“Gentse feesten 2004”, een impressie. (…for men only!)
Waar heeft Kamagurka toch zijn inspiratie vandaan gehaald voor het officiële Gentse Feestenlied zullen veel mensen zich hebben afgevraagd. Vanaf nu weten we het, we hebben het allemaal gezien en meegemaakt…
Voor de openingsavond van de feesten hebben wij om professionele reden forfait moeten geven. Wij zaten namelijk geplaagd met de nachtshift, hoewel we ’s ochtends toch nog een graantje van het vlas hebben meegepakt. Een nachtshift duurt maar tot 6 uur, tijdstip van opperste ambiance op den Vlasmarkt, en daar bloednuchter toekomen is al een ervaring op zich.
Een tweetal weken geleden hebben wij Els ontmoet tijdens een kroegentocht met Illka Vieno, een Finse collega van ons. Els heeft ons toen verteld dat ze 10 dagen in de Charlatan zou werken, dus een reden temeer om daar eens de sfeer te gaan opsnuiven…
Dag 1:
Aan de bar raken we aan de praat met Carla, een kleine pittige die van plan is vijf dagen keihard te werken om daarna naar Indonesië (Sulawesi) te vertrekken. Voor Stephan een interessant gespreksonderwerp als ervaren reiziger.
Na twee pinten zakt ons niveau naar het Vlasmarktgemiddelde, en lukt het al veel beter om in de sfeer te komen. Mijn persoonlijke favoriet achter den toog is Cynthia. Ooit danste ze in het ballet van Vlaanderen en nu ze gedegradeerd is tot barmeid, kan ze het dansen nog steeds niet laten. Al tappend maakt ze spectaculaire sensuele bewegingen, echt een lust voor het oog. Stephan heeft veel belangstelling voor een ander wonder der natuur: “Ann”, een perfect geproportioneerde blondine met echte krullen en knalblauwe ogen. Schoon volk werkt er hier in den Charlatan. Ik vraag mij af aan welke selectiecriteria de bargirls van den Charlatan moeten voldoen, en wie selecteert? Echter, na een nacht van noeste arbeid teveel pinten drinken is niet zo gezond, en vier pilskes (van 33 cl) is de limiet. Rond halfnegen druipen we af, samen met een meute doorgewinterde feestvierders.
Dag 2:
De tweede ochtend weten we al wat we mogen verwachten. Afspraak aan het rond punt aan St. Jacobs. Meteen worden we verrast op een speciale attractie: een inspirator van den Kama geeft een staaltje ten beste van een kotsconcert. In perfect verticale positie laat hij vier keer na elkaar een gigantische hoeveelheid onverteerde Rock ’n’ Roll door het luchtruim knallen. Het pletsen op het asfalt doet onze maag keren en we zijn er niet zeker meer van of we nog enkele pinten aankunnen
Op de Vlasmarkt, installeren we ons op onze vaste stek… aan de toog van de Charlatan. Tot onze verbazing zijn er andere barmeisjes aan het werk. Enkel Cynthia herkennen we nog van gisteren. Met haar sensueel benenspel trekt ze opnieuw onze aandacht. Je zou er snel jouw pint leegdrinken om bij haar een nieuwe te bestellen. Dansend staat ze te tappen, haar benen naar alle windstreken wijzend & met haar donkere ogen in haar gegroefd gezicht, kijkt ze de klanten aan. We maken haar wijs dat we juryleden zijn van het BBG. Van wat, vraagt ze? BBG, wij zijn op zoek naar de ‘Best Bar Girl’… Ze bekijkt ons nog eens verbaasd, lacht & tapt dansend verder.
We speuren eens rond en bemerken dat Carla nergens te bespeuren is. Wat later vertelt Elske dat ze niet meer mocht komen… ze kon met moeite Mojito’s maken, zegt ze. En dan? Ze is vriendelijk & ziet er goed uit. Blijkbaar moet een vrouw toch meer kunnen dan braaf & mooi zijn (zeg, dit is een grapje hé). Het Indonesisch reisverslag dat ik haar wou geven, blijft noodgedwongen in mijn achterzak.
De patron van de Charlatan is blijkbaar een kleingeestig baaske, en wat erger is, we zijn Carla kwijt…
Ondertussen heb ik iemand in de gaten die verdacht veel op Susi, collega-conductrice van Sachsen, lijkt. Ze lacht enkele malen naar mij & ik knik beleefd terug. Wat heeft die, zeg? Als we haar passeren, houdt ze me tegen. Ken je me niet meer, vraagt ze? Ik graaf eens diep in mijn geheugen, maar moet haar het antwoord schuldig blijven. Blijkt dat we nog samen spinninglessen gevolgd hebben. Door het feit dat ze daar al van gisteravond aan het pintelieren is, herhaalt ze alles tot driemaal toe. Katrien werkt in de textiel, gaat naar een sportclub in Deinze, woont in Nevele, doet iets in de textiel, zou graag spinning volgen in Deinze, woont in een appartement in Nevele, haar job is iets in de textiel & zou graag terug sporten in een sportclub in Deinze… Whoooaaahh. Ik begin moe te worden van het gezever. Maar wat erger is… ondertussen heb ik Ann, het barmeisje van gisteren (remember?) niet in de gaten die de gehele tijd naast mij gestaan heeft. Ik vang nog net een glimp op van haar prachtig voorkomen als ze vertrekt. Damn, net te laat.
Op de bassen van de muziek, zit een blonde vrouw aan de overkant op de toog te kloppen. Ze heeft ons in de gaten, lacht naar ons & klopt zo hard ze kan verder. Naast haar staat een koppel, hij met lang haar & jeneverfles in de hand, op de muziek te dansen. ’t Is meer naast de muziek & dansen kan je het ook echt niet noemen. Maar ze hebben leute & daar is het op de ‘feesten’ toch om te doen hé…
Dag 3:
Vannacht hebben we beslist om een ochtend Vlasmarkt over te slaan…
Wanneer we na het werk in onze auto stappen bedenken we ons en rijden toch maar richting St. Jacobs voor een sober ontbijt (2 pinten).
Kalmpjes aan vandaag… Terug naar de bar van de Charlatan. Vandaag werkt er opnieuw een ander meisje. Nu ééntje met een blauw topje & rode bloem in het haar & met een gelukzalige glimlach op de lippen. Het moet toch aangenaam zijn, met plezier komen werken. Cynthia is vandaag niet aan het werk. Ik zie ze wat verder op de Vlasmarkt staan, druk in gesprek. Ik wijs Koen zijn persoonlijke favoriet dame aan. Kijk, ginder, die met haar geldbeugel op haar heup. We aanschouwen haar doeningen, tot ik bemerk dat de geldbeugel uiteindelijk een vleesbeugel is. Geschrokken nemen we afscheid van de feesten. Terug moet Koen me overtuigen om naar huis te gaan. ’t Is hier toch zóó geestig hé.
Op weg naar onze auto’s volgen we een groep Ivago-toeristen, die om 8h00’ eens kijken wat hier allemaal opgehaald moet worden. Hier, op de Vlasmarkt, zijn ze aan het goede adres…
Dag 4:
Vandaag gingen 3 musketiers naar de feesten. Philippe (baas droog labo in de D-ploeg), wou –mede door onze wilde verhalen te horen- met ons mee op stap. Plaats van afspraak, hoe kan het anders: aan de toog van de Charlatan. Maar wat is dat hier, jong? Ezo veel volk… Je kan goed zien dat er vandaag niet moet gewerkt worden. Leve onze Nationale Feestdag! Om de drukte te ontlopen, banen we ons een weg naar de overkant van de Vlasmarkt, naar het terras van de Pantomine. Van daar hebben we een goed overzicht over de menigte, die overal samengepakt staat. Plots vliegen er enkele pinten in de lucht. Philippe & Koen krijgen de volle laag. Een zatte kerel krijgt het aan de stok met enkele personen. Hij krijgt een duw, valt van het terras & snijdt zijn hand. Bebloed komt hij overeind. Een jonge dame, Veronique van Zwevezele, stapt op de agressor toe & kalmeert hem. De zatte doet nog wat agressief naar het groepje, maar wordt dan vriendelijk, maar overtuigend, verzocht door Peter D.W. een andere richting uit te gaan. Natuurlijk vindt Koen het een aanspreekpunt om een gesprek aan te knopen met Veronique van Zwevezele.
