Mail vanuit Honduras 2004

Woensdag 9 juni 2004: Honduras (proloog)

WARNING! :
Deze mail kan jou blijvende psychische letsels toebrengen, dus ‘DELETE’ voor het te laat is.

Te laat dus…

Om mijn verkiezingsoverwinning te vieren, vertrek ik op 13 juni naar een onbekende bestemming in Honduras. Als reisgenoot van de FOS (Fonds van Ontwikkelingssamenwerking), ga ik eens een kijkje nemen hoe de levensomstandigheden van de Hondurezen zijn.
Worden ze nog steeds (zoals ik) uitgebuit door hun werkgever? Zijn de werkomstandigheden draaglijk? Of wonen ze allen in een stukje paradijs? Is de ravage na de orkaan Mitch opgeruimd? Zullen de jongerenbendes opgewassen zijn voor mijn komst? Kortom, allemaal vragen waar ik na de reis een antwoord op zal gekregen hebben.
Na 14 dagen in hun (FOS) gezelschap te vertoeven, ga ik nog een weekje op eigen houtje eropuit. Waar naartoe? I just don’t know!

Daar verschieten jullie van, hé…

Dus op 13 juni, om 8h15’, vlieg ik (al zwemmend zou het wat te lang duren) richting Midden-Amerika. Dus wie me nog een afscheidskus wil geven, moet het doen in de dagen en/of uren ervoor. (Voor de mannen: het liefst fris geschoren… of toch maar liever niet…).Wat ik daar ga doen, is ook voor mij nog een verrassing. Wat ik wel weet is dat ik me te goed zal doen aan de plaatselijke eet -en drinkgewoontes. Het schijnt dat de rum er overheerlijk is… (Kan iemand mij zeggen wat dat is?) Waarschijnlijk ga ik ook wel eens wandelen in het grote bos & loop ik misschien wel roodkapje tegen het lijf. We zien wel…

Ik tracht terug te komen op 3 juli (of misschien niet & heb ik daar de liefde van mijn leven ontdekt). Dus als jullie mij nog enkele gunstige tips kunnen geven, laat het me dan weten via deze weg. En indien ik er geen internetcafé vind, hou dan de rookpluimen in de gaten aan de verre horizon. Zo kunnen we toch nog communiceren met elkaar…

Wie zin heeft mag gerust nog eens binnenspringen op zaterdag. ‘k Zou niet graag hebben dat mijn drank hier slecht wordt tijdens mijn afwezigheid…

For those who doesn’t speak the Dutch language… I’ve got one good advice: LEARN IT, as soon as possible! It’s not that difficult. Even I can do it… if you don’t, you just don’t know what kind of stories you will miss the next few weeks. Stories about life, love, adventure & survival.
P.S.: Especially for the girls: Maybe I can come over & tell my adventures as a bedtime story. All right? Would you like that? So, for everybody a big hug & a soft sweet kiss x

Regards,
Groetjes,

St

PS: Laat het avond uur (uh avontuur) maar komen…
PS2: Enne... vergeet zondag niet op de goeie te stemmen hé!


Woensdag 16 juni 2004: Honduras (deel 1)

Hela,
The boy is back on mail...

(14 juni)
Na een 20-urige omzwerving van Brussel - Madrid - Miami, ben ik dan toch aanbeland in San Pedro Sula (Honduras). De plaatselijke schonen stonden de pas aangekomen vedette op te wachten, alsook de vochtige strengende hitte. Met een natte onderbroek tussen de billen, werd ik in een hotelletje midden in de stad gedropt. Eerst maar eens goed verfrissen. Goed ingezeept stond ik onder de douche... maar wat doe je dan als er geen water uitkomt? Met een handvol water van de lavabo heb ik het meeste van mijn lijf gekregen. Hopelijk regent het straks niet of er loopt hier een zeepbelmannetje rond...
Je kan zien dat de Amerikanen hier geld in pompen. Langs de grote wegen zie je de Burger Kings, Mc Donalds, Pizza hut e.d. Dus honger zal ik hier niet hebben. Gisteren nota bene, heb ik lekkere scampi’s gegeten in het restaurant van het hotel...
Nog iets: De temperatuur is hier zóóóóóó goed (zo’n 35 graden). Aangezien ik geen egoïst ben, zou ik graag 5 graden doorsturen via het net. Dan is het bij jullie aangenaam & is het voor mij hier niet te dorstig...
Gisteren, zijn we naar de bank geweest om dollars te wisselen. Er stond zeker 150 man binnen (volgens de plaatselijke politie maar 20)... enne ik mocht dan nog niet binnen... ‘k had wapens op zak (Zwitsers zakmes)

