Harde tijden op ‘Pukkelpop’(voor sommigen toch)… (aug 2004)

Naar jaarlijkse gewoonte tracht ik telkens weer één festival mee te pikken. Ook dit jaar is mijn keuze op het Limburgse Pukkelpop gevallen. Hier kan men gevestigde waarden zien, nieuwe groepen ontdekken & er heerst een rustige sfeer. Hoe kan het ook anders in Limburg, waar alles trager gaat dan in de rest van het land…


Woensdag 18 augustus

Bij mij thuis samenkomst om 12h00’. Ik word wakker om 10h45’. Terug een korte nachtrust na mijn nachtshift. Tijd genoeg om op mijn gemakje wakker te worden. Doch, 5 minuten later gaat de bel. Zou ik opendoen? De nieuwsgierigheid wint het van mijn vermoeidheid… ik open de deur. Een meisje dat ik niet ken staat me aan te kijken. Ik zeg: “Dag Jan” & inderdaad, ook Jan verschijnt aan de deuropening. Ik laat hen binnen & verontschuldig me ondertussen voor mijn verwarde kop. Ik zet koffie & vraag ondertussen wie de jonge dame is. Karen is de naam & ze heeft vervoer nodig naar Pukkelpop. Ik moet me nog verfrissen & mijn spullen samenrapen. Eigenlijk vind ik het vervelend dat ik op dit uur al gestoord word. Bij het inladen van mijn gerief in de wagen, zie ik dat Koen in zijn auto zit te wachten. Het is kwart voor 12. Hij vond het te vroeg om mij al te storen. Toch iemand met respect voor andermans nachtrust… Geert komt ondertussen ook aan. Hij is een beetje over zijn toeren omdat hij zijn ‘droog ijs’ nog niet heeft. Hij doet een telefoontje naar de ijsverkoper & na 5 minuten vertrekt hij alweer richting Merelbeke. Fier toont hij een kwartiertje later zijn ijs. De ijskast kan nu leeggemaakt worden & de vaten gevuld. Niet zonder problemen worden de auto’s geladen. We kunnen vertrekken, het is halféén…
Die ochtend in de krantenwinkel… moest ik ook nog enkele boodschappen doen voor ons vertrek naar mijn nota bene eerste popfestival. (Ge moet daarvoor 40 jaar geworden zijn.) Ik moest onder andere een nieuwe gasfles kopen. Ik had Stephan immers beloofd dat ik mijn super-de-luxe veldkeuken zou meenemen. Dus op naar de Wiedauwkaai om bij Gandagas mijn fleske op te vullen. Groot was mijn verbazing toen ik in de grote S-bocht van de Wiedauwkaai een zwart Golfke tegenkwam met aan het stuur één of andere kale nozem met een seventy’s zonnebril op. Op de passagierszetel had ik zowaar Jan Maes herkend en plots viel mijn frank: die kale was niet Herr Seele, maar Geert Genbrugge en het was pas halfelf! Mijn eerste gedacht was dat die twee op weg waren naar café Routier voor een avant-festival-pint. Later zou blijken dat ze Stephan al uit zijn nachtrust gingen halen… Aangekomen in de Veldwijkstraat is er nog geen auto van Geert te zien en ik ben een kwartier te vroeg. Dan maar naar wat muziek luisteren. Plots gaat de voordeur open en Stephan roept me binnen. Groot is mijn verbazing als ik in de living Jan Maes zie zitten samen met een bevallige jongedame. Een verloofde van Jan? Daar wist ik niets van. Karen is ook op weg naar Pukkelpop, maar dat weten we al…
Zonder enige moeite passeren we de Kennedytunnel. Op de snelweg richting Hasselt, wil ik stoppen om de keel te smeren. Terwijl ik pink om af te slaan naar een parkeerterrein, steekt Geert me voorbij. Tien minuten later, is het terug hetzelfde scenario. Ik geef aan om af te slaan, doch Geert doet alsof zijn neus bloedt & rijdt verder. Moet hij ergens op tijd zijn soms? Aan een gezellige (?) Mac Donald’s in Hasselt, houdt hij halt. Tijd om verder kennis te maken met Karen & om een frisse pint te nuttigen. Tien minuten later zetten we ons terug in beweging. Tamelijk vlot kunnen we de parking oprijden. De tenten worden uit de auto’s geladen & op een duveltje vastgebonden. Aan de ingang van de camping, lezen we dat eerst de armbandjes (toegangsticket) moeten afgehaald worden. We hebben geluk, er is nog niet veel volk. Met de geelgroene fluorbandjes gaan we door de controle van de camping. Deze keer hebben we geen glas bij, doch Geert wordt deze keer tegengehouden omdat een duveltje niet toegelaten is. Hij begint zenuwachtig te doen & ik zeg hem dat hij gewoon rustig moet doorgaan. Ook Koen komt niet zonder problemen binnen. Zijn gasfles is groter dan toegelaten. Ook hij is onrustig & begrijpt het allemaal niet goed. Ik vraag hem gewoon kalm te blijven, de gasfles terug in zijn zak te steken & rustig weg te wandelen, alsof er niks gebeurd is. Niemand houdt ons nog tegen. Wat een beetje festivalervaring & vriendelijkheid niet allemaal kan doen.
Het is drukkend heet deze namiddag. Aan de ingang van de camping krioelt het van de pubers. Volgens een eerste schatting ligt de gemiddelde leeftijd hier op de camping op 17 jaar. Ik ben blij dat ik dat gemiddelde, dank zij mijn aanwezigheid, een beetje kan opkrikken tot18 jaar. De meeste jongelui kijken raar op als ze ons op de camping zien komen. Vooral Geert, de man met de salopet, sleurend aan een duveltje, valt op. Hij lijkt wel een brouwerszoon op vakantie. Of zijn er misschien jongeren die hem herkennen van het Werchter-festival als de gitarist/entertainer van ‘Within Temptation’? Jan Maes is de kalmte zelf. Geen wonder met zo’n naam. Maes-pils is blijkbaar één van de hoofdsponsors van het festival. Later zou blijken dat er heel wat jongens en meisjes graag eens op een Maeske (luchtmatras) zouden willen slapen…
Maar dan, het plaatsen van de tenten. Zes tenten plus een partytent moeten opgezet worden. We krijgen een te kleine plaats aangeboden & Geert begint te mopperen & van zijn oren te maken tegen het meisje dat het terrein moet afbakenen. Ik stel haar gerust. In vliegende vaart worden de tenten opgezet & ondertussen wordt ook het afgebakend terrein wat groter, wat Geert al wat meer geruststelt. De tenten staan op, nog niet perfect… maar soit. Eerst nog eens de keel doorspoelen, want het is verschrikkelijk warm & dan wordt er begonnen met de partytent. We merken dat er een stok te weinig is, maar met een overschot van Jan zijn tent, wordt de partytent toch rechtgezet. Alle tenten staan net op tijd recht… nou ja, in de mate van het mogelijke. Die van Jan heb ik nog nooit perfect weten recht te staan. Karen neemt afscheid. Zij heeft afgesproken met haar vrienden. Haar tent zal ze daar opslaan. Het begint te druppelen. Koen, Geert & ik begeven ons terug naar de auto. De hemelsluizen worden nu geheel opengezet. Noodgedwongen moeten we schuilen in de auto. Tien minuten later is de stortbui over.