Inderdaad Veronique was zowat de enige jongedame die opviel in de massa. Ze was heel kleurrijk gekleed, een beetje “flowerpowerachtig”. Vandaar dat ik dacht dat Veronique een kunstig type was. Ze had inderdaad die ambitie maar moest van haar ouders een studierichting kiezen met toekomst en vandaar stond ik nu te praten met een Fröbeljuf in spe. Ik had natuurlijk ook het voorstel van Philippe nog in mijn hoofd: we waren die ochtend naar Gent gekomen om een griet te tongzoenen die Philippe ons zou aanduiden… er was een etentje te verdienen!
Terwijl Phillippe pinten gaat bestellen, worden 2 handen op mijn borsten gelegd. Kalmpjes blijven, doen alsof er niks gebeurt… Ondertussen vraag ik me af wie me nu herkent heeft? Ik verschiet als er een homo naast mij opduikt. Blijkbaar heeft hij interesse in mijn body, want hij kan het niet laten om nog eens over mijn borst & buik te wrijven. Hij verschiet als Koen zegt dat HIJ mijnen vriend is. Teleurgesteld stapt hij van het terras af & vergezeld zijn homovriendje. Wat later komt hij terug bij Koen en zegt: Jullie zijn geen homo’s hé! Hij heeft het toch gezien… We hebben genoeg meegemaakt voor vandaag. Die drukte staat ons hier echt niet aan, dus besluiten we eensgezind om huiswaarts te keren…
Dag 5:
Vandaag een totaal ander scenario. Deze nacht heeft Koen vrij genomen. Alleen zie ik het niet zitten om me tussen de dronken massa te begeven, dus wijselijk ga ik voor de eerste maal direct huiswaarts…
Maar geen Gentse Feesten zonder mij hé… Vandaag ga ik eens ’s middags de stad in. Ik heb een afspraak op het terras op de Graslei met Koen…
De eerste persoon die ik tegenkom is de vriendin van Katrien (Susi’s look-a-like). Ik negeer haar & bestel een Leffe. Koen komt er ook aan, hij drinkt ice tea. Verstandig zeg! We genieten wat in de zon. Het terrasmeisje heeft het zo te zien ook lastig. Ik vertel haar dat ze zich beter eens zou inwrijven met zonnecrème. Ik ben zelfs bereid om haar een handje (2 zelfs) te helpen. Rechtover ons zitten 2 meisjes. Hoe langer we naar die ene kijken, hoe meer we overtuigd zijn van haar natuurlijke pracht. We bestuderen nauwlettend haar uiterlijk & beschrijven haar schoonheid.
Wat ons vooral opviel waren de prachtige welvingen van haar hals, echt zo'n prachtige zwanenhals. Haar vriendin die er op het eerste zicht het best uitzag smolt weg in het niets bij een grondiger observatie van deze sobere natuurlijke schoonheid. 't Zal toch nog waar zijn dat de grote modellenbureaus stapel zijn op onze Belgische meisjes. Dat was misschien nog iets voor ons, vet betaald worden door zo'n agency en hier op talentenjacht gaan…?
Wat later komen we haar tegen aan een pennenzakkenkraam. Is ze nog steeds studente? Waarschijnlijk wel, maar dan wel een mooie…
In de Kammerstraat lopen we Sjennie VH met echtgenoot tegen het lijf. Voor haar is het er terug niet van gekomen om op reis te gaan. Haar man ziet dat niet echt zitten & hij kijkt verrast in mijn richting als ik voorstel om samen met haar naar Lissabon te vertrekken…
's Avonds heb ik afgesproken met Hilde VH, een ouwe trouwe, die me af en toe belt om samen een culturele activiteit te beoefenen. Vanavond staat er een spectaculair vuurwerk op het programma en hoewel ik absoluut geen liefhebber ben van dergelijke publiekstrekkers, laat ik me graag verleiden door Hilde.
Ja ja…
Maar eerst gaan we een wandelingetje maken in de binnenstad. Na een bezoekje aan de spiegeltent, wat toch altijd de moeite waard is, pikken we een stukje straattheater mee op het E. Braunplein. Ik kan moeilijk genieten van een flauwe plezante die Australische moppen staat te tappen en spectaculair met een kettingzaag jongleert. Liever was ik in de spiegeltent blijven plakken met Hilde, met wie het eigenlijk altijd aangenaam praten is… Ze is en blijft één van mijn soulmaatjes. Het vuurwerk was schitterend feeëriek, maar ik heb het meest genoten van Hilde, gewoon door te zien hoe zij genoot… Na het afscheid, krijg ik een sms van collega Stephan, die nu aan het aan werk is, met de vraag of ik onze homovriendjes al gezien had. Toch mooi die collegialiteit. En neen, nog geen homovriendjes, echter wel Cynthia, mijn persoonlijke favoriet. Heb helaas niets kunnen zeggen, ik was aan ’t gsm-en. Als afsluiter nog een slaapmutske met Tom mijn jongste broer in den Hotsy Totsy. Julie staat nog steeds achter den toog en bij haar -ik weet niet hoe het komt- is het altijd aangenaam een pint te bestellen. Haar excentrieke glimlach geeft aan die pint als het ware een extra dimensie…
Dag 6:
Eindelijk! Vijf dagen verlof, vijf dagen om volop te genieten van de feesten…
Geert komt me ophalen. De auto wordt aan het Dampoortstation achtergelaten. Te voet trekken we naar de binnenstad. Eerst gaan we Joris begroeten in de Pink Flamingo’s & dan richting Duveltent, waar Koen aan de drank is met zijn broers & zussen. Ik krijg een sms van Silvy, of ik vanavond met haar & met een vriendin (Liesbeth) wil afspreken. Met 2 mooie dames? Natuurlijk wil ik dat! Geert ziet het ook al volledig zitten. Plaats van afspraak: aan de ‘Dulle Friet’. Wie is er niet op het afgesproken uur? Juist! Wie wel… Geert & ik natuurlijk, samen met oude wijven die uit de lucht vallen (bij wijze van spreken hé… regenen jong, niet te doen). Noodgedwongen schuilen we onder een afdak van een mosselkraam. Wat later krijg ik een sms van Silvy. De dames staan in een café aan de andere kant van de kerk. Of wij afkomen? Natuurlijk! Mannelijke gedrevenheid hé! Wat later vervoegt Serge (een vriend van Silvy) ons & nog wat later komt Hendrik doorweekt binnen. Hij is blij om zijn medereiziger terug te zien. Een geestig gezelschap… er wordt heel wat afgelachen. Als de regen ophoudt, stappen we naar St Jacobsplein & genieten van Bjorn Again, de Abba-look-a-likes. De nummers worden luidkeels meegezongen & ik geniet om Silvy & Liesbeth bezig te zien. Op en top amusement! Tegen het eind van het optreden vergezelt Koen ons.
