Dagboek Indonesïe (9 okt - 3 nov 2003)

Dag 1: 9 oktober 2003 - 'Vertrek'

De dag van vertrek. Wekker gezet op 4h45'. Terwijl de Muizies (poezen) me stom verbaasd aankijken ben ik al op weg naar de badkamer. Tegen 5h45' hoor ik een auto stoppen. Sofie is me niet vergeten, ben blij haar te zien. Alles nog eens checken: geld - ok; reispas - ok; vliegtuigtickets - ok; meer moet ik niet weten... De Muizies nog een aaike gegeven. Deur dicht... geen terugkeer mogelijk, geen sleutels bij. De lange trip is begonnen...
Klokslag 6h00 arriveren we aan Gent St. Pieters. Direct naar spoor 7. Mijn broertje komt me ook nog uitwuiven & net als ik op de trein stap, komt Vera af, die me zal vergezellen naar Brussel-Zuid. Terwijl ik mijn bagage een plaatsje geef, zet de trein zich in beweging. Te laat om Sofie & mijn broertje uit te wuiven, waarvoor mijn excuses. In Brussel-Zuid begeleidt Vera me naar de balie van de Thalys, waar ik mijn boarding card krijg. Stipt om 7h46 vertrekt de Thalys richting Parijs Charles de Gaulle... Vanaf nu sta ik er alleen voor...
In Charles de Gaulle moet ik eerst naar terminal 1 geraken. De bus heb ik snel gevonden & dan inchecken. Een leuke jonge dame van Eva Airlines biedt me een plaats aan bij het venster met extra beenruimte. Blijkt dat ik 3 zitplaatsen ter beschikking heb.
Om 11h40 stijgen we op...

Dag 2: 10 oktober 2003 - 'Aankomst Jakarta'

Om 7h05 land ik in Tapei (Taiwan). 2 uur later vertrek ik richting Jakarta. Er geland om 13h20. Zonder problemen geraak ik voorbij de douane. Blijkbaar zie ik er te vertrouwen uit.
Buiten gekomen, loop ik direct naar de bushalte. De warmte drukt. Voor Rp 10000 geraak ik met de bus in het centrum. Iemand stelt me voor om een taxi te delen. Ok voor mij, maar ik betaal enkel de Rp 10000 die ik anders voor de bus zou kwijt zijn. Na ongeveer één uur gerij (files), zet de taxi me af aan het Gambir Treinstation. Van daaraf is het niet zo ver naar de backpackersbuurt, Jalan Jaksa. Ik neem mijn intrek in 'Bloem Steen'. Een zeer eenvoudige kamer, maar heb vandaag geen zin om wat anders te zoeken. 't Is enkel om te slapen... Eerste nare ervaring: ik bestel 'squid' om te eten (weet niet wat het is, blijkbaar is mijn Engels niet opperbest), en er wordt mij een gehele gebarbecuede inktvis gebracht... Hoe moest ik daar in godsnaam aan beginnen? Opeten met veel tomatenketchup & sambal... De muziek in het restaurant wordt gemixt met de Muezzin die ergens van op zijn minaret staat te kwelen. Java is voor 95% bevolkt door de moslimgemeenschap...

Dag 3: 11 oktober 2003 - 'Jakarta'

Bezoek aan Jakarta. Hoe begin je daar aan? Gewoon beginnen stappen... op weg naar de moskee. Wat verder word ik aangesproken door Herman. Hij vraagt wat ik zoal wil doen, loopt met me mee. Ik maak hem maar direct duidelijk dat ik hem geen geld zal geven als hij van plan is me te begeleiden. Geen probleem voor hem, hij wil enkel zijn Engels bijschaven. Al snel blijkt dat ik de afstanden in Jakarta serieus onderschat heb. Ik bezoek de 'Istiqlal Mosque'... groot, maar niks speciaals. 'k Heb er wel een mooi uitzicht over Jakarta met het Nationaal Monument op de voorgrond. Met de trein gaan we richting Kota. 'k Betaal mijn treinticket & krijg voor de eerste maal te weinig wisselgeld. Na er de bediende op gewezen te hebben, krijg ik snel de andere Rp 10000. 'k Zal hier op mijn hoede moeten zijn...
Op het treinstation in Kota heerst een grote bedrijvigheid. Ik maak me uit de voeten. Passeer het Fatahillah-plein, met zijn koloniaal verleden. Ik neem een kijkje in Café Batavia & voel me ongemakkelijk bij het zien van de luxe & rijkdom van het Nederlands koloniaal bar/restaurant. Met de bemo gaan we naar de oude haven, waar teakhout van de houten schepen gelost wordt. Ik huur een bootje & vaar de haven in... Niet echt de moeite, maar hilariteit omdat de bootman vergeten is om zijn benzinetank op te vullen. Ik klauter op een loopplank van zo'n schip & maak een praatje met de 'captain of the ship'. Dan naar de vismarkt, waar ik 1 kg reuzenscampi’s (Rp 20000) & 1 kg kleurrijke vis (Rp 25000) kocht. Met de buit naar een restaurant naast de markt, waar de vis klaargemaakt werd. De inktvis van gisteravond was vergeten.
Niet ver daar vandaan, in een sloppenwijkje gelopen naast de vuilnisbelt. Het valt me op dat de mensen hier echt wel zeer vriendelijk & nieuwsgierig zijn... Ze willen weten wat ik in zo'n uithoek kom doen? Dan met de bus terug naar het hotel, gedoucht & naar het Hard Rock Cafe om de hoek. Ik zit daar wat te schrijven, maak wat foto's (een barman speelt Tom Cruise na zoals in 'Cocktail'). Eén voor één komt het personeel een praatje met me maken. Ze denken dat ik schrijver/fotograaf/musicus ben...
Op de terugweg word ik aangesproken door vrouwen met oneerbare voorstellen. Ik loop maar door & vergis me van straat. Het komt doordat de bedrijvige Jala Jaksa er ’s avonds laat hopeloos stil uit ziet. Mijn avond sloot ik af in het populaire 'Memories Café'. Opgedirkte vrouwelijke Indo's hangen rond de blanke toeristen... Ook ik ontkom er niet aan...

Dag 4: 12 oktober 2003 - 'Busreis naar Pangandaran'

's Morgens staat Herman me op het einde van de straat terug op te wachten. Hij zal me naar het Bekasi busstation brengen buiten de stad. Eerst wou hij zijn huisje eens laten zien in een achterbuurt van Jakarta. Door een wirwar van steegjes, komen we aan bij een huisje van 3x4m. Niks ingericht, met stenen vloer & nieuwe elektrische installatie. Hij is er trots op...
Dan met de taxi naar Bekasi, een rit van 1h30' door de drukke stad. Direct de bus naar Pangandaran gevonden. Ik neem plaats op de laatste bank & leg mijn rugzak achter mij. De verkopers die de bus opkomen blijven rond mij hangen & proberen me in hun beste Engels te woord te staan. Na een uurtje wachten (geen volk = niet vertrekken) zet de bus zich in beweging.

Tip: Als je Jakarta wil vermijden, neem dan van de luchthaven een taxi naar Bekasi busstation.
Rechtstreekse bussen naar eender welke bestemming zijn hier te vinden. Maak wel dat je er ten laatste tegen de middag bent (voor de lange ritten), want laat in de namiddag zijn er nog weinig bussen te vinden...

Onderweg is er een toeloop van verkopers met nootjes, mango's, waaiertjes, kranten... Halverwege de rit stopt de bus aan een wegrestaurant, waar de maag gevuld wordt. 's Avonds om 22h00 kom ik aan in Pangandaran na een busrit van 9 uur. Met een becak laat ik me naar een hotelletje brengen. De becak bestuurder doet zijn zin & brengt me naar een resort waar hij een commissie zal ontvangen. Na wat afdingen van de prijs, besluit ik toch maar te blijven in de luxe accommodatie.
Nog snel een internetcafé opgespoord, om het thuisfront mijn ervaring toe te lichten...

