Mail vanuit Bolivia 2006

VOILA! NU IS HET GENOEG GEWEEST ! IK STOP ERMEE !
Na maanden van hard labeur is het de hoogste tijd om wat te ontspannen. Op de rug van elfje vlieg ik op 28 juli naar het land waar de bolhoed is uitgevonden: BOLIVIA!

Wordt dit een plezierreisje? Tuurlijk niet!
Deze keer treed ik in de voetsporen van onze nationale trots, Kuifje. Als reporter, gewapend met een nieuwe ‘canon 350D’ (reden van aankoop: zie verslag India 2005), speel ik jullie verslagen en/of foto’s door.

Gevaarlijke dingen zullen jullie van mij deze keer niet moeten verwachten. Alleen zou ik graag ‘the world’s most dangerous road’ (een hoogteverschil van 3500 meter in amper 64 km) afrijden. Bergafwaarts, wel te verstaan… Ondertussen de talrijke guerrilla’s ontwijkend…
Dorst zullen we zeker hebben als we op de immense zoutvlakten zullen ronddwalen. Een cocktailke drinken in Copacabana lijkt me daar een goede oplossing voor…
En voor de rest, niets speciaals eigenlijk: een beetje wandelen (tot op 5100 meter hoogte), de fauna ontdekken, een keer het oerwoud intrekken & wat gaan bruinen in de zilvermijnen… Als ik daar een steentje zie blinken, breng ik het zeker mee voor jou…

Af en toe zullen jullie een verslagje mogen verwachten van ons doen en laten (of van ons nietsdoen…). Wie zo lang niet kan wachten, kan nu al een bezoekje brengen aan:
http://stephandepaepe.blogspot.com

Als alles goed gaat, zal ik op 26 augustus terug frietjes kunnen eten in Gent. Elfje komt NIET met me terug, haar laat ik daar achter. Zij moet nog wat goede daden verrichten. Vergezeld van muskieten en ander ongedierte (dan mij) trekt zij terug het oerwoud in voor 14 dagen. Ik mag niet mee. Tegen dan zal ik wellicht de stem van mijn baas horen weergalmen in de bergen: Werken de dzju! Dus kom ik maar terug (zoals het een goede werknemer betaamt), al weet je nooit wat die guerrilla’s met mij van plan zijn hé…

En nu ben ik weg,
Saluut, ik ga op jacht naar een bolhoed!



‘The world’s most dangerous road’



‘De fauna ontdekken’





‘Trektocht in de Andes’





‘De jungle in…’




Mail 1 : Miami (29 juli)

Hey!

't Is eens wat anders: de hoge temperaturen achterlaten en vertrekken naar koelere oorden... En jullie? Al een beetje afgekoeld?

Waar beginnen we?
In de luchthaven van Zaventem, tijdens het inchecken, krijgen we tot vervelens toe te horen: "Folow the line, please", This is the line", "You have to stand in line"...
Alsmaar "line", en toch zien ze er niet magertjes uit... We proberen kalm te blijven en vooral niet te lachen, want Amerikanen hebben geen gevoel voor humor. Integendeel...

Eerste tegenvaller: we zitten apart op het vliegtuig naar New York... Omwisselen gaat blijkbaar niet...

Tweede tegenvaller: de alcohol is op het vliegtuig te betalen $5/glas. Daar gaat onze toast op een goede afloop... Als het nu maar goed komt!
Waar is de tijd dat ik een verjaardagsfeestje kon geven op 10000 meter hoogte met gratis gintonics & rumcola's... Heb dan maar de pepsi - coke test gedaan (kwestie van mij wat bezig te houden), enne... COKE's the BEST!

Bij de landing in New York heb ik geen appartementsgebouwen voor onze neus zien opduiken. De landing is goed verlopen. Je weet hier maar nooit...

Op reis probeer ik mezelf zoveel mogelijk in te leven in de gewoontes van het volk. Dat geldt ook voor elfje... Samen verorberen we elk een big mac menu, terwijl hompen vlees naast ons tafeltje waggelen...

Teleurstelling 3: net voor onze neus sluiten ze de luchthaven van New York (te veel bliksem). Als noodrantsoen haal ik een fles rum om de tijd te doden. Aan de kassa krijg ik te horen dat er geen alcohol mag gekocht worden bij binnenlandse vluchten.

Teleurstelling 4 (en meer dan dat!): Na 1h15' vertraging kunnen we boarden. Op het vliegtuig moeten we nog 1 uur wachten omdat er problemen zijn met de airco. Uiteindelijk kunnen we vertrekken na de 23 vliegtuigen die voor ons staan te wachten, klaar om op te stijgen...
We landen om 22h55 in Miami en spurten het vliegtuig uit (elfje beseft nu waar haar looptraining goed voor is), en om 23h06 staan we aan de incheckbalie waar we te horen krijgen dat ons ticket doorverkocht is! Ze wisten nochtans dat we op tijd gingen zijn, maar door de massale overboekingen trekken ze zich hier niets van aan... Er ontstaat een hevige discussie met de stewards & de supervisors, waarbij wij natuurlijk aan het kortste eind trekken. We zien het vliegtuig een kwartiertje later voor onze neus vertrekken... De supervisor trekt zich niks van ons probleem aan. Misschien kunnen we morgen vertrekken naar La Paz... Goed gelezen? Er staat 'misschien'...