Ondertussen is het een traditie geworden om de donderdagavond van de Gentse Feesten met de ganse familie op stap te gaan en gezien het feit dat ik vijf zussen en drie broers heb, is dat altijd een aparte belevenis. Na een lekker etentje in een nieuw geopend fonduehuis, zak ik met het mannelijke gedeelte van de groep af richting duveltent. De dames van ons gezelschap gaan eerst genieten van een stukje (voor hen toch) spektakel. Tijdens de feesten loopt er in de Capitole een voorstelling van de “Puppetry of the Penis”. Helaas reikt mijn vrouwelijke empathie niet ver genoeg om daar iets in te zien, laat staan er naar toe te gaan. Als de nood ooit hoog is om poppenkast te spelen met mijn edele delen zal ik mijn inspiratie wel ergens anders zoeken. Als de dames ons uiteindelijk vervoegen, zijn enkele van mijn lieftallige broers en schoonbroers al serieus aan ’t Duvelen. Maar mijn lieve zussen halen snel hun schade in, en al gauw wordt het een ambiance van jewelste. Het ronde tafeltje dat schuin op de grasberm van het plein staat lonkt verleidelijk naar mijn zus Martine, die als eerste een poging onderneemt tot een partijtje ‘table dance’. Dit werkt zeer aanstekelijk bij mijn andere zussen. Na Martine volgt Annemie en de finale is voor mijn jongste zus, Hilde, die volledig uit de bol gaat op het onstabiele tafeltje. Zijn het die zeven Duvels of zou het toch iets met dat penisspektakel te maken hebben? Misschien moet ik toch eens nader informeren bij mijn schoonbroer Jan… Ondertussen is het onweer voorbij en voor mij tijd om nog eens de sfeer bij St. Jacobs te gaan proeven. Ik kan nog net genieten van de laatste nummers van Björn Again, als dat geen jeugdsentiment is…
Na het optreden zakken we af naar de Vlasmarkt. Ik loop er Marieke tegen het lijf (mijn leidster op I.K.-bivak) & luister verbaasd naar haar levensverhaal. We komen ook nog Tony N. tegen, die de vrouwen vervloekt. Zijn vrouw is net opgestapt. Welkom Tony tot de vrijgezellenclub! De avond wordt afgesloten met een botram Rock & Roll (boterham met huuflakke)… ’t Moet niet altijd vocht zijn hé!
Dag 7:
Terug met Geert afgesproken. Eerst wandelen we wat rond & wat later willen we een groepje meepikken. Deze keer is het Triggerfinger op St. Jacobs. Hmm… Koen komt af met een alternatief: een rockabilly groepje in de Kozmic.
Op het terras van de Kozmic, wacht ik Stephan op en plots staan Paul en Nathalie voor mij. Paul heeft veel bewondering voor mijn shirt met STP-logo. Dankzij hem weet ik nu dat het de afkorting is voor een trip uit de seventies: “Silence, Tranquility and Peace”, als dat niet mooi is.
Op de eerste verdieping staan ze al te spelen. We wringen ons door het publiek & gaan vooraan tegen de muur staan, naast ex-collega Johan M. De groep heeft ook zijn groupies meegebracht. Wel wat jong, maar twee maal achttien is ook 36, hé.
Frank J., de bassist van het groepje, heb ik vorige week leren kennen en samen met zijn maat spelen ze de pannen van het dak. Helaas is airco een te modern begrip voor de Kozmic en bezweet verlaten we het kleine zaaltje.
Ook het volgende optreden, Ultrasonic 7, op St. Jacobs kan me niet bekoren. Dus zakken we vroeger dan voorzien af naar de Vlasmarkt. Daar maakt Koen kennis met Sandy, die bestelt in de Pantomine..
Sandy is ook zo'n vrouw met ballen aan haar lijf. Ze heeft een beetje een bleek indianengezichtje en sluik acajoukleurig haar. Ze draagt een zwart mouwloos T-shirt en op haar rechterarm staat zo'n band getatoeëerd. Bovendien heeft ze een heel streng voorkomen, maar als ik bestel lijkt ze een beetje op te fleuren. Waarschijnlijk is ze niet gewend om welopgevoede beleefde mannen aan haar toog te zien…
Deze keer laten we ook Geert kennis maken met een botram Rock & Roll.
Dag 8:
Vroeg op pad. Om halfnegen speelt Durango op de Oude Beestenmarkt. Dit is het beste optreden dat ik tot nu toe gezien heb. Na enkele nummers van Sukilove gezien te hebben, besluiten we om ons te verplaatsen. Eerst Luc ophalen aan het botrammenkot & dan naar de Korenmarkt voor ‘The Whodads’. Daar kom ik Andy tegen, vergezeld met andere personen. Het bier gaat vlot ter hand. Op weg naar St. Jacobs, komen we Sylvie & Kris tegen, die ons vervoegen naar de Charlatan. Daar word ik terug aangesproken door iemand die ik terug niet kan plaatsen. Vermoeidheid? Stefan stelt me voor aan zijn vriendin & ineens schiet de missing link me te binnen. Ook Koen komt het terras op, vergezeld van Carolientje. Luc krijgt het waarschijnlijk op zijn heupen van al mijn getater, want ineens is hij weg. Sorry hé, maar ik kan er toch niet aan doen dat ik hier veel volk ken hé… Ondertussen slaat Geert allerlei gortige dingen uit zijn botten. Met vrouwen omgaan is zijn sterkste eigenschap niet…En hoe kunnen we beter afsluiten met nen botram Rock & Roll…
Ik heb de avond met iets anders afgesloten, maar met wat, dat moet een geheimpje blijven…
…???… Wat is dat hier, zeg? En ik die dacht dat ik alles mocht weten!
Die avond had ik een date met Caroline. We hadden samen afgesproken om naar het optreden van Derek te gaan en daar heb ik echt van genoten. Ik vond het alleen jammer dat ik geen aansteker heb opgevangen. Dat was een speciale act die Derek bracht: hij had van de bazin van de ‘Super Soldi’ 200 briquets gekregen om in het publiek te gooien. Na het optreden heb ik nog een woordje gewisseld met Derek en hij bedankte me om naar zijn optreden te komen… In lang vervlogen tijden heb ik nog samen met hem de boiler van zijn toenmalig lief ontkalkt. Misschien moet hij daarover eens een liedje schrijven? Caroline werkt in een Gentse school en is gekend als slecht geld… Om de haverklap moeten we stoppen om weer maar eens een kennis van haar te begroeten. Op den duur wordt het ons teveel en gaan we de rust van het Baudelopark opzoeken. Samen genieten we van een Marokkaanse muntthee en versnaperingen. Een zalige avond, enkel de temperatuur valt tegen daar op die grasvlakte, waar nevel en dauw hun intrede doen…
Dag 9:
Gisteren heb ik het bewust een beetje kalmer aan gedaan, want vandaag vertrek ik met Silvy naar zee. In Sleidinge maken we echter omkeer omwille van de regen & installeren ons in de zetel en genieten van ‘La meglio Giuvento’.
Toevallig moet ik die namiddag langs Stephan zijn huis passeren en besluit even binnen te springen. Op mijn bellen word niet opengedaan, dan maar met de gsm proberen en ook geen antwoord. Het eerste wat in me opkwam was dat Stephan vorige nacht misschien een oude liefde tegen het lijf liep en daar nu nog van aan 't nagenieten was. Waarom heb ik toch zulke gedachten?
Tegen ’s avonds begeven we ons te voet naar de stad. Ze neemt me bij de arm & gezellig keuvelen we naar de feesten. Aan de Zuid lopen we mijn baas Leif A. & zijn vrouw Erna tegen het lijf. Wat zal die weer eens denken van mij? Dat ik commentaar zal horen, daar ben ik zeker van… We bekijken eerst de kraampjes aan het Geeraard Duivelsteen. Silvy koopt me een poezen-thee-licht-houder. Echt lief van haar! Ik koop nog een ‘Nie pleuie’-T-shirt voor Tina & later genieten we van een rode wijn in een jazzcafétje op de Ottogracht. Silvy moet weg & Koen neemt haar plaats in… Bij wijze van spreken hé… Nog een laatste knuffel en Koen & ik vertrekken naar de Vlasmarkt.
Ik had die avond afgesproken met Hilde G. Helaas heeft Hilde afgebeld en moet ik het alleen rooien. Normaal gezien kom ik altijd wel iemand tegen op de feesten, maar die avond hebben al mijn kennissen blijkbaar hun kat gestuurd en op de koop toe begint het nog te regenen. Ik overweeg om huiswaarts te keren tot ik het verlossend smsje van Stephan ontvang… Op naar de Ottogracht!