Ps: Wat hebben jullie daar uitgestoken met de verkiezingen? Ai ai... je ziet het hé... als ik er niet bij ben, loopt de boel uit de hand hé. Bende prutsers...

(15 juni)
Gisteren, hebben we een bezoekje gebracht aan de plaatselijke vakbondsleden. Meisjes moeten hier 14 uur/dag werken, 5 dagen/week voor een loon van US$150/maand... dus stop ginder maar snel met zagen & klagen hé. Ik daarentegen, steek mijn dollars wat dieper in mijn zakken... je weet maar nooit!
Dan zijn we eens een kijkje gaan nemen hoe die mensen moeten werken... We werden door de bewakers op afstand gehouden. Zo’n geweerloop tussen de ribben, brengt ons hier wel op andere gedachten... (zo erg was het niet, ze) De zwangere vrouwen komen 5' vroeger buiten. Ze krijgen het voorrecht om wat minder te werken. Slechts 13h55´per dag. De profiteurs...
Vanmorgen zijn we dan een dorp gaan bezoeken buiten de stad. De mensen die er wonen, waren in 1998 het slachtoffer van de orkaan Mitch. Nu wonen ze in stenen huizen (toch al een hele verbetering) die de regering hun geschonken heeft... Nou ja, geschonken... Nu moeten ze hun huis (20m2) afbetalen. Een huis kost hun 6000 euro, dus reken zelf maar uit hoelang ze moeten werken om dit te kunnen afbetalen.
Ge ziet, zo slecht hebben we het nog niet hé... ik daarentegen moet me hier constant met water (ja ja ge leest het goed) volgieten om uitdroging te voorkomen... ‘k Ga nu stoppen, want ‘k moet om 17h terug in het hotel zijn. Vanavond gaan we eens van de plaatselijke rum proeven...

Groetjes,
ikke


Zondag 20 juni 2004: Honduras (deel 2)