Het duveltje kan opnieuw gevuld worden. Drank & eten worden naar de camping gebracht. Aan de controle zegt terug iemand dat we met het duveltje niet binnen mogen. Antwoord van Geert: “Ja ja, we weten het al!” & we stappen rustig door. Dan is er het eerste moment van rust. De flessen drank worden bovengehaald & de citroenen worden gesneden. Tequila-boem-boem… een traditie voor de eerste avond van Pukkelpop, nu vermengd met die van de ‘Gentse Feesten’: de ‘botrammen rock & rol’ (botram mee uuflakke) worden namelijk ook verorberd. Terug begint het hevig te regenen. Nu drupt de regen al door het zeil van de partytent. Na de stortbui ga ik met Koen naar de toiletten. We zien dat de camping aan de toiletten omgevormd is tot één grote modderpoel. Voorzichtig ploeteren we door de modder & kijken verbijsterd naar de tenten die net naast de weg staan. Koen zijn eerste paar schoenen zijn doorweekt. Ik geef hem mijn sandalen, zodat hij zich terug kan opwarmen. Onder de partytent, komen de gesprekken terug op gang. Iedereen is in feeststemming, behalve Koen. Hij zit rustig voor zich uit te staren & af en toe noteert hij iets in zijn dagboek. Verliefd zijn hé!
Terwijl de fles lustig rond gaat, krijgen we bezoek van onze West-Vlaamse campinggeburen. Jeroen, een vriendelijke jongeling met oogpiercing, komt kennis maken. We trakteren hem op een tequila. Ook Ellen, een meisje van Oostende, komt erbij zitten. Ook zij geniet van de tequila. Ondertussen heb ik bericht gekregen dat Linda, Gerd & Sylvia in aantocht zijn. Geert & Jan gaan hen ophalen. Wat later stappen ze ons tentenkamp binnen. Linda begint gelijk van haar oren te maken. “Wat voor ontvangst is dit?”, “Ik heb ook betaald voor de tequila!” & “Mogen we ons eerst eens op het gemak installeren?”, zijn haar eerste zinnen. Wat een verwelkoming… De West-Vlamingen druipen af. Dan begint Linda aan de tequila. Ze is rap bedaard & smijt zich volop in de feeststemming. Een kwartiertje later heeft iedereen in de gaten dat de alcohol al volledig naar haar hoofd gestegen is. Dat iemand zo snel dronken wordt, heb ik nog nooit meegemaakt. De West-Vlamingen naast ons laten tot vervelens toe hun jeugdliederen op ons los. Aan het geschreeuw te horen zullen we er morgen geen last meer van hebben. Dus proberen we kalm te blijven. Ik spoor hen soms eens aan om nog wat harder te zingen, kwestie om morgen op mijn gemak te zijn hé…
De avond wordt afgesloten met een portie ‘zurkelplets’. Ik zie echter Koen over het hoofd. Die moet nu maar met een lege maag gaan slapen. Rond 2 uur, trekt éénieder zich terug in zijn tent, terwijl het campingleven nog volop aan de gang is…


Donderdag 19 augustus

Ik word wakker rond 9h00’ door het gestommel van Linda & Geert. Linda is al een tijdje op. Door het hevige stormweer, heeft ze deze morgen geprobeerd de partytent tegen te houden. Helaas! Geert, de verantwoordelijke voor de tent, werd wakker geroepen. Met veel problemen probeerden ze samen die terug op haar plaats te krijgen. Zelfs als ik een handje toesteek, blijft ze nog niet staan. Rotwind! Dan maar zonder zeil de dag doorkomen. Rondom ons zien we dat er heel wat feesttentjes weggewaaid zijn. Zelfs de hele grote tent van de dronken luidruchtige kerels naast ons ligt nu omgekeerd op de wegeling.
Ik zet water op voor de koffie. Het is ongelofelijk rustig op de camping. Linda heeft amper geslapen, last van het lawaai. Koen heeft zijn oordoppen in gehad. En ik? Ik heb overal doorgeslapen, was waarschijnlijk te vermoeid. Na de koffie, trek ik met Koen & Geert naar de douches. Eerst wordt er eens stil gehouden aan de toiletten. Deugd dat dit kan doen… Aan de douches moeten we zelfs niet aanschuiven. In de kleine cabine kan ik me met moeite onder het te hete stinkende water stellen. Toch geniet ik ervan. Ik vraag me af of ik nu lekkerder ruik na de douche dan ervoor. Buitengekomen, staan Koen & Geert me al op te wachten. “En genoten?”, vraag ik. Ze hebben pech gehad. Voor hen was het een te koude douche.
Aan het tentenkamp bereid ik ons ontbijt. De pan wordt bovengehaald. De eieren, tomaten, champignons & spek worden zorgvuldig gemengd. Er gaat niks boven eens goed eten (lees: een bomke leggen) op een festival. Terwijl Koen de jonge deernes naast ons helpt met het goed opstellen van hun tent, krijgt hij een wespenstek. Ja ja, hij zal waarschijnlijk ergens gezeten hebben waar het niet mocht… De jonge dames verzorgen hem.
Wat moet men doen op een festivalcamping, ’s morgens vroeg? Aperitieven hé… Tijd voor bacardi-cola. Jan moet wat geroken hebben, want zijn hoofd verschijnt in zijn tentopening. “Nog wat te vroeg om op te staan”, moet hij gedacht hebben & kruipt terug in zijn nest. Tegen ’s middags is iedereen paraat. Tijd om het overschot van de zurkelplets op te eten.
