje er bij zitten, broekje naar beneden. Ik zie een gele brij over het muurtje vallen, die direct door het zelfde zwijn verorberd wordt... Recycleren noem ik dat! Nu begrijp ik waarom Hindoes geen varkensvlees eten...

Maar dan moesten we terug een trein hebben... Misère... Altijd komt er wel iemand met ons praten, behalve als je op een treinstation staat met een ticket in de hand en niet weet waar je naar toe moet! Zelfs de mannen aan het loket weten het niet... Deze keer ging ons ticket van hand tot hand tot hand tot hand tot we het terug kregen met de vermelding: waarschijnlijk spoor 2 ofwel spoor 3... En als je dan op het perron staat te wachten en er komt een trein af en je vraagt of die trein naar ginder gaat, krijgen we steevast te horen: Neen... Wachten op de volgende trein. Als die stopt, brengt die een hele volksverhuizing met zich mee. Iedereen loopt als mieren door elkaar om zich naar zijn wagon te begeven, behalve wij... Wij staan doodstil. Het blijkt nog steeds onze trein niet te zijn. Uiteindelijk kunnen we hem nemen, hij is 1h15 over tijd. Niemand die er zich druk over maakt... maar het zou wel handig geweest zijn mochten wij dit op voorhand geweten hebben...
Hier in India is TIJD heer en meester... Hier leer je wel geduld te hebben...

Uiteindelijk zijn we dan vanmorgen aangekomen in Bhubaneswar, waar we Sarat (mijn vroegere gids) ontmoet hebben. Na een kort sightseeing daar, zijn we dan vanmiddag aangekomen in Puri, waar morgen het grote Rath Yatra-festival plaats vindt... En als ik die mensenmassa hier zo eens bekijk, denk ik niet dat het een normale dag zal worden...

ikke


Mail 9 – Puri / Rath Yatra Festival, Kutia Kondhs & Kolkata (12 juli 2005):

Puri...
We maken een wandeling op het strand. Er is heel wat volk, in afwachting voor het festival van morgen. Wat een schouwspel: een Sadhu is zijn 5 potige koe aan het strelen op het strand, kamelen staan over de massa uit te kijken, Sadhu's staan hun oranje gewaden te drogen in de wind, vrouwen leggen hun doorweekte sari’s in het zand... Wat moet men doen als men op het strand van Puri in de schaduw wil zitten? Heel simpel! Zet je gewoon in het zand... Er komen heel wat kijklustigen (zo'n 40-tal) rondom jou staan, zodat je van hun schaduw kan genieten... Wat verder, net naast het strand, passeren we de plaats van de lijkverbranding. Zo'n 10 hoopjes zijn nog aan het smeulen, 1 vrouw wordt in gereedheid gebracht... We nemen een kijkje waar morgen het fameuze car-festival zal plaats vinden...