YIHAAAAAA,
Hier zijn we weer... sorry, voor de lange rustpauze, maar ‘t is hier echt al (aangenaam) druk geweest... Waar starten we... Bij het begin van ‘t einde zeker...
Toen ik vorige keer van het internetcafé naar het hotel begon te gaan, was ik een beetje teveel toerist en daarmee zat ik een beetje te ver van het hotel verwijderd. Alles lijkt zo op elkaar, maar allé, na een kwartierke zoeken en dmv het breintje hersenen heb ik het uiteindelijk toch nog gevonden... 10 minuten te laat weliswaar...
De dag erna, zijn we op marktbezoek geweest. Ge kent dat hé... wat slenteren, een fotoke pakken, niets speciaals maar lastig jong... die hitte hier hé. Zijn jullie zeker dat jullie geen extra graden kunnen gebruiken? Plotseling kwamen we op een betoging uit. Mensen waren gekruisigd (figuurlijk hé, gewoon met touwen vastgebonden) Die menigte ging echt uit de bol met slogans roepen en toen Patrick het woord nam en zei dat we als Belgische bondgenoten solidair met hen waren, riepen ze gelijk nog harder. ’k Kreeg er kippenvel van en de tranen stonden in mijn ogen... nogal een plezierreisje dat het hier is hé... We zijn ook op bedrijfsbezoek geweest bij een maquila. Een grote hangar waar honderden mensen aan evenveel naaimachines bezig waren met T-shirts te maken. De grote baas kwam me vertellen dat de dames hun ogen op de blonde Rambo (voelt ge hem komen?) gericht hielden. En ‘t was nog waar ook... Sommigen bleven me de hele tijd nastaren. Niet te doen! Waarschijnlijk zullen ze ‘s avonds hebben moeten overwerken om de verloren tijd in te halen...
Maar ja, de meeste vrouwen (‘k zeg dus de meeste hé) zijn hier klein, hebben een dik hoofd, brede heupen en een kont die elk moment hun broek tot stukken kan scheuren.
’k Heb kritiek gekregen dat ik ook eens aan de vrouwen moet denken (hé Maya)... Awel, luister of lees goed... de mannen hier zijn echt niet te beschrijven, maar ik raad jullie vrouwen aan om toch maar iemand in eigen land te kiezen... (Ge ziet dat ik een beetje op de Belgische politiek inspeel hé) ‘t Zijn hier allemaal PAMPELAARS, dus als ge dat ok vindt?
Op een avond zijn we ook eens een karaoke bar binnen geweest. Er was waarschijnlijk een wedstrijd aan de gang "om ter valst zingen". Aangezien ik niet weer met de hoofdprijs wil gaan lopen, heb ik maar een pintje aan de bar gedronken. ‘k Moet toch bescheiden blijven hé...
De dag erna gingen we een bananenplantage bekijken. Chiquita, ja ja de echte! We mochten wel geen foto’s nemen, maar ja, ik ken geen Spaans hé... Met het fototoestel op heuphoogte (gelijk in de westerns) heb ik toch wat plaatjes geschoten.
Nog wat dingen die het leven hier aangenaam maken... tijdens interviews, spel -of muziekprogramma’s op televisie, laten ze (vrouwelijke) schoonheidsidealen constant heupwiegen om de kijkcijfers de hoogte in te jagen, wat hun lukt ook... het is mijn favoriete programma!
Net in het nieuws... lijken met afgehakte handen aan het vliegveld van San Pedro Sula. Ze kunnen hier gelijk beter truckeren dan in de Amerikaanse films. Of zou het toch echt zijn? Ik voel me hier in ieder geval veilig met mijn Zwitsers zakmes op zak.
Nog een rare gewoonte... toiletpapier moet hier in een emmertje gegooid worden naast het toilet. ‘k Hoop dat mijn kamergenoot hier geen last van diaree begint te krijgen, ‘k zit er anders goed voor! ‘k Moet wel zeggen dat onze kamer serieus kan stinken. Maar dat heeft meer te maken met de sandalen van mijn kamergenoot. Dus ge ziet... alles goed en wel...
Vanmorgen heb ik Copan bezocht, de Maya-site. Gewoon prachtig...
Allé, sorry, maar ‘k moet me alweer haasten. Rap nog een douchke en dan gaan eten...

Groetjes van de blonde Rambo met het peperkoeken hartje...
St

Ps Vanavond is het hier voetbal. Honduras moet spelen tegen de Nederlandse Antillen of zoiets... Voor wie zouden we supporteren denkt ge... Rap mijnen Italia-shirt gaan aandoen... Succes verzekerd!


Donderdag 24 juni 2004: Honduras (deel 3)