Dus voorlopig zijn we gestrand in Miami, wat we straks ook eens zullen gaan bekijken... In ieder geval zal er daar schoon volk rond lopen... Natuurlijk wel, met elfje aan mijn zij...


Mail 2 : Santiago de Chili (31 juli 2006)

Hoe maak je best een wereldreis? Boek een vlucht bij American Airlines en vlieg over Miami... Succes verzekerd!

Straks meer...

In Miami kwamen we het "prototype" van de Amerikaanse beschaving (?) tegen:

-Fastfoodketens a volonté - de elastieken van de onderbroeken moeten hier van goede kwaliteit zijn...
-Ontbijt: donuts, cornflakes, blinkende appels (zomaar geplukt uit het Sneeuwwitjessprookje)
-een koppel neemt Colgate-foto's aan het buffet
-die irriterende keelklanken van de Amerikaanse taal
-happy family: vader en zoon kloppen vuisten tegen elkaar als begroeting
-tekenfilm bij het ontbijt om de kleine mannen stil te houden

WIJ WILLEN HIER WEG...

Volgens ons is er niet veel te beleven in Miami. We nemen een taxi naar Bayside, waar vooral Amerikaanse toeristen samentroepen. Het enige positieve aldaar zijn de smakelijke hamburgers in het Hard Rock Cafe.

Dan gaan we vandaar te voet naar Miami Beach, maar als we al een kwartier aan het stappen zijn en op de kaart ondertussen al een halve centimeter afgelegd hebben, zoeken we een vervoersmiddel om de overige 12 cm af te leggen. Met een monorail en daarna een half uur op de bus te zitten, zijn we er...

Opvallen doen we niet tussen de bikini´s... Met de zware boots, zwarte jeans en Crocodile Dundee-hoed op, nemen we plaats op het strand.
Miami Beach, bekend van Miami Vice, de televisieserie uit de jaren tachtig. Veel is er nog niet veranderd. Don Johnson krijgen we wel niet te zien, wel de mooie vrouwen in kleine bikini´s... helaas zijn die nu wel 20 jaar ouder...
Ik tover mijn onderbroek om in een zwembroek. Het warme water is heerlijk...
Veel tijd hebben we niet, we moeten terug naar de luchthaven. Aan de bushalte komen 5 kolossale negerinnen bij ons staan. In badpak staan ze te shaken op de hiphopmuziek. De kilo´s vlees zwieren in het rond...

In de luchthaven krijgen we te horen dat de vlucht naar La Paz overboekt is met 10 man. Dus vandaag lukt het ook niet om uit Amerika te vluchten.
Waar klagen de illegalen toch over? Een land inkomen vinden ze moeilijk... Een land uitgeraken lijkt ons nog moeilijker...
Er wordt $800 gegeven aan mensen die vandaag hun vlucht afstaan + hotel en eten + de zekerheid dat ze morgen kunnen vertrekken. Wij blijven weer eens in de kou staan bij een temperatuur van 35 graden, met een 4-daagse onderbroek aan... Dat betekent dat wij nu op de stand by list op de 18de en 19de plaats staan... Dus deze week moeten we er niet op rekenen dat we nog kunnen vertrekken. Die machteloosheid maakt ons radeloos...

Gelukkig leerden we eerder die dag Alfredo kennen. Van hem mogen we in zijn nieuwe studio logeren vlak aan Miami Beach.

Elfje kan de slaap niet vatten en midden in de nacht maakt ze me wakker om zo snel mogelijk naar de luchthaven terug te keren om een oplossing te zoeken. Voor de eerste keer, wordt er met verbazing naar ons verhaal geluisterd, en krijgen we een sympathieke supervisor te spreken. Hij regelt voor ons een vlucht naar Atlanta (USA), een verbinding naar Santiago de Chili (CHILI) en dan een vlucht naar Santa Cruz (BOLIVIA). Om onze bagage hoeven we ons niet druk te maken. Die is al 3 dagen op bestemming in La Paz. Hopelijk moeten we die daar niet te voet gaan ophalen...

Dus nu zijn we in Santiago de Chili, tamelijk fris, maar het ziet er naar uit dat onze vakantie uiteindelijk begonnen is. Vanavond vertrekken we naar Santa Cruz, waar we kunnen genieten van de tropische temperaturen in winterse klederdracht...

Groetjes...


Mail 3 : Santa Cruz – Bolivia (2 augustus 2006)

Ja ja, jullie lezen het goed. Eindelijk aangekomen in Bolivia. Normaal moesten we aankomen in La Paz, maar we zijn al blij dat we in Santa Cruz geraakt zijn. Wat stellen die luttele 800 km verschil voor...