Rond 14h30’ begeven we ons naar het festivalterrein. Eerst kopen we ons wat bierbonnetjes (12 bonnen/€20), meer dan genoeg om de eerste dag door te komen. Met een eerste (onsmakelijke) Maes-pils in de hand begeven we ons naar de ‘Main Stage’, waar de Gentse groep ‘Fifty Foot Combo’ het ‘rock-shot’ zal geven. Stevige ‘rock & roll’ gitaren knallen door de luidsprekers. Een guitige toetseniste zweept de massa op. En dan het moment waar Geert op gewacht heeft: twee jonge gogogirls komen in duivelsoutfit het podium opgestapt. Na wat met hun kont & borsten te schudden, gaan ze terug de coulissen in. Een brede grijns verschijnt op Geert zijn gezicht. Tien minuten later, komen ze terug het podium op. Nu met elk 2 melkflessen in de hand. De bikini’s gaan uit en wild staan ze met de op hun borsten geplakte roze sterretjes te schudden. De massa jonge gasten stormt naar het podium. Als de gogogirls ook nog eens de melkflessen tussen hun borsten leeggieten, heb ik ineens heel wat ruimte voor me vrij. Na een half uur is de pret voorbij. Geert ziet er gelukkig uit. Zo vroeg op de dag al borsten te zien krijgen is niet voor elke dag weggelegd, hé.
Vanaf het moment dat het eerste optreden begint, val ik volledig in festivalstemming. Ik geniet met volle teugen van de ambiance die overal op het festivalterrein heerst. ‘Fifty Foot Combo’ had ik ook gezien op de Gentse Feesten. De gewaagde act van de twee wulpse danseressen was in Gent wel veel braver, waarschijnlijk omdat hun respectievelijke mama’s ook aan het groot podium van St. Jacobs zullen gestaan hebben. Bij het zien van de blonde danseres, heb ik precies een déjà-vu. Ken ik dat meisje ergens van of niet? Jawel, het is Rebecca! Toevallig heb ik haar vorige maand ontmoet op een feestje in Gent, waar ik fotograaf van dienst was. Toen was ze wel niet zo schaars gekleed en van haar vrijetijdsactiviteiten heeft ze me toen ook niet verteld.
We lopen wat rond. Nu is er niet echt iets wat we moeten zien. Bij de drankstand aan de ‘Marquee’ bestellen we een tweede pint. Nieuwsgierig lonken we naar het podium voor ons, waar we achter aan de tent postvatten. Terug zijn er enkele dames bezig de menigte aan het opgeilen. Blijkbaar liggen sex, drugs & rock and roll dichter bij elkaar dan ik gedacht heb. Leuke stevige muziek trouwens van de ‘Peaches-dames’… Na dit optreden hebben we anderhalf uur tijd voor het volgende optreden dat we willen bekijken. Dus tijd genoeg om de sfeer op te snuiven in de ‘Boilerroom’ & ‘Dance-hall’. De dance-muziek doet ons beseffen dat we toch wat ouder zijn dan de gemiddelde leeftijd. Hier zitten we pas echt tussen de jeugd. We besluiten ons wat in het gras neer te poten, terwijl Koen zijn hazelnoot-koffie nuttigt. Ondertussen slaan we het passerende volk gade. Dan is het tijd om ons bij de rest te vervoegen, links van de PA-installatie, op de hoogte van het kraam ‘De Poffertjes’. Linda, Gerd & Sylvia staan er al. Dan valt het doek naar beneden & een indrukwekkend decor wordt aan ons tentoongesteld. Tijd voor de Nederlandse gothic-band ‘Within Temptation’. Koen is onder de indruk van het totaalspektakel, maar in het bijzonder van de roodharige zangeres.
Ik heb ongelofelijk genoten van deze Nederlandse pseudo (?) hardrock formatie. Ik hou vooral van de stem van Sharon. Ze bezorgt me bij momenten heerlijk kippenvel. Hoewel ik de naam van deze band helemaal niet kende is er toch één song die me heel bekend in de oren klonk. Ik had het optreden liever ’s avonds gezien, want als extra bonus had ‘Within Temptation’ voor een portie echt Hollands vuurwerk gezorgd. Zouden ze dan toch afkomstig zijn uit Enschede?
Dan stappen we terug naar de ‘Marquee’, voor één van de beste live acts (zoals het programmaboekje schrijft): ‘Kaizers Orchestra’ luidt de naam van de groep. En inderdaad, die mannen weten hoe een live-optreden in elkaar zit. Opeens heeft de toetsenist een gasmasker op, dan zit de drummer vanuit de hoogte op zijn drum te kloppen & timmeren gitaristen met stokken op enkele holle vaten. Prachtig geheel op Tom Waits-achtige muziek. Een aanrader voor iedereen.
Tijdens dit optreden merken we voor het eerst een bont gezelschap op. Eén van hen, een zonderlinge man met een kleurrijk potske op het hoofd, staat wild om zich heen te dansen. Ik raak gefascineerd door deze man en knoop een gesprek aan. Wat later vraagt hij me of ik zijn beroemde vriend niet ken. “Geen idee”, zeg ik. Diep ontgoocheld stelt hij mij dan voor aan zijn vriend ‘je zus’. ??? Dan valt mijn frank en inderdaad, ‘Jezus van Nazareth anno 2004’ staat voor mijn neus. De gelijkenis is treffend. Het lijkt wel of hij recht van het kruis is geplukt. Jezus zelf bevestigt dit en hij vertelt mij dat ze hem net van het kruis hebben gehaald, maar dat ze eerst zijn handen hebben losgemaakt. Wat zou hij hiermee bedoelen? Tijdens het driedaagse festival zijn we Jezus en zijn apostelen minstens tweemaal per dag tegengekomen. Heel uitzonderlijk, als je weet dat er per dag gemiddeld zo’n 40000 bezoekers op Pukkelpop afkomen…
Terug hebben we tijd voor wat heen & weer geloop. Tijdens een pisstop passeren we het ‘2nd open air stage’, waar ‘Urge Overkill’ begint. Na enkele nummers lopen we door naar de ‘Chateau’, waar ‘DAAU’ terug het beste van zichzelf geeft. Heerlijk opzwepende muziek met klarinet, die spijtig genoeg niet iedereen van het gezelschap kan bekoren. Terug naar ‘Main Stage’ voor het optreden van enkele ‘ex-Gun ‘n’ Roses-leden’ bijgestaan door de ‘Stone Temple Pilot-zanger in latexpakje’: ‘Velvet Revolver’. De luidruchtige rockmuziek met extraoverdreven gitaarpartijtjes van Slash kunnen me niet bekoren. De podiumact van de zanger lijkt op een kruising tussen Iggy Pop & Mick Jagger.