Hallo,

Een tijdje geleden hé... Ja, waar ik nu gezeten heb hadden ze geen elektriciteit, dus dat gaat wat moeilijk hé...
Allé, daar gaan we... 30 minuten heb ik de tijd. ‘k Heb hier meer stres dan thuis. Niet normaal hé...
Enkele dagen geleden, hebben de verantwoordelijken van de vakbond en van de FOS, een interview gehad voor de lokale radio. Ik mocht ook mijn zegje doen, maar bedankte beleefd en hield het ondertussen bij het fotograferen van de hoofdpersonages. De mensen die werken op bananenplantages waren verplicht om te luisteren, want op het eind van het programma wordt hen verteld waar ze de volgende dag moeten werken. Dus waren ze nu genoodzaakt om 45 minuten naar vakbondswerking te luisteren. Och arme die mensen...
Daarna gingen we ergens baleadas gaan eten... super grote en de beste van de stad. Hoe je die in je handen moet nemen zonder dat er wat van tussen valt, dat is ons nog steeds een raadsel. Veel gesmos later kregen we van de uitbater 6 T-shirts aangeboden, om reclame te maken. We betaalden ongeveer 12 euro voor ons eten en kregen er 6 shirts bovenop... geen slechte deal hé...
De dag erna mochten we op bezoek naar de haven van Cortez, de grootste haven van Latijns-Amerika. Er worden 7 schepen/dag gelaad en gelost... Niet echt indrukwekkend hé. Maar allé, ik werd die dag uitgedaagd om goed over te komen bij de dames. Dus deed ik zoals anders... charmant doen hé enne het meisje die ons vervoerde zag het precies wel met mij zitten. Ahem... (Bedankt hé Koen voor de tips in Napels...) Dan ook nog de Copan ruïnes bezocht. Het indrukwekkendste Maya-site in Amerika. Wat geluisterd naar de monotone stem van de gids en dan genoten van de rust om er alleen te vertoeven. Ondertussen zag ik die Maya-indianen tot leven komen en het enne offer na het andere uitvoeren. Dat was pas indrukwekkend... ‘s Avonds werden we opgewacht door ‘Mysterieuze glimlach’ in de bar van het hotel. Mijn kamergenoot was meteen verloren voor haar charmes... en ik... ik ook hé. Ben ekik ook maar nen gezonde mens hé...
In het stadje nog wat stenen beeldekes gekocht, niet teveel want ’k moet hier alles dragen hé. ‘k Had er mij beter een Hondureeske bij gehuurd (grapje hé)...
Ze zeggen dat er in Europa veel milieuhinder is, maar ik denk dat ze hier content zullen zijn als wij hier weg zijn. Verschillende personen van de groep hebben Teva-sandalen aan en ik kan je verzekeren dat de stank hier niet te harden is... ‘s Morgens nog eens rondgelopen in het stadje, een marktje bezocht en later op weg met de bus naar La Ceiba. En daar hé... Genoten... Met een margerita in de hand genieten van het zwembadje... Vakantie mag toch wel eens genieten zijn hé. Een pluspunt: ik mocht het king-size bed delen met 2 andere personen, het minpunt: met 2 gasten met een bieradem... Bahhh!
Van daaruit gingen we naar de Garifunas, een negergemeenschap die daar neer gestreken is na een schipbreuk van hun voorouders, negerslaven. Kan je nog een beetje volgen? Maar prachtige mensen! Allé, de jonge meisjes toch. ’k Bedoel die van 18 jaar hé! Met ons hutje op het strand, waarvan we met een grote sprong (zo'n 50 meter) in de zee belandden... Zaaaalig! Dus ge ziet dat ik me hier wel thuis voel hé... maar kijk ze komen me weer eens halen. Moet weg, gaan eten...
Vanavond is het een speciale avond: 2 reisgenoten vertrekken morgen naar huis, dus dat moet gevierd worden... Voor mij mochten ze blijven hoor! Dus zal het hier vanavond een beetje party worden hé... hoop ik toch!
Aja, vanavond slaap ik in een super-groot-king-size bed... alleen deze keer, allé ge weet nooit wie ik vanavond nog tegen kom...

Allé, de leute ginder, ik probeer dat hier ook te doen en dat lukt me zonder moeite...

St xxx


Vrijdag 25 juni 2004: Honduras (deel 4)