Dag 5: 13 oktober 2003 - 'Per motorfiets in omgeving Pangandaran'

's Morgens bij het ontbijt maak ik kennis met de eigenaars. Hij is Duitser, zij een Indo. Ze lieten me kennis maken met een gids, die me de gehele dag zal rond voeren.
Hij bracht me eerst bij een 'Wayang Golek' atelier, waar de maker met de poppen aan het spelen was voor andere toeristen. Vraagprijs per pop Rp 350000. Ik besloot me nog niet te overladen...
Dan door gereden naar de bootstop, waar ik een motorbootje huurde om me naar de 'Green Canyon' te brengen, een nauwe bergengte met smaragdgroen water. Ik ben er alleen in de mooie omgeving. Vlug wat foto's nemen voor de andere toeristen er zijn. Dan de kleren uit & de bootjongen neemt me mee doorheen de canyon. Tijdens het klauterwerk neem ik de prachtige omgeving in me op. Nog wat zwemmen & als er andere toeristen aankomen, vertrek ik...
Dan een kroepoekfabriekje bezocht, dat op zeer primitieve manier mensen te werk stelt. Jongens van 14-15 jaar, moeten de gehele dag vormpjes vullen met een spaghettidraad gemaakt van een vispapje. Die vormpjes worden dan gestoomd, gedroogd, gesorteerd & geteld.
Dan gepasseerd aan een overheidsplantage van kokosbomen. Zonder beschermingsmateriaal klimmen mannen tot in de top & hangen plastic potten onder de bloesem, om de nectar op te vangen. Langs een moslimkerkhof keerden we terug naar mijn luxe onderkomen. De vrouw des huize was karaoke aan het zingen, terwijl ik onder de douche stond. Terug naar het centrum voor dinner. Ik eet smakelijk, terwijl Bob Marley aan het stotteren is (goedkope gekopieerde CD hé)...
Terug in het resort, was de eigenaar naar een actiefilm met Steven Seagal aan het kijken. Het interesseerde me niet, maar ik genoot er echt van de omgeving. Later, met de gastvrouw nog een leuke babbel gehad. De zakenvrouw, die ze bij de eerste ontmoeting was, is nu een heel attente & vriendelijke persoonlijkheid. Samen nog wat gekaart, de toekomst voorspeld...

Dag 6: 14 oktober 2003 - 'Jungletocht in Nationaal Park Pangandaran'

Langs het strand vertrok ik 's morgens naar het Nationaal Park. De zon was weer eens van de partij. Vissers waren hun netten aan het binnenhalen... leuke bezienswaardigheid.
Aan de ingang van het park was er nergens een gids te bespeuren, dus besloot ik maar om op mijn ééntje het park in te trekken. Heel wat aapjes (Makake) gezien, toevallig terechtgekomen op het White Sand Beach. Een ander pad gezocht... stenen paaltjes gevolgd naar ik weet niet waar. Af & toe werd ik opgeschrikt door het gebrul van een aap (denk ik toch...). Ook het geritsel van hagedissen op grote droge bladeren kan zeer onheilspellend klinken. Toen na 1h30 het pad ten einde liep, ben ik wat rotsen opgeklauterd, een zogezegd pad. Boven gekomen ben ik dan maar op mijn stappen terug gekeerd... Wat verder kwam ik iemand tegen die een gids voor mij ging halen. Ik besloot nog een 3 uur durende tocht met gids te maken, kwestie om toch nog iets te zien.
Na 5 minuten zag ik al een hertje, wat verder een grot binnen gegaan die vol hing met vleermuizen. Er huisden ook 2 stekelvarkens. Door ze wat pinda's te geven kwamen ze te voorschijn. Wat later maakte Iman, de gids, een strop met 2 lange grassprieten om schorpioenen te vangen. Na enkele pogingen had hij prijs. Dan trokken we de jungle in. Hij gaf me uitleg over de plantengroei & het typische gebruik ervan voor zijn volk. We passeerden een waterval & gingen wat zitten op een rotswand naast de oceaan. In de hoge bomen, zagen we nog wat zwarte apen & verder nog herten. Ik, toch goed sportief, had alle moeite om Iman bij te houden. Op zijn 'sliffers' sprong hij van links naar rechts, over het lastige parkoers.

TIP: Ik vond Iman een echt goede gids. Je kan hem vinden aan de oostkant van het schiereiland. Normale prijs voor de 3 uur durende tocht is Rp 35000. Iedereen kent hem daar wel...

Na de tocht, trok ik nog even de stad in. Vandaag had ik pas goed begrepen dat ik Nivea zonnecrème goed kon gebruiken... Aangekomen in de resort, zat de gastvrouw me al op te wachten. Terug een goede babbel over haar 'Black Magic' ervaringen. Ze toonde me een doosje met allerlei rare attributen. We vroegen ons beide af wat het was & waarvoor het diende... Nog eens onze kaarten gelegd & dan naar bed...

Dag 7: 15 oktober 2003 - 'Boottocht Cilacap & naar Yogyakarta'

Voor vandaag had ik een trip geboekt, die me eerst naar een boot zou brengen, die me door de mangroeve zou loodsen. Daarna zou ik met een minibus worden afgezet in Yogyakarta.
Stipt om 8h00 uur stond de minibus, met wat Fransen & een Nederlands koppel voor mijn resort. Gelukkig had ik die trip geboekt, want het bleek dat de boot niet meer uit Kalipucang vertrekt (zoals de reisgidsen vermelden). De 3 uur durende boottrip was echt de moeite niet. Had gedacht dat we echt door de mangroeve moesten geloodst worden, bleek dat de rivier 100 à 200 meter breed was. Echt avontuur was er dus niet te beleven...

TIP: Oordopjes meebrengen, want de boot maakt echt een hels lawaai!!! Volop genieten van de rust zeggen ze dan...

Na een lange tocht (zo'n 10 uur), zette de minibus me af voor het 'Indonesia Hotel', in de Sosrowijayan 'backpackers' area. Een druk maar rustig hotel met weinig comfort... Vlug de bagage op de kamer gelegd & snel eens de Malioboro (drukke winkelstraat) in geweest. Ik werd al direct een batik atelier in gesleurd, waar ze me het gehele productieproces uit de doeken deden. Na belangstelling opgewekt te hebben, besloot ik om er toch maar niks te kopen. Dan de Malioboro afgelopen tot aan het Kraton (sultanpaleis) & daar een becak genomen naar het Belgische Joker 'Via Via' Café in de Prawirotaman area. Heb er lekker gegeten & vroeg dan af ik er uitstappen kon boeken. Ik boekte er een trip naar Borobudur per motorfiets voor twee dagen later (Rp 70000). Niet ver van Via Via, vond ik een supersnel internet café. Daar kon ik heel wat digitale foto's huiswaarts sturen. Heb er ook een tweede deel van mijn reisverslag doorgestuurd...

Dag 8: 16 oktober 2003 - 'Bezoek Yogyakarta'

Als eerste op het programma stond het kraton, het verblijf van de sultan. Het bestaat uit enkele paviljoenen. Een gids geeft uitleg & toont me de verschillende klederdrachten van vervlogen tijden. Terug buiten werd ik aangesproken door iemand die me wat praktische informatie verschafte. Hij stuurde me naar een batikgalerij gesteund door de overheid, waar ze vaste prijzen handhaven. Ik maakte hem duidelijk dat ik eerst een barbier zocht. Hij stuurde me naar de overkant van de straat. In een klein stalletje zat een oude barbier op zijn klanten te wachten. Met een bot scheermes zonder scheerschuim probeerde hij mijn harde baard eraf te krijgen. Bang moest ik niet zijn dat hij mij ging snijden, want zijn mes was nog botter dan een steen. Een half uur pijn later, ging ik met een becak naar die batikgalerij. Ik liet me daar verleiden tot het kopen van batik, het handelsmerk van Yogyakarta. Daarna kreeg ik een lift naar het Sono-Budoyo museum, waar 'Wayang Kulit' schaduwpoppen gemaakt worden. Je ziet er het gehele proces, maar die poppen worden enkel gemaakt voor de toeristen die geld genoeg hebben (Rp 400000/stuk). Ondertussen heb ik ook al iemand aangesproken om me over twee dagen naar het Prambanan tempelcomplex te brengen. Dan een bezoek aan het waterpaleis, waar de vroegere concubines van de vorige sultans woonden. Een mooi complex, dat binnenkort door de Unesco zal opgewaardeerd worden. De gids, Andreas, was tevens batikker & toonde me zijn galerij. Daar werden de batiks nog voor redelijke prijzen verkocht. De familie van Andreas is al generaties lang belast met het schoonmaken van het sanitair van de sultan. Je zal deze job maar erven van jouw ouders...
Daarna op de nabij gelegen vogelmarkt wat rond gelopen. Af en toe gebeuren hier nog hanengevechten, hoewel dat eigenlijk verboden is. Twee personen lieten hun hanen een kort gevecht uitvoeren. De eigenaar van de winnende haan was natuurlijk zo trots als een pauw. Daarna werd ik rond geleid doorheen de kraampjes. Ik zag er slangen, vleermuizen, konijnen, insecten & een heleboel vogels natuurlijk. 's Avonds ging ik een 'Wayang Kulit'-voorstelling bijwonen. De muziek, de gamelan was echt speciaal & het schaduwspel was ok voor een half uur. Het probleem is dat wij de mythologische personen niet kennen & geen snars verstaan van wat ze te vertellen hebben. Tijdens de voorstelling, van pure moeite, nog eens naar buiten geweest om drank te halen. Ik had blijkbaar nog niks gemist van die soap...