We genieten van de rust op dit vroege uur (voor de Vlasmarkt toch!) Het is halftien… Tijd om te eten. Jawel, terug Rock & Roll… Ze beginnen ons hier al te kennen. We bekijken het passerende volk & zien Natasja onze richting uitkomen. Ze doet haar liefdesverhaal uit de doeken & excuseert zich voor voorbije beloftes. Dan is het tijd om naar St. Jacobs te gaan: optreden van De La Vega & The Internationals. Iemand herkent me & komt met me praten. Vanwaar ken ik die nu alweer? Mijn geheugen moet er uitzien als gruyèrekaas, denk ik. Soit, we drinken stevig door (vrouwen kunnen toch een slechte invloed hebben hé) & ondertussen kom ik heel wat te weten van Christine, het meisje.
Terwijl Stephan staat te kletsen herken ik een blonde dame. Als ik me niet vergis is ze een secretaresse uit het UZ. Op haar onderbeen zie ik een eigenzinnige tatoe en nu weet ik zeker dat zij het is. De dame in kwestie zegt dat ze me ook herkent..? Ofwel heeft ze een fotografisch geheugen, ofwel moet ik een speciale indruk achtergelaten hebben op de consultaties. Al bij al hebben we een toffe babbel over koetjes en kalfjes en Peer (jawel het bluesfestival)
Wat later zakken Koen & ik af naar de Pantomine. Koen wil nog wat uitvijzen bij Sandy… (of is het indraaien?)
Dag 10:
Ik begin de avond op de Oude Beestenmarkt. Ik ben net te laat voor het aanstormend (?) talent van Goose. Ze hebben een set gespeeld van amper 25 minuten, zeggen Annelies & Nathalie. Ik blijf er niet lang want Bart treedt om halftien op aan de Korenmarkt. Groot is mijn verbazing dat hij ook in een groepje speelt, die enkel ambiancemuziek spelen à la Kool & the Gang. Het zangeresje ziet er goed uit van ver & samen met Bart krijgen ze er de sfeer in. ’t Is niet mijn ding, dus vertrek ik naar de Pantomine, waar ik ondertussen afgesproken heb met Koen. We gaan naar het Baudelopark, waar een groepje de massa aan het volksdansen zet… Een streling voor het oor & oog. Ik denk terug aan de volksdansnamiddagen met de Chiromeisjes in lang vervlogen tijden.
Heel mooi om te zien, vooral van de Scottish of zoiets heb ik enorm genoten.
We zakken af naar de Pink Flamingo, waar enkele mensen bij ons aan tafel komen aanschuiven. De ene is hier blijkbaar vaste klant, want iedereen spreekt ze bij de voornaam aan & gaat er zeer familiaal mee om. Krisje is wat kalmer. De Nederlander Tim ook, want hij kan het gesproken dialect niet volgen. De verkoopster van Zsa Zsa, de winkel om de hoek, is ook in opperste stemming & begint op straat te dansen. Je kan goed zien dat het de laatste avond van de feesten is… Martine (Koens’ zus) & Viviane komen bij ons zitten en wat later Sylvie & Kris.
Door de koude overmeesterd, begeef ik me met Kris & Sylvie naar de Pantomine, waar we later het gezelschap krijgen van Gerd & Linda, die hun reisongelukken van vorige week uit de doeken doen… Ja, sommigen zijn niet voor het geluk geboren hé! Ook Mario & later James (Oemtata) zijn van de partij. Wat op het gemakje begint, helt al vlug over naar een zware avond. Met Sylvie drink ik mijn eerste (en laatste) Irish koffie van de feesten (belofte maakt schuld). Koen is er intussen ook terug bijgekomen & amuseert zich terug met het flirten met Sandy. Wat verder zie ik een knap bekend gezicht staan… Wie is dat nu weer? Zij kent me natuurlijk weer eens bij naam, ik daarentegen… Wat later begint de puzzel zich te herstellen, doch haar naam weet ik alweer niet meer. Ik verlies haar jammer genoeg uit het oog. Ondertussen verschiet Koen al zijn pijlen bij Sandy. Tijdens een bestelling, hangt Heidi van café Routier, aan zijn lippen. Hier hebben we geen last van plakvliegen hé. Na zijn misstap…
Tja misstap… Ik had gewoon gehoord dat die bewuste deerne Heidi noemde en toen ik mijn pinten wou bestellen heb ik heel gewoon en beleefd gevraagd: “Excuseer Heidi, kan ik even passeren”. Toen was het hek van de dam, ze moest weten van waar ik haar kende enz.. Toen ze mijn naam vroeg zei ik haar “Koen, maar geen familie van Koen Wauters” en vanaf dan was Heidi volledig op dreef. Het voelde een beetje aan als een dreigende verkrachting. Nochtans ben ik nog nooit verkracht geweest, maar dat gevoel… Enfin, het komt erop neer dat ik me gauw uit de voeten heb gemaakt. Echt wel jammer dat Geert er niet bij was, die ervaring had ik hem heel graag gegund.
…vertrekt hij huiswaarts. Om boete te doen? Of omdat hij morgen moet werken? Sylvie vertelt mij haar grootste angst… maar ze moet niet bang zijn. Natuurlijk blijven wij de beste maatjes! En dan… Eindelijk komt Connie op me af. ‘k Had gedacht dat ik haar regelmatiger ging tegen komen. Terug staat ze op borstafstand met mij te praten. Dicht dus, ’t is nen B-cup, hé Koen?
Volgens mijn ervaring is het een C-cup, mijn beste Stephan…
Ik begin af te bouwen. Ik heb eigenlijk geen zin om naar huis te gaan, maar de vooruitzichten voor de dag erna zien er te veel belovend uit om met een kater rond te lopen… Rond halfzeven neem ik afscheid van het overblijvende gezelschap & begeef me op weg naar huis. Amper 50 meter verder wordt ik aangesproken door een vrouw (-35 jaar). Ze begrijpt niet waarom het koppel dat wat verder staat aan het ruziën is. Ik maak haar duidelijk dat we ons eigelijk niet moeten moeien in andere relaties. Ze zegt dat ik wel gelijk heb. Ondertussen hangt ze al rond mijn nek & weet ik dat ze een gescheiden vrouw met 2 kinderen is. Het koppel heeft zich verzoend, want de kerel wordt binnengelaten op het appartement van het meisje. Allé, onze opdracht is vervuld… Zij gaat nog eventjes stappen naar de Vlasmarkt. Ik heb zin om mijn kar (allé, mijn voeten) te keren, maar besluit om toch maar op mijn tanden te bijten. Feesten is afzien hé. Ik krijg nog een kus & ieder gaat zijn eigen weg… Een mooie afsluiter hé?
Terug een geslaagde Gentse Feesten gehad & deze keer zonder day-after-ongemakken! En nu op naar de andere feesten…
Voor de openingsavond van de feesten hebben wij om professionele reden forfait moeten geven. Wij zaten namelijk geplaagd met de nachtshift, hoewel we ’s ochtends toch nog een graantje van het vlas hebben meegepakt. Een nachtshift duurt maar tot 6 uur, tijdstip van opperste ambiance op den Vlasmarkt, en daar bloednuchter toekomen is al een ervaring op zich.
Een tweetal weken geleden hebben wij Els ontmoet tijdens een kroegentocht met Illka Vieno, een Finse collega van ons. Els heeft ons toen verteld dat ze 10 dagen in de Charlatan zou werken, dus een reden temeer om daar eens de sfeer te gaan opsnuiven…
Dag 1:
Aan de bar raken we aan de praat met Carla, een kleine pittige die van plan is vijf dagen keihard te werken om daarna naar Indonesië (Sulawesi) te vertrekken. Voor Stephan een interessant gespreksonderwerp als ervaren reiziger.