Waar waren we?
In Santiago de Chili lopen we zonder enige informatie rond in het oude stadsgedeelte. We wandelen naar het centrale plein. Een fotograaf neemt vergeelde foto´s (oud toestel hé) van kinderen die plaats nemen op houten pony´s, mensen lopen gezellig te keuvelen.
Het lijkt hier wel Europa in het klein: we stappen over de Ramblas, winkelstraat waar mensen kunstjes doen om geld bijeen te sprokkelen. We bekijken Place du Tertre, waar schilders hun werken te koop aanbieden & we zetten ons neer op de Piazza Navona op het beste terras... Reizen kan heerlijk zijn... jammer genoeg niet voor lang... Komen er toch wel 3 Hollandse dames naast ons zitten, zeker! Ik laat me wat neer zakken in mijn stoel en begin te gniffelen als ze hun beste Spaans boven halen. Elfje echter heeft werk gezien & begint aan ontwikkelingshulp... Ze vertaalt de gehele menukaart.
Op het plein is er precies ook een schaakkampioenschap aan de gang. ´t Is een denksport, dus zaten er alleen maar mannen... (Laat het commentaar maar komen, dames!)
Terwijl wij eventjes willen genieten op de bank, komt er net een prediker naast ons staan die het gehele Nieuwe Testament lijkt van buiten te kennen. Het lukt hem niet om ons te bekeren...

Elfje wou eten hebben, ik wou een traditioneel restaurant binnen gaan. Maar het meest traditionele, dat met dronken machomannen die telkens kijken en fluiten als er een vrouw passeert, ziet ze dan ook weer niet zitten...

Nog een leuke... Elfje moet dringend naar het toilet. Er is geen papier en er is geen water. Hoe lost ze dat op? Mag ik niet schrijven, maar haar oplossing is wel geniaal!

Ze koopt ook nog 2 onderbroeken voor 8 dollar, met een "niet goed, geld terug" garantie...

Mij beginnen ze hier al te verwijten voor paparazzi & Crocodile Dundee... Wellicht ben ik een serieuze concurrent voor hun held "Zorro"...

Dan vlug terug naar de luchthaven. De 30 dollar taksen die we moeten betalen, vergeten ze ons te vragen... En dan...

Santa Cruz (Bolivia)
Met de taxi naar het hotel. Wat dacht je? We hadden gereserveerd vanuit Santiago de Chili, maar het zit nu natuurlijk compleet vol. We hadden zo al een vermoeden. Waarom toch? Met de taxi dan maar verder op zoek naar het eerste het beste hotel dat open is (2h30 AM)... Uiteindelijk wordt het "het eerste, het slechtste...".

We hebben hier wel geluk. De wind komt uit Argentinië, dat wil zeggen dat de zomerse temperaturen uit blijven, zodat we toch nog kunnen genieten van onze warme kleding en 4-daagse sokken (snif snif)

Per taxi gaan we terug naar de luchthaven, want American Airlines werkt hier maar 4 uur per dag. Daar vertellen ze ons dat onze bagage morgen "misschien" wel aankomt vanuit La Paz. Hoezo misschien? Ik verhef mijn stem & krijg daarna een papier mee met de gegevens van "waar & wanneer" onze bagage verbleven heeft en de vermelding dat onze bagage morgen ZEKER in Santa Cruz zal staan... (waarschijnlijk om van ons gezaag af te zijn).

In Santa Cruz doen we grootse dingen: we kopen rum, cola & limoen... en ook enkele sokken, waarvan we 's avonds genieten.

Elfje is jaloers. Daarnet riep er een vrouwtje: "Hela, mooie man" naar mij. Ha, een vrouwtje met smaak. Ze dacht dat enkel zij hier de aandacht zou trekken met haar mooie oceaanblauwe ogen...
Van de eigenaar van het hotel horen we dat er hier 5 vrouwen zijn voor 1 man... en nu maar hopen dat onze bagage niet aan komt... En elfje kan het niet laten: Ze overtuigt de eigenaar met een speech van een uur over de goede bedoelingen van president Morales...

Vanmorgen per taxi naar de luchthaven, nog eventjes druk uitoefenen bij American Airlines dat ze onze bagage zeker met de volgende vlucht mee sturen. Alles is in orde verzekeren ze ons. Hmmm... Ondertussen leggen we nog eens onze vlucht- en bagageproblemen uit aan de supervisor, die "onder druk" alles netjes opschrijft en ons een kopie ervan overhandigd. Ook verander ik mijn vlucht, zodat ik vanuit La Paz naar huis kan vertrekken. Twee uurtjes later mag ik onze bagage gaan uitzoeken. Ze zijn mooi verpakt met plastic folie... Dit is nog een goed idee voor de terugvlucht zodat de geur van onze kousen er niet door kan komen...

Knuffel


Mail 4 : Santa Cruz (4 augustus 2006)

Nog steeds? Nee, nee... alweer...

Deze keer moet ik niet bang zijn om een ijzertekort op te lopen. Vlees in overvloed hier! De stukken vlees zijn zo immens, dat ik mijn bord niet meer kan zien. Er is ook zout te veel hier... Dorst, jong, dorst dat we hebben...
Ook is er op elke hoek van de straat een kippenrestaurant (en niet op de hoeken alleen). Mocht er hier ooit een dioxinecrisis uitbreken, dan zouden die Bolivianen serieus verhongeren, denk ik...

De Bolivianen zijn ook gek van de degelijke Japanse auto's die ze via Chili uit Groot-Brittannië invoeren. Er is wel een probleem: het stuur moeten ze uitbreken en aan de linkerkant plaatsen, zodat er aan de rechterkant een groot gat te zien is. Gelukkig plaatsen ze de pedalen ook aan de linkerkant. Toch lijkt het me moeilijk om tijdens het rijden de kilometerteller in de gaten te houden...

