Ist er leben nach Stora Enso Sachsen… Natürlich! (febr 2005)

Naar aanleiding van onze studietrip naar het Duitse Sachsen, besloten we om eerst onze Duitse taal bij te schaven. Beiden gingen we, doch afzonderlijk, de op ware feiten beruste film ‘Der Untergang’ aanschouwen, kwestie om de Stora Enso-leuze ‘Befehl ist befelh’ al op voorhand te ondergaan…


14 februari 2005
Eerst pik ik Koen op. Tegen 4h30 staan we aan de Dampoort. Als er een minibus afkomt springen we beiden uit de wagen, maar de chauffeur komt personen van Volvo ophalen. Wat later, rond 4h45 komt onze eigenste taxi af. Onze chauffeur heeft zich zonet overslapen, blijkbaar heeft hij meer last van de ochtendploeg dan wij. Vlug nog mijn auto thuis afzetten en snel naar de luchthaven. Nog maar net op de autostrade bemerk ik dat ik mijn gsm vergeten ben. Ik zet mijn reis dan maar verder zonder mobieltje. Het voelt raar aan, net alsof ik in mijn nakie rondloop.
Wie vertrekt nu eigenlijk op Valentijnsdag op reis zonder vrouw? Onze meestergast, Dirk W. dus. Toch heeft hij deze ochtend aan zijn vrouwtje gedacht, maar het kaartje dat hij apart gehouden heeft blijkt uiteindelijk een kerstkaartje te zijn. ’t Is toch de geste die telt, hé. Aangekomen op de luchthaven, begeven we ons direct naar het restaurant voor ontbijt. Van ontbijt met donkere Leffe hebben ze hier nog niet gehoord, dus drinkt iedereen noodgedwongen koffie.
Als we ons naar de douane begeven, zien we enkele camera’s op de jongens van ‘Allez Allez Zimbabwe’ gericht staan. We draaien wat om hen rond om misschien ook de tv te kunnen halen. Eens door de douane, bemerken de zwarte veldrijders al gauw dat het afgelopen is met hun idooldom. Back to reality…
Na een kort oponthoud aan de controle (mijn schoenen zien er verdacht uit!) begeven we ons naar de instapzone. Eerst nog een verfrissing (voor ons) & wat chocolade (voor de Duitse collega’s) gekocht & dan het vliegtuig op richting Frankfurt. We nemen plaats net achter de business-class. Waarschijnlijk heeft Anne Verdonck de verkeerde plaatsen voor ons geboekt. En van meegenieten van de hapjes en drankjes van de personen voor ons is helemaal geen sprake.
Na wat vertraging op de luchthaven van Franfurt, komen we toch nog op tijd in Leipzig aan. Een piercingvrouwtje van Geisler Reisen wacht ons op & dropt ons wat later aan de hoofdingang van Stora Enso Sachsen. Onderweg is Koen aan het mijmeren over zijn oude oom Kirchner, afkomstig van Sachsen, wiens brommer hij steevast maandelijks mocht wassen.
Maar nu is het 10h45. Tijd om te werken…

16h15, tijd voor een aperitief in de Kartoffelensack. Het is nog steeds dezelfde bruine rokerige kroeg als twee jaar terug. We bestellen ons een ‘botte’ Swarzchbier. Twee pinten later gaan we terug naar het hotel om te douchen & een klein tukje te doen. En dan terug naar de rokerige Kartoffelensack voor het avondmaal. Ik neem net als twee jaar terug de blauwe forel. Jammer dat deze keer Peter Tant niet mee is om de zwarte ogen van de vis te verorberen. Aan tafel komen er verhalen los over vervlogen liefdesrelaties. Mannen hé…
Wegens het niet kunnen beschikken over mijn telefoonnummers, zie ik mij genoodzaakt om het internetcafé op te zoeken. Tijdens het internetten wordt mij een Jaegermaester voorgeschoteld, welke ik met genoegen opslurp. Slapen doen we rond 22h45, het vroege uur van deze morgen zit blijkbaar in onze kleren…