Sorry, maar ik dacht dat je die zanger van de ‘Village People’ bedoelde, uit het videoclipje destijds van YMCA…
Hij krijgt van mij een 9/10. Toch zakken we af naar de ‘Chateau’, waar Mr. Vegas het beste van zichzelf geeft. Jan & Geert blijven rustig zitten op de reggaedeuntjes. Wij plagen hen & moedigen hun aan om er ook wat beweging in te steken. Ook Mr. Vegas roept ons tot de orde in zijn Jamaicaans Engels: “Belgum, Belgum? Ar joe tiret?”. Zijn arm gaat op en neer… de massa gaat uit de bol. Enkel Geert & Jan blijven rustig op hun bankje zitten.
Geen wonder… Ze hadden meer oog voor de dames die op het bankje voor hen zaten. Stephan en ik bewegen mee op het ritme van deze vurige Jamaicaan. We hebben ook veel bewondering voor dit prachtig staaltje promomateriaal van onze eigenste chocoladefabrikant ‘Côte d’Or’. Mr. Vegas lijkt met zijn ontbloot en bezweet bovenlijf een levend geworden chocolademannetje. Voor mij is dit een prima opwarmer voor de hoofdact van vanavond, Faithless…
We lopen eens rond & bekijken de nevenactiviteiten. Ik verstuur een gratis mailtje bij de stand van ‘Proximus’ & ik help Koen bij het openen van zijn mailbox. Jan leest mijn elektronische post over mijn schouder mee. Een beetje privacy, graag! We zijn op zoek naar de saunatent van vorig jaar, maar tot nu toe weten we deze nog niet te bespeuren. Dan maar terug naar de ‘Chateau’, voor de DJ-set van ‘Neneh Cherry’. Het valt me tegen dat iemand, die zo geweldige nummers gemaakt heeft, nu de kost moet verdienen met het draaien van plaatjes. Vlug terug naar buiten dan maar… ‘k Ben toch blij dat ik haar eens heb mogen aanschouwen. We maken ons klaar om ‘The Offspring’ te begroeten op de ‘Main Stage’. Begroeten van ver hé… We staan niet zo ver van ons vast bierkraam. De ideale positie om te zeveren, muziek te beluisteren & om mensen te ontmoeten. Maar vandaag ben ik echt te moe. Heb eigenlijk geen zin meer om te blijven. Mijn ogen vallen toe, ik wankel over & weer. Toch wil ik nog een half uurtje ‘Faithless’ meepikken. Telkens weer ambiance…
Laat geprogrammeerd, maar zeker de moeite waard is het optreden van Maxi-Jazz & co. Ik heb al dikwijls televisiebeelden gezien van deze band en vind het altijd ongelofelijk fascinerend hoe deze muzikanten het publiek kunnen manipuleren met hun muziek. Twee noten muziek kunnen het verschil maken tussen de rustige sfeervolle momenten van het optreden en de stormachtige daverende ambiance, waarop zelfs ik alle remmen losgooi en mee sta te springen op de ophitsende tonen van ‘God is a DJ’ en ‘I can get no sleep’. Tussen het dansen door zie ik dat Stephan ondanks de pareltjes van hedendaagse muziekkunst bijna in slaap valt. Met slaapoogjes vraagt hij mij of ik het ganse optreden wil uitzien. Ik begin ook stilletjes aan moe te worden en net voor het einde van ‘Faithless’ verlaten we de festivalweide. Als perfecte afsluiter van de dag krijg ik nog een zalig sms-berichtje uit een ander werelddeel. Nu kan mijn dag echt niet meer stuk!
Aan de tent gekomen, zien we dat Linda, Gerd & Sylvia al in de tent liggen. Sinds 22 uur al. We nemen nog een hapje & een drankje. Varkensworst met bacardi-cola lijkt me de perfecte combinatie net voor het slapengaan. Ondertussen komt Gerd nog eens zijn tentje uitgekropen om een pint te drinken. Maar het is hier kil & koud, dus blijven we niet lang meer buiten zitten. Zelfs de bacardi-cola kan me deze keer niet verwarmen…


Vrijdag 20 augustus

Ik hoor in mijn nabijheid een rits open gaan. Waarschijnlijk Koen. Ik kruip ook uit mijn tent. 9h00’. Eerst wordt er koffie gezet. Aan de tent van Linda & Gerd ligt een plastic fles met een klutsje van het één of het ander in. Ik durf de fles niet te openen om te ruiken. Ik vrees het ergste…
Om de anderen niet te storen, gaan we ons eerst douchen. Op de camping is er al wat meer leven dan op hetzelfde uur gisteren. Aan de douches gekomen staan twee rijen wachtenden jongeren met slapers in de ogen. Ik besluit rechtsomkeer te maken, heb eigenlijk geen zin om in een rij te staan. Ik doe vandaag maar een kattenwasje. Water besparen… Het water in de nabijheid is goed in de grond getrokken. Van een modderpoel is er geen sprake meer. Terug aan de tent gekomen, zijn de anderen ook al wakker. Allé, Linda & Geert toch al. De rest ligt nog wat te soezen. Terug wordt er water opgezet voor de koffie & kunnen we ontbijten. Linda neemt de cornflakes. Ik profiteer er ook van. Geert zat zich al enkele dagen te verheugen op geflambeerde pannenkoeken, doch deze zijn spoorloos. Mijn moeder telefoneert me de boodschap door dat er 3 pakken pannenkoeken nog thuis in de ijskast liggen. Ik vervloek mezelf & excuseer me bij de anderen. Dan maar de laatste sandwiches verorberen. Ondertussen fantaseren we over Geerts’ voortent. Die lijkt meer op de wachtzaal van de dokter. We vragen ons af wie Geert vandaag zal opscharrelen om in zijn wachtzaal te moeten postvatten, terwijl ‘dokter Geert’ iemand vakkundig onderzoekt… Tussen het grappen & grollen door, stijgt er af en toe een spitse opmerking vanuit Gerd’s tent. Die heeft toch ergens eens een slag van de molen gehad, dat kan niet anders. Niet normaal…
Rond twaalf uur, begin ik met het koken van de spaghetti & het opwarmen van de saus. Linda heeft haar best gedaan. Ik moet enkel maar de boel verwarmen. De spaghetti & saus worden in een kom gedaan & gelijk verdeeld. Terug hebben we een goed bomke vooraleer we ons naar het festivalterrein begeven. Linda & Sylvia gaan nog niet mee. Ze hebben nog wat slaap nodig. Net buiten het campingterrein merk ik op dat ik een stuk van mijn oorbel kwijt ben. Godver… ‘k Heb nochtans een rustige nacht gehad.