Goeie middag, goeie avond of goede nacht, ‘k weet het allemaal niet meer. Hier is het middag en ik maak van het internet gebruik om de warmte te ontlopen... Erg hé.
Allé, ‘t is de laatste keer dat ik jullie op de hoogte houd, voor mijn gezondheid hier sterk zal afnemen. Morgen vertrek ik namelijk op jungle tocht (3 dagen/2 nachten) trachten te overleven. ‘t Zal wel zo lastig niet zijn, want ‘k heb hier serieus wat dollars moeten neerleggen om een gids en drager in te huren. ‘k Ben ekik niet zot ze, laat hen hier maar wat zweten... Voor mij is het nog altijd vakantie hé!
‘k Weet dus echt niet meer waar dat ik vorige keer zat, dus zal ik achterste voren beginnen... Kunde volgen? Vanmorgen is de groep uit elkaar gegaan. 2 personen waren al thuis en 3 personen die gaan nu genieten van een zon/zee/strand vakantie... Niets voor mij. Alhoewel, de laatste 2 dagen ga ik met mijne stoere body (hmm hmm) eens gaan paraderen op een of ander playa... De verantwoordelijken hangen nu ook ergens in de lucht richting andere kant van Honduras. Dus blijven alleen Hendrik en ik over.
‘t Zal hier voortreffelijk gaan met 2 gasten die geen woord Spaans spreken. Daarnet toch mijn boekje Spaans moeten boven halen. Busticket richting hoofdstad is al besteld en een musquito-stick hebben we ook al kunnen kopen... Een mens kan toch content zijn met de kleine dingen hé, allé, ik toch...
Wat hebben we gisteren gedaan. Eerst een boottochtje in de mangroeve. Niks speciaals, was zeer rustig. We hadden de avond ervoor wat te lang afscheid gevierd van Antonio en Patrick. Daarmee dat we kalm waren hé... Wat weesten zwemmen in een riviertje. Eens goed afgekoeld en daarna zijn we naar een opvang geweest voor zieke dieren. Wat zat er daar allemaal: 3 konijnen en een jaguar. Spectaculair hé... Gisteren werd de avond afgesloten in een neger-barke. Goeie muziek (country en reggae), heel wat beter dan de "draai-maar-eens-goed-rond-met-de-kont-muziek". Er waren bijna geen vrouwen aanwezig, dus moesten we wel genieten van onze reisverantwoordelijke... Schoon ding om haar bezig te zien en ze kon er ook mee draaien hoor... De avond nog eens afgesloten met de kalmte van de zee. Genieten... Heb ik al verteld van die gemeenschap waar we overnacht hebben? ‘k Heb er echt geen flauw idee van... Die gemeenschap zijn landbezetters. Ze hebben wat bedrijfjes opgericht, hoofdzakelijk om hun eigen te kunnen onderhouden. Solidair dat die mensen zijn. Ze doen hier alles voor elkaar. Iemand die de beslissingen neemt wordt hier evenveel betaald als iemand die de hele dag in de grond staat te wroeten. Daar kunnen we nog iets van leren hé. Dus bazen... begin maar in te leveren...
Ik moest daar slapen in een achterkamertje van een winkel. Was nog wat bezig met in mijn dagboek te schrijven toen de vrouw-des-huizes in haar slaapkleedje aan het rondlopen was. Volgens mij wou ze naar bed, maar durfde ze ons niet storen. Uiteindelijk gingen ook wij maar slapen rond 22h30’. ‘s Morgens werden we gewekt door de hanen. Niet normaal die gasten en ondertussen was het vrouwtje al aan het koken. Die hebben hier alle dagen de ochtendploeg, kunt ge jou dat voorstellen? Wist ik veel dat ze hier rond 20h in hun bed kruipen. 1 nadeel ginder... we mochten er geen alcohol drinken... en dat op vakantie! Alcohol maakt meer kapot dan je lief hebt, zeggen ze hier... Daarna, via de varkenstal, het padje naar beneden en gaan wassen in het riviertje. ‘t Was gezellig... ‘k Stond er niet alleen hé...
‘k Denk dat jullie nu toch ongeveer alles weten en hetgeen je niet mag weten vertel ik niet hé... Dus zal ik nu maar afsluiten, moet nog een post proberen te vinden om de kaartjes op te sturen. Indien iemand van jullie een kaartje van mij zal krijgen (waarschijnlijk binnen 3 weken), wil dat zeggen dat ze hier goed gewerkt hebben. Indien jullie niks zullen krijgen, hebben ze me serieus in de zak gezet. ‘t Ligt zeker niet aan mij als jullie niks zullen krijgen... want ik vergeet jullie niet hé.

Allé,
De groetjes ginder,
Enne tot achter mijn jungletocht hé.