15 februari 2005
Om iets na 16h00 worden we afgezet aan het spoorwegstation van Eilenburg. We hebben nog enkele minuten om een ticket te kopen. De zwartblonde vrouw aan de balie neemt alle tijd om ons de mogelijke formules uit te leggen. Als we haar kantoor buitenlopen, horen we onze trein al arriveren. In sprint lopen we het perron op, valideren onze tickets & springen net op tijd de trein op. Een halfuurtje later komen we aan in Leipzig. In het parkje voor het station ontstaat een sneeuwballengevecht tussen Koen & Dirk. Ik hou me afzijdig met het fototoestel in de hand. We lopen de winkelstraat in. Koen laat zich ook deze maal verleiden tot het kopen van postkaartjes. Terwijl Dirk zijn lippen beginnen dicht te plakken van de dorst, verdwijnt er ook een flashy blauwe pepermolen in Koens’ zakken. We stappen binnen in een cocktailbar in de Nikolaistrasse, het Cafe Central. Een knappe blonde & een uiterst vriendelijke zwarte hebben hier het heft in handen. Koen bombardeert de blonde al direct tot ‘Julie Andrews look-alike’. Met uiterste zorg & met liefde bereid, worden er ons enkele cocktails voorgeschoteld. Dirk is verwonderd van de navel die hij tussen de borsten door te zien krijgt, terwijl de zwarte dienster het cocktailglas voor hem op tafel zet. Onze interesse voor dit gezellig & rust uitstralend interieur wekt de nieuwsgierigheid van de diensters. Wij proberen dan ook een praatje aan te knopen. Wat me bijblijft van Cindy, de zwarte, is dat ze liever mollig is & groot belang hecht aan een frisse mond, verwijzend naar het rookgedrag in deze zaak. Van de andere blijft me enkel bij dat ze er zéér stijlvol uitzag met haar korte witte stropdas & dat Koen haar interesse gewekt heeft. De blonde verlaat de zaak om 18h, maar geeft wel duidelijk te verstaan dat we drie uur later terug meer dan welkom zijn.
Wat later verlaten wij ook maar het Cafe Central. Koen is nog steeds op zoek naar een Duitse telefoonkaart, hij doet (tevergeefs) elke telecomwinkel aan. We slenteren nog door wat winkelgalerijen. Nu gaan we op zoek naar het Italiaans restaurant waar we twee jaar geleden gegeten hebben.
Bij onze aankomst aldaar worden we voor de keuze gesteld. Ofwel eten we pizza, maar dan moeten we naar de bijhorende pizzeria ernaast, ofwel nemen we het menu en kunnen we genieten van dit prachtige, met nagemaakte grotten versierde restaurant. We kiezen voor het laatste.
Een echte drukdoende Italiaan neemt onze jassen aan en wijst ons een tafel aan, net naast de grot met bijhorende waterval. We mogen niet op het kabbelend geluid letten om verdere ongemakken te voorkomen. We bestellen een vismenu met opgelegde groenten als extra voorgerecht. De door ons bestelde rode wijn wordt door de ober met een overdreven geste & gesnuif goedgekeurd. Even verwacht ik dat hij zelfs ook eens aan Koens glas zal nippen. De tomaten, aubergines e.d. smaken overheerlijk. Even denk ik terug aan het lekker Napolitaans restaurant van verleden zomer. Heel het menu smaakt voortreffelijk. Ondertussen begint Koen zijn beste Italiaans boven te halen, maar als hij de ‘L’aditioné’ vraagt, moet ik hem toch verbeteren met ‘Il conto, per favore’. In ieder geval is de geste-Italiaan steeds meer familair tegen ons aan het doen. We krijgen zelfs elk een Sambuca van het huis aangeboden. De ober neemt zelfs nog een foto van ons & bij het buitengaan krijgen we elk nog een stevige handdruk erbovenop.