We staan net op tijd, met al reeds een pint in de hand, in de ‘Marquee’, klaar voor ‘Ein, zwei, drei, vier, funf Mauro Pawlowski & the Grooms’. Terug stelt hij niet teleur. Met zijn charisma & met een goede rockband achter zich, stelt hij de tent op zijn kop. Terug staan Jezus & zijn apostelen in onze nabijheid. Na het optreden zakken we af naar de ‘Main Stage’. ‘Bloodhound Gang’ komt op. Wat is dat hier? Dat optreden zou toch al gedaan moeten zijn? Later blijkt dat ‘Jet’ hun kat gestuurd hebben & dat de programmatie licht gewijzigd is. Genoodzaakt luisteren we wat, terwijl we alweer een dranktent opzoeken. We wachten daar tot ‘Auf der Maur’, ex-bassiste van ‘Hole’, moet aantreden. Kort gerokt & met volle overtuiging rockt ze de stukken van het dak. Welk dak? Koen is overtuigd van haar kunnen. Ik ben eerder overtuigd dat ze lekkere benen heeft.
En of ik overtuigd ben van ‘Melissa Auf der Maur’. Stephan sprak me daarnet van het charisma van ‘Mauro Pawlowski’, ik val van nature voor Zuiders getinte vrouwen, maar deze Melissa met haar melkwitte benen heeft een enorme uitstraling. Bovendien is ze van Canadese origine en ook dat maakt haar aantrekkelijk voor mij. Was het niet charmant, de manier waarop ze zei: “nous aussi sommes bi-langue…” Ik besluit om niet mee te gaan met Stephan en samen met Gerd blijf ik genieten van het ganse wervelende optreden.
Halverwege het optreden, begeef ik me met Jan naar de ‘Chateau’ voor enkele rustmomenten. We zien ‘Joanna Newson’ bezig. Gekleed met lange jurk bepotelt ze de harp voor haar. Mooi… maar liefst voor niet te lang. Dan maar wachten op het andere optreden. Vol lof wordt er geschreven over de ex-dakloze ‘Devendra Banhart’, maar wat is dat hier? We nemen plaats op de tribune, waar ik me achterover leg met gesloten ogen. Ik zou zo in slaap kunnen vallen. Dit is ideale muziek om de luidruchtigste jongeren op de camping in slaap te wiegen.
Met Koen ga ik eerst nog eens terug naar de tent. ‘k Heb een vest nodig, want ’s avonds begint het hier telkens goed af te koelen. Linda & Sylvia waren deze namiddag naar een bakker geweest & hadden daarna broodjes gesmeerd om ons te verrassen. De schatten! We nemen er ons elk een paar… de rest is voor vanavond. Ook hebben ze de partytent mooi opgezet, zelfs 5 cm in de grond gepoot. Vrouwen & organisatie… Daar kunnen wij mannen nog iets van leren. Dan komen ook Geert & Jan aan. Ze hebben geen volk bij om in de wachtzaal onder te brengen. Misschien komt het nog…
Ik besluit om nu eens naar de ‘Club’ te gaan voor het optreden van ‘The Block Party’. De revelatie van het festival! Neen, toch niet… Veel te luid & ook de geluidstechnicus had geen zin om daar verbetering in te brengen. Dan maar op tijd terug voor het optreden van ‘The Darkness’. Daar zijn we terug allemaal verenigd. We zijn onder de indruk. Goed gitaarspel & de in een 70’s-outfit gestoken zanger maakt de live reputatie van de groep meer dan waar. Chapeau! Dan is het mijn keuze om naar Mark Lanegan te gaan in de ‘Marquee’. Naar aanleiding van zijn laatste cd, weet ik bijna zeker dat het een geweldig optreden zal zijn. Jammer genoeg niet met PJ Harvey aan zijn zijde, wel met een andere aantrekkelijke deerne. En inderdaad, het rockt… Spijtig van de statische podiumact. En dan terug naar de ‘Main Stage’ voor de Belgische trots ‘dEUS’. Ze waren met momenten echt grandioos, doch de meningen in de groep waren wel verdeeld. Van mij krijgen ze een 8/10. Goed genoeg om volgend jaar terug te mogen komen. Aan de vaste drankstand staan Koen & ik een nummer te componeren… Onze inspiratiebron is de ‘voortent van Geert’. Het gaat als volgt: In de wachtzaal van de dokter, lag een Playboy & een Mayfair. Echter geen Libelle, geen Story & geen Flair… (op de muziek van Guido Belcanto’s Wachtzaal van de dokter) Na onze dagelijkse dosis lachen, besluiten we om terug naar de tent te gaan. ‘The Chemical Brothers’ kunnen me gestolen worden, enkel van ‘The Twilight Singers’ met ‘Afghan Wigs’-frontman heb ik spijt dat ik ze niet zal zien. ‘k Heb echter geen zin om nog eens 2h15’ te wachten. Nu wil ik gewoon nog wat eten & nog wat verder zeveren over onze toekomstige hit.
De tentjes gaan open & Linda, Gerd & Sylvia komen bij ons zitten. De broodjes worden verdeeld. Eigenlijk zou Jezus hier nog goed passen. Koen & ik zijn vandaag echt in form. De gehele tijd wordt er over Geert zijn tent gezeverd. Totdat Sylvia Geert aanspoort om ook eens wat te zeggen, eens te reageren. Maar hij ondergaat alles met een brede glimlach op de lippen… De goede ziel… De bacardi-cola’s gaan vlot binnen. Onze West-Vlaamse buren zijn terug zeer stil. De eerste nacht moet het wat te zwaar geweest zijn voor hen. Ze moeten nog veel leren, die jonge gasten… Zeker het doseren van alcohol…


Zaterdag 21 augustus:

Vandaag begint mijn dag met het doorzoeken van mijn tent naar mijn oorbel. Mijn Navajo-Indiaans souvenir is nergens te bespeuren. Terug een juweel kwijt met emotionele waarde (zie ook verslag Honduras)
Na alweer een onrustige nacht op de camping is de ochtend aangebroken. Stephan, Geert en ik gaan eerst douchen en vandaag is het zeer kalm aan de douchetenten. De geur van het rioolwater blijft echter hetzelfde. Gelukkig is het parfum van onze respectievelijke douche-gels sterker.