Dag 9: 17 oktober 2003 - 'Borobudur'

Toen ik na het ontbijt aan mijn hotel arriveerde, zat het meisje (Vita) van Via Via mooi aan de ingang te wachten. Ik kreeg een (plastic) helm aangeboden & kroop bij haar achteraan op de motorfiets. Eerst stopten we aan de Mendut Tempel, waarnaast een enorme prachtige boom stond. Het boeddhabeeld in de tempel was nog ongeschonden. Zeldzaam... Dan Borobudur. Een grote tempel gevormd met een heleboel stupas. In die stupas zit dan nog een boeddhabeeld Terwijl Vita rustig een boekje zit te lezen, ga ik wat rond om foto's te nemen. Telkens word ik aangesproken door een groepje studenten. Ze hadden als taak hun Engels bij te schaven. Ze staken een bandopnemer onder mijn neus en stelden mij allerhande vragen... Ik betwijfel of ik hun Engels naar een hoger peil gebracht heb... Daarna wilden ze ook nog allemaal op de foto. Ik kreeg modelallures... Boven op de tempel, zat ik met Vita te praten over onze godsdiensten. Dan langs rustige wegen, reden we de bergen in. Prachtige landschappen gleden voorbij. Af & toe eens halt houden voor een foto & een babbel. Ze hield halt aan het 'Lourdes van Java', een katholiek bedevaartsoord. In het kleine straatje op weg naar de grot, stond het vol met Jezus & Maria beelden. Zo'n plaats had ik echt niet verwacht in het Islamitische Java. Mijn handen gewassen & gezicht verfrist met gewijd water. Je weet nooit of mijn zonden vergeven worden... Daarna terug naar Yogyakarta, gestopt bij Via Via & er lekkere satés gegeten. Vlug nog een mailtje verstuurd...

Dag 10: 18 oktober 2003 - 'Prambanan'

Om 6h40 zat Eddy me al op te wachten aan het hotel. Blijkbaar is hij bang om het geld te ontlopen. Hij stelt voor om eerst naar Solo te gaan, zo'n 60 km ver. Eddy manoeuvreerde zich tussen de auto's en stinkende autobussen. Hij zet me af aan het kraton. Terwijl ik dat bezoek, zoekt hij zijn vriendinnetje op. Nu ik toch al zo ver was stelde ik voor om mij naar de erotische tempels (Candi Sukuh & Candi Ceto) te brengen. Hij zag het eerst niet zitten, maar na wat aandringen & extra betaling voor de benzine trokken we op pad. Een paar keer de weg moeten vragen, want in die streek was ook hij nog niet geweest. Na mooie berglandschappen te passeren, moet ik het laatste stuk te voet afleggen. De weg is te steil voor zijn motorfiets. Candi Sukuh is in de stijl van de Maya's gebouwd, doch weinig erotisch... Wel mooie bas-reliëfs van dieren & beelden van grote schildpadden met platte ruggen. Het enige erotische is een masturberend beeld. Terwijl ik de tempel bezoek krijgt Eddy te horen dat de andere tempel bijna niet te bereiken is wegens te steile hellingen. Eddy & ik zijn onder de indruk van het prachtige berglandschap. Na iedere bocht is het uitzicht adembenemend. Al 2 km voor Candi Ceto moest ik afstappen. Gelukkig kwam er juist een jeep af. De Nederlander, die daar tussen de thee- en koffieplantages aan het bouwen is, gaf me een lift tot aan de tempel. Deze tempel had één fallussymbool, heel wat meer dan de regelmaat. Op de terugweg af & toe gestopt om foto's te nemen van de theepluksters. Dan terug naar Solo & verder naar Prambanan. Eerst nog gestopt aan Candi Plaosan, een grote hindoetempel met heel wat losse stenen ernaast. Goed voor puzzelaars... Eddy zet me af aan Prambanan & zal me tegen 21h30, na het Prambanan ballet, komen oppikken. Prambanan, één grote hindoetempel, die bestaat uit enkele hoge torens. Echt een toeristische plaats. Er loopt hier een massa volk. Het was alsof de Indonesiërs er een toeristische attractie bij hadden: ik namelijk... Bijna iedereen wou met mij een praatje maken & daarna samen op de foto Na de zonsondergang te aanschouwen, ging ik naar een openlucht buffet, net naast de ingang van het Prambanan ballet. Een gamelangroepje zat te spelen & ondertussen kon ik eten van het buffet met op de achtergrond de verlichtte Prambanan. Dan een ticket gekocht voor het 'Ballet', 2de klasse (Rp 25000). Van de voorstelling had ik alweer niet veel begrepen. Ik kon terug moeilijk mijn ogen open houden, maar de pijn aan mijn achterste hield me wakker. Na de voorstelling stond Eddy me mooi op de afgesproken plaats op te wachten. Hij zette me aan het hotel af. Op de hotelkamer, zag ik waarom de Indo's zo veel foto's van mij wilden hebben: mijn gezicht was zwart als roet... een katalysator is hier nog niet verplicht...

Dag 11: 19 oktober 2003 - 'Rustdag in Yogyakarta'

Doordat er geen toeristen zijn die met minibus richting Bromo - Ijen Plateau uitgaan, beslis ik om nog een extra dag in Yogyakarta te blijven. Het zou een rustig dagje worden, wat uitrusten... Maar ja, dat was dus weer eens niet het geval!
Voor het eerst ga ik in Jl Malioboro wat souvenirwinkeltjes binnen, eens kijken wat de prijzen zijn. Altijd handig als je later ergens wilt afbieden. Ik word aangesproken door iemand die zich voorstelt als leraar dans. Door zijn mankepoot, heb ik er mijn twijfels over. Hij loopt met me mee naar de post. Ik koop er postzegels, geef de kaartjes af aan de bediende & kijk of hij ze allemaal afstempelt.

TIP: Altijd checken of de kaartjes afgestempeld worden, of het zou wel eens kunnen gebeuren dat ze het Europese continent niet bereiken!

We steken de straat over naar de bank & ik haal geld af met mijn maestro-kaart (zie info geld- & bankzaken). Hij stelt voor om zijn huisje te bezoeken in Kota Gede, een zilversmeeddorp. Ik ben eigenlijk niet geïnteresseerd voor het kopen van zilverwerk & dat heeft hij snel in de gaten. We lopen een winkeltje binnen, ik kijk wat rond & zeg dat ik echt niks moet hebben. Hij neemt me dan maar mee naar de overdekte markt, waar zijn moeder stoffen verkoopt. Hij vraagt of ik geen gebatikte sarong wil kopen (Rp 40000). Geen geld natuurlijk... mocht het een echte zijn. Voor zo'n mensen moet je op de hoede zijn, vertellen ze in de reisgidsen. Hij ziet dat ik niet te vermurwen ben & zet me terug af aan het postkantoor van Yogya. Ik loop een grootwarenhuis binnen, koop een gamelan-CD (Rp 50000) & scheermesjes & -crème. De barbier zou me geen tweede maal terug zien. Dan terug naar het hotel om mijn bagage wat te sorteren, want morgen zou ik verder trekken. Opeens valt mijn ruphia... de zondag zijn er dansen in het Kraton. Vlug terug dus... Voor het kraton is een voetbalwedstrijd aan de gang. Kinderen aan de zijlijn willen met mij op de foto. Na het aframmelen van wat voetbalhelden, kan ik na 10 minuten mijn tocht verder zetten.

