Mail vanuit Thailand 2007

Na onze perikelen vorig jaar met American Airlines, tarten we het lot opnieuw. Op zaterdag 16 juni nemen we de vlucht naar Thailand met British Airways. Deze luchtvaartmaatschappij is koploper van de lijst met vliegtuigmaatschappijen die het meeste bagage verliezen. Dus dat belooft…

Als voorbereiding heeft elfje zich aangepast aan het schoonheidsideaal van de Thaise vrouwen. Er was wat werk aan de winkel, maar met mijn helpende hand mag het resultaat er gerust zijn (zie foto).

Eerst verkennen we het hoge noorden. Deze streek is bekend voor zijn opiumteelt en de malariamug. Als onze geestgesteldheid het toelaat, zullen we onze ondervindingen melden. We beloven niets…
Uitrusten doen we op één of ander eilandje in het zuiden. Hangmat, coctailke en hopelijk heel veel zon tijdens het regenseizoen…
En na onze valiezen rijkelijk te vullen in Bangkok en onze batterijen volledig op te laden, keren we terug, net op tijd voor de Gentse Feesten… Wie zin heeft om zich dan eens volledig te laten gaan, geeft maar een seintje!

Allé, nu ga ik eerst elfje nog een handje bijwerken. Salut!




Mail 1: Chiang Mai (18 juni 2007):

Een mailtje om het thuisfront wat gerust te stellen...

Als we in Zaventem net door de douane passeren, word ik aangesproken door 2 collegas die toevallig vandaag een bezoek achter de schermen brengen. Zijn het Stora Enso spionnen die mijn doen en laten volgen? Een half uur later word ik betrapt met een Blonde Leffe in de hand... Het zijn dus toch leden van de Stassi...

We vertrekken in Brussel met een half uur vertraging, met Wouter Deprez aan boord. Zoals gewoonlijk wordt hij niet herkend door elfje. Onze vlucht vanuit Londen vertrekt 1 uur te laat, maar vanaf dan gaat alles vlot. Aangekomen in Bangkok nemen we direct een aansluitende vlucht naar Chiang Mai (Noord Thailand).

Gisteren hebben we een toertje kunnen maken op de wekelijkse zondagsmarkt. Elfje kreeg zowaar een koopaanval en ik heb haar in toom moeten houden.

De gemiddelde temperatuur ligt hier rond de 35 graden en tijdens het eten kan die oplopen tot aan het kookpunt. De stoom kwam net niet uit mijn oren. Toch is het eten heel lekker, maar de chili is hier hotter dan hot...

Ook hebben de Thais al met onze voeten gespeeld. Een half uur lang! Het was een welgekomen voetmassage voor amper B60 (1,4 euro).

Vandaag zijn we naar de Warorotmarkt geweest. Elfje kreeg er een slag van de warmte. We zijn dan maar een middagdutje gaan doen. Daarna hebben we de stad doorkruist. Wat tempeltjes bezocht en eens gepasseerd bij een kleermaker. Wat die voor ons zal maken zal je ooit wel eens te zien krijgen!

Verder kan ik niet veel vertellen... Morgen huren we een brommer en gaan we de bergen in.

Ik ben benieuwd naar elfjes rijkunsten... Ze rijden hier aan de linkerkant, maar ze heeft een goede verzekering zegt ze.

Groetjes,
wij


Mail 2 : Chiang Mai (22 juni 2007):

Dankzij haar scooterervaring heeft elfje ons veilig naar Doi Suthep gebracht met een gehuurde brommer. De tempel ligt ongeveer 16 km van Chiang Mai. Wanneer we net gedaan hebben met de tempel te bezichtigen, vallen er enkele druppels. We zetten onze hoed op om droog te blijven. Tien seconden later valt het water met bakken uit de lucht. Bij het terugkeren, moeten we eerst het water uit ons helmen kippen. Die hadden we aan de brommer vastgemaakt...

We drinken iets in een chique cocktailbar, die net zijn eerste dag open is. We kunnen kiezen voor wodka, gin en rum. Wanneer elfje naar het toilet moet, spoedt de barman zich haastig naar buiten om toiletpapier te kopen. Wanneer ze daarna een hapje bij de drankjes wilt, rept hij zich opnieuw om enkele zakjes chips te halen. Het enige wat echt chique was, was zijn gepeperde rekening... Dan zijn we maar in een toeristenbar cocktails gaan verder drinken. Elfje krijgt complimenten van een Thaise. Terwijl zij die gretig in ontvangst neemt, zitten de andere vrouwen naar mij te lonken...