Vandaag heb ik pech. De douche die me aangewezen wordt, laat deze keer geen warme waterstralen door. Het ijskoude water gonst op mijn hoofd. Nu ondervind ik wat het nadeel is van lang haar hebben: te lang naar mijn zin, noodgedwongen onder de douche moeten staan…
Na ons ontbijt gaan we op zoek naar een opkikkertje en tussen onze foerage vinden we een flesje cognac, oorspronkelijk bedoeld om onze pannenkoeken te flamberen. Maar gezien die pannenkoeken nog ergens in een Gentbrugse koelkast liggen, lijkt die cognac ideaal voor een ‘French coffee’. Heerlijk smaakt dat…
Inderdaad. Maar aan de tent van Gerd & Linda ligt er zelfs een grotere fles met cognacachtig uitziende drank. We besluiten wijselijk enkel het kleine flesje op te gebruiken voor de ‘French coffee’.
Vorige nacht heeft Geert geluiden opgevangen van vermoedelijke rovers die ons bier wilden stelen. Onze buurman Jeroen heeft dit gehoord en komt ons vertellen dat hij het zeker niet gedaan heeft. Toevallig heb ik op dat moment het uilenbrilletje van Linda op en verzeker Jeroen dat ik er absoluut zeker van ben dat hij het niet gedaan heeft. Ik vertel hem dat ik al lang een psychologisch profiel van hem heb opgemaakt en dat ik immers professor psychologie ben aan de Rijksuniversiteit van Gent. Terwijl ik toch bezig ben, blaas ik verder van de toren en goedgelovig, vol respect kijkt Jeroen mij aan. "Wij zijn een team dat het gedrag van jongeren op popfestivals bestudeert" en stel hem dan voor aan mijn assistent Stephan. Even dreigen mijn fabels te mislukken als Geert zich komt moeien en mij aanspreekt met ‘Mijnheer de Prefesser’…
Zoals steeds is er enorm veel passage langs de hoofdweg van de camping. Tientallen jongeren zijn op weg of komen van de douches. Een heel mooi zicht, die enorme verscheidenheid aan stijlen. Daarom plaatsen Stephan en ik een campingzeteltje langs die weg en geven commentaar met in de hand een blikje Jupiler. We laten onze fantasie de vrije loop en smeden plannen voor volgend festival. Dan gaan we ons verkleden in die twee oude mannetjes van de ‘Muppet Show’. We zien onszelf al zitten in een loge naast het hoofdpodium met onze maskers op…
Ja, met commentaar geven op de anderen hebben we geen moeite, hé Geert (sorry jong, ’t is allemaal maar als grap bedoeld hé).
Alvorens naar de laatste festivaldag te trekken, maakt Stephan zalm met fijne kruiden en tagliatelle klaar. De rest van het gezelschap heeft er geen zin in, dus grote porties voor ons beiden.
Ondertussen heft Geert enkele malen het deksel op van zijn ‘droog-ijs-box’ en laat de andere festivalgangers meegenieten van zijn rookshow… Indrukwekkend! Linda, Gerd & Sylvia besluiten nog wat uit te rusten, de rest vertrekt. Het is 13h30’…
Het eerste optreden die namiddag is voor ‘Monsoon’. Een Waalse groep met ‘Jackie Brown’ allures. De stem van de zangeres kan me wel bekoren en ze mag er trouwens wezen ook…
Na dit optreden gaan we naar de’ Chateau’ voor ‘Gravenhurst’, volgens Stephan het beste te vergelijken met Simon & Garfunkel. Het zijn inderdaad 2 brave jongens, ‘casual’ gekleed, maar hun muziek is niet echt mijn ding. Tja, Simon & Garfunkel is voor mij puur jeugdsentiment en waarschijnlijk door niemand te evenaren. Jan en Geert houden er precies wel van. Languit genieten ze ruggelings naast de tribune en met het petje voor de ogen lijkt het of ze een siësta houden.
Stephan en ik besluiten om hen niet te storen en gaan dan maar op zoek naar iets anders interessants. We hebben zin om eens een gesprekje aan te knopen met één of ander interessant figuur. Aan de hoofdbar drinken we een pint met ‘Flogging Molly’ op de achtergrond, een band met Ierse ‘roots’. Is het de muziek die me een beetje weemoedig maakt of ligt het aan het gezelschap dat bij ons mee aan tafel zit, een bonte mengeling van Hollandse meiden. Niet echt onze smaak, dus tot een gesprek komt het niet.
Dus gaan we maar eens een kijkje nemen in de ‘Club’, waar ‘Thou’ aan het werk is. Eerst een plasje tegen de draad. Ik kijk verbaasd opzij. Naast mij staat een vrouw te plassen met een plastuit in de hand. Ik zeg dat ze er vlot mee overweg kan. Ze antwoordt dat het haar eerste keer niet is. En zo te horen zal het ook haar laatste keer niet zijn. Voor we de tent binnengaan, kijk ik over de schouder van een meisje mee naar haar krant. Justine Henin zit in de finale tennis op de Olympische Spelen. Allé, we hebben al zeker een medaille. Dan de tent binnen, maar het geluid speelt me terug parten. Volgens mij is de geluidsman al enkele dagen langer aan dit festival bezig. Dus wij maar weer naar buiten…
Dan maar een pintje drinken aan de bar naast ‘De Poffertjes’. Daar komen we in gesprek met een vlotte dame die een identieke T-shirt aanheeft als de medewerkers achter de bar, maar ze steekt geen poot uit. Indrukwekkend, daar moeten we het fijne van weten. Blijkt dat Katja controleur is van de toogwerkers. Op vorige edities van Pukkelpop is er serieus gefoefeld achter de togen. Vandaar dat er mensen zoals Katja op de loer liggen om oneerlijke medewerkers naar huis te sturen. Het klikt heel goed met Katja en algauw zijn we een klein uurtje met haar aan de praat.
Dan komen Geert & Jan bij ons aan de toog staan. Katja houdt er rekening mee dat wij haar eventueel aan het afleiden zijn, zodat anderen gratis pinten kunnen ophalen. Maar ze heeft al snel in de gaten dat we volkomen te vertrouwen zijn.
Ze gelooft in ons en probeert ons te overhalen om volgend weekend naar Wespelaar te komen “voor Boerenrock jong en Saaraa Bettens komt ooch”. Helaas zijn wij volgend weekend al bezet.