Na twee pinten zakt ons niveau naar het Vlasmarktgemiddelde, en lukt het al veel beter om in de sfeer te komen. Mijn persoonlijke favoriet achter den toog is Cynthia. Ooit danste ze in het ballet van Vlaanderen en nu ze gedegradeerd is tot barmeid, kan ze het dansen nog steeds niet laten. Al tappend maakt ze spectaculaire sensuele bewegingen, echt een lust voor het oog. Stephan heeft veel belangstelling voor een ander wonder der natuur: “Ann”, een perfect geproportioneerde blondine met echte krullen en knalblauwe ogen. Schoon volk werkt er hier in den Charlatan. Ik vraag mij af aan welke selectiecriteria de bargirls van den Charlatan moeten voldoen, en wie selecteert? Echter, na een nacht van noeste arbeid teveel pinten drinken is niet zo gezond, en vier pilskes (van 33 cl) is de limiet. Rond halfnegen druipen we af, samen met een meute doorgewinterde feestvierders.
Dag 2:
De tweede ochtend weten we al wat we mogen verwachten. Afspraak aan het rond punt aan St. Jacobs. Meteen worden we verrast op een speciale attractie: een inspirator van den Kama geeft een staaltje ten beste van een kotsconcert. In perfect verticale positie laat hij vier keer na elkaar een gigantische hoeveelheid onverteerde Rock ’n’ Roll door het luchtruim knallen. Het pletsen op het asfalt doet onze maag keren en we zijn er niet zeker meer van of we nog enkele pinten aankunnen
Op de Vlasmarkt, installeren we ons op onze vaste stek… aan de toog van de Charlatan. Tot onze verbazing zijn er andere barmeisjes aan het werk. Enkel Cynthia herkennen we nog van gisteren. Met haar sensueel benenspel trekt ze opnieuw onze aandacht. Je zou er snel jouw pint leegdrinken om bij haar een nieuwe te bestellen. Dansend staat ze te tappen, haar benen naar alle windstreken wijzend & met haar donkere ogen in haar gegroefd gezicht, kijkt ze de klanten aan. We maken haar wijs dat we juryleden zijn van het BBG. Van wat, vraagt ze? BBG, wij zijn op zoek naar de ‘Best Bar Girl’… Ze bekijkt ons nog eens verbaasd, lacht & tapt dansend verder.
We speuren eens rond en bemerken dat Carla nergens te bespeuren is. Wat later vertelt Elske dat ze niet meer mocht komen… ze kon met moeite Mojito’s maken, zegt ze. En dan? Ze is vriendelijk & ziet er goed uit. Blijkbaar moet een vrouw toch meer kunnen dan braaf & mooi zijn (zeg, dit is een grapje hé). Het Indonesisch reisverslag dat ik haar wou geven, blijft noodgedwongen in mijn achterzak.
De patron van de Charlatan is blijkbaar een kleingeestig baaske, en wat erger is, we zijn Carla kwijt…
Ondertussen heb ik iemand in de gaten die verdacht veel op Susi, collega-conductrice van Sachsen, lijkt. Ze lacht enkele malen naar mij & ik knik beleefd terug. Wat heeft die, zeg? Als we haar passeren, houdt ze me tegen. Ken je me niet meer, vraagt ze? Ik graaf eens diep in mijn geheugen, maar moet haar het antwoord schuldig blijven. Blijkt dat we nog samen spinninglessen gevolgd hebben. Door het feit dat ze daar al van gisteravond aan het pintelieren is, herhaalt ze alles tot driemaal toe. Katrien werkt in de textiel, gaat naar een sportclub in Deinze, woont in Nevele, doet iets in de textiel, zou graag spinning volgen in Deinze, woont in een appartement in Nevele, haar job is iets in de textiel & zou graag terug sporten in een sportclub in Deinze… Whoooaaahh. Ik begin moe te worden van het gezever. Maar wat erger is… ondertussen heb ik Ann, het barmeisje van gisteren (remember?) niet in de gaten die de gehele tijd naast mij gestaan heeft. Ik vang nog net een glimp op van haar prachtig voorkomen als ze vertrekt. Damn, net te laat.
Op de bassen van de muziek, zit een blonde vrouw aan de overkant op de toog te kloppen. Ze heeft ons in de gaten, lacht naar ons & klopt zo hard ze kan verder. Naast haar staat een koppel, hij met lang haar & jeneverfles in de hand, op de muziek te dansen. ’t Is meer naast de muziek & dansen kan je het ook echt niet noemen. Maar ze hebben leute & daar is het op de ‘feesten’ toch om te doen hé…
Dag 3:
Vannacht hebben we beslist om een ochtend Vlasmarkt over te slaan…
Wanneer we na het werk in onze auto stappen bedenken we ons en rijden toch maar richting St. Jacobs voor een sober ontbijt (2 pinten).
Kalmpjes aan vandaag… Terug naar de bar van de Charlatan. Vandaag werkt er opnieuw een ander meisje. Nu ééntje met een blauw topje & rode bloem in het haar & met een gelukzalige glimlach op de lippen. Het moet toch aangenaam zijn, met plezier komen werken. Cynthia is vandaag niet aan het werk. Ik zie ze wat verder op de Vlasmarkt staan, druk in gesprek. Ik wijs Koen zijn persoonlijke favoriet dame aan. Kijk, ginder, die met haar geldbeugel op haar heup. We aanschouwen haar doeningen, tot ik bemerk dat de geldbeugel uiteindelijk een vleesbeugel is. Geschrokken nemen we afscheid van de feesten. Terug moet Koen me overtuigen om naar huis te gaan. ’t Is hier toch zóó geestig hé.
Op weg naar onze auto’s volgen we een groep Ivago-toeristen, die om 8h00’ eens kijken wat hier allemaal opgehaald moet worden. Hier, op de Vlasmarkt, zijn ze aan het goede adres…
Dag 4:
Vandaag gingen 3 musketiers naar de feesten. Philippe (baas droog labo in de D-ploeg), wou –mede door onze wilde verhalen te horen- met ons mee op stap. Plaats van afspraak, hoe kan het anders: aan de toog van de Charlatan. Maar wat is dat hier, jong? Ezo veel volk… Je kan goed zien dat er vandaag niet moet gewerkt worden. Leve onze Nationale Feestdag! Om de drukte te ontlopen, banen we ons een weg naar de overkant van de Vlasmarkt, naar het terras van de Pantomine. Van daar hebben we een goed overzicht over de menigte, die overal samengepakt staat. Plots vliegen er enkele pinten in de lucht. Philippe & Koen krijgen de volle laag. Een zatte kerel krijgt het aan de stok met enkele personen. Hij krijgt een duw, valt van het terras & snijdt zijn hand. Bebloed komt hij overeind. Een jonge dame, Veronique van Zwevezele, stapt op de agressor toe & kalmeert hem. De zatte doet nog wat agressief naar het groepje, maar wordt dan vriendelijk, maar overtuigend, verzocht door Peter D.W. een andere richting uit te gaan. Natuurlijk vindt Koen het een aanspreekpunt om een gesprek aan te knopen met Veronique van Zwevezele.
Inderdaad Veronique was zowat de enige jongedame die opviel in de massa. Ze was heel kleurrijk gekleed, een beetje “flowerpowerachtig”. Vandaar dat ik dacht dat Veronique een kunstig type was. Ze had inderdaad die ambitie maar moest van haar ouders een studierichting kiezen met toekomst en vandaar stond ik nu te praten met een Fröbeljuf in spe. Ik had natuurlijk ook het voorstel van Philippe nog in mijn hoofd: we waren die ochtend naar Gent gekomen om een griet te tongzoenen die Philippe ons zou aanduiden… er was een etentje te verdienen!