TIP: altijd handig om wat voetbalhelden te kennen & te weten bij welke club ze spelen. Je wordt er telkens over aangesproken als je zegt dat je van België bent. Blijkbaar heeft de Belgische voetbalclub hier meer aanhang dan in eigen land. Beckham, Figo, Raul, Inzaghi, Rivaldo, Ronaldo, Carlos, zelfs Wilmots & Gerets kennen ze.

Toen ik aan het kraton wat stond rond te draaien, werd ik aangesproken door Dibyo. Hij vertelde me dat de dansvoorstelling & de zangvogelwedstrijd deze ochtend was geweest. Dibyo was jarenlang gids geweest in zijn stad, maar door gebrek aan toerisme was hij nu werkloos. Hij vertelde de geschiedenis van zijn stad met jaartallen erbij, nam me mee naar de Olifantenpoort & toonde me de wallen van het kraton. Toonde me het oudste batikfabriekje. Of ik interesse had in batik? Oh nee, daar gaan we weer, dacht ik. Hij vertelde over de batikmaffia die de prijzen de hoogte in duwden. Hij nam me mee naar een winkeltje met batiks rechtstreeks van het fabriekje en inderdaad... de prijzen lagen hier beduidend lager dan elders. Een batik waar ik Rp 150000 voor gegeven had, kon ik nu vergelijken met een andere, 4x groter & deze voor de prijs van Rp 50000.
We liepen door & passeerden een huisje volgestouwd met gamelaninstrumenten & schaduwpoppen. Nu kwam Dibyo pas echt op dreef. Hij was vroeger nog poppenspeler geweest & toonde me het verschil tussen de echte & gewone poppen. Wat verder zag ik in een huisje 'Wayang Golek'-poppen & vroeg of ik eens mocht kijken. Wij er binnen... de poppen, met echte gebatikte kleren waren minstens 20 jaar oud & daardoor waardeloos hier. Ik kon er één kopen voor Rp 45000. Zijn ogen fonkelden... Hij was blij dat hij mij dit allemaal kon laten zien. Waarschijnlijk bracht het ook wat jeugdsentiment voor hem teweeg. Hij verklaarde me de tekens & kleuren van de batik, vertelde welke pop ik gekocht had. Ik was danig onder de indruk van zijn hartelijkheid. Hij vertelde over zijn stad, over de beste satérestaurantjes. Ik nodigde hem uit voor avondmaal. De 2 restaurantjes waren jammer genoeg gesloten. Met zijn kleine beentjes loodste hij me via de groentemarkt naar een satéstalletje in het centrum, ondertussen constant uitleg gevend. We bestellen satés & een drankje en nemen plaats op de grond (Rp 15000/2 personen). Ik was echt blij dat ik zo iemand ben tegen gekomen, hij had mijn dag waardevol gemaakt. We namen afscheid, want ik moest nog een minibus boeken voor morgen naar Mount Bromo. Dan terug naar de groentemarkt om wat foto's te nemen van de bedrijvigheid. Sommigen lagen gewoon op hun manden fruit te slapen. Nu werd ik aangesproken door 3 meisjes. De oudste, E., 19 jaar was bezig om zich voor te bereiden voor een theaterstuk. Ze vroeg of ik geen zin had om eens mee te gaan naar het theater. Toen ik daar op het podium zat, werd ik omringd door wel 15 man. Ik werd overstelpt met vragen, moest wat gitaar spelen,... Eén voor één kwamen ze een babbeltje maken, steeds met E. aan mijn zijde. Zij, zo spontaan, lief, attent, meisjesachtig... Ze haalde haar maaltijd boven. Ik moest mee eten met de handen. Rijst met noedels & vis. Te pikant. De vriendelijkheid van de studenten, hun interesse was ongelofelijk. Het deed me pijn dat ik hun voorstelling de dag erna niet kon zien. Kon ik mijn vervoer nog annuleren? Ik nam afscheid. E. stond erop dat er me iemand aan het hotel zou afzetten, veel te gevaarlijk om middernacht op straat rond te hangen. Ik zal ze missen, dat mooie gezicht, dat pure. Voor zo iemand zou ik willen terug keren, misschien wel alles achterlaten... 't Is raar, maar zo werd mijn gedwongen rustdag, de mooiste dag van de reis...

Dag 12: 20 oktober 2003 - 'Tocht per minibus naar Mount Bromo'

Om 9h00 werd ik opgehaald aan de ingang van het hotel. We zaten met zes toeristen in de minibus die richting Bromo uitgingen: een Zwitsers koppel, een Nederlander & 2 Duitse meisjes: Gabi & T. De rit zou 10 uur in beslag nemen. Ik zat in het midden van de minibus, en begon wat te kletsen met iedereen rond mij. Enkel de Nederlander hield zich afzijdig. Het Zwitsers koppel was op reis voor één jaar. Gestart in Maleisië, dan Borneo & nu Indonesië. Ik gaf hun wat praktische informatie voor India, Cambodja & Thailand. T. is Oostduitse van tegen Leipzig & Gabi van Beieren. De Nederlander? T. zag het wel zitten om samen met mij naar Komodo te gaan. Aangezien ze een dag vroeger in Bali was, zou ze daar checken of we een vlucht konden boeken naar Flores. 's Avonds werden we afgezet aan een infopost in Probolinggo. Daar kregen we informatie over wat & hoe we onze trip naar Bromo konden aanpakken. We kregen er ook de mogelijkheid om de tocht naar Ijen te boeken. Blijkbaar waren anderen ook geïnteresseerd (wat mijn promotie in de minibus toch kan doen). De Nederlander Johan & T. hadden hun tocht naar Bali al geboekt, dus die gingen de tocht naar Ijen niet meemaken. De rest zag het wel zitten & dan nog over de prijs onderhandelen: Rp 200000 (normaal Rp 275000). De tocht naar Mount Bromo gingen we allemaal te voet afleggen.

TIP: Het is het best de tocht per minibus naar Bromo samen met hotel te boeken vanuit Yogyakarta. De hotelprijs is beduidend hoger als je ter plaatse een kamer boekt. Ook de tocht naar het Ijen plateau kan je best vanuit Probolinggo boeken.

Na de uitleg werden we in een ander busje gezet en werden we naar het hotel 'Yoschi's Guest House' gebracht tegen Ngadisari, een mooi & gezellige accommodatie. Jammer genoeg kon ik er niet veel van genieten, want we hadden afgesproken om om 01h30 's morgens te vertrekken. Dan maar snel een lekker dinner en een ijskoude douche genomen & dan naar bed.

Dag 13: 21 oktober 2003 - 'Te voet naar Mount Bromo'

Na een korte nachtrust (3 uur), gingen we met vieren op pad naar de Mount Bromo, een nog werkende vulkaan. Omdat ons hotel wat afgelegen was, moesten we wat vroeger vertrekken. We zouden de Zwitsers wel ergens tegen komen. Toegangsgeld betaald (Rp 4000). Constant werden we aangesproken om ons met de jeep naar boven te laten rijden. Wij koppig... te voet is te voet!

TIP: Het is beter je naar boven te laten rijden. De tocht is lastig... bergop, ijskoud, de weg is niet goed te vinden & er is niks te zien wegens te donker... Je kan enkel genieten van de vele sterren aan de hemel (als het niet bewolkt is).