In de taxi zit er een typisch Boliviaans oud vrouwtje naast me met hoedje en elastiek. Ondertussen weet ik waarvoor dat elastiek dient, want bij een serieuze windvlaag vloog mijn hoed bij het bezoek aan El Fuerte, de dieperik in. Ik erachter, natuurlijk. Ik was blijkbaar niet het enige slachtoffer van die rukwind, want tijdens mijn afdaling vond ik een Argentijnse hoed.

Met mijn Jommekes-Spaans kom ik niet ver. Ook elfje heeft het soms knap lastig, maar dat is waarschijnlijk omdat die oudjes hier geen Spaans praten...

In Samaipata bezoeken we een pré-inca site. Maar echt wijzer zijn we er niet van geworden, omdat de uitleg die we te lezen kregen bestond uit gissingen. We weven er maar ons eigen verhaaltje rond...
Gelukkig liep ik daar met mijn gidsen in beide handen. Links had ik de Rough Guide, in de rechterhand had ik elfje...

Terwijl we op een terrasje zitten, komt er een schattig jongetje apennootjes verkopen. Als hij weg is, loopt elfje er achteraan met een zakje speelgoed. Wat later komt ze met tranen in de ogen terug... Het jongetje had niets aangenomen, omdat hij van zijn stiefmoeder toch niet mocht spelen. In plaats daarvan moet hij in zijn vrije tijd mooie letters proberen te schrijven. Elfje haar hartje breekt, ik probeer het te lijmen...

We hadden dus nootjes gekocht, maar de hardste noot moesten we vandaag kraken. Door de Onafhankelijkheidsdag van 6 augustus, zijn alle bussen naar Sucre overvol. We zouden ten vroegste over 2 dagen kunnen vertrekken. Nog meer tijdsverlies sturen al onze plannen in de war. We beslissen om Sucre, Potosi & de zoutvlakten over te slaan en ons zo snel mogelijk naar La Paz te begeven. De zoutvlakten doen we wel eens een andere keer, als we in Argentinië onze tango willen bijschaven...


Mail 5 : La Paz (7 augustus 2006)

We hadden dus een bus geboekt naar La Paz. Het ging een lange rit worden, dus namen we de voorkeur om een luxe bus te nemen met goede ligzetels & een toilet aan boord. Wij krijgen de 2 achterste plaatsen, net naast het verstopte toilet. De geur is echt niet te dragen, en dat voor een busrit van 18 uur! We kunnen gelukkig de stank ontwijken door onze zetels volledig naar achteren te plaatsen.

Bij aankomst in La Paz heb ik enorme hoofdpijn, waarschijnlijk last van de hoogte. We zitten op 3600 meter. Die namiddag blijf ik enkele uren in bed liggen... De dag erna is alles in orde, maar we beseffen dat we het hier wat langzamer zullen moeten doen...

Toeval? We dwalen wat rond in La Paz, totdat iemand roept: "Silvy? Silvy!". Het is een Duitse vriendin van haar, Lena, waarmee ze 6 jaar geleden een jaar in Honduras door gebracht heeft. Zij neemt ons mee naar de grootste markt van La Paz (eigenlijk El Alto), in het armste gedeelte. Je kunt er alles vinden... Eigenlijk is geheel La Paz één grote markt.

En ja, bolhoeden! De meeste vrouwen hebben zo´n zwart of bruin exemplaar op het hoofd. Het beschermt hen tegen de felle middagzon. Maar er een foto van trekken gaat niet zo gemakkelijk. Tijdens een optocht ter ere van de Dag van de Onafhankelijkheid, heb ik er wel een paar kunnen verschalken...

Bolivia... Het land van de lama´s... De enige lama´s die ik tot nu toe gezien heb, zijn de uitgedroogde skeletten op de Heksenmarkt...

Vandaag hebben we dan onze trektocht kunnen regelen door de Andes (zo´n 60 km). De prijzen verschillen nogal: van $550, naar $350, dan $305 en $190 per persoon. Uiteindelijk kunnen we boeken tegen $140 per persoon voor 6 dagen. Morgen kunnen we vertrekken... Ook hebben we al inlichtingen voor de Death Ride & een 3-daagse in de moerassen. Dus als jullie niets meer van ons horen...

Deze avond zijn we nog eens langs geweest op de Heksenmarkt. Ik wou een foto hebben van de lamaskeletten. Mocht eigenlijk geen foto´s nemen want dat zou ongeluk brengen...

Ongeluk! Ongeluk! Wat had je gedacht... We krijgen de gids te spreken van onze Andes-trekking. Door de feestdag dit weekend, is de rustdag verschoven naar de maandag. Vandaag dus... Dus konden er geen bustickets besteld worden, zodat er op dinsdag geen bussen zullen rijden naar de vertrekplaats van onze trekking... Bijgeloof? Ik zou het moeten gaan geloven...

De reisplannen zijn dus nog maar eens aangepast. Morgen vertrekken we dan maar naar Copacabana... Cocktails drinken... Maar wie dacht dat het een warm zomers oord zou zijn, heeft het goed mis. Het is daar ´s nachts kouder dan in La Paz. Dicht tegen elkaar kruipen dan maar...