Door smalle straatjes slenteren we in de bijtende koude naar Cafe Shpritz, een trendy cafe in Leipzig, helaas alleen maar trendy bij mannen. Dus waarom zouden we hier nog langer moeten blijven zitten. Dan maar beter terug naar het Cafe Central, waar Julie Andrews inderdaad ook terug van de partij is. We bestellen ons een Irish Coffee (of iets dergelijks), en ook deze wordt ons met grote zorg voorgeschoteld. Nu gaat het er wel heel familiair aan toe. Ik neem een foto van de dames. Ondertussen bemerkt Dirk hoe het lief van Julie groen ziet van jaloezie & naar zijn boksbeugel grijpt. Tijd om te vertrekken…
Tien minuten voor de trein vertrekt komen we aan in het station, waar ik toevallig hoor dat de trein zal vertrekken vanaf spoor 10a in plaats van spoor 8. Terwijl Dirk nog eens het toilet van de Mac Donalds bespat, begeven wij ons naar het andere perron. Een gehaaste treinreiziger loopt zich de voeten van onder zijn lijf. Hij moet wat verder een trein halen. Terwijl wij staan te wachten aan spoor 10A, vertrekt die andere trein… jawel vanaf spoor 10-kleine-a. Onze laatste trein hebben we dus gemist. We draaien ons om en zien iemand met 2 benen langs zijn lichaam. Is dat Dirk? Ja dus. Dirk wordt daar innig omhelsd door een Duitse punkster. We staan verbaasd toe te kijken naar Dirks versierpraktijken. Als we op het liefkozend koppeltje toestappen, krijgen ook wij een omhelzing met een kus er bovenop. Noodgedwongen nemen we een taxi naar Eilenburg, jammer genoeg zonder Dirks’ punkster erbij. Onderweg met de taxi, overweegt Koen een klachtenbrief te schrijven naar de Dienst Duitse Spoorwegen…
Terug in Eilenburg, drinken we een ‘botte’ in de Kartoffelensack & gaan we naar het hotel iets na middernacht. Er wordt tien centimeter sneeuw verwacht…


16 februari 2005
De sneeuwruimers die we tegenkomen op weg naar Stora Enso Sachsen hebben heel goed werk geleverd. Nergens is er nog sneeuw te bespeuren. Uiteindelijk beseffen we dat de weermannen hier in Sachsen er lelijk naast zaten…Hadden ze hier maar een Sabine Hagedoren!

Na de dagtaak laten we ons door de taxi afzetten aan het internetcafé. De elektronische post wordt doorgenomen & doorgespoeld met een halve liter bier. Tegen 17h00 zijn we al terug op onze kamer, geslapen tot 18h30, gedoucht & om 19h00 zijn we terug in de Kartoffelensach, waar we op uitnodiging zijn van onze Duitse collega Thomas Perhtz. Waarom onze Duitse vriend uitgerekend dit restaurant kiest, blijft ons een raadsel. Wegens geen beter vlees-alternatief, denk ik. Ik verkies de lichtverteerbare roodbaarsfilet, de anderen vinden hun gading bij de vleesgerechten. Tot mijn frustratie wordt er hier aan tafel nog eens 2 à 3 uur over het werk gepraat. Benieuwd of die uren ons zullen uitbetaald worden! Wie dorst heeft drinkt & daardoor wordt iemand snel lichtbeneveld waardoor hij onterechte opmerkingen maakt. De reacties wegen zwaar op mijn maag (aan de roodbaarsfilet heeft het zeker niet gelegen)… Ik zal toch nog moeten geloven dat ik niet te doorgronden ben. In ieder geval komen door de drank enkele weggedrongen frustraties naar boven. Jammer dat sommigen enkel in benevelende toestand het hart op de tong hebben…
Na het eten stapt Uwe (uitspreken als oeve in hoevebotere) het café binnen. Hij is DIP-operator & vergezelt ons. Hij praat & praat maar over zijn reizen naar Gran Canaria. Wat later wekt zijn ontblote-mannenlijven-aansteker argwaan bij ons… Thomas gaat al vroeg naar huis. Morgen heeft hij de ochtendshift & vannacht wordt er ook nog eens 20 cm sneeuw verwacht. Ook Koen gaat er stilletjes van door. Dirk & ik blijven nog wat luisteren naar Uwes’ levensverhaal, maar verlaten de Kartoffelensach als hij meer en meer in ons geïnteresseerd raakt. We drinken nog een Jaegermaester in het internetcafé. Enkele jongeren die daar ’s middags waren, hangen nog steeds aan de toog. De dikste van de hoop trakteert & komt bij ons staan. We hebben niet veel zin om nonsens te vertellen, trakteren terug & gaan stilletjes naar ons hotel… Het is 01h00 & nog steeds geen sneeuw…


17 februari 2005