Om 4h30 kwamen we aan bij het viewpoint. Het was er ijzig koud. De windstopper deed zijn werk. We hadden nog de tijd om ons lunchpakket op te eten voordat de zon verscheen. Door de wolken heen zagen we een rood-oranje schouwspel. De zon plantte zijn stralen op de Mount Batok (2440 m). Ondertussen was de Mount Bromo (2392) voortdurend stoom aan het lossen, terwijl de Mount Semeru (3676 m) om de 20 minuten een wolkje loste. Na de nodige foto's van de mooie zonsopgang genomen te hebben, gingen we op zoek naar het pad dat naar beneden leidt. We vonden een pad dat naar boven liep & na een uur kwamen we bij het eigenlijke viewpoint, dat we normaal zouden moeten bereiken. We stonden nog veraf van de Mount Bromo, en binnen 3h30 moesten T. & Johan de bus halen naar Bali. Een passerende motorfiets wou munt uit ons slaan & zou een minibus sturen voor Rp 100000 (uiteindelijk voor Rp 85000). Ik besloot niet verder te onderhandelen & ging gewoon voort. De motorfiets ook... De spanning liep wat op, want T. & Johan stonden onder tijdsdruk. Lange tijd kwamen we geen auto's tegen tot ineens een truck met open laadbak passeerde. Ik deed hem stoppen & vroeg of we een lift konden krijgen naar de Bromo. Dat was geen probleem & met z'n allen namen we plaats in de laadbak tussen wat Indo-vrouwen. Toen we vertrokken, zagen we een lege minibus afkomen. Blijkbaar had de motorrijder toch een minibus gestuurd. Dat was lachen geblazen... Eerst de opluchting & dan blij dat men ons niet kon chanteren... Dit was avontuur!
Aan de Bromo gaven we de chauffeur wat geld. Blij waren we... Weg stres!
De Mount Bromo kan men gemakkelijk beklimmen. Een uitgehouwen trap leidt tot de bovenkant van de krater. Uit het midden van de krater steeg een grote rookpluim naar boven... een prachtig schouwspel. De duiveltjes waren waarschijnlijk aan het koken in midden-aarde...
Daarna met de jeep terug naar het hotel... gedoucht & alles ingepakt voor vertrek. Om 10h30 kwam de minibus ons ophalen om naar Ijen te vertrekken. T. & Johan waren ondertussen al vertrokken naar Bali. Na een tocht van zes uur, werden we afgezet in Blawan. Er werden ons kamers toegewezen in een afgelegen homestay. 's Avonds ging Gabi & ik nog eens een kijkje nemen in het dorpje. In de nauwe straatjes werden we regelmatig aangesproken, we kregen er zelfs Javaanse koffie aangeboden. We praatten wat over voetbal (alweer), muziek... over van alles & niks eigenlijk. Wel heel gezellig. Dan terug naar de homestay, want om 19h00 werd ons het dinner aangeboden. Aan tafel kregen we nog het gezelschap van een Frans & Duits koppel. Er werden reisverhalen bovengehaald & we konden het goed vinden met elkaar. Het werd een echt gezellige avond...

Dag 14: 22 oktober 2003 - 'Naar het Ijen platau'

Iets voor 4h00 wakker geworden. Zonder te douchen naar de ontbijttafel getrokken. Tegen 4h40 zaten we met z'n allen in de minibus op weg naar de Kawaï Ijen, de zwavelvulkaan. Na een uurtje rijden waren we op de plaats waar de trekking zou beginnen. Na het invullen van onze naam & het betalen van Rp 15000, konden we vertrekken. In het begin is het een tamelijk steil pad. Af & toe kwamen we sulferdragers tegen. Na een uurtje wandelen kwamen we aan op de plaats waar de sulfer van de dragers gewogen wordt. De meeste mannen dragen zo'n 75 à 85 kg zwavel. Twee manden sulfer balanceren op hun schouder door middel van een bamboestok. Per kilo die ze uit de krater halen krijgen ze Rp 330, d.w.z. zo'n Rp 25000 per trip. Die tocht kunnen ze 2x per dag doen, dus hebben ze een dagverdienste van Rp 50000 (5 euro). Een half uurtje verder, hadden we een mooi uitzicht op het sulfermeer. Daar deden we een T-shirt of sjaal voor de mond, want in de krater konden giftige zwaveldampen opstijgen. Hoe meer we de krater afdaalden, hoe meer last we kregen van die dampen. Ogen begonnen te tranen en de keel begon te branden. Beneden stonden we op het gele oppervlak van de sulfer, terwijl de hete sulfer uit de vulkaan droop & de dampen ons af en toe verblindden. Dan begon het klauterwerk naar boven. Soms hadden we geen beschutting om ons tegen de dampen te beschermen. Terug boven gekomen, begonnen we onze ervaring uit te wisselen. Het Zwitsers meisje dacht zelfs aan doodgaan. Boven op de vulkaan keek ik of T. al een bericht gestuurd had naar Gabi i.v.m. onze tocht naar Komodo. Niks ontvangen. Eens beneden, ging de tocht met de minibus verder richting Bali. Vroeger dan verwacht werden we afgezet aan de ferry. Ticket gekocht (Rp 3300) en dan een bus zoeken die me naar Kuta zou brengen. Het Zwitsers koppel ging ook mijn richting uit & toevallig hadden we besloten om in hetzelfde hotel te overnachten.
We vonden een bus die ons naar Densapar zou brengen (Rp 30000). Van daaruit namen we een bemo naar Kuta. Bij 'Ronta Bungalows' hadden ze maar één kamer meer vrij. Ik besloot de kamer aan de Zwitsers te laten. Ik nam mijn intrek in 'Jus Edith Bungalows', aan de andere kant van de straat.
Eerst werden de naar sulferstinkende kleren gewassen & dan checken of ik mail gekregen had van T. Onderweg naar een internetcafé bots ik op het Zwitsers koppel. Ik leg hun mijn plannen uit. In mijn inbox zitten 2 mails van T., ze is me dus toch niet vergeten. De ene met haar verblijfadres & mobiel telefoonnummer, de andere om te melden dat de vluchten allemaal volgeboekt zijn & als we naar Komodo willen gaan, dat we dan deze avond nog moeten vertrekken per bus. Ik probeer haar te bellen maar krijg geen gehoor. Wat nu? Zelf een mailtje naar haar sturen met de plaats waar ze me kan vinden. Terwijl ik haar een bericht aan het sturen ben, komt T. het internetcafé binnen. Toevallig had ze ook de Zwitsers tegen gekomen, die haar zeiden dat ik naar haar aan het mailen was. Ongelofelijk blij was ik toen ik haar terug zag...
Eerst haar bagage gaan ophalen & bij mij op de kamer gezet. Dan wat eten & ondertussen onze plannen eens bekijken. We besloten om dezelfde avond nog te vertrekken voor de 33uren durende bus/ferry tocht naar Flores. Terwijl zij zich douchte, pakte ik al mijn gerief terug in. 'k Had toch 3 uur kunnen genieten van mijn ruime bungalow. Om 21h30 namen we de taxi naar het busstation. Daar kochten we voor Rp 205000 ons busticket. Om 23h00 ging de bus vertrekken. Terwijl we stonden te wachten aan de bushalte, komt er iemand melden dat de bus problemen heeft. Hij zou pas komen rond 3h00. We nemen languit plaats op de banken & proberen wat te slapen, luisterend naar haar walkman...

Dag 15: 23 oktober 2003 - 'Bus/ferry tocht naar Komodo'

Om 1h30 worden we gewekt. De bus is aangekomen. Half verdwaasd van de slaap, stappen we op de bus... niet de luxe bus die we gehoopt hadden, maar een vuile, stinkende, overboekte lokale bus. Er wordt plaats gemaakt voor ons & we vertrekken... We kunnen geen goede houding vinden om in slaap te vallen. Om 3h00 worden we gewekt door roepende vrouwen. Blijkbaar zijn we aangekomen aan de ferry die ons naar Lombok zal brengen. Pas om 5h30 vertrekt de ferry. Hoe zo'n roest stuk ijzer blijft drijven, is voor mij nog steeds een raadsel. De toiletten zijn vies. Dan maar op het binnendek plaats genomen. In slaap gevallen met T.'s been op mijn schoot. De boottrip duurde ongeveer 4h30. In Lombok hielden we halt op het busstation van Banyumulek. We kregen een bonnetje toegestoken: goed voor een maaltijd. Aan een eetstalletje maken we kennis met Ramhar, een koele, maar grappige kerel. Hij wandelt met ons op de markt & toont allerhande rare dingen die ze er verkopen. Wat mango's gekocht & andere rare vruchten. Om 13h00 moesten we terug op de bus zitten voor het vervolg van de reis. In Labuhan (15h00) namen we de ferry naar Sumbawa (Poto Tano). Op de ferry genoten we van koffie/thee & een koekje (ons 4 uurtje) op het buitendek terwijl de eilanden voorbij gleden. Na een gezellige tocht van anderhalf uur, trokken we om 16h40 weer de bus op voor een lange rit naar Sape, aan de andere kant van het eiland. Gelukkig wat kunnen slapen totdat ineens de lichten aanschieten & de muziek volle bak begint te spelen. Telkens werd hetzelfde nummer herhaald. De chauffeur moet wakker gehouden worden. Onvoorstelbaar...

Dag 16: 24 oktober 2003 - 'Naar Komodo'

Midden in de nacht, om 1h15 worden we in Bima (Sumbawa) terug wakker gemaakt. Hier moesten we ineens overstappen. De bagage werd naar een andere bus gebracht & er bovenop vastgebonden. Niemand op de bus die Engels kon, niemand die wist wanneer de bus ging vertrekken. Wachten maar... De bus, een oud & versleten geval, werd volgestouwd met mensen & goederen. Ik zag nog een toerist vooraan instappen. 0m 4h15 kwam er toch beweging in. Het werd nog erger. Overal waar de chauffeur nog mensen zag staan, stopte hij & nam mensen en goederen mee. Nu zaten we wel heel krap. 's Morgens om 6h30 kwamen we aan in Sape, de plaats voor de laatste ferry. Terug problemen... De ferry vertrekt vandaag pas om 16h00 i.p.v. om 8h00. De andere toerist, de Canadees Todd kwam ons vervoegen. Wat konden we doen? Ofwel wachten tot 16h00, ofwel vanuit Sape een boot huren die ons naar Komodo, Rinca & Flores zou brengen. We kozen voor het laatste...
Na afdingen konden we een boot krijgen voor Rp 900000. Nog steeds veel, maar hoe langer we onderhandelden, hoe meer verloren tijd dit was. Ondertussen trakteerde Todd op banaanpannenkoeken
En dan... genieten! Na de vermoeiende tocht, vertrokken we om 9h45 naar Komodo. Languit liggend op het dek van de vissersboot, genietend van elk zuchtje wind. De temperatuur was 35°C (in de zon 45°C), met als gevolg dat iedereen nu serieus verbrand is. Een paar dolfijnen vergezellen ons.

TIP: zonnecrème meenemen… ook in het regenseizoen kan de zon nog serieus zijn best doen om de huid een ander kleurtje te geven.

Aangekomen op Komodo, nemen we intrek in een houten bungalow. Met de muskietennet van T. ziet de kamer er beeldig uit. Todd zag vanaf het balkon iets bewegen, wij snel naar beneden. En inderdaad, enkele Komodo-varanen hadden plaats genomen in het bungalowpark. Dat belooft... 's Avonds genoten van Todd's mp3-player. Tot nu toe had ik nog maar enkel muziek gemist gedurende de reis...

Dag 17: 25 oktober 2003 - 'Bezoek Komodo & Rinca en naar Flores'

Zit op het terras. Het is heerlijk om de natuur rondom mij te horen ontwaken… Een salamander is zijn prooi te vlug af. Een gekko die aan het brullen is. Palmtakken die zachtjes tegen de bungalow aanschuren. Krekels die tjirpen. Af & toe een onbekend geluid. Een kraan die drupt in de mandi… prachtig om die geluiden te kunnen lokaliseren. Om 7h00 hebben we afspraak met een gids, die ons meeneemt op tocht op Komodo island. Op het strand zit een varaan, de kop geheven, ons gade te slaan. We storen hem tijdens het verorberen van zijn maaltijd. Zijn prooi, een klein hertje, ligt met de keel open naast hem. Hij eet verder. Achter een boom verscholen neem ik wat close ups van de varaan. De gids loodst ons verder langs een smal weggetje, naar de plaats waar vroeger de varanen gevoederd werden. Traagjes kwam een varaan op ons af, negeerde ons & liep verder. Op Komodo zijn meer herten dan varanen te zien. De herten even schuw als bij ons. Hier hebben ze hun redenen…
Een kwartier nadat we Komodo verlaten hadden, hield de boot stil aan ‘Red Sand Beach’, een prachtig strand waar we even konden zwemmen. Blijkbaar komen hier geen varanen… laat ons hopen!
Dan verder naar Rinca, een eiland dat nog mooier is dan Komodo. Tijdens onze tocht zag T. tot 2x toe kleine varaantjes. Toen Todd & ik wat dichter gingen, stormden die kleinen donders op ons af. Todd verlamd van schrik & ik stil van verbazing, zagen hen 2 meter voor ons in het struikgewas verdwijnen. Wat verder stond een kolos van een waterbuffel ons aan te staren & lag een reuzevaraan te bekomen van de warmte. Niet ver van de boot sprak Todd T. & mij aan. Kijk eens achter jullie! Vlak achter ons lag een varaan. T. & ik waren hem of haar gepasseerd op hooguit 1 meter. Niet eens opgemerkt. Omdat hij zo vredig lag, vroeg ik T. om een foto van hem samen met mij te maken, gewoon om te tonen dat dit geen salamanders zijn. Ik nam plaats aan zijn staart… Dom hé!
En dan naar Flores… Ons avontuur zit erop. We overnachten in een bungalow op een berghelling, met overzicht over de gehele baai van Labua Bajo. De zonsondergang is prachtig. Na ons avondmaal besloten we om alcohol te kopen. Het was gelijk wat, als we maar een feestje konden bouwen. In een winkeltje vonden we zelfgemaakte rake. Toen we het mengden met fruitsiroop & het verdunde met water, was het best drinkbaar. Op het terras genoten we van ons laatste samenzijn. Morgen zou Todd verder trekken…

Dag 18: 26 oktober 2003 – ‘Snorkelen aan Bidadari’

Toen ik van de zonsopgang aan het genieten was, passeerde Todd de bungalow. Hij trok verder het binnenland van Flores in. Wat later ging ik naar de baai. Profiterend van het laag tij, konden kinderen nu voetballen op het strand. Terug aan de bungalow, installeerde ik me op het terras voor een scheerbeurt. Ondertussen werd T. wakker. Vandaag moesten we eerst checken of onze vlucht naar Bali wel degelijk geboekt was. Dus gingen we eerst met een bemo naar het Merpati-kantoor. De vlucht was wel degelijk geboekt. Het enige probleem was dat we er niet op voorzien waren om dit met cash geld te betalen. Zorgen voor later… Eerst een boot huren, die ons naar een mooi eiland zou brengen, zodat we met volle teugen konden genieten van (hopelijk niet te veel) zon, zee, strand & koraal… We konden een boot huren met snorkelmateriaal voor Rp 80000, die ons zou brengen naar Bidadari, een eiland met één van de mooiste koraalriffen van Indonesië. Aangekomen op het eiland, zagen we dat er al toeristen aanwezig waren. We liepen de andere richting uit, maar kwamen voor een draad met bordje te staan waarop ‘privé-strand’ stond geschreven. Wij dus terug. Het strand lag er vuil bij. Plastic zakken, blikken, allerlei rommel die mensen achtergelaten hadden. Van pure miserie zetten we ons aan de andere kant van het kleine strand. Het koraalrif maakte echter veel goed. Het was de eerste keer dat ik snorkelde & dan nog tussen zo mooie koralen. De andere toeristen vertrokken. Wij bleven nog wat praten. Langzaam verdween de zon achter de wolken (gelukkig maar) en begon het te druppelen. We besloten maar om de boot terug te nemen. Juist op tijd, want de hemelsluizen werden opengezet. Terug in Labua Bajo kwam de zon alweer tevoorschijn. Op het balkon hadden we een gesprek over mijn leventje, over de vriendinnen die ik gehad had, over mijn gedachten. Ondertussen genietend van dezelfde aperitief van gisteren… Was het daarmee dat ik zo loslippig was? Blijkbaar had T. ook last van de zon gehad., want toen we in bed lagen vroeg ze om haar rug in te wrijven met sunmilk…

Dag 19: 27 oktober 2003 – ‘Vlucht naar Bali’

Ons eerste werk was een bank vinden, waar T. geld kon afhalen, want om euro’s te wisselen kregen we een te slechte koers (Rp 9100). Dan naar het Merpati-kantoor & zo verder naar de luchthaven. Toen de bemo zich in beweging zette, viel T. achterover met haar zware rugzak op de bank. Als een pissebed lag ze te kronkelen om terug recht te komen. Heb haar maar recht geholpen. Samen heel wat afgelachen… Ik had mijn aperitief meegenomen. Tijdens het 2 uur wachten zou ik het flesje wel kunnen soldaat maken. Om 11h45 stegen we op. Na een tussenlanding gemaakt te hebben in Bima, landden we in Bali om 14h00. Ik merkte op dat mijn Zwitsers zakmes de gehele tijd in mijn handbagage zat. Goede controle! Na onze intrek genomen te hebben in een hotelletje & een mail rondgestuurd te hebben, dweilden we de straatjes van Kuta af. Tegen zonsondergang gingen we naar het strand… een knalrode bol gleed zonder geluid het water in. We praatten wat over haar toekomst. Een Fransman nam een foto van ons… ze sloeg haar arm rond mij. Tijdens een drankje sprak ze over haar relatie. Blijkbaar ging het toch niet zo goed. We staarden in elkaars ogen… er werd niks gezegd. Toen we de bar buiten kwamen, liepen we Johan ,de Nederlander tegen het lijf. Weg betovering… Met ons drieën schuimden we de winkeltjes af, aten & dronken nog wat. Terug op de kamer begon ze over ons gesprek in de bar. Blijkbaar had ze hetzelfde gevoel gehad als ik…

Dag 20: 28 oktober 2003 – ‘Alleen naar Ubud’

T. wou nog snel gaan shoppen, vooraleer ze haar vlucht naar Kuala Lumpur zou nemen. Ze wou zonodig een regenstok hebben. Kuta is één grote souvenirstad. Ellenlange straten met enkel maar winkeltjes & restaurants. Heerlijk om hier rond te lopen als je geld op zak hebt. Alleen jammer dat je als toerist telkens aangesproken wordt om iets te kopen. Het winkelen duurde wat langer dan voorzien (typisch vrouwelijk!), dus moest ze zich haasten om op tijd de luchthaven te bereiken. Op de hoek van de straat werden we al aangesproken voor een taxi. Voor Rp 20000 ging die haar naar de luchthaven brengen. Het afscheid kwam zo vlug & onverwachts… en dan… me alleen gevoeld in de drukste stad van Bali. Ik moest nog 2 uur wachten voor mijn shuttle bus naar Ubud, tijd genoeg om te piekeren.
In Ubud ging ik mee met iemand die bungalows verhuurde. Na wat van de prijs afgebietst te hebben, nam ik mijn intrek in een prachtige accommodatie. Dan te voet de stad in, want ik had voor morgen een motorfiets nodig om mij de ganse dag rond te voeren. In het centrum van Ubud, waren er terug veel restaurantjes, galerijtjes & winkeltjes, maar zo veel gezelliger dan Kuta. Al vlug had ik iemand gevonden. Tommy ging mij voor Rp 80000 rondvoeren. Ik liep verder naar het ‘Monkey Forest’. De aapjes lopen er rond in een aangelegd regenwoud. Het is er aangenaam vertoeven, weg van de drukte. ’s Avonds ging ik nog maar eens naar een dansvoorstelling: ‘Fire dance’. Het was een dansvoorstelling zonder muzikale begeleiding. Een zestigtal mannen maakten enkel stemgeluiden. Indrukwekkend… Nog wat gedronken in een lokaal restaurantje. De uitbaatster zegt dat ze massage geeft. Ik maak haar duidelijk dat mijn rug pijn doet van de zonnebrand…

Dag 21: 29 oktober 2003 – ‘Toeren rond Ubud’

Een half uur eerder dan voorzien, vertrokken we al. Eerst zet Tommy me af aan Goa Gajah, de olifantengrot in Bedulu. Beneden staat er mij al iemand op te wachten voor een donatie. Niet echt de moeite, maar voor de Hindoes een zeer belangrijke tempel. In een sarong getooid bezoek ik de tempel. We zijn nog wat te vroeg voor de ‘Barong & Keris dance’ in Sukawati, dus ga ik ergens een grote winkel binnen, vol met houtsnijwerk. Het ene meesterwerk na het andere staan hier tentoongesteld. Prachtige & fijne kunst is hier te vinden, de prijs daarentegen valt zwaar tegen. Wat verder passeren we een menigte. Men is bezig voorbereidingen te treffen voor een lijkverbranding. Niemand die opkijkt als ik foto’s neem. In Celuk spring ik nog snel eens binnen in een winkel van zilverwerk. Eens kijken of ik me zelf kan versieren! Dan was het tijd voor de dansvoorstelling. Terug een mythologisch schouwspel… We passeerden Batuan, waar de eigenlijke lijkverbrandingen plaatsvinden. Ook hier is men bezig met voorbereidingen. Omdat de ceremonie gemakkelijk drie uur kan duren, besluit ik om verder te trekken naar de Mount Batur. Vanaf het terras van het viewpoint-restaurant, heb ik een mooi uitzicht op de vulkaan. Ik erger me aan de onvriendelijkheid van de dienster & aan de te hoge prijzen. Ik besluit enkel wat te drinken. Natuurlijk zat het daar vol toeristen…

TIP: zorg ervoor dat je voor 9h30 aan de Mount Batur bent. Wat later op de dag komen de wolken dreigend opzetten.

Tommy neemt me mee naar een tempel die nog niet in de reisgidsen vermeld staat. Mengening, een mooie Hindoetempel, is omringd door heel wat groen. In het Heilige Water zijn vrouwen & kinderen naakt aan het baden. Wat verder in Tampaksiring bezocht ik de Gunung Kawi, een van de oudste tempels van Bali. Een lange trap leidt naar beneden naar de rivier & de tempel. Een oude vrouw zegt dat ik een sarong moet dragen & mijn sandalen moet uitdoen. Omdat ze zo onvriendelijk is weiger ik om een extra donatie te geven. De tempel is in de rotsen uitgehouwen, geheel anders dan de andere tempels. Deze was ook de moeite waard. Nog een bezoek gebracht aan Tirta Empul, geloofd in reisgidsen, maar kan me niet bekoren. Te veel toeristen & niks speciaals. Dan maar langs rijstvelden & kleine weggetjes terug naar Ubud. We stoppen nog eens aan een menigte. Deze keer was het voor een hanengevecht. Mannen waren aan het inzetten op de haan die hen het sterkst leek. Aan één poot van de hanen waren scherpe messen gebonden, speciaal om de andere hard toe te takelen. Na één gevecht & heel wat bloed gezien te hebben, zijn we maar vertrokken naar Ubud. ’s Avonds in Ubud krijg ik terug een lekker maal. Alleen de sausjes bij de vissatés waren wat te pikant. Of was ik te gulzig?

Dag 22: 30 oktober 2003 – ‘Naar het noorden’

Vanmorgen samen met de haan wakker geworden om vier uur. Een vroege vogel… Ik mag vanavond niet vergeten mijn oordopjes in te steken. Deze morgen was Tommy drie kwartier te vroeg. Ik zat nog aan de ontbijttafel. Eerst dropte hij me bij de Puna Taman. Ayun tempel, een mooie Hindoetempel omgeven door water. Vervolgens naar Tanah Lot, de tempel die waarschijnlijk het meest gefotografeerd wordt. We gaan er ’s morgens naartoe, speciaal om de toeristenstroom te vermijden. De tempel staat op een rots die in zee ligt. Net als de Mont Saint Michel kan men er enkel naartoe gaan bij eb. Via rijstterrassen trekken we naar het noorden, naar de Ulan Danu Tempel aan Lake Bratan. In de tempel was een ceremonie aan de gang. Het was er koud & door de nevel kreeg de tempel een geheel andere dimensie. Tommy houdt het voor gezien. Langs kleine wegen keren we terug naar Ubud, waar we al om 14h30 aankomen. Jammer dat hij niet kan genieten. Hoe sneller hij thuis is, hoe sneller het geld binnen is. Maar het geeft niet, ik heb eigenlijk nog andere dingen te doen. Ik bestel een minibus om me overmorgen naar Kuta te brengen, huur een fiets & loop eens binnen bij de post. Dan ga ik nog eens langs bij winkeltjes & stalletjes en zeg dat het vandaag ‘looking-day’ is en pas morgen ‘shopping-day’. De verkoopsters verstaan het en maken een praatje zonder opdringerig te zijn. Een geheel andere sfeer dan in Kuta. Hier in Ubud mis ik het gezelschap van T.

Dag 23: 31 oktober 2003 – ‘Shopping’

Vanmorgen terug vroeg uit de veren om op koopjesjacht te gaan. De haan heeft me deze keer niet liggen gehad. De oordopjes hebben hun dienst bewezen. Eerst naar Celuk, mijn verste punt, zo’n 15 km van Ubud. Aan elk kruispunt vraag ik de weg. Toch slaag ik erin om de verkeerde richting uit te rijden. Ik bekijk er de zilversmeedkunst. Keuze genoeg. Geheel het dorp bestaat uit winkels of galerijen waar zilveren juwelen te koop worden aangeboden. Eerst ging ik een kijkje nemen bij de kleine handelaars. Al gauw had ik in de gaten dat ik mijn gading zou vinden in de grotere galerijen. Meer verschillende keuzes, helaas ook duurdere prijzen Ik liet mijn oog vallen op een halsketting, maar kocht nog niet. Na zo’n stuk of 10 galerijen gedaan te hebben en heel wat afgelachen te hebben met sommige verkoopsters (charmeren é!), ging ik terug naar de galerij met de mooie halsketting. Aangezien ik hier terugkwam, wisten ze donders goed dat het om te kopen was. Afdingen ging dus niet zoals gewenst, al viel de prijs voor de halsketting goed mee. Van Rp 200000 naar Rp 165000 met als bonus een kop koffie. Na mijn aankoop ging ik naar Mas, het houtbewerkerdorp, vlakbij Ubud. Al het houtsnijwerk is prachtig, maar er is zodanig veel te zien, zodat je het na enkele uren wel beu zou worden. Regelmatig eens gestopt voor een kijkje & om een praatje te maken. Toen ik een poezenwinkel zag, zette ik mijn fiets aan de kant. Houten poezen met platte gezichten werden te koop aangeboden voor weinig geld. Voor nog minder geld ging er één bij mij in de rugzak. Wat verder in een stalletje kocht ik er nog één. De Muizies zullen het niet graag hebben met al die concurrentie in huis. Uiteindelijk met drie poezen & drie hagedissen keerde ik terug naar Ubud. Aan het onderhandelen over de prijs heb ik telkens enorm veel pret. Je moet enkel overdreven kunnen toneelspelen & veel tijd hebben. In Ubud gekomen rijd ik eerst nog eens naar de post, waar ik alweer voor een verrassing kom te staan. De kaartjes die ik gisteren verstuurde naar Europa moesten voorzien zijn van Rp 7500 zegels. Nu moet er maar Rp 4000 opgeplakt worden.

TIP: er zijn twee verschillende soorten postkaarten: grote & kleine (al verschillen ze maar een halve centimeter). Op de kleine moet er maar Rp 4000 geplakt worden, op de andere Rp 7500. Best op voorhand eens informeren, want hier smeren ze de toeristen natuurlijk de grootste postkaarten aan.

Dan de fiets binnengeleverd & te voet naar Monkey Forest Road, waar ik gisteren een mooi handgeweven doek zag hangen. Na wat zoekwerk, want de kraampjes lijken allemaal op elkaar, vind ik het winkeltje terug. Het meisje herkende me nog & toonde me direct het doek waar ik voor gekomen was. Normale prijs: Rp 180000. Ik kreeg een speciale eveningprice: Rp 150000. Zelf had ik aan Rp 30000 – Rp 40000 gedacht, maar de kwaliteit lag beduidend hoger dan die andere doeken. Dan maar gedaan alsof ik goed onder de indruk was. Heel wat grapjes later, ging de prijs omlaag naar Rp 85000. Uiteindelijk, na anderhalf uur onderhandelen, kwam ik buiten met drie handgeweven doeken met houtgesneden ophangsysteem voor de prijs van Rp 250000. Zij was tevreden met de verkoop & ik ben dolgelukkig met de aankoop. Ik voelde me echt niet bekocht…

Dag 24: 1 november 2003 – ‘Shopping Kuta’

Deze morgen moest ik inpakken. Het ging heel wat moeilijker dan voorheen. Misschien had ik toch iets te veel gekocht. Alhoewel… Gelukkig had ik mijn ‘safepack-net’ rond mijn rugzak zitten. Om 9h30 kwam de minibus me aan de bungalow oppikken. Iets meer dan een uur later zette hij me af aan de bemo corner in Kuta. Ik besloot hetzelfde hotel te nemen als enkele dagen geleden, toen ik nog met T. samen was. Ik ging eerst nog wat geld wisselen in de Jalan Legian, waar ze de beste wisselkoersen hebben. Ik ging er een kijkje nemen in de Department Store, eens checken of ik mijn souvenirs niet voor te veel geld gekocht had. Blijkbaar niet. Al mijn dingen die ik gekocht had, bleken hier veel hoger geprijsd. Goed gewerkt dus! Dan op mijn gemakje naar het Hard Rock Hotel. Zonder controle liep ik overal rond. Ik ging een kijkje nemen in de bar, het restaurant, kwam uit aan het zwembad, liep even de Hard Rock Radio Studio binnen & kocht uiteindelijk wat gitaarpins in de shop. Eén gitaarpin was ter nagedachtenis van de aanslag van vorig jaar. Dan de straat overgestoken & wat uitgerust op het strand. Terug word ik aangesproken tot het kopen van pijl & boog, aanstekers, horloges,… Een oude vrouw biedt me een massage aan, die ik nooit van mijn leven zal vergeten. Dat zal wel…! Ik tracht hen allemaal te negeren.
Dan terug naar de Jalan Legian. Ik had gemerkt dat de verkopers daar niet zo opdringerig zijn als in de rest van Kuta. Eerst hou ik nog eens halt bij het monument ter nagedachtenis van de meer dan 200 doden van de aanslag van 12 oktober 2003. Ik word er stil van… De Balinezen vallen me hier niet lastig. Hoe verder ik de straat in loop, hoe rustiger het wordt. Ik sla mijn slag in een winkeltje waar verzilverde bronzen beeldjes te koop worden aangeboden. De geurige handgeweven onderleggers kunnen mij ook bekoren. Aangezien mijn rugzak terug begint door te wegen, besluit ik terug te keren naar het hotel & een pils te nuttigen in het Hard Rock Cafe. Het was nog net ‘Happy Hour’, 2 dure pinten voor de prijs van één. Tijdens het uitkiezen van de pins in de shop, sta ik nog wat te zeveren tegen de verkoopsters. Daarna wat eten & vroeg naar bed. Ik word wakker om 1h30, doe mijn kleren en het licht uit & slaap verder…

Dag 25: 2 november 2003 – ‘Terug naar huis’

Mijn eerste werk was mijn geld tellen. Ik had nog Rp 280000 op zak. Rp 100000 moest ik apart houden voor de luchthaventaksen, Rp 20000 voor de taxi naar de luchthaven & Rp 20000 om nog een laatste mailtje te versturen. Dus had ik nog zo’n Rp 140000 over om op te souperen. Nog wat kleine hebbedingetjes gekocht, maar het meeste geld ging uit naar een verzilverde Ganesha. De verkoopster gaf mij achteraf het compliment dat ik goed kon afdingen. Nog snel een bezoek gebracht aan de Chinese Pagode, één van de weinige bezienswaardigheden van Kuta. Dan terug naar het hotel om al mijn gerief proberen in te pakken, want om 12h00 moest ik uitchecken. Nog eens het geld geteld: Rp 18000 over… Goed om negentig minuten te mailen. Dan met de taxi naar de luchthaven, om de drukte & de vervelende mensen in centrum Kuta te ontlopen. Alles verloopt volgens schema of zelfs beter… Om 16h20 vertrek ik naar Taipei. Om 23h50 vertrek ik naar Parijs…

Dag 26: 3 november 2003 – ‘Koud België’

…waar ik één uur vroeger aankom. Ik ruil er mijn boarding card voor de Thalys om, zodat ik 3 uur vroeger dan voorzien Brussel-Zuid bereik. Op de Thalys overloop ik mijn reis. Het is een prachtige ervaring geweest. Het is haast niet te geloven wat ik op die enkele weken allemaal heb meegemaakt. Ondertussen doen mijn trui & windstopper goed dienst. Ik moet niet lang wachten voor de verbinding naar Gent St. Pieters. Het station buitengekomen, begint het hard te regenen. Het weer is hier hetzelfde als bij de dag van vertrek. Ik gruw ervan, heb het koud… Thuisgekomen, komen de Muizies direct rond mij hangen & beginnen te spinnen. Hun hartelijk welkom verwarmt me een beetje…

END