Dan krijg ik een sms van Linda, of we eens naar de ingang van het festival kunnen komen. Geert & Jan zien het niet zitten, dus gaan Koen & ik het andere gezelschap opzoeken. Ik zie hen aan de overkant van de weg staan bij de Renault Kangoo. Ze vertellen dat ze het niet meer zien zitten om nog een dag rond te slenteren & dat ze zeker geen zin meer hebben in een nachtje lawaai. Linda verkoopt me haar drankbonnetjes (voor een democratisch prijsje), Sylvia geeft de hare aan Koen. Pfff, moet dat vandaag nog allemaal op?
Zij dus weg & wij terug naar binnen. Ons eerste werk: een pintje kopen… Die bonnetjes moeten toch op hé…
Aan de ‘Marquee’ zien we nog de laatste 2 nummers van ‘The Kills’. Jammer dat we hier te laat toekwamen. Alison Mosshart lijkt me echt wel een vrouw met ballen aan het lijf. Dan nog eventjes de ‘Chateau’ binnenlopen voor Buck 65. Ja, iemand die rond een platenspeler staat te draaien is niet aan mij besteed. Wat meer actie graag! Dus wat zouden we nu kunnen doen? Enkele dames trakteren? We zien 2 dames zitten. Eén +35, de ander –35… de ideale keuze als Koen & ik samen op stap zijn. Ze stellen zich net recht & gaan richting uitgang. Wat doen wij? Hen gewoon volgen, we zien wel waar ze stoppen. In volle galop gaan ze richting ‘Main Stage’. Nog wat verder… ze kiezen de linkerkant (onze vaste kant trouwens), ze stappen door tot helemaal vooraan… En dan? Ze gaan verder & stappen de VIP-ruimte binnen. Koen & ik kijken naar elkaar & we schieten in de lach… Dat is ons verdiende loon, zeker. God ziet alles, hé & zeker met Zijn Zoon in onze buurt! Nu we daar toch zijn kunnen we zowel gebruik maken van de mannelijke piscines.
Wat later komen we Nathalie, Annelies, Dries & Djenko met collega Dores tegen.
Dores is de collega van Djenko. Ze zegt dat ze me nog kent van in café ‘’t Begin van het einde’. Als ik me goed herinner ben ik slechts één keer in dat café geweest en 't is nauwelijks 2 maand geleden. Dus waarschijnlijk heb ik een dubbelganger lopen in Gent of zou er één van mijn dierbare broeders stiekem een nachtbraker zijn? Ik speel het spelletje mee en zeg dat ik haar ook nog ken van in de tijd. Zo komt een mens nog eens het één en ander te weten hé. Even later biedt ze me maaltijdbonnetjes aan voor een pak friet. Gezien het bomke in mijn maag al lang verteerd is en wij nog ettelijke bierbonnetjes over hebben lijkt me dat een schitterend idee. Bedankt Dores!
Ook Dennis, een (oude) buur, komt even langs. Te lang geleden dat ik hem gezien heb. ‘Franz Ferdinand’ geeft ons ondertussen achtergrondmuziek. We zeveren wat af tot het optreden van ‘Soulwax’ begint. Deze keer vallen ze me tegen. Hun nieuwe nummers zijn wat te chaotisch & onsamenhangend. Of hebben ze last van stress? Achteraf gezien valt het nog mee, mijn verwachtingen waren waarschijnlijk te groot…
De gebroeders De Waele, Zaki zijn rebelse zonen lijken zenuwachtig, maar algauw hebben ze het publiek mee en objectief bekeken maken ze een goede beurt. Rondom mij zijn enkele Limburgse schonen wild aan het dansen en volop aan het genieten van ‘Soulwax’ en eigenlijk ben ik wel een beetje fier da kik uuk ne Genteneire benne...
Onze groep splitst. We spreken samen af voor het optreden van ‘The White Stripes’. Nu gaan Koen & ik het optreden van ‘Lambchop’ meepikken. Koen heeft oog voor de violiste. Ze doet hem aan iemand denken die nu in het verre Azië zit. De 13-delig groep speelde soulvolle melancholische liederen, gecombineerd met de rustige grafstem van Kurt Wagner. Mooi…
Ik ben onmiddellijk weg van deze groep. Het roept bij mij zalige herinneringen op die ik destijds ervaarde met de muziek van ‘Van Morrisson’. Echt een heel speciale sfeer en direct heb ik een boontje voor de violiste met haar guitige glimlach en charmante uitstraling. “Lambchop” is volgens mij echt een aanrader!
Dan wat heen en weer geloop… De ‘Chateau’ zit propvol, alsook de ‘Wablief Stage’. En op ‘Main Stage’ is ’50 cent’ aan de gang. Dus wat kunnen we beter doen dan rondom ons de meisjes gade te slaan? Terug zijn we goed op dreef… totdat Koen een berichtje krijgt van een Ierse gsm & ik enkele lieve berichtjes krijg vanuit het Oost-Vlaamse. We bekijken elkaar, zuchten eens & laten de versiertruken voor wat ze zijn. We besluiten dan maar om nog een praatje met Katja te maken. Terug is ze blij om ons te zien. Blijkbaar heeft ze al verteld aan haar collega’s wie we zijn, want enkelen begroeten ons van op afstand.
Maar we kunnen daar niet de gehele avond blijven staan, de dame in kwestie moet nog werken ook hé. Dus gaan we ‘DKT/MC5’ bekijken in de ‘Marquee’. Bijzonder gevarieerde rocksongs (omwille de verschillende zangers), goed gebracht & met veel power… zoals ik het graag heb op festivals.
‘DKT/MC5’ naar het schijnt is deze groep opgericht in het fantastische wijnjaar 1964 (niet enkel de wijn was uitstekend dat jaar…) Nog steeds schitteren deze ruige jongens en qua fysiek kunnen ze gerust naast de ‘Rolling Stones’ staan. En wie staat daar naast ons? Jezus en zijn apostelen natuurlijk. Jezus heeft een metamorfose ondergaan en is nu ‘El Commandanté’ alias ‘Che Guevara’. Ouderen op popfestivals: wie zijn ze, wat doen ze?