St

Ps: Gelukkige verjaardag An (23/6), Happy birthday Tina (25/6) and have a nice stay in Sri Lanka, gelukkige verjaardag Bernadette (28/6) en veel beterschap en nog nen gelukkige verjaardag Elke (29/6). Toch schoon van mij hé.... Doooeeeei.


Woensdag 30 juni 2004: Honduras (deel 5)

KING OF THE JUNGLE, KING OF THE JUNGLE... Dat is hier mijn nieuwe naam. Ik heb avontuur gewild, awel, ik heb het gekregen ook... Maar nu van in het begin...
Dus ik had verteld dat we maar met 2 meer overbleven van de groep, Hendrik & ik dus... Wij samen op pad...
Eerst eens op de pier gelopen niet ver van ons hotel. Een hevige rukwind neemt Hendriks petje mee de dieperik in. Een neger probeert zijn vislijn er naartoe te werpen. Bij de 2de poging wordt het petje naar boven gehesen... Gelachen! Wat later heb ik wat minder gelachen. 'k Zet me neer met mijn voeten in de roste mieren. En bijten jong dat die kunnen... Niet normaal. 'k Mag mijn voeten afspoelen aan een lek in de hoofdwaterleiding. Maar dit is eigenlijk allemaal niet belangrijk. De jungletocht, dat is pas afzien en avontuur...
Dag 1: We hebben een uur of 7 gewandeld. Valt nog mee hé, hoor ik jullie denken. Vergeet het jong! Afzien, dat was het! We moesten daar een berg over, hellingsgraad 45 graden, op sommige stukken tot 60 graden en dat bij een hevig zonnetje. Allé, zo'n graad of 35. Die dag heb ik 5 liter water gedronken en 'k heb niet moeten plassen. Dat wil zeggen dat het niet vanzelf ging hé. Alles uitgezweet, mijn lichaam was van de eerste dag al volledig gereinigd. A ja, het landschap viel wat tegen die dag. We kunnen niet alles hebben hé. 's Avonds begon het hevig te regenen... We zitten in het regenwoud hé, het is zijn naam waardig... Waar we gingen overnachten, werd enkel een tentzeil boven ons opgehangen. In onderbroek (jawel) en in lakenzak heb ik heel wat kou geleden... En niemand om mij te verwarmen... Enkel roodkapje lag naast mij (lees: Hendrik in ABVV-jas).
Dag 2: De eerste uren moeten we terug naar boven. Ik geniet van de omgeving, de anderen zijn eerder aan het klauteren en aan het afzien. Wat later komen we in een mooi stuk regenwoud. We zien varens, palmen en andere kamerplanten tegen de bomen geplakt staan. Mooi om zien... In de namiddag komen we aan in het ‘cloud forest’... Goed geraden, maar het zijn wel regenwolken. We zetten het tentzeil op en het begint nu echt wel te gieten. Net op tijd binnen. Ondertussen doet de musquito-spray zijn dienst. Het houdt alle muggen op afstand, alsook alle andere dieren... 's Nachts zie ik glimwormen. 'k Vraag me af hoeveel ik er van nodig heb om evenveel licht te hebben als mijn lamp, gevuld met 4 x 1,5 V Duracel-batterijen...
Dag 3: Terug hevige regenval... Vandaag grotendeels afdalen. Ik klim ergens in een boom om een foto te nemen. Een boompje wordt omgehakt... het stond in de weg voor de foto... En dan afdalen... Hendrik sliert constant uit (slecht schoeisel) & begint zijn krachten te verliezen. Hij daalt meer op zijn achterste dan op zijn voeten... En ik? Genieten hé... 's Middags moest er nog ergens water gehaald worden. Ik moet mee met de gidsen... Ze willen mij testen... Meno vertrekt in volle vaart, ik erachter en laat niet los. Bij de afdaling moet ik zelfs nog wat inhouden. De flessen worden gevuld en daarna is het de andere gids die voorop loopt. Hij is heel wat vlugger, doch krijgt me niet los. Meno volgt op enkele 10-talle meters. Terug bij de anderen gekomen knikken ze goedkeurend naar elkaar... Ik ben geslaagd. Wat later moeten we door hoog gras. Dit zijn we nog niet tegengekomen. Meno blijft staan... een slang! Amper 1 meter lang, maar een armbreedte dik, ligt ze op ons pad te slapen. Iedereen doet een stap achteruit, behalve ik zet 1tje vooruit... foto nemen hé... Ze wordt op een zorgvuldige manier weggeleid... De anderen blijken ineens wat meer hun ogen de kost te geven (ik ook hoor!) Tijdens het eten zegt Meno me dat hij me graag zou meenemen om nieuwe paden te maken in de jungle... Een nieuwe toekomst!? Ondertussen doet Hendrik krachten op in het water aan de waterval & stapt wat later op zijn bril... Glas gebroken... Van een pechdag gesproken. 2 uur later zijn we aan de laatste waterval... bijna aan het eindpunt. Nu geraakt hij echt niet meer vooruit. Uiteindelijk komen we aan bij de rivier... De pinten en het lekkere eten staan al in ons vooruitzicht... En dan... Avontuur... Het blijkt dat we de snelstromende rivier nog moeten oversteken al zwemmend. Door het geploeter van Hendrik zijn we heel wat later dan verwacht en is het water al heel wat gestegen. De Engelsen zijn al ruim 30 minuten over... Nu is het onze beurt... Ik begeef me in het water. Mijn waterdichte gore-tex schoenen lijken niet bestemd om er mee te zwemmen. Ik duik het water in en de sterke stroming sleurt me mee... Wat verder kan ik terug staan... Dan nogmaals... Ik zie wel waar ik uitkom... Gelukkig aan de overkant... Gelukt! Ik kijk achterom en zie Hendrik nog aan de overkant zitten... Te moe om te zwemmen... Ik vertrek met de gidsen achter een rubberboot, maar bij terugkeer is de stroming te sterk en is het al te donker... Terug naar het hotel dan maar. Hendrik mag nog een avondje in de jungle blijven, de gelukzak. 's Avonds geniet ik van enkel Salva Vida's (bier) en van een lekker maal...
De dag erna (vandaag dus) is Hendrik de rivier al stappend kunnen oversteken. Als geschenk voor zijn extra prestatie krijgt hij van mij een fles rum aangeboden... Die moet nu leeg hé... Ah, we zitten nu op Utila, een eilandje van de Caraïben 't Is hier genieten hé, zwemmen, pintje drinken en ja, wat zeveren hé...