Nog meer bijgeloof? We hadden hier een restaurantje gezien dat er echt wel best gezellig uitzag. Als we binnen komen merken we dat de eigenaars Nederlanders zijn en dat er heel wat Noorderburen hier hun geld spenderen... Zal dus maar zo snel mogelijk mijn foto´s van de lamaskeletten deleten, om de boze geesten terug te dringen... En toch... de steak met pepersaus was overheerlijk.

En geloof het of niet... we zijn nog steeds in een opperbeste stemming...

Groetjes...


Mail 6 : La Paz (15 augustus)

Ahoi,

En jullie die dachten dat we verdwaald waren... Vergeet het!

Copacabana... een oase van rust? Eigenlijk wel, zo tussen de horde toeristen. We namen een bootje naar Isla del Sol. Hebben daar wat gegeten en gezien dat we op het eind van de reis terug naar hier zullen komen om nog wat na te genieten...
In Copacabana was men bezig met het inwijden van auto's tegen mogelijke ongelukken... Er moeten er hier dus wel veel gebeuren. De inwijding gebeurt met bier (champagne is hier veel te duur). Zelfs ik kreeg bier aan geboden... misschien zien ze mij wel als een mislukking van de natuur.
Operatie bolhoed is geslaagd. Heb van hoedje mogen wisselen met een vrouwtje voor de foto. Maar ook hier zien ze mij als een toeristische attractie. Velen willen met mij op de foto... maar ook enkele mannen met elfje... Grrrr... Maar ik heb hier alles onder controle, hoor! Kijken mag, aankomen daarentegen...



Copacabana beschikt over een heel mooi kerkje. Foto`s nemen mocht er niet, mascottes meebrengen ook niet... Raar volkje hé...
In de straatjes gingen we op zoek naar een warme muts & handschoenen... Nog nooit zulk een goede koop gedaan voor de volgende dagen...

Apolobamba-trekking: normaal is dit een trekking voor 5 dagen in het Andesgebied. Omdat wij ons toch wat beter voelen dan jullie (ha ha), wilden wij dit doen in 4 dagen... Uiteindelijk zou het een trekking worden in 3 dagen... Hier volgt ons verhaal...

-Busrit naar Pelechuco: ´s Morgens om 6h00 worden we opgewacht door onze gids, Cesar. We rijden met een taxi naar de busstopplaats. De gids stapt op een luxetoeristenbus af, maar wordt doorverwezen naar de bus ervoor: een krakmikkerige sardienenbus... en wij speelden de visjes...
Wij hebben een plaats helemaal achterin. Naast ons zit een vrouw met 2 kinderen op één zitje. ´t Is maar om te zeggen dat het krap was... Na een uur stopt de bus bij een restaurantje, en krijgen we als ontbijt soep met frieten erin aangeboden. Daarna volgt een rijstschotel met vlees. Stevige maaltijden hier hé...
Het kleine meisje naast ons krijgt van ons een knuffelbeertje toegestopt. De gehele weg speelt ze met dat ding... Telkens worden we overladen met een warme glimlach...
Dus daar zitten we dan op de achterste rij in een overvolle bus. Ook de middengang zit vol mensen. Hoe geraak je hier buiten voor een plasje als de rest blijft zitten? Onder mijn instructies staat elfje recht & stapt met haar voeten op de kopstukken van de zetels. Dit tot grote hilariteit bij de mannen, maar tot ongeloof bij de verbouwereerde dames...
De vrouw voor ons komt gedurende de 12uur durende rit niet van haar plaats, maar werpt wel 2 zakjes met een geel vocht voor onze neus de deur uit... Ra ra?
We rijden gedurende 2 uur op gewone weg, daarna 10 uur op zanderige wegen langs diepe afgronden. We vinden dat we de ´'Death Ride' al gehad hebben. We passeren prachtige landschappen & kleine dorpjes, helaas ook allemaal zonder toilet. En dan op het laatst krijgen we nog een spectaculaire afdaling op de koop toe. Maar hoe meer we naar beneden rijden, hoe meer we morgen te voet zullen moeten klimmen...
Bij onze aankomst in Pelechuco krijgen we te horen dat er nu geen ezels te vinden zijn (buiten ons dan, hoor ik jullie denken) om onze rugzakken te dragen. Er wordt een militair uitgezonden om de ezels te zoeken. Als de operatie slaagt, kunnen we tegen morgen 9h vertrekken...

-Trekking dag 1 : van Pelechuco (op 3800 m) moeten we stappen naar de eerste pas (4800 m). We doen dit in 3 uur. Een hele prestatie, want andere toeristen doen dit in 5 á 7 uur. We klimmen dus tegen een tempo van 5m/min... En elfje? Die fladdert rustig mee, al is het wel met rode kaakjes. Veel mannen zullen moeten passen bij haar prestatie. Na een lunchstop volgt een steile afdaling van 30 minuten, waarna we in de vallei goed kunnen doorstappen, met af en toe een stevige kuitenbijter ertussen.
We passeren hier enkele dorpjes (zonder water of elektriciteit) en ontmoeten heel wat lama´s. Als er één zijn tanden laat zien, draai ik me weg... bang dat er een fluim zal volgen. Later lopen we in de wolken (letterlijk), met regen & hagel. We krijgen het koud. De gids regelt een huisje voor ons, zegt hij... maar wij moeten buiten in de tent slapen...