En dan vlug terug naar de ‘Main Stage’ voor de headliner van het festival: ‘The White Stripes’. Door de overweldigende drukte voor het groot podium, vinden we niemand terug waar we mee afgesproken hebben. Doch Dennis vindt ons terug via de moderne télécommunale weg. En dan! Meg & Jack op het podium. Het podium lijkt niks te groot voor de amper 2-leden tellende groep. Jack is fantastisch. Zijn gevarieerd gitaarspel & uitstekende zang bekoren me, de ééntonige drumpartijen van Meg iets minder. Maar het geheel mag er zijn… Dolly Parton’s Jolene-cover was zelfs nog ingetogener & hartverscheurender dan het origineel. Zijn rauwe stem in combinatie met zijn ruw gitaarspel geeft me een overweldigend gevoel. Maar niet iedereen vond het goed, hé Koen…
Stevige rock van een duo, broer en zus. Maar niet echt aan mij besteed. Ik vraag mij trouwens af wat voor een kerel die doe-het-al van ‘The White Stripes’ wel is. Volgens mij één of andere gestoord type, introvert, asociaal & die enkel de aanwezigheid van zuslief tolereert. Of zou het eerder naar incest opgaan? Wat kan mij het schelen…
Na het optreden gaan we nog eens gedag gaan zeggen tegen Katja. Ondertussen is het ijzig koud geworden. Koen kan zich van het bier niet meer verwarmen en vraagt of hij een warme chocolademelk kan krijgen. Antwoord van de collega van Katja: “Voor nen warme choco had ge maandag maar moeten komen op ‘Rimpelrock’!”. Ik natuurlijk plat van het lachen. Dat is nog eens een gepaste oneliner… We zullen volgend jaar moeten oppassen voor concurrentie, als we als ‘de 2 oude Muppets’ commentaar aan het geven zijn in de loge naast de ‘Main Stage’!
Het afscheid met Katja is hartelijk en ze belooft ons volgend jaar backstagepassen en een Irish coffee. Tja we kunnen het nog altijd hé.
En dan zakken we maar af naar de camping, voor onze laatste nacht aldaar. Aangekomen bij de tenten, zien we dat Geert’s ‘Bert & Bobje-tafeltje’ verdwenen is. Als compensatie staat er een doos met melk, soep & andere eetwaren. Waren het eerlijke dieven? We eten & drinken nog wat… We zien dat we ook dit jaar teveel etenswaren meegenomen hebben. Rond 3 uur gaan we slapen, terwijl jongeren de containers te lijf gaan met stokken… Deze gewoonte is waarschijnlijk overgewaaid van het Deense ‘Roskilde-festival’. De anderen ergeren zich. En ik? Ik steek voor de eerste maal oordopjes in…
‘The White Stripes’ waren blijkbaar heel populair. Naast het scanderen van de kreet ‘hoeren!’ horen we nu constant het roepen van de gitaarakkoorden van ‘Seven Nation Army’, de grootste hit van de Stripes. Ik vrees het ergste, hoe moet ik hier nu in godsnaam een oog dicht krijgen? Eens in mijn tentje prop ik m'n oordoppen zo diep mogelijk en met een wijsvinger op mijn rechteroor en een wijsvinger op m'n linkeroor tracht ik in slaap te vallen. Helaas is dit geen eenvoudige opdracht. Even overweeg ik om eens goed van mijn oren te gaan maken, maar besef dat dit alleen maar olie op het vuur zou zijn. Dus ondergaan en loslaten, c'est la vie…


Zondag 22 augustus

Rond 6h00’ word ik wakker. Ik hoor nog steeds jongeren op containers kloppen. Ik steek de oordoppen wat dieper in de oren, draai me om & slaap zonder problemen verder. Rond 9h00’ hoor ik Koen rondlopen. Hij roept me & vraagt of het mogelijk is om koffie te zetten. Natuurlijk wel…Nu is het heel wat kalmer dan enkele uren geleden. Is het nu onze beurt om lawaai te maken? Geert schort zijn keel, doch in de tentjes naast ons blijft het stil. Van ons tentenkamp blijft er niet veel meer over. 3 tenten zijn al opgeruimd. Ik ben blij dat Jan & Geert mijn reservetent gisteren al opgevouwd hebben. Ook in onze nabije omgeving zijn er al heel wat tentjes weg. De rommel is blijven liggen. Schandalig eigenlijk, wat er allemaal weggesmeten wordt.
Eerst wordt er ontbeten, zelfs Jan komt er deze keer al vroeg bijzitten. Zou hij al uitgeslapen zijn? Aan zijn gezicht te zien, nog niet echt. En dan terug het gesleur… Alles moet terug naar de auto’s. Niet zoveel als in het toekomen, maar toch… Koen & ik besluiten eerst te vertrekken. Met de duvel volgeladen, stappen we het parkeerterrein op. Toch handig zo’n ding… Terug aangekomen bij de anderen, schudt Koen een verhaaltje uit zijn mouw… “Daarnet aan de ingang van de camping, kregen we haast ruzie met de mannen van de veiligheid. 2 ferme gasten, gingen ons de toegang weigeren tot de camping omdat we met het duveltje op pad gingen”. Ik doe er nog een schepje bovenop. Ik zeg zogezegd tegen die mannen: “Godverdomme, wat gaan jullie doen toch? Me tegenhouden? En dan stap ik verder & ze laten me gaan”. Jan & Geert zijn behoorlijk onder de indruk van onze story en stappen naar de auto met hun handen volgeladen. Ik roep hen nog om het duveltje te nemen, maar blijkbaar willen ze geen problemen met de security. Eigenlijk zit ik er wat mee in, maar ze moesten toch beter weten… Ze weten toch dat ik nooit een grote bek opzet (of wel?).
Het overschot van onze drank schenken we weg aan de luidrustigste bende rondom ons. Ze zijn verbaasd, maar nemen het geschenk dankbaar aan. Dan lopen we samen nog éénmaal naar de auto. Ondertussen hebben we ook terug het gezelschap gekregen van Karen. Zij moet Jan helpen om zijn tas te dragen. Ik maak haar wat op, zeg dat er van haar niet moet geprofiteerd worden. Maar blijkbaar durft ze het niet te laten. Ze moet nog met hen terug thuis geraken hé. Deze keer hebben we in de auto’s heel wat meer plaats. We kunnen vertrekken rond 12h00’. Het festival is ten einde. De schoonmaakploeg kan van start gaan. Op de eerste parking langs de autostrade stoppen we nog eens. Een laatste pint wordt er gedronken op het afsluiten van het festival… Bij het vertrek omhels ik Karen eens & geef haar 3 kussen. Geert & Jan bekijken me & vragen zich af wat ik nu weer van plan ben… Naar huis rijden natuurlijk…

EINDE (met dank aan Koen Versprille)