Om 13h00 nemen we afscheid van onze Werkführer, die richting België reist. Wij worden gedropt aan het treinstation van Leipzig, waar tickets naar Berlijn gereserveerd worden. In het uurtje dat we moeten wachten, besluiten we om bij Julie Andrews een koffie te drinken. Dan nog een halfuurtje rondkuieren in het ijzig koude Leipzig & dan de trein op naar Potsdam. Onderweg worden we bestookt met sms-jes van Biep & Malle Babbe. Om 17h30 komen we aan in Potsdam. We zien Biep & Babbe op ons afkomen, ondertussen een winkelwagentje voortduwend waarin zich kleine Carl bevind. De rozen die ze gekocht hebben worden nog vlug in de mond gepropt. Wat een verwelkoming! Samen gaan we naar de grauwe Oost-Duitse supermarkt, waar enkele flessen Rotkäppchen (Oost-Duitse Champagne) gekocht worden. Op weg naar Babbes huis worden we met de auto door Potsdam geleid, met Babbe als volleerde gids. Bij haar thuis aangekomen, worden de aperitiefhapjes op tafel gezet & de flessen Rotkäppchen snel geopend tot groot jolijt van Carl. Maar God, wat zit er leven in die gast! (Op dat moment besluit ik om later geen kinderen te hebben!) Wat later komt Brit, de zus van Carl binnen. Zij is heel wat rustiger dan haar kleine broer. (Misschien moet ik toch mijn mening herzien!) Terwijl Carl de muziek op volume 10 zet, schudt Babbe de wildste verhalen uit haar mouw. Wauww, niet enkel een kat heeft 7 levens! Als avondmaal trakteren we de dames op Indische schotels. De kok zal wellicht een echte Indiër zijn, want het duurt meer dan een uur eer de bel gaat. Take it easy, is zijn motto! Terwijl mijn ogen beginnen dicht te vallen & ik naar een beetje rust snak, is Babbe bezig met het prepareren van de (hallucinerende) absint. Ik ben op mijn hoede, doe het rustig aan. Wel lekker die smaak van anijs. Daarna begint Biep de glazen te vullen met Obswasser. Pfff… die willen ons hier zat krijgen, zeker? Er wordt gepraat over de uitdaging die ik zondag moet aangaan. Biep stopt met roken, als ik eens ga bibberzwemmen (of beter: ijsberen). In haar groot enthousiasme zegt Babbe dat ze mee wil zwemmen als we het deze nacht doen. Dus, samen sterk! Gewapend met 5 warme handdoeken & met Biep die de kluts kwijt is omdat ze zich er niet op voorbereid heeft om vandaag te stoppen met roken, rijden we samen naar de Griepnitsee. De laatste 50 meter wordt de weg door de sneeuw te voet afgelegd tot aan de oever. Terwijl Babbe zich aan het uitkleden is (de string houdt ze aan) & Biep nog steeds niet beseft wat er gebeurt, heb ik mijn kleren al uit & met het verstand op nul stap ik in het méér dan ijskoude water. Bij het naar beneden komen glijdt Babbe uit en met een smak valt ze met haar dij in de sneeuw. Gehavend gaat ook zij te water, enkel maar tot aan de knieën. Ik daarentegen met het gehele lijf. Koud, jong, maar de uitdaging is geslaagd! Terwijl Babbe & ik al uit het water zijn, zit Biep met de voeten in het water haar laatste sigaret te roken, dewelke zelfs uit haar hand in het water valt. Wat verwensingen, gevloek & geprevel naar één of andere godheid later, kan ze nauwelijks op haar benen staan door haar bevroren voeten. Terwijl de lichten aanschieten in de aanliggende huizen, zijn wij al terug op weg naar de auto. Terug thuis, worden de sigaretten & tabak afgenomen en na een kop warme thee kunnen we rustig slapen gaan…


18 februari 2005
Vandaag staan we vroeg op. De dames zijn al wakker & zijn al bezig met de voorbereiding van een stevig ontbijt. Biep kan nog steeds niet geloven dat ze vanaf nu nicotinevrij door het leven moet (graag zou) gaan. Aan tafel laat gekke bekkentrekker, Carl zich van zijn beste kant zien. Hmm, hij is in ieder geval al veel rustiger dan gisteren. Na het ontbijt worden we door Fabke naar het spoorwegstation van Potsdam gebracht. Onderweg worden we natuurlijk nog ingelicht over de geschiedenis die zich hier afgespeeld heeft. Spoorwegkaartje gekocht, afscheid & met de trein naar Berlijn. Onze halte is ‘Friedrichstrasse’, dicht bij het Westin Grand Hotel*****. Aan de voordeur wordt ons de weg gewezen door een kerel in lange blauwe mantel & met bijhorend kepie. Zo’n ontvangsten maak ik op mijn reizen niet veel mee. We treden binnen in de lobby met indrukwekkend marmeren trap. Aan de balie worden we verwelkomd door een loense schoonheid. De reservatie is in orde, doch de kamers moeten nog klaargemaakt worden. Tegen 15h zijn we meer dan welkom. De bagage wordt achtergelaten & nu kunnen we Berlijn exploreren.