Puri - Rath Yatra festival...
Met wat kan men het Rath Yatra (Car) festival vergelijken? Misschien met carnaval in Rio, maar dan low budget en zonder naakte vrouwen... of eerder als een popfestival... Slenter, slenter naar de plaats van gebeuren... gewoon de massa volgen die aan elk kruispunt groter wordt... Dan het spektakel aanschouwen en slof slof, vermoeid afdruipen... Op sommige momenten moest ik aan Pearl Jam denken op Roskilde - 11 doden omdat er zo getrokken en geduwd werd, ik moest aan Iggy Pop denken terwijl destijds de plastic flessen in het rond vlogen. In plaats van plastic flessen, waren het nu plastic sliffers die naar politie en leger gegooid werden... Prachtig!
Maar wat moeten jullie daar eigenlijk bij voorstellen? Ik probeer het uit te leggen: 3 beelden worden elk op 1 afzonderlijke grote versierde kar gezet, die 3 karren moeten dan door enkele duizenden mannen voortgetrokken worden naar een andere tempel. Er is 1 hindernis! De weg van zo'n 60 meter breed en 1,5 km lang staat propvol mensen (zo'n 1 a 1,2 miljoen - ja ja) en als je weet dat de 'nogal zwakke organisatie' in handen is van Indiërs, betekent dit chaos langs alle kanten...
Eerst gingen we nog een kijkje nemen naar de karren waar de beelden naar toe gebracht werden. Eens het eerste beeld de tempel uit kwam, begon het getrek en gesleur. Vlug proberen we ons uit de voeten te maken... Helaas! Ook ik moet mijn ellebogen gebruiken! Na wat gezoek, worden we na het betalen van wat roepies toegelaten op een dakterras en kunnen we het gebeuren overschouwen, net zoals keizer Nero destijds... Als het stevig begint te regenen, zakken we een verdiep en nemen plaats op een balkon (ook na wat duwwerk). Maar die regen maakt de Hindoes gek. De hele tijd staan ze te dansen, te zingen, te roepen in de regen... Opeens zien we vanaf het balkon een verdwaalde koe tussen de menigte. Ze wordt opgejaagd en wat verder loopt ze een onopmerkzame Hindoe omver... Als de eerste kar in beweging komt (na zo'n 4 uur vertraging - en wij maar wachten), worden de mensen onder ons bijna verpletterd. Heb er waarschijnlijk een mooie foto van! Ongelofelijk hoe de politie te werk gaat: de touwen worden languit op de grond gelegd. Als de omstaanders niet snel genoeg opzij gaan (maar hoe kunnen ze als er geen plaats is), kloppen de agenten met hun bamboestokken op de grond. Als het dan nog niet gaat, wordt er hard naar de enkels gemikt. Gevolg: de massa stuift uiteen, maar enkele meters verder worden anderen verpletterd. Een tweede Heyzeldrama? Als het geduw dan voorbij is, en er komt een open plek, dan zien we dat die vol ligt met sliffers... De schoenverkopers zullen morgen goede zaken doen... Constant worden er mensen op een brancard afgevoerd. De dragers gaan zo in hun reddingsoperatie op, zodat ze anderen onder de voeten lopen. Ongelofelijk! Ik zou eigenlijk die film die in mijn hoofd zit eens moeten laten afspelen op trage snelheid. Er is te veel te zien om alles te kunnen verwerken...

Kutia Kondh...
Met Sarat op stap. We hebben maar 3 dagen.
De eerste dag worden de 350 km afgelegd. Het landschap is prachtig, heel wat anders dan de plaatsen waar we voorheen geweest zijn. Dit is het India dat ik ken en ik voel me er ook terug goed thuis...
De tweede dag bezoeken we enkele dorpen van de Kondhs. De Kutia Khonds zijn bekend voor hun rechthoekige tatoeages in hun gezicht en voor hun door het gewicht van oorringen neerhangende oren. Hun oorringen zijn gemaakt van oude Engelse zilverstukken, die gesmolten en dan tot oorringen gesmeed werden. Het is een prachtig dorpje dat we aandoen. De mensen kijken verrast als er 2 blanken hun huisjes binnen stappen. Overal worden we verwelkomd... Eigenlijk is het wel grappig... Wij komen hen bekijken, maar ondertussen bekijken zij ons evenveel... Bij 2 jonge vrouwen, vraag ik (allé... Sarat vertaalt) of het mogelijk is om 1 van hun oorbellen te kopen. Gegniffel... Eentje van de 2 gaat terug naar binnen en komt terug met een oorring, die ze samen hardhandig door mijn oor proppen. Jawadde, nu 2 dagen later, heb ik er nog last van... Kostprijs voor een zilveren oorring: Rp 20 (zo'n 40 eurocent).
's Middags eten we in het lokale wegrestaurant... met topless bediening... Helaas is het door een man in sarong... We krijgen een pint voorgeschoteld met de vermelding: alcoholgehalte is <7,5%

Kolkata...
Hier kunnen we maar enkele uren blijven. Heb er dus niet veel over te vertellen. Eerst een hotelkamertje genomen, gedoucht en de straat op voor internet (met verbinding)... Straks nog eens goed eten en dan naar de luchthaven...


Het is weer goed geweest... Ben wel blij dat ik terug naar huis kom. Elfje wacht... Ik zal waarschijnlijk iets trager door het leven gaan de komende weken. Daar hoeft niemand zich zorgen om maken. Heb genoten van de omgeving, van enkele momenten. India is zo verschillend, zo mooi, zo afgrijselijk. India is indrukwekkend. Soms wel afschrikwekkend. Op elke hoek van de straat kom je die tegenstellingen telkens weer tegen...

Dit is het laatste mailtje van op Indische bodem... Straks, binnen 5 uur vertrek ik richting luchthaven... Eindelijk, want nu ben ik echt wel aan een paar weken vakantie toe...

Groetjes,
St