-Trekking dag 2 : ´s morgens wassen we ons in een riviertje bij vriestemperaturen om de slechte faam van stinkende Europeanen tegen te gaan. Opnieuw moeten we klimmen. Nu van 4100 m naar 5100 m. We doen dit in 2h30. Niet slecht voor toeristen, volgens onze gids. De vegetatie is ongelofelijk mooi: We lopen over moskussentjes van elkaar gescheiden door kleine stroompjes, rotsen in verschillende kleuren, groene meren, langs indrukwekkende gletsjers, ... Eindelijk na de afdaling van 'mil curvas', duizend bochten, bereiken we de kampplaats. Plots zien we dat de ezels niet gestopt zijn en dat ook onze gids de volgende berg al op loopt. Elfjes' vleugeltjes zijn zwak geworden van de regen, en zij kan de helling haast niet meer op. Ik doe teken naar de gids, die knikt en stapt rustig verder... Als na de eerste bocht blijkt dat de queeste nog niet eindigt, zakt de moed haar in de schoenen. Achteraf zegt de gids dat ze op de eerdere kampplaats geen onderdak hadden om te koken... Als we tijdens het eten beschutting vinden onder een rots, komt er plotseling uit het niets iemand aangestapt. 'Buitenlanders tot hier in 2 dagen? Onmogelijk', zegt hij...

-Trekking dag 3 : Op de eerste pas ontmoeten we een groep Fransen tussen de 50 en 70 jaar. Zij doen dezelfde trekking in 7 of 8 dagen. In de vallei zien we hun pony's, geladen met slaap-, kook- en kaktenten. Dus daar zit hem het prijsverschil!
Volgens onze gids zijn we loom vandaag, omdat we genieten van de omgeving en af en toe eens halt houden om wat te fotograferen. Tegen 's middags komen we in Curva aan. Elfje legt al wankelend aan 2 Italiaanse toeristen uit dat we op 2 dagen tot hier gewandeld hebben... We schieten allen in de lach... In een restaurantje maakt elfje onze gids duidelijk dat het niet onze bedoeling was om deze trekking in 3 dagen te doen. Vanuit Curva is het nog zo'n 3h30 wandelen (voor elfje wordt het strompelen) naar Charazani.

Charazani : In het hotel hebben we een kamer met gemeenschappelijke badkamer... Als elfje om warm water vraagt, staat een oude dame recht, sprokkelt wat hout bij elkaar en warmt een ketel water op. Als we met de ketel in de badkamer staan, zien we dat er geen lopend water is. Dus met 2 liter water wassen we ons beidjes van kop tot teen... Dan gaan we op zóék naar een restaurantje (lees letterlijk: zoek). De eerste 2 restaurantjes waar we binnen stappen, hebben geen eten. Je kunt het zowat vergelijken als een 'café zonder bier'. We kunnen wel reserveren voor het ontbijt & lunch voor morgen.

De volgende dag laten we ons verwennen in de 'hot springs'. We nemen een lekkere warme douche en stappen daarna in het zwembad gevuld met water van een natuurlijke warmwaterbron. Heel wat beter dan samen te staan sukkelen met een beetje warm water in een klein badkamertje.

We hebben ons busticket om dezelfde dag om 16 uur naar La Paz terug te keren. Eerst willen we iets drinken in een restaurantje (zonder bier, vanwege de feestdag van vorige week!). We zetten ons gerief langs de kant & ik leg mijn hoed op tafel. De eigenares zegt dat ik mijn hoed moet weg doen, dat dit ongeluk brengt. Wat denk je? Onze gids komt na een half uurtje af... De luxebus van 16h is afgelast omdat er te weinig boekingen waren. De tickets heeft hij nog vlug kunnen omruilen voor de bus van 18h. Terug zo´n aftands geval... Snel moeten we plaats nemen, want doordat de vorige bus afgelast werd, zit deze nu propvol. Door de modderige weg en door de overladen bus, geraken we zelfs de eerste helling niet op. Bij een tussenstop kruipen er nog snel enkele bepakte mensen bij... En dan, midden in de nacht, hoor ik een vreemd geluid. De remmen zijn vast gelopen. We vrezen dat we hier in deze stinkende bus zullen moeten overnachten, maar na een geklop van een half uur, kunnen we weer verder trekken zodat we om 5h (4 uur later dan verwacht) in La Paz aankomen...

Greeetzzzzzzzzzzzzzzzz


Mail 7 : Coroico (17 augustus)

WE SURVIVED THE DEATH ROAD... maar wel met kleerscheuren...

'The most dangerous road of the world' deed zijn naam vorige week alle eer aan toen een bus een duik maakte van zo´n 50 á 60 meter met 24 doden tot gevolg.