Terwijl Phillippe pinten gaat bestellen, worden 2 handen op mijn borsten gelegd. Kalmpjes blijven, doen alsof er niks gebeurt… Ondertussen vraag ik me af wie me nu herkent heeft? Ik verschiet als er een homo naast mij opduikt. Blijkbaar heeft hij interesse in mijn body, want hij kan het niet laten om nog eens over mijn borst & buik te wrijven. Hij verschiet als Koen zegt dat HIJ mijnen vriend is. Teleurgesteld stapt hij van het terras af & vergezeld zijn homovriendje. Wat later komt hij terug bij Koen en zegt: Jullie zijn geen homo’s hé! Hij heeft het toch gezien… We hebben genoeg meegemaakt voor vandaag. Die drukte staat ons hier echt niet aan, dus besluiten we eensgezind om huiswaarts te keren…
Dag 5:
Vandaag een totaal ander scenario. Deze nacht heeft Koen vrij genomen. Alleen zie ik het niet zitten om me tussen de dronken massa te begeven, dus wijselijk ga ik voor de eerste maal direct huiswaarts…
Maar geen Gentse Feesten zonder mij hé… Vandaag ga ik eens ’s middags de stad in. Ik heb een afspraak op het terras op de Graslei met Koen…
De eerste persoon die ik tegenkom is de vriendin van Katrien (Susi’s look-a-like). Ik negeer haar & bestel een Leffe. Koen komt er ook aan, hij drinkt ice tea. Verstandig zeg! We genieten wat in de zon. Het terrasmeisje heeft het zo te zien ook lastig. Ik vertel haar dat ze zich beter eens zou inwrijven met zonnecrème. Ik ben zelfs bereid om haar een handje (2 zelfs) te helpen. Rechtover ons zitten 2 meisjes. Hoe langer we naar die ene kijken, hoe meer we overtuigd zijn van haar natuurlijke pracht. We bestuderen nauwlettend haar uiterlijk & beschrijven haar schoonheid.
Wat ons vooral opviel waren de prachtige welvingen van haar hals, echt zo'n prachtige zwanenhals. Haar vriendin die er op het eerste zicht het best uitzag smolt weg in het niets bij een grondiger observatie van deze sobere natuurlijke schoonheid. 't Zal toch nog waar zijn dat de grote modellenbureaus stapel zijn op onze Belgische meisjes. Dat was misschien nog iets voor ons, vet betaald worden door zo'n agency en hier op talentenjacht gaan…?
Wat later komen we haar tegen aan een pennenzakkenkraam. Is ze nog steeds studente? Waarschijnlijk wel, maar dan wel een mooie…
In de Kammerstraat lopen we Sjennie VH met echtgenoot tegen het lijf. Voor haar is het er terug niet van gekomen om op reis te gaan. Haar man ziet dat niet echt zitten & hij kijkt verrast in mijn richting als ik voorstel om samen met haar naar Lissabon te vertrekken…
's Avonds heb ik afgesproken met Hilde VH, een ouwe trouwe, die me af en toe belt om samen een culturele activiteit te beoefenen. Vanavond staat er een spectaculair vuurwerk op het programma en hoewel ik absoluut geen liefhebber ben van dergelijke publiekstrekkers, laat ik me graag verleiden door Hilde.
Ja ja…
Maar eerst gaan we een wandelingetje maken in de binnenstad. Na een bezoekje aan de spiegeltent, wat toch altijd de moeite waard is, pikken we een stukje straattheater mee op het E. Braunplein. Ik kan moeilijk genieten van een flauwe plezante die Australische moppen staat te tappen en spectaculair met een kettingzaag jongleert. Liever was ik in de spiegeltent blijven plakken met Hilde, met wie het eigenlijk altijd aangenaam praten is… Ze is en blijft één van mijn soulmaatjes. Het vuurwerk was schitterend feeëriek, maar ik heb het meest genoten van Hilde, gewoon door te zien hoe zij genoot… Na het afscheid, krijg ik een sms van collega Stephan, die nu aan het aan werk is, met de vraag of ik onze homovriendjes al gezien had. Toch mooi die collegialiteit. En neen, nog geen homovriendjes, echter wel Cynthia, mijn persoonlijke favoriet. Heb helaas niets kunnen zeggen, ik was aan ’t gsm-en. Als afsluiter nog een slaapmutske met Tom mijn jongste broer in den Hotsy Totsy. Julie staat nog steeds achter den toog en bij haar -ik weet niet hoe het komt- is het altijd aangenaam een pint te bestellen. Haar excentrieke glimlach geeft aan die pint als het ware een extra dimensie…
Dag 6:
Eindelijk! Vijf dagen verlof, vijf dagen om volop te genieten van de feesten…
Geert komt me ophalen. De auto wordt aan het Dampoortstation achtergelaten. Te voet trekken we naar de binnenstad. Eerst gaan we Joris begroeten in de Pink Flamingo’s & dan richting Duveltent, waar Koen aan de drank is met zijn broers & zussen. Ik krijg een sms van Silvy, of ik vanavond met haar & met een vriendin (Liesbeth) wil afspreken. Met 2 mooie dames? Natuurlijk wil ik dat! Geert ziet het ook al volledig zitten. Plaats van afspraak: aan de ‘Dulle Friet’. Wie is er niet op het afgesproken uur? Juist! Wie wel… Geert & ik natuurlijk, samen met oude wijven die uit de lucht vallen (bij wijze van spreken hé… regenen jong, niet te doen). Noodgedwongen schuilen we onder een afdak van een mosselkraam. Wat later krijg ik een sms van Silvy. De dames staan in een café aan de andere kant van de kerk. Of wij afkomen? Natuurlijk! Mannelijke gedrevenheid hé! Wat later vervoegt Serge (een vriend van Silvy) ons & nog wat later komt Hendrik doorweekt binnen. Hij is blij om zijn medereiziger terug te zien. Een geestig gezelschap… er wordt heel wat afgelachen. Als de regen ophoudt, stappen we naar St Jacobsplein & genieten van Bjorn Again, de Abba-look-a-likes. De nummers worden luidkeels meegezongen & ik geniet om Silvy & Liesbeth bezig te zien. Op en top amusement! Tegen het eind van het optreden vergezelt Koen ons.
Ondertussen is het een traditie geworden om de donderdagavond van de Gentse Feesten met de ganse familie op stap te gaan en gezien het feit dat ik vijf zussen en drie broers heb, is dat altijd een aparte belevenis. Na een lekker etentje in een nieuw geopend fonduehuis, zak ik met het mannelijke gedeelte van de groep af richting duveltent. De dames van ons gezelschap gaan eerst genieten van een stukje (voor hen toch) spektakel. Tijdens de feesten loopt er in de Capitole een voorstelling van de “Puppetry of the Penis”. Helaas reikt mijn vrouwelijke empathie niet ver genoeg om daar iets in te zien, laat staan er naar toe te gaan. Als de nood ooit hoog is om poppenkast te spelen met mijn edele delen zal ik mijn inspiratie wel ergens anders zoeken. Als de dames ons uiteindelijk vervoegen, zijn enkele van mijn lieftallige broers en schoonbroers al serieus aan ’t Duvelen. Maar mijn lieve zussen halen snel hun schade in, en al gauw wordt het een ambiance van jewelste. Het ronde tafeltje dat schuin op de grasberm van het plein staat lonkt verleidelijk naar mijn zus Martine, die als eerste een poging onderneemt tot een partijtje ‘table dance’. Dit werkt zeer aanstekelijk bij mijn andere zussen. Na Martine volgt Annemie en de finale is voor mijn jongste zus, Hilde, die volledig uit de bol gaat op het onstabiele tafeltje. Zijn het die zeven Duvels of zou het toch iets met dat penisspektakel te maken hebben? Misschien moet ik toch eens nader informeren bij mijn schoonbroer Jan… Ondertussen is het onweer voorbij en voor mij tijd om nog eens de sfeer bij St. Jacobs te gaan proeven. Ik kan nog net genieten van de laatste nummers van Björn Again, als dat geen jeugdsentiment is…
Na het optreden zakken we af naar de Vlasmarkt. Ik loop er Marieke tegen het lijf (mijn leidster op I.K.-bivak) & luister verbaasd naar haar levensverhaal. We komen ook nog Tony N. tegen, die de vrouwen vervloekt. Zijn vrouw is net opgestapt. Welkom Tony tot de vrijgezellenclub! De avond wordt afgesloten met een botram Rock & Roll (boterham met huuflakke)… ’t Moet niet altijd vocht zijn hé!