Op de avondmarkt moet elfje dringend naar het toilet. Als toiletpapier gebruikt ze de krant met de foto van de koning en de koningin erin. Een reden te meer om haar in de bak te draaien! We hebben het ons nog eens laten kosten en ons een uurtje laten verwennen. Vorige dag had ik nochtans 60 bath gespaard door elfje eigenhandig een massage te geven. Hoofd, armen en benen worden opnieuw losgemaakt. De masseuses zeggen dat elfje mooi is... maar wel zééééér wit.

De volgende dag rijd ik met de brommer van het bankkantoor naar het benzinestation net om de hoek. Ik (en nog vele anderen) worden door de politie tegengehouden. Ik moet mijn paspoort tonen en gelukkig mogen we verder rijden... Nu wel met de helm op!

De hot springs van San Kamphaeng zagen er veel belovend uit in de Capitool Reisgids van 2001. Dus wij overbruggen de 30 km per brommer om romantisch met ons beiden te genieten van het afgelegen natuurschoon. Het idyllisch plaatsje met warmwaterbron en geisers is nu omgetoverd in een recreatieoord voor de Thaien. Weg romantiek... en in het vervolg houden we ons beter aan de Rough Guide editie 2006.

Toevallig lezen we in de krant: aardbeving in Chiang Mai met de kracht van 4,3 op de schaal van Richter. Gelukkig zonder veel ernstige schade, enkel een paar omgevallen kandelaars in 1 of andere tempel. Het moet gebeurd zijn op het moment dat wij buiten de stad aan het rond toeren waren...

Gisteren hebben we de minibus genomen naar Mae Hong Son. Ze zeggen dat dit het Zwitserland van Thailand is, wegens de frisse temperaturen. Ons lijkt het meer op het Saharagebied met temperaturen ver boven de 40 graden. We logeren in een guest house aan het meertje, met uitzicht op de Birmese tempel. Vandaag staat er niet veel op het programma buiten slapen, uitrusten en onder een ventilator het hoofd proberen koel houden.
En bij jullie?

Groetjes van de 2 oververhitte...


Mail 3 : Mae Hong Son (24 juni 2007):

Heb ik last van een zonneslag of van het pikante eten? Toen mijn maaginhoud tegen de straatstenen spatte en ik 's avonds zelfs geen trek had in de zalmschotel die voor elfjes neus stond te dampen, heb ik mijn medicijnkoffertje moeten bovenhalen. Maar mijn beste medicijnen had ik al aan elfje toegediend die nu kiplekker rondloopt.

's Anderendaags: de wonderbaarlijke genezing! Oef! Onze plannen om er met de motorfiets op uit te trekken kunnen dan toch doorgaan. Romantische uitstap poging 2: Pha Sua watervallen! Het wordt een romantisch onderonsje aan de waterkant: wanneer een school grote vissen onze lychees aanvalt, zien we af van een welgekomen verfrissende duik.

Na 2 uren pootje baden rijden we kletsnat (van het zweet) naar Mae Awe, een dorp van Chinese Kwomintang-vluchtelingen. Onze ogen zijn gericht op het prachtige landschap met rijstvelden en op de benzinetank die bijna leeg is. We bereiken net op tijd het dorp en kopen een paar flessen Sprite gevuld met benzine bij de plaatselijke kruidenierszaak. De bevallige Chinese, made in Thailand, tracht ons ook Chinese fruitwijn aan te smeren die smaakt naar benzine. Haar kookkunsten stellen we liever niet op de proef. We maken een ommetje en jagen de kinderen de stuipen op het lijf (zo erg was het nu ook weer niet).

's Avonds staat de zalmschotel voor MIJN neus! Met een extra portie frietjes!

Wegens groot succes verlengen we de huur van de brommer. Vandaag vertrekken we met een volle benzinetank en een extra fles (benzine) Sprite tussen de benen naar de Lod Cave en minder opvallende hill tribes; Lahu, Lisu, White Karen. Een probleem: door gisteren de trekking te boeken, zitten we vandaag (zondag!) krap bij Thaise bath. We kunnen de rafting in de Lod Cave niet betalen. Gelukkig maar, denken we, wanneer enkele meters verder een gids een bamboevloot met twee toeristen voorttrekt. Hier wachten ze duidelijk op het regenseizoen...

We maken rechtsomkeer en bezoeken een Red Lahu-dorp. Hun voorouders zijn van Tibetaanse afkomst. We proberen een conversatie aan te gaan in de plaatselijke bar, maar aangezien ze zelfs geen Thais spreken, loopt ook dit gesprek niet vlot. We rijden naar een Lisu-dorp op zoek naar een plaatselijke bar, maar er is er geen. Dus keren we terug naar Mae Hong Son waar we nu in ons hotel met gratis internet voor de derde keer deze mail proberen te versturen.

We hebben goede vooruitzichten. Morgen vertrekken we voor een tweedaagse trekking terwijl het regenseizoen NU is losgebarsten...


Mail 4: Jungletocht in Mae Hong Son (27 juni 2007):

Dag 1

Om 8 uur 's morgens kruipen we samen met een vrolijk en goedlachs Nederlands koppel, Funs en Susan achteraan in de pick-up van onze gidse Chan. De gidse, die behoort tot het Shan-volk, laat ons pas de boot instappen nadat we onze naam op een speciale steen geschreven hebben. Nu kan er ons niets meer gebeuren! Alhoewel de steen niet iedereen in dezelfde mate beschermt: de ene brengt het er al wat natter en blauwer vanaf dan de andere.

Onze koddige gidse op gele rubberen sloefjes, blijkt een natuurkenner te zijn en vestigt onze aandacht op het kleinste spinnetje en vlindertje. Ondertussen verdwijnen er allerhande bladeren en takken in haar schoudertas. Na de eerste rivieroversteek kipt Chan haar gele emmertjes uit. Ze lijkt jaloers op onze droge voeten en gaat net zolang door met riviertjes oversteken tot het water in onze gore-tex-schoenen stroomt.

Hongerig komen we rond 14.00u aan bij een waterval waar Chan met de inhoud van haar zak een brouwsel bereidt. Ondertussen zwemmen we rondjes in de poel bij de waterval terwijl onze kleren drogen aan de takken van de bomen. Het krachtvoer geeft ons voldoende energie om het klauterwerk over omvergevallen bomen en rotsblokken aan te vatten.

Wanneer Funs merkt dat zijn watervoorraad op is en hij wel een slokje van onze flessen zou kunnen gebruiken, stopt hij met het vertellen van Belgenmoppen. Naarmate de tocht vordert, neemt onze energie om te babbelen af en overheersen meer en meer de jungle-geluiden. Compleet uitgeput hopen Funs en Susan dat er in de rijstboerderij waar we zullen overnachten een auto op hen wacht die hen naar de bewoonde wereld kan brengen. De rijstboerderij die we uitgedroogd om 18.00 u bereiken, blijkt zich echter midden in de jungle te bevinden.

De gastvrouw des huizes verwacht van ons dat we enkele Shan-regels respecteren: niet met de voeten in het wasbassin staan, in huis niet over rugzakken stappen, de bamboe-vloer nooit met schoenen betreden, geen billen laten zien, en vooral "geen gesodemieter op de bamboe-mat" (cfr. Funs). Opdat dit laatste zeker nageleefd wordt, liggen mannen en vrouwen apart met de gidse ertussen in.

Dag 2

De haan kraait ons om 5.00u wakker en weet van geen ophouden. Monter en fris beginnen we dag 2 van de jungle-trip: kort maar heftig. Vandaag hebben onze Nederlandse kompanen niet alleen water maar ook een zetje nodig om de steile rotswand te beklimmen. Toch wel een knappe prestatie van deze 50+' ers.

De weg van het view point (dat Japanners gebruikten in WO II) naar het Karen-dorp is heel wat makkelijker. De 'long-necks' en 'big ears' wonen er broederlijk naast elkaar. De vrouwen poseren gewillig voor de camera. Toch lijkt het meer op een toeristische bezienswaardigheid dan het in eer houden van tradities. Het artificiele plaatje wordt door elkaar geschud wanneer er een hevige regenbui losbarst: kinderen nemen een douche in het water dat van het dak stroomt, de vuile was en motor worden buitengezet om met regenwater te wassen, mensen rennen door elkaar, een long-neck vrouw tracht haar dak te repareren,...

Omdat wij de enigen zijn met regenjas nemen we in de gietende regen plaats achterin de pick-up. We passeren vier olifanten met toeristen. De laatste kijkt ons hulpeloos aan en maakt ons zonder woorden duidelijk dat hij wou dat die lome olifant iets sneller zou stappen.

We worden naar de hot springs gereden en genieten daar van een zalig warm bad, waarna we alle vijf op een rij onder handen genomen worden door een masseuse. Om mijn intimiteit niet ten toon te stellen, wordt me gevraagd me te omkleden in een apart hokje. Wanneer blijkt dat ik de oliemassage wil, doet de masseuse teken dat ik de broek moet uittrekken terwijl ze me een handdoek voorhoudt en het hoofd wegdraait. Ze is de enige die niet van mijn klokkenspel heeft kunnen genieten, de anderen stonden erbij en keken ernaar.

Volledig opgekallefaterd stappen we een uur later het restaurant binnen waar biefstukken met extra porties friet verslonden worden. GGRRRAAAAUUUUWWW.

Bedankt beste Nederlandse vrienden voor de traktaties!

En nu vertrekken we naar Nan...


Mail 5 : Nan (2 juli 2007):

We zitten in een klein provinciestadje ten noordoosten van Thailand. Ze zijn hier duidelijk niet veel toeristen gewend: na mijn act als kakelende kip krijgen we pas een omelet op ons bord, de toeristenpolitie komt ons smeken om onze naam in zijn gastenboek te zetten, er is welgeteld 1 reisagentschap, mensen giechelen en zwaaien van ver wanneer ze ons zien,... Onze gebrekkige Thaise woordenschat brengt ons in grappige situaties: we zeggen sawadi kha (goeiedag) tegen een vrouw en vijf minuten later zitten we bij haar in huis een glas water te drinken terwijl ze verschillende personen optrommelt om ons iets duidelijk te maken. We weten nog steeds niet wat de bedoeling was.

De volgende dag vertrekken we met de motor voor een 90 km lange rit. Het is een motor met talrijke voetpedalen die onze taak er niet makkelijker op maken. Met horten en schokken sputteren we over het glooiende landschap. We weten nu ook hoe stoere jongens op 1 wiel rijden met een moto... Aangezien de benzine nog niet op is toeren we 's avonds door de straten van Nan. We merken dat Nan niet zo doods is als het op het eerste zicht lijkt. In de hoofdstraat is alles om 21.00u dicht, maar aan de rand van de stad ontdekken we aan de waterkant twee gezellige cafeetjes...

Trekking dag 1:

In een aftandse Toyota jeep vertrekken we op trekking. Even lijkt het dat we de trekking volledig te voet moeten afleggen maar gelukkig heeft de pompbediende zich enkel vergist van benzine en is het probleem snel opgelost. De gids en chauffeur zorgen voor het entertainment: hun volledige moppentrommel en trukkendoos worden bovengehaald. Om de haverklap stopt de Toyota en krijgen we eetbare vruchten in de mond gestopt. Na een rit van 2 uur zetten we de tocht te voet verder door een Yao dorp. Er is geen mens te bespeuren enkel veel te veel waakhonden naar elfjes zin.

We maken een bergwandeling over gebrekkige bamboo-brugjes en pijnlijke stenen verstopt in het water naar het Hmong dorp waar we zullen overnachten. Gelukkig is iedereen hier een beetje medicijnman en duurt het niet lang eer mijn gewonde teen onder helende blaadjes bedolven wordt.

Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen... Maar elfje wel! Ze zegt opnieuw goededag tegen een oud vrouwtje, deze keer in de plaatselijke Hmong-taal, en een paar seconden later bevinden we ons in haar huis rond het kookvuur, alsof we het nog niet warm genoeg hebben. We stappen terug naar onze slaapplaats en wat een romantische avond bij volle maan had moeten zijn, wordt een therapeutische sessie van een Amerikaanse wiens switch-off knop we niet vinden.

Trekking dag 2:

De haan des huizes blijkt onbetrouwbaar. Hij start om 4.00u met kraaien terwijl het nog pikdonker is. Na een stevig rijstonbijt leidt onze nieuwe gids Taon ons naar een indrukwekkend primitieve Mrabri-familie. Ze wonen onder een afdak van bananenbladeren waarvan 1 kant onderstut wordt door 2 bamboo-stokken. Wanneer de bananenbladeren geel worden verhuizen ze. Ze wassen zich nooit om hun dierlijke geur te behouden en leven van wat de jungle hen biedt. Deze nomaden kiezen bewust voor deze levensstijl en geven de geheimen van hun cultuur niet prijs aan buitenstaanders. Het is pas de laatste jaren, door het kappen van de jungle, dat ze af en toe contact hebben met de buitenwereld.

Daarna volgt er nog een junglewandeling maar dan moet onze gids ons vervroegd verlaten om zijn rijst- en gemberveld van vraatzuchtige koeien te redden.

Ondertussen zijn we terug in Chiang Mai, klaar om onze zwemkledij aan te trekken want morgen vliegen we naar een tropisch eiland in het Zuiden.


Mail 6: Koh Tao (8 juli 2007):

Na enkele uren in Surat Thani doorgebracht te hebben, worden we naar het cruiseschip met prive kajuiten (in elfjes dromen) gebracht. In werkelijkheid is het een vrachtschip, waar het binnendek bedekt is met 50 extra smalle matrasjes naast elkaar. De rest van de boot wordt volgestouwd met ananassen, lychees en andere levensmiddelen. Ondanks het motorgeronk ontwaken we bij het ochtendgloren goed uitgerust, met zicht op Koh Tao, een rotsachtig eiland met veel jungle.

Dag 1:

Gelukkig heeft onze taxi 4x4 aandrijving, zodat hij ons veilig en wel naar Tanote Bay brengt, waar we een bungalow betrekken met prachtig uitzicht over de baai.
We genieten van een glas rum in onze hangmat op ons terrasje en slaan een regengordijn gade dat langzaam dichterbij komt, en ons enkele minuten later naar binnen doet vluchten.
In het viewpoint-restaurant krijgen we een romantische diner voorgeschoteld in de "erotic garden". Het frutselen en kussen van de eigenares nemen alsmaar toe, en als elfje een vreemde vinger in de mond krijgt, zijn we op onze hoede voor deze vreemde dame. Later blijkt dat elfje haar aan haar dochter doet denken, die ze al een lange tijd niet meer gezien heeft.

Dag 2:

Elfje is vastberaden om bruin naar huis terug te keren. Na ons in te smeren met factor 20, nemen we plaats op het strand. We zijn wat teleurgesteld door de bewolking die af en toe optreedt. Na 2 uren houden we het voor bekeken. In de bungalow bewonderen we onze kleurtjes en tot onze verbazing merken we dat we omgetoverd zijn tot 2 roze biggetjes.
De snorkelsessie in de namiddag gaat ondanks alles door, maar met T-shirt! We bewonderen de overvloedige koraalriffen met bijhorende vissen, totdat elfje bang wordt van de gedachte aan een ontmoeting met een babyhaai, die hier regelmatig voorkomen.

Dag 3:

We doen een uitstap naar Mae Haad Village en wandelen noordwaarts langs het 2 km lange witte strand. Elfje loopt hier niet op haar gemak met al die begerige honden die likkebaardend langs lopen om een hap in haar licht gekookte hespen te zetten.
De terugweg leggen we te voet af. Doordat we de wegwijzer die afgebroken tegen een boom staat, niet zien, komen we in een verkeerde baai terecht. Door een geduldige Thaise uitleg met bijhorende tekeningen in het zand, vinden we het kronkelpad dat ons door de jungle uiteindelijk in Tanote Bay brengt. De gedachte aan een overnachting in de natuur was niet ver weg...

Ondertussen zijn we in Bangkok aangekomen en met een tuk tuk, die veel weg had van een pizza express 30’, naar een hotel geracet.

En nog iets… in Koh Tao hebben we ons verloofd! De details besparen we jullie...

Groetjes...


Mail 7: Bangkok (12 juli 2007):

Dag 1:

Elfje heeft dorst gekregen maar het enige dat we tegenkomen zijn winkels met Boedhabeelden. Omdat we het stappen beu zijn in deze temperaturen nemen we een tuk tuk die ons afzet aan enkele winkeltjes waar de chauffeur een coupon kan krijgen. Elfje is niet onder de indruk van het oude stadsgedeelte, maar wanneer we een hypermodern winkelcentrum binnen stappen verschiet ze van wat hier allemaal te verkrijgen is. Eigenlijk is ze nog meer onder de indruk van de 30 % korting (solden).

Dag 2:

Na een dag shoppen (zonder iets te kopen), gaan we bij valavond naar het luxueuse Banyan Tree Hotel. We stappen langs de receptie, doorheen de lobby en nemen de lift naar de bovenste verdieping. Op de 59ste verdieping stappen we uit en bij de balie zien we een bordje 'dress code' staan. Men maakt me duidelijk dat de mouwen van mijn T-shirt te kort zijn en dat mijn Teva-sandalen niet behoren tot de geklede klasse. Er wordt me een blauwe blazer overhandigd en met een tang worden mij een paar schoenen voorgezet die mij enkele maten te groot zijn. We stappen 1 verdiep hoger totdat we op het dak van het hotel staan en we een adembenemend zicht hebben op de stad onder ons. Met de aangereikte kledij en met een piekfijn elfje naast mij, zak ik door de grond van schaamte (maar zelfs dan heb ik nog een mooi zicht!). We drinken een cocktail aan de openlucht bar en genieten van de fonkelende lichtjes van de stad rondom ons. We reserveren zelfs voor de dag nadien om alles eens in stijl over te doen...
Nu we toch in een luxe buurt zijn, stappen we een chique Thais restaurant binnen. We krijgen de mooiste plaats aangeboden aan de binnentuin, waar de muggen ons als diner beschouwen.
Wanneer we in Patpong de avondmarkt afschuimen, vraagt elfje zich af wat men bedoelt met de 'pussy ping pong show'...
In het Hard Rock Cafe vindt een luidruchtig Thais verjaardagsfeest plaats. We vragen ons af wie de rekening van de cocktails van de Thaise jonge vrouwen zal betalen, totdat we 3 oudere blanke heren tussen hen zien zitten...

Dag 3:

Ik poets mijn schoenen en koop enkele T-shirts (met mouwtjes) in het Central World Plaza, want vanavond wil ik er piekfijn uitzien.
We beginnen de avond in stijl: met de taxi leggen we de 3 km naar het Banyan Tree Hotel in een uur af, terwijl het pijpenstelen regent. Door de regen is het dakterras afgesloten en nemen we plaats aan een tafeltje aan de enorme glasramen op de verdieping eronder. Mijn zicht is mooi als ik in de ogen van elfje kijk en het lijkt net alsof de lichtjes van de stad in haar ogen weerspiegeld worden. De hyperkinetische obers trachten ons van alles aan te smeren, maar na het bekijken van de prijslijst, schepen we hen regelmatig af...

Dag 4:

Ze maken het ons lastig om het Koninklijk Paleis te bezoeken: "we zijn te laat om een ticket te kopen", "je moet sokken aanhebben" of "de ingang is al gesloten". Dit alles met het doel om ons ergens anders heen te sturen zodat zij een tip kunnen krijgen van een of andere louche handelaar. Daarnaast trachten ze ons een andere richting uit te sturen wanneer we Wat Pho willen bezoeken...
In dit drukke stadsverkeer lukt het al aardig om een straat met 10 rijvakken over te steken. Alleen het voetpad blijft levensgevaarlijk: een motorfiets rijdt ons bijna van onze sokken op het voetpad...

Dag 5:

We dwalen door de steegjes van Chinatown en zien enkele merkwaardige taferelen zoals de vrouw die haar valse tanden uitneemt en die aan iemand overhandigd om deze wat bij te slijpen. Al de tijd dat we hier lopen zien we amper 2 honden. We betichten niemand, maar beslissen wel om ergens anders te gaan eten.
In het winkelcentrum komt er een bende jongeren uit Hong Kong op ons af. Als opdracht moeten zij een koppel filmen die elkaar 5 seconden kussen. Wij willen niemand shockeren en houden ons aan de 5-seconden-kus...
Om ontspannen thuis te komen, beslissen we om een uurtje te genieten van het kraakwerk van een Thaise massage, vooralleer we de taxi naar de luchthaven nemen...

Groetjes en tot in het Gentse!