De weg er naartoe was veel belovend. Er was sneeuw gevallen en de weg moest vrij gemaakt worden. De schrik zat er goed in voor sommigen, maar eens over de pas was de sneeuw verdwenen en lag de weg kurkdroog.
Daar staan we dan op 4700 meter in La Cumbre, gekleed in een oranje ´hup holland hup´ outfit. Met een mountainbike zullen we afdalen tot 1200 meter, met naast ons de diepe ravijnen.
Het eerste stuk is een mooie asfaltweg. Zo kan ik de fiets eens goed testen. Na 2 minuten afdalen, blijft een Canadese al 1 minuut achter. Op het zanderige, meest gevaarlijke stuk, is het nog erger. De gids stopt om de haverklap om de Canadese op te wachten. Voor ons lijkt het hier meer op een familiefietstocht. Ik vind er niks aan. Om de weg eer aan te doen, rijd ik zo dicht mogelijk bij de afgrond en probeer zoveel mogelijk met het achterwiel te slippen. Als ik de veringen vooraan wil testen en eens op het voorwiel probeer te rijden, ga ik met een SMAK overkop... Tjien, ik heb dit gelijk nog eens gehoord, hé Koen... Gevolg... een gescheurde broek en een pijnlijke knie... De volgende 5 minuten laat ik elfje voor me uit rijden. Het is grappig om zien hoe zij gespannen & geconcentreerd naar beneden rijdt. Maar ook de gids begint het op zijn heupen te krijgen. Ineens heeft hij besloten om toch maar in volle vaart naar beneden te gaan en na een tijdje te wachten op de rest. Ik steek elfje voorbij en rijd in het wielspoor van de gids. Heel wat leuker nu, toch avontuur. In de zanderige weg is het echt wel uitkijken om de losse keien te ontwijken. Af en toe moeten we stoppen om een bus of truck te laten passeren. Seingevers geven ons aan of we de bocht in volle vaart kunnen nemen of niet. Maar ik moet achter de gids blijven en telkens weer in de remmen gaan... De wedstrijd is op voorhand al verkocht...
Bij een tussenstop wil iemand van een andere groep ook eens laten zien wat hij kan. Net voor onze neus maakt hij een groot slipspoor en gaat overkop. Broek gescheurd en een serieuze schaafwonde aan de knie... En wij allemaal lachen natuurlijk... Tja, het zijn toch altijd de durvers die iets tegen komen hé.
In de laatste bocht, rijd ik door een riviertje, ontwijk een grote steen maar knal net daarna op een andere. Met een lekke voorband haal ik net de eindstreep en mag naast de gids op het podium staan...

Elfje heeft geen kompassie met mijn pijnlijke knie. Ik moest maar de acrobaat niet uitgehaald hebben, zegt ze. Maar ´s avonds legt ze wel koude kompressen op mijn knie... de lieverd!

Maar nu zijn we in Coroico. Door 3000 meter te dalen zijn we nu aanbeland in een subtropisch klimaat... en geloof het of niet... maar na 3 maanden droogte zijn de mensen blij met de hevige regenval van vandaag... wij daarentegen...

Knuf


Mail 8 : Copacabana (22 augustus)

De jungle in... met natte kleren... Tja, elfje vond de huishoudelijke sfeer in Coroico zo geweldig zodat ze al onze kleren gewassen had. Op de 2 dagen regen erna had ze niet gerekend...

Pampas-tour:
Dag 1: Samen met een Engels koppel & een Duitser worden we via een zanderige rechte weg naar de rivier gebracht. Na een rit van 3 uur, het lijkt wel Paris-Dakar (zelfs het vervangen van een lekke autoband wordt ons voorgeschoteld), staan we geheel bestoft aan een houten bootje. Met al onze rugzakken en etensmaterialen varen we de Rio Yacuma op, op zoek naar ons tentenkamp. Langs de rivier liggen heel wat alligators naar ons te loeren. Ik denk aan kruipende crocodileboots... een alligatortje of 2 meer of minder zou hier heus niet opvallen... We zien ook capybara's (engels) / capineras (Spaans)... Kan iemand dit eens opzoeken hoe deze dieren in het Nederlands heten. Het is precies een kruising tussen een rat en een bever, het is zo groot als een varken, het graast als een koe en het kweekt als konijnen... Ra ra...

Ook zien we kleurrijke exotische vogels, kaaimannen (een beetje groter dan de alligators) en roze dolfijnen... Deze zijn niet zoals Flipper. Ze maken geen kunstjes, daardoor kunnen we enkel hun bovenkant zien...

Kamperen doen we in een soort bungalowkamp. Op muskietengaas is hier duidelijk niet gespaard. Elfje heeft het muskietennet niet meer nodig... ze staat toch al vol beten... 's Avonds gaan we naar een ander kamp op zoek naar enkele flessen bier. Niemand die er aan gedacht heeft om een zaklamp mee te nemen... Maar we moeten geen schrik hebben: Alligators eten geen mensen... zeggen ze.

Dag 2: we wandelen in de Pampas (vlakte nabij de rivier) & gaan op zoek naar een anaconda (soort slang). Eerst zien we een giftige slang, maar die is ons te snel af. Later horen we een gids roepen: "ANACONDA ANACONDA"! Als we bij hem zijn toont hij fier zijn prooi. Andere toeristen willen met de slang op de foto, maar elfje maakt hen duidelijk dat ze de slang niet mogen aanraken met ‘repellent’ aan hun handen. Onze gids kijkt verbaasd naar elfjes' uitleg. Als ik nabij het water een andere anaconda zie, zeg ik de gids dat hij er niet mag aankomen. Hij gehoorzaamt... Het grapje bij uitstek van de gidsen is een stok tussen de benen van de toeristen steken zodat ze goed zouden verschieten bij de gedachte dat het een slang zou zijn. Bij mij halen ze het trucje niet uit... bang dat hun stokje wel eens in twee zou kunnen zijn.