Dag 7:
Terug met Geert afgesproken. Eerst wandelen we wat rond & wat later willen we een groepje meepikken. Deze keer is het Triggerfinger op St. Jacobs. Hmm… Koen komt af met een alternatief: een rockabilly groepje in de Kozmic.
Op het terras van de Kozmic, wacht ik Stephan op en plots staan Paul en Nathalie voor mij. Paul heeft veel bewondering voor mijn shirt met STP-logo. Dankzij hem weet ik nu dat het de afkorting is voor een trip uit de seventies: “Silence, Tranquility and Peace”, als dat niet mooi is.
Op de eerste verdieping staan ze al te spelen. We wringen ons door het publiek & gaan vooraan tegen de muur staan, naast ex-collega Johan M. De groep heeft ook zijn groupies meegebracht. Wel wat jong, maar twee maal achttien is ook 36, hé.
Frank J., de bassist van het groepje, heb ik vorige week leren kennen en samen met zijn maat spelen ze de pannen van het dak. Helaas is airco een te modern begrip voor de Kozmic en bezweet verlaten we het kleine zaaltje.
Ook het volgende optreden, Ultrasonic 7, op St. Jacobs kan me niet bekoren. Dus zakken we vroeger dan voorzien af naar de Vlasmarkt. Daar maakt Koen kennis met Sandy, die bestelt in de Pantomine..
Sandy is ook zo'n vrouw met ballen aan haar lijf. Ze heeft een beetje een bleek indianengezichtje en sluik acajoukleurig haar. Ze draagt een zwart mouwloos T-shirt en op haar rechterarm staat zo'n band getatoeëerd. Bovendien heeft ze een heel streng voorkomen, maar als ik bestel lijkt ze een beetje op te fleuren. Waarschijnlijk is ze niet gewend om welopgevoede beleefde mannen aan haar toog te zien…
Deze keer laten we ook Geert kennis maken met een botram Rock & Roll.
Dag 8:
Vroeg op pad. Om halfnegen speelt Durango op de Oude Beestenmarkt. Dit is het beste optreden dat ik tot nu toe gezien heb. Na enkele nummers van Sukilove gezien te hebben, besluiten we om ons te verplaatsen. Eerst Luc ophalen aan het botrammenkot & dan naar de Korenmarkt voor ‘The Whodads’. Daar kom ik Andy tegen, vergezeld met andere personen. Het bier gaat vlot ter hand. Op weg naar St. Jacobs, komen we Sylvie & Kris tegen, die ons vervoegen naar de Charlatan. Daar word ik terug aangesproken door iemand die ik terug niet kan plaatsen. Vermoeidheid? Stefan stelt me voor aan zijn vriendin & ineens schiet de missing link me te binnen. Ook Koen komt het terras op, vergezeld van Carolientje. Luc krijgt het waarschijnlijk op zijn heupen van al mijn getater, want ineens is hij weg. Sorry hé, maar ik kan er toch niet aan doen dat ik hier veel volk ken hé… Ondertussen slaat Geert allerlei gortige dingen uit zijn botten. Met vrouwen omgaan is zijn sterkste eigenschap niet…En hoe kunnen we beter afsluiten met nen botram Rock & Roll…
Ik heb de avond met iets anders afgesloten, maar met wat, dat moet een geheimpje blijven…
…???… Wat is dat hier, zeg? En ik die dacht dat ik alles mocht weten!
Die avond had ik een date met Caroline. We hadden samen afgesproken om naar het optreden van Derek te gaan en daar heb ik echt van genoten. Ik vond het alleen jammer dat ik geen aansteker heb opgevangen. Dat was een speciale act die Derek bracht: hij had van de bazin van de ‘Super Soldi’ 200 briquets gekregen om in het publiek te gooien. Na het optreden heb ik nog een woordje gewisseld met Derek en hij bedankte me om naar zijn optreden te komen… In lang vervlogen tijden heb ik nog samen met hem de boiler van zijn toenmalig lief ontkalkt. Misschien moet hij daarover eens een liedje schrijven? Caroline werkt in een Gentse school en is gekend als slecht geld… Om de haverklap moeten we stoppen om weer maar eens een kennis van haar te begroeten. Op den duur wordt het ons teveel en gaan we de rust van het Baudelopark opzoeken. Samen genieten we van een Marokkaanse muntthee en versnaperingen. Een zalige avond, enkel de temperatuur valt tegen daar op die grasvlakte, waar nevel en dauw hun intrede doen…
Dag 9:
Gisteren heb ik het bewust een beetje kalmer aan gedaan, want vandaag vertrek ik met Silvy naar zee. In Sleidinge maken we echter omkeer omwille van de regen & installeren ons in de zetel en genieten van ‘La meglio Giuvento’.
Toevallig moet ik die namiddag langs Stephan zijn huis passeren en besluit even binnen te springen. Op mijn bellen word niet opengedaan, dan maar met de gsm proberen en ook geen antwoord. Het eerste wat in me opkwam was dat Stephan vorige nacht misschien een oude liefde tegen het lijf liep en daar nu nog van aan 't nagenieten was. Waarom heb ik toch zulke gedachten?
Tegen ’s avonds begeven we ons te voet naar de stad. Ze neemt me bij de arm & gezellig keuvelen we naar de feesten. Aan de Zuid lopen we mijn baas Leif A. & zijn vrouw Erna tegen het lijf. Wat zal die weer eens denken van mij? Dat ik commentaar zal horen, daar ben ik zeker van… We bekijken eerst de kraampjes aan het Geeraard Duivelsteen. Silvy koopt me een poezen-thee-licht-houder. Echt lief van haar! Ik koop nog een ‘Nie pleuie’-T-shirt voor Tina & later genieten we van een rode wijn in een jazzcafétje op de Ottogracht. Silvy moet weg & Koen neemt haar plaats in… Bij wijze van spreken hé… Nog een laatste knuffel en Koen & ik vertrekken naar de Vlasmarkt.
Ik had die avond afgesproken met Hilde G. Helaas heeft Hilde afgebeld en moet ik het alleen rooien. Normaal gezien kom ik altijd wel iemand tegen op de feesten, maar die avond hebben al mijn kennissen blijkbaar hun kat gestuurd en op de koop toe begint het nog te regenen. Ik overweeg om huiswaarts te keren tot ik het verlossend smsje van Stephan ontvang… Op naar de Ottogracht!
We genieten van de rust op dit vroege uur (voor de Vlasmarkt toch!) Het is halftien… Tijd om te eten. Jawel, terug Rock & Roll… Ze beginnen ons hier al te kennen. We bekijken het passerende volk & zien Natasja onze richting uitkomen. Ze doet haar liefdesverhaal uit de doeken & excuseert zich voor voorbije beloftes. Dan is het tijd om naar St. Jacobs te gaan: optreden van De La Vega & The Internationals. Iemand herkent me & komt met me praten. Vanwaar ken ik die nu alweer? Mijn geheugen moet er uitzien als gruyèrekaas, denk ik. Soit, we drinken stevig door (vrouwen kunnen toch een slechte invloed hebben hé) & ondertussen kom ik heel wat te weten van Christine, het meisje.
Terwijl Stephan staat te kletsen herken ik een blonde dame. Als ik me niet vergis is ze een secretaresse uit het UZ. Op haar onderbeen zie ik een eigenzinnige tatoe en nu weet ik zeker dat zij het is. De dame in kwestie zegt dat ze me ook herkent..? Ofwel heeft ze een fotografisch geheugen, ofwel moet ik een speciale indruk achtergelaten hebben op de consultaties. Al bij al hebben we een toffe babbel over koetjes en kalfjes en Peer (jawel het bluesfestival)
Wat later zakken Koen & ik af naar de Pantomine. Koen wil nog wat uitvijzen bij Sandy… (of is het indraaien?)