We stappen naar de Brandenburger Tor. IJskoud is het nu. Niet te veel treuzelen dus. Wat verder zien we de Reichstag, waar Hitler zijn laatste dagen doorgebracht heeft. Wij gaan echter linksaf, het park in om een plasje te doen, want door de koude krimpt alles samen. Dan stappen we door naar de Potsdamer Platz. Aan de overkant van de weg zien we allemaal blokken beton naast elkaar, de één al wat groter dan de ander. Het blijkt om een kunstwerk te gaan. Iedere blok stelt een groot aantal Joden voor, die geëxecuteerd zijn in de Tweede Wereldoorlog. Mij doet het eerder denken aan funderingen voor nieuwe flatgebouwen. De Potsdamer Platz is heel wat anders. Naast een origineel stuk Berlijnse muur (de verdwenen muur wordt verder aangeduid door een lijn kasseistenen doorheen de stad waar vroeger de echte muur stond) rijzen de hypermodernste flatgebouwen uit de grond. Maar eerst moeten we opwarmen. Tijd voor koffie. Na de heerlijk schuimende cappuccino gaan we het gloednieuwe winkelcentrum binnen. We worden daar gevraagd om iets voor de camera te zeggen. Koen ziet al een verdere toekomst zitten & haalt mij over om mee te doen. Wat moet ik daar gaan zeggen? De camera loopt. Koen begint wat te zeveren, onmiddellijk repliceer ik in mijn uiterste dialect. De 20 seconden die we moesten volpraten worden moeiteloos overschreden, maar ik betwijfel of ze er iets mee kunnen aanvangen. Wellicht beseffen ze zelfs niet dat wij uit Vlaanderen komen. We lopen het winkelcentrum aan de andere kant uit, waar we terecht komen aan de grootse cinema. Het is net dit weekend de uitreiking van de Gouden Beer. Links & rechts worden interviews gegeven met mooi gerief voor de camera. We kijken uit naar BD’s, maar herkennen niemand. We stappen over de rode loper de cinema binnen, maar als we zien dat we pasjes nodig hebben, keren we op onze schreden terug. Wat verder worden we aangesproken door een buitenslaper. Door zijn luizig voorkomen & zijn bevroren snottebellen die als stalactieten aan zijn neus hangen, doen we er het best aan om hem gewoonweg te negeren. We passeren het Martin-Gropius-Bau museum, waar Koen het portret opmerkt van Robert Capa. Hier is er een fotoreportage aan de gang van de voor mij onbekende oorlogsfotograaf. Door de bijtende koude besluit ook ik om de tentoonstelling te bezoeken. En ik ben onder de indruk, zowel van de foto’s van de Spaanse burgeroorlog, Tweede Wereldoorlog, de landing van Normandië (waar hij ontscheepte met de geallieerden) & Indochina, alsook van de prestaties die hij geleverd heeft om deze foto’s tot stand te brengen. Daarna wandelen we verder langs nog een lang stuk Berlijnse muur, waar nu eigenlijk een openluchtmuseum van gemaakt is met allerlei foto’s van de Tweede Wereldoorlog. We komen uit op Checkpoint Charlie, waar heel wat toeristen rondhangen, op zoek naar een nepsouvenir uit de oorlog. Ik ben onder de indruk van de immense houten kruisen die hier op een lap grond staan. Elk kruis staat voor een persoon die getracht heeft de muur over te steken van Oost naar West, gevat en daarna geëxecuteerd werd. Een tocht doorheen Berlijn staat totaal in het teken van de oorlog en de koude erbij brengt dit nog tot een hogere dimensie.
Laat in de namiddag zijn we op zoek naar een goed restaurantje. Een Italiaans restaurant geniet onze voorkeur. Na een lekkere, maar sobere maaltijd (nu enkel met water) kunnen we terug verder, te voet naar onze luxe verblijfplaats. Het is 14h30.
In de Westin Grande worden ons elektronische kaartjes overhandigd die ons toegang verschaffen tot kamer 326, met 2 ‘heavenly beds’. Tijdens de korte check van de kamer, wordt er op de deur geklopt. Koens koffer & mijn rugzak worden ons aangeboden. We doen zoals het een heer past en geven € 2 fooi. We wensen hier niet te veel gesoigneerd te worden, want dat kost hier geld!
Wat meer ingeduffeld tegen de koude, vertrekken we met de metro naar de Zoologischer Garten. Eerste halte: Hard Rock Cafe Berlin! We installeren ons aan de gitaarvormige bar & bestellen één pint. Ik doe mijn rondgang (geleerd op het werk) voor een volledige check. Een gitaartje van Pearl Jam & The Sex Pistols, kleding van Madonna e.d. hangen aan de muur. Ondertussen krijgen we een leuk clipje van No Doubt te zien, met Gwen Stefani op de voorgrond. Mooi, mooi! (zou onze chef zeggen). Na het kopen van de Valentine-guitar pin & nog enkele andere, begeven we ons terug op pad. Nu stappen we richting Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche, de kerk waarvan de toren verwoest werd tijdens de Wereldoorlog. Nog steeds is het te koud & daarom stappen we de KaDeWe binnen, het bekendste warenhuis van Berlijn. Destijds, na de val van de muur, kwamen de Oost-Duitsers hier aan de levenswaren ruiken. Ons lijkt het meer op de Inovantion in de Veldstraat, doch de lingerie is hier niet op de benedenverdieping. Van daaruit nemen we de metro naar de Dresdener Strasse, waar een leuke bar moet zijn. Na wat heen en weer geloop stappen we binnen in een Turks restaurant. De Turkse eigenares vertelt ons dat de bar naast het restaurant is, maar we besluiten om hier toch maar te blijven. De Turkse, gecharmeerd door Koen zijn Duits, lijkt de hele tijd naar ons (naar Koen vooral) te glimlachen of is het stiekem uitlachen? De pizza’s zijn heerlijk, het volk aangenaam. Gezelligheid troef hier. Onze koffie drinken we in de Würgeengel bar ernaast, maar omdat we aan het lachen zijn, verdenkt de barkeeper ons ervan dat we hem uitlachen. Hij vraagt ons op een bitse manier of we nog iets willen nuttigen, we vertikken dit & zetten onze tocht te voet verder richting hotel. Na 40’ ploffen we neer aan de bar van de Westin Grande. De bar ligt net naast de monumentale trap. Echt kitsch. Drie dames, Victoria (de jongste), Doris & Viola zijn hier aan het werk. Toch gemakkelijk dat ze hier naamkaartjes dragen. Hier genieten we van de rust, de warmte & de live pianomuziek. Bijna elk nummer herkennen we, maar we begrijpen niet waarom de pianist elk nummer te snel speelt. Wat later wordt het ons duidelijk… In zijn pauze probeert hij één of andere vrouw te versieren. De gluiperd! Het is echt leuk om de mensen hier te observeren & er commentaar bij te geven. Koen vraagt zich af of ‘nen geweune mensch hier uuk achter zijn pintje zoe komen’. Rond middernacht gaan we ons heavenly bed opzoeken…

19 februari 2005
Na een goede nachtrust (eindelijk) staan we op rond 6h45. Eerst douchen & dan naar het uitgebreid ontbijtbuffet. Mocht Stig hier werken, hij zou direct de helft van het personeel ontslaan. Hier loopt echt te veel volk rond, maar ja, voor dat geld willen wij verwend worden hé.
Rond 8h20 checken we uit. We denken eraan om eens groots te doen & voor ons een taxi te laten halen, die ons net achter de hoek terug mag afzetten aan het metrostation, maar uiteindelijk steken we gewoon de straat over en nemen de metro naar de Zoologischer Garten, waar onze trein naar Leipzig vertrekt om 9h19. Vandaag kunnen we niet veel doen. Enkel treinrijden & de uitgestrekte winterlandschappen aanschouwen. Het wordt terug een ontspannende rit, genietend aan enkele herinneringen van onze trip. Het is weer goed geweest. De collegialiteit is nog steeds opperbest. We zijn veel te vroeg in de luchthaven van Leipzig. We drinken er nog een laatste Duitse pint. Aan de wachtruimte van Lufthansa zijn de koffieautomaten defect. Voor Koen is dit nog eens een gelegenheid om een klachtenbrief schrijven. Door het vriesweer vertrekken we later dan voorzien. Ook in Frankfurt moeten we 2 uur langer wachten. Nog een reden voor een klachtenbrief voor Koen. Het vliegtuig moet nog ontdooid worden. Warm water/stoom wordt op de vleugels gespoten. Enfin, uiteindelijk kunnen we vertrekken richting Zaventem… Terug krijgen de businessmen overdreven veel aandacht van de stewardessen. Maar toch voelt Koen zich gelukkig als zijn roep naar ‘Leo’ aanhoord wordt…


EINDE