Dus laat ik jullie nu, heb nog veel te doen...

Groetjes,
St


Vrijdag 2 juli 2004: Honduras (deel 6)

't Is weer van dat... 't Is hier mijn laatste avond op verwarmd grondgebied...
Zou hier nog wel een tijdje kunnen blijven, alhoewel... de laatste dagen waren een beetje te zwaar... Ze hebben hier goede rum hé.
Na de jungletocht, was het de bedoeling om wat te gaan snorkelen. 't Is er helaas niet van gekomen... te weinig tijd, teveel aan het zeveren geweest met andere toeristen en genoten van het lokale vocht. Erg hé... Kennis gemaakt met wat Noren, Amerikanen en wat Duitsers (ja die kom ik dus overal tegen hé). Goed gezeverd, tussen door eens een duik in het water vanaf de steiger van het hotel... Zaalig... En voor de rest niks gedaan. Een terrasje, nog een terrasje en nog een. Wel nog genoten van de voetbalwedstrijd Portugal - Nederland... En wat later de Hollanders zien afdruipen... Dat is genieten van de kleine dingen he... 's Avonds wat leuke bars afgeschuimd... heerlijke Westerse muziek... enne heb hier zelfs gedanst. Zal je mijn kunstjes eens laten zien op de Gentse Feesten...
Vandaag dan de boot teruggenomen naar het vaste land en van La Ceiba met de bus naar San Pedro Sula. 'k Ga hier nog wat de straten afschuimen. Net een geldautomaat tegengekomen en het geld bleef er maar uitstromen. Dus nu moet dat op hé...
Allé, 't beste ginder enne tot de volgende reis zeker?

Groetjes,
St