's Namiddags gaan we zwemmen tussen de dolfijnen. Waar dolfijnen zijn, zijn geen alligators! Dus wij gaan het water in waar we enkele dolfijnen zien zwemmen. Nog maar net in het water, komen er enkele bootjes aangevaren die de dolfijnen opschrikken en wegjagen... en de alligators? Die kunnen niet bijten onder water, zegt de gids... Oef, NU VOELEN WIJ ONS HEEEEEL GERUST!

Nog een verrassing... op 50 meter van de plek waar we gezwommen hebben, gaan we vissen op piranhas! Hadden we dat op voorhand geweten, we gingen het water niet in...

Eerst sta ik te sukkelen tussen het kreupelhout in de rivier en haal de een na de andere tak naar boven. Als ik daarna van plaats kan wisselen, vliegen de piranhas in het rond. Negen stuks haal ik boven tot grote verbazing van mijn gids... Die wist niet dat ik destijds een goede visopleiding van mijn nonkels gekregen had hé! En elfje... niks gevangen hé... De piranhas schrokken wel gulzig het vlees binnen van rond haar haak. Maar geen erg... ze heeft mij aan de haak geslagen hé, zo overleeft ze het wel...

Maar wat Luc de Vos schreef, klopt toch niet helemaal... Klein zijn ze wel, maar lief? Echt gevaarlijk zien ze eruit met hun verschrikkelijk scherpe tanden... ´s Avonds mogen wij onze tanden zetten in de vangst...

Als het donker is gaan we nogmaals het water op. Gewapend met een zaklamp zoeken we naar alligators, wiens ogen fel oplichten in het duister. Als ik een lichtje hoog in een boom zie branden, zegt de gids dat dit een glimworm is... Ja ja...

Dag 3: 's Morgens varen we voor zonsopgang op de rivier. Er zijn bijna geen alligators te zien. Die liggen waarschijnlijk nog goed te maffen... Later maken we een kleine wandeling in de jungle. We krijgen een 3 meter giftige LA BAMBA slang te zien. Maar als ik door het kreupelhout val, schiet ze pijlsnel weg. Daarna volgt een ontspannen boottrip naar de beginplaats en met de 4x4 keren we terug naar Rurrenabaque. Onderweg stoppen we bij een luiaard die zich langzaam voortbeweegt aan de top van een boom. Hoe onze gids die gezien heeft van op 50 meter afstand, blijft me een raadsel... En dan... genieten van de zomerse temperaturen bij een cocktail en een lekkere maaltijd...

Deze morgen hebben we een vlucht genomen met een klein vliegtuigje (19 zitplaatsen) naar La Paz. 'Hobbel de hobbel' bij het opstijgen over het grasveld... De vlucht duurt amper 40 minuten. Met de bus zouden we er 30 uur over doen! Het is alleen jammer dat we het tropische klimaat achter ons laten en dat we opnieuw nachtelijke vriestemperaturen hebben. Ondertussen zitten we alweer in Copacabana. Vanmorgen namen we de bus. Als ik de bus zie afslaan van de hoofdweg, stel ik me vragen. Enkele minuten later is onze chauffeur de weg kwijt en moet hij telkens de weg vragen... Maar de Bolivianen zijn dit blijkbaar gewend...

Maar nu proberen we te genieten van lekker eten en drinken... want dat hebben we ECHT NODIG! Fantaseren doen we de laatste dagen van zurkelpatatten met braadworst, scampis gebakken in de look, een boterham met préparé... slik zwelg zwelg zwelg...


Mail 9 : La Paz (25 augustus)

Isla del Sol:
We brachten een bezoekje aan het eiland waar de Inca-cultuur geboren werd, zo'n 12 km van Copacabana. Het vertrek begon al goed: nadat er nog snel een motor vervangen werd, sputtert ons bootje traag maar zeker naar het eiland. Het Titicacameer heeft de kleur van elfjes´oogjes... helblauw. Als we toekomen op het eiland komt de 'gids van de dag' op ons afgelopen. Elfje kreeg van mij een rustdag toegewezen: zij mocht geen Spaans spreken, anders kregen we plakvliegen achter ons aan. Natuurlijk mocht ze wel luisteren en mij uitleg verschaffen. Bij het bezoek aan één van de ruïnes horen we de gids zonder blikken en blozen zeggen dat de trapeziumvormige uithollingen als kleerkast gebruikt werden door de Inca's & dat we ons op een heilige plaats bevinden waaruit zeker ondergrondse tunnels (onder het meer) vertrekken naar Cuzco, Copacabana en enkele andere plaatsen. Maar die tunnels zijn goed verstopt, want die hebben ze nog steeds niet gevonden... Nog goed dat wij niet betaald hebben voor een gids...

Copacabana: zoals eerder vermeld, hebben we ons eens goed verwend. We logeren in het duurste hotel (US$ 24) van Copacabana MET HETE DOUCHE & water à volonté. Ook het bijhorende restaurant moet het beste van de stad zijn, want dit is de enige plaats waar een tafel gereserveerd moet worden. En het klopt, 't was lekker.

Opnieuw moesten we vechten om een plaatsje in de bus te bemachtigen, en gewonnen... Nu, in La Paz, doen we onze laatste centen op. Morgen vertrekt elfje naar Santa Cruz & ik naar België... Alhoewel, met American Airlines weet je maar nooit...

Kusje

END