Dag 10:
Ik begin de avond op de Oude Beestenmarkt. Ik ben net te laat voor het aanstormend (?) talent van Goose. Ze hebben een set gespeeld van amper 25 minuten, zeggen Annelies & Nathalie. Ik blijf er niet lang want Bart treedt om halftien op aan de Korenmarkt. Groot is mijn verbazing dat hij ook in een groepje speelt, die enkel ambiancemuziek spelen à la Kool & the Gang. Het zangeresje ziet er goed uit van ver & samen met Bart krijgen ze er de sfeer in. ’t Is niet mijn ding, dus vertrek ik naar de Pantomine, waar ik ondertussen afgesproken heb met Koen. We gaan naar het Baudelopark, waar een groepje de massa aan het volksdansen zet… Een streling voor het oor & oog. Ik denk terug aan de volksdansnamiddagen met de Chiromeisjes in lang vervlogen tijden.
Heel mooi om te zien, vooral van de Scottish of zoiets heb ik enorm genoten.
We zakken af naar de Pink Flamingo, waar enkele mensen bij ons aan tafel komen aanschuiven. De ene is hier blijkbaar vaste klant, want iedereen spreekt ze bij de voornaam aan & gaat er zeer familiaal mee om. Krisje is wat kalmer. De Nederlander Tim ook, want hij kan het gesproken dialect niet volgen. De verkoopster van Zsa Zsa, de winkel om de hoek, is ook in opperste stemming & begint op straat te dansen. Je kan goed zien dat het de laatste avond van de feesten is… Martine (Koens’ zus) & Viviane komen bij ons zitten en wat later Sylvie & Kris.
Door de koude overmeesterd, begeef ik me met Kris & Sylvie naar de Pantomine, waar we later het gezelschap krijgen van Gerd & Linda, die hun reisongelukken van vorige week uit de doeken doen… Ja, sommigen zijn niet voor het geluk geboren hé! Ook Mario & later James (Oemtata) zijn van de partij. Wat op het gemakje begint, helt al vlug over naar een zware avond. Met Sylvie drink ik mijn eerste (en laatste) Irish koffie van de feesten (belofte maakt schuld). Koen is er intussen ook terug bijgekomen & amuseert zich terug met het flirten met Sandy. Wat verder zie ik een knap bekend gezicht staan… Wie is dat nu weer? Zij kent me natuurlijk weer eens bij naam, ik daarentegen… Wat later begint de puzzel zich te herstellen, doch haar naam weet ik alweer niet meer. Ik verlies haar jammer genoeg uit het oog. Ondertussen verschiet Koen al zijn pijlen bij Sandy. Tijdens een bestelling, hangt Heidi van café Routier, aan zijn lippen. Hier hebben we geen last van plakvliegen hé. Na zijn misstap…
Tja misstap… Ik had gewoon gehoord dat die bewuste deerne Heidi noemde en toen ik mijn pinten wou bestellen heb ik heel gewoon en beleefd gevraagd: “Excuseer Heidi, kan ik even passeren”. Toen was het hek van de dam, ze moest weten van waar ik haar kende enz.. Toen ze mijn naam vroeg zei ik haar “Koen, maar geen familie van Koen Wauters” en vanaf dan was Heidi volledig op dreef. Het voelde een beetje aan als een dreigende verkrachting. Nochtans ben ik nog nooit verkracht geweest, maar dat gevoel… Enfin, het komt erop neer dat ik me gauw uit de voeten heb gemaakt. Echt wel jammer dat Geert er niet bij was, die ervaring had ik hem heel graag gegund.
…vertrekt hij huiswaarts. Om boete te doen? Of omdat hij morgen moet werken? Sylvie vertelt mij haar grootste angst… maar ze moet niet bang zijn. Natuurlijk blijven wij de beste maatjes! En dan… Eindelijk komt Connie op me af. ‘k Had gedacht dat ik haar regelmatiger ging tegen komen. Terug staat ze op borstafstand met mij te praten. Dicht dus, ’t is nen B-cup, hé Koen?
Volgens mijn ervaring is het een C-cup, mijn beste Stephan…
Ik begin af te bouwen. Ik heb eigenlijk geen zin om naar huis te gaan, maar de vooruitzichten voor de dag erna zien er te veel belovend uit om met een kater rond te lopen… Rond halfzeven neem ik afscheid van het overblijvende gezelschap & begeef me op weg naar huis. Amper 50 meter verder wordt ik aangesproken door een vrouw (-35 jaar). Ze begrijpt niet waarom het koppel dat wat verder staat aan het ruziën is. Ik maak haar duidelijk dat we ons eigelijk niet moeten moeien in andere relaties. Ze zegt dat ik wel gelijk heb. Ondertussen hangt ze al rond mijn nek & weet ik dat ze een gescheiden vrouw met 2 kinderen is. Het koppel heeft zich verzoend, want de kerel wordt binnengelaten op het appartement van het meisje. Allé, onze opdracht is vervuld… Zij gaat nog eventjes stappen naar de Vlasmarkt. Ik heb zin om mijn kar (allé, mijn voeten) te keren, maar besluit om toch maar op mijn tanden te bijten. Feesten is afzien hé. Ik krijg nog een kus & ieder gaat zijn eigen weg… Een mooie afsluiter hé?
Terug een geslaagde Gentse Feesten gehad & deze keer zonder day-after-ongemakken! En nu op naar de andere feesten…
EINDE (met dank aan Koen Versprille)
Het Gentse Feestenlied 2004: “Gentse Feesten” (Kamagurka/Vermeersch)
Een dronkaard op een ladder, zo zat als een kanon.
Een dode cliniclown in een scheve lavabo.
Een boer uit Kina Fasso en een vrouw met een beest.
En Bob Dylan, nee, Bob Dylan,
Die is weer niet geweest.
’t Is Gentse Feesten, ’t is Gentse Feesten.
We drinken niet, we zuipen.
We lopen niet, we kruipen.
’t Is Gentse Feesten, ’t is Gentse Feesten.
Voor de minsten en de meesten.
Voor de mensen en de beesten.
Voor de schoenen en de leesten.
La la la la laaaaa
Mijn pijpen zijn gekrompen van te zeiken in mijn broek.
‘k Sta te spuwen op de hoek in de baxter van Jan Hoet.
Hij steekt hem in zijn zak en hangt hem op in ’t Smak.
‘k Had diene Spa, ‘k had diene Spa
‘k Had diene Spa niet mogen drinken.
’t Is Gentse Feesten, ’t is Gentse Feesten.
We drinken niet, we zuipen.
We lopen niet, we kruipen.
’t Is Gentse Feesten, ’t is Gentse Feesten.
Voor de minsten en de meesten.
Voor de mensen en de beesten.
Voor de schoenen en de leesten.
Mijn schoenen zijn te klein, want mijn voeten zijn te groot.
Op klaarlichten dag val ik om in de goot.
Als ik wakker schiet, ben ik bijna dood.
‘k Heb jeuk aan mijn fluit, maar dat maakt niet uit.
’t Is Gentse Feesten, ’t is Gentse Feesten.
‘k Zou mijnen hond moeten begraven,
Maar hij loopt nog op de Vlasmarkt rond.
‘k Zou een hoed moeten dragen,
Maar mijn hoofd staat er niet op.
Mijne naam ben ik vergeten,
Mijn portefeuille is opgegeten.
‘k Ben veel te lang, ‘k ben veel te lang
‘k Ben veel te lang, ‘k ben veel te lang
‘k Ben veel te lang, ‘k ben veel te lang
‘k Ben veel te lang, ‘k ben veel te lang
‘k Ben veel te lang, ‘k ben veel te lang
Blijven plakken in de baard van De Buck
‘k Ben veel te lang, ‘k ben veel te lang
Blijven plakken in de baard van De Buck
gepost door Stephan De Paepe op